(Το κείμενο περιλαμβάνει spoilers για όλη τη σειρά.)
Μοιάζει ένας αιώνας μακριά η περίοδος όπου όλοι μιλούσαν με υποκοριστικά «μακ-» για το καθετί, όπου λέξεις όπως «va-jay-jay» φιγουράριζαν στο επίκεντρο της watercooler συζήτησης, όταν όλοι ασχολούνταν με τις άβολες συναντήσεις στο ασανσέρ του Σιάτλ Γκρέις, που περιμέναμε να δούμε με ποιο τραγούδι θα βαφτίσει την επόμενη τραγωδία της η Σόντα Ράιμς, όπου τα σπόιλερς για το ποιος γιατρός θα πάει με ποιον διαδίδονταν με ρυθμούς… εχμ… κάποιας ραγδαία μεταδοδιδόμενης νόσου… στο ίντερνετ. (Πριν καν το twitter.)
Το «Grey’s Anatomy» υπήρξε υποψήφιο για μεγάλα Έμμυ, βρέθηκε στην κορυφή του πίνακα θεαματικοτήτων (δεν ξεχνώ τη σεζόν που προσπέρασε όντως το «CSI» για πρώτη φορά), γέννησε ένα επιτυχημένο στα νούμερα spin-off, κόντεψε να μας φορτώσει την Κάθριν Χέιγκλ ως σταρ του σινεμά, δημιούργησε έναν ωκεανό από επιτυχημένες μπάντες και ίντι χιτάκια, μας έκανε να ακούμε το «Chasing Cars» και να σκεφτόμαστε τον άψυχο Τζέι Ντι Μπόργκαν, και γέννησε ένα σωρό ντιμπέιτ για το αν η Μέρεντιθ Γκρέι είναι κουραστική και γκρινιάρα, αν είναι συναρπαστική αντι-ηρωίδα (η Ράιμς δεν είχε φοβηθεί να την παραλληλίσει με τον Τόνι Σοπράνο που, ΟΚ, γιατί όχι) ή αν είναι απλά βαρετός κεντρικός χαρακτήρας.
Η ωραιότερη σχέση της σειράς ήταν το bromance ανάμεσα στον Ντέρεκ και τον κολλητό του, Μαρκ.
Σήμερα ασχολούμαστε συλλογικά με άλλα πράγματα πια, το μεγαλύτερο πρωτοσέλιδο που στήριξε η σειρά τελευταία αφορούσε την επικείμενη αποχώριση της Σάντρα Ο στο τέλος της νέας, 10ης σεζόν. Πώς θα συνεχίσει η σειρά; Θα δείξει. Για την ώρα το σημείο-σταθμός είναι άλλο. Γιατί το «Grey’s Anatomy» έγινε διακοσίων.
Δεν είναι πολλές οι σειρές που να έχουν αντέξει 200 επεισόδια κι ακόμα να μετράνε. Μπορεί κανείς εύκολα βέβαια να υποστηρίξει πως το «Grey’s Anatomy» δεν ‘μετράει’ με τον τρόπο που μέτραγε το 2006 για παράδειγμα, κι αυτό φυσικά ισχύει. Θα ήταν αφύσικο μια σειρά που μπαίνει στη 10η σεζόν της να έχει διατηρήσει τέτοιο επίπεδο hype και αναπόσπαστης προσοχής. Τίποτα δε μπορεί να κρατάει για τόσο.
Το πρώτο επεισόδιο είχε τίτλο «A Hard Day's Night» (άντε να μην αγαπήσεις τη σειρά μετά) και μας σύστησε το κυρίως γκρουπ χαρακτήρων. Από του χρόνου στη σειρά θα παραμένουν μόνο οι 4 από τους 8.
Όμως είναι ακόμα εδώ. Κι όχι σαν φάντασμα του παλιού εαυτού της. Είναι ελάχιστες οι σειρές που έχουν χτυπήσει αυτό το όριο επεισοδίων- είναι ακόμα λιγότερες αυτές που το έχουν κάνει διατηρώντας ακόμα κοινό και σχετική έστω φρεσκάδα. Προσωπικά μία μόνο σειρά έχω συνεχίσει να βλέπω για 10 χρόνια, κι αυτή ήταν τα «Φιλαράκια» που ξέραμε πως τελειώνουν. Το «Grey’s Anatomy» συνεχίζει να είναι μια σχέση δίχως τέλος στον ορίζοντα. Μένει όποιος διασκεδάζει.
Ο κύκλος ζωής της ιατρικής σαπουνόπερας του ABC, για μια ομάδα εξωγήινα καυτών γιατρών ενός νοσοκομείου στο Σιάτλ, είναι πολύ περίεργος και σίγουρα δε συνάδει με ό,τι έχουμε μάθει να προσμένουμε από αντίστοιχες μακρόβιες περιπτώσεις. Ούτε τα «Φιλαράκια», ούτε το «Νόμος και Τάξη», ούτε η «Εντατική», ούτε το «NYPD Blue», καμία από αυτές τις Άλλες σειρές, δεν είχε ας πούμε δημιουργική απογείωση στην 7η σεζόν. Καμία.
Ο μόνος που λείπει από την ομαδική του πιλότου είναι ο Άλεξ Καρέβ, ο οποίος προστέθηκε αργότερα στο πρώτο επεισόδο με μεταγενέστερα πλάνα. Θα εξελισσόταν στον προσωπικό μου αγαπημένο χαρακτήρα της σειράς.
Η σειρά της Σόντα Ράιμς έζησε το αποκορύφωμα του hype στη 2η (φανταστική) και 3η (καλή, άνιση) σεζόν της, δεν ήξερε τι να κάνει στην βαρετή 4η, χτύπησε πάτο στην 5η (αλλά ταυτόχρονα και κάποιες αξέχαστες επιμέρους κορυφές), και ξαφνικά, καλησπέρα σας, πέρασε μια μεταβατική περίοδο στην 6η πριν χτυπήσει δημιουργικό reset και ξαναζήσει μια δεύτερη νιότη στις σεζόν 7 (φανταστική!) και 8 (καλή). Βγάζοντας έξω τη συζήτηση γύρω από τη σειρά και εστιάζοντας στην ίδια τη σειρά, δε θα δίσταζα να υποστηρίξω πως αυτή τη δεύτερη φάση, είναι καλύτερη από την πρώτη. Αν μη τι άλλο επειδή συνεχίζει να παραδίδει- νωρίς στην 10η σεζόν της, η σειρά μοιάζει να έχει ισορροπήσει σε ένα επίπεδο το οποίο απλά δεν επιτρέπεται να αγγίζει μια ιστορία 10 χρόνια και 200 ώρες μετά.
Αυτό δεν έχει επέλθει τυχαία. Υπάρχουν πράγματα που η σειρά έκανε θεμελιωδώς καλά, κι αυτό ανταποδίδει μέχρι σήμερα.
Η Άντισον Μοντγκόμερι έφτασε στο Σιάτλ Γκρέις στο cliffhanger της πρώτης σεζόν, έγινε ένας από τους δημοφιλέστερους χαρακτήρες και ηγήθηκε ενός spin-off.
*Οι επιρροές. Δεν πρόκειται για μια απλή σαπουνόπερα, υπάρχει αληθινή τεχνική σε αυτό που κάνει η Ράιμς, η οποία δημιούργησε μια σειρά αντλώντας έμπνευση από τρεις πολύ βασικούς πόλους.
- Σε μια πρώτη ματιά, το «Grey’s Anatomy» είναι ένα πιο σοβαρό «Scrubs». Τόσα στοιχεία υπήρχαν ήδη εκεί, από την επιδέξια (όχι πάντα, αλλά τουλάχιστον σαν φιλοσοφία) εναλλαγή ανάλαφρου σκηνικού, συνήθως συνοδευόμενου από αντίστοιχη μουσική ταμπέλα, με ακραίως δραματική εξέλιξη. Το «Scrubs» μπορεί να ήταν κατά βάση ένα καρτουνίστικο σίτκομ, αλλά δε δίστασε να φτιάξει αξέχαστα δραματικά επεισόδια όπως εκείνο με τον Μπρένταν Φρέιζερ, το οποίο αναμφίβολα η Ράιμς είχε στο μυαλό της καθώς σχεδίαζε την 5η σεζόν με τον Ντένι-φάντασμα. Επίσης, το όλο μοτίβο χαριτωμενιά -> ξαφνική δραματική στροφή -> ίντι χιτάκι ντύνει λυτρωτική στιγμή ή/και απρόσμενα συγκινητική/σπαρακτική εξέλιξη, είναι όλο από το πατρόν του «Scrubs».
- Η δεύτερη κορυφή του τριγώνου είναι σαφώς η «Εντατική». Εκείνη η σειρά είχε σαφώς λιγότερη αφοσίωση στις ερωτικές περιπτύξεις των χαρακτήρων -όχι πως δεν ενδιαφερόταν φυσικά-, όμως δάνεισε στο «Grey’s Anatomy» ένα άλλο βασικό του στοιχείο, την διαρκή αίσθηση κινδύνου. Η Ράιμς έκανε από νωρίς σαφές πως στο σύμπαν του Σιατλ Γκρέις μπορεί μέσα σε ένα ημερολογιακό χρόνο να έχουμε βόμβες, θανάτους, συγκρούσεις φέρι, σεισμούς, και δεν ξέρω τι άλλο. Έπλεξε με συνέπεια και επιμονή στο DNA της σειράς τους απολαυστικά over the top κινδύνους, μη αμελώντας ποτέ να κάνει σαφές πως τρέχουν σε ένα συναισθηματικά παράλληλο επίπεδο από εκείνο των ηρώων της. Κάθε υπερβολική απειλή πάντα σήμαινε κάτι για τους γιατρούς της σειράς, κι όταν κάτι σημαίνει κάτι, το αποδέχεσαι, ειδικά αν η σειρά σε έχει εκπαιδεύσει να το αποδέχεσαι.
- Η τρίτη, η λιγότερο αναμενόμενη, αλλά η πιο σημαντική εν τέλει για την επιτυχία και τη μακροζωία της σειράς, ήταν κατά παραδοχή της ίδιας της Ράιμς μια από τις αγαπημένες της σειρές όλων των εποχών, η «Buffy, the Vampire Slayer». Κάθε σεζόν του «Grey’s Anatomy» είναι δομημένο με ένα σαφές σημείο εκκίνησης και τέλους, κάθε τι που συμβαίνει οδηγεί κάπου ως προς τις διαδρομές των χαρακτήρων. Είναι αλήθεια πως η Ράιμς έχει δανειστεί πολλά κόλπα από την ανάπτυξη χαρακτήρων α λα Γουήντον. Ό,τι συμβαίνει εξυπηρετεί την ιστορία που θέλει να πει για τον καθένα, κι όχι το ανάποδο. Εξελίξεις-σταθμοί, από τον θάνατο του Ντένι μέχρι εκείνον του Τζορτζ, κι από τον γάμο της Μέρεντιθ με τον Ντέρεκ μέχρι τον χωρισμό (;) της Κριστίνα με τον Όουεν, έχουν αρχίσει να διαγράφονται δεκάδες επεισόδια πριν έρθουν εις πέρας. Ακόμα και αποφάσεις πέρα από τον έλεγχο της Ράιμς (θυμόμαστε όλοι το φιάσκο με τα ομοφοβικά σχόλια του Αϊζέια Ουάσινγκτον ο οποίος απολύθηκε από τη σειρά) ελήφθησαν σε ένα χρονικό πλαίσιο που εξυπηρετούσε την αφήγηση: ο Ουάσινγκτον αποχώρισε από τη σειρά μήνες μετά το συμβάν, επειδή η Ράιμς ήθελε να προλάβει να οδηγήσει τον χαρακτήρα του, Δρ. Μπερκ, σε ένα δραματουργικά στέρεο σημείο αποχώρισης. Κι αυτό σήμαινε μήνες, όχι βδομάδες.
Τα quirks συχνά γίνονταν ενοχλητικά, ειδικά όταν η προφανής μουσική σε διέταζε πώς να αναγνώσεις μια σκηνή, όμως στιγμές όπως η επίσκεψη στο εκτός τόπου και χρόνου τμήμα δερματολογίας είναι χρυσός.
*Η γλώσσα. Από ένα σημείο και μετά νιώθεις πως οι μισοί χαρακτήρες της σειράς μιλάνε τα λόγια της ίδιας της δημιουργού, κατανοείς τον ρυθμό, το χιούμορ, την συχνή συναισθηματική ακρότητα όσων εκφράζουν (το αλησμόνητο «Pick me, choose me, love me» της Μέρεντιθ δεν υπάρχει άλλη σειρά στο σύμπαν όπου θα μπορούσε να έχει σταθεί ως ατάκα σοβαρού χαρακτήρα). Δεν πειράζει. Αυτό βάζει τη σειρά σε ένα πολύ εκλεκτό γκρουπ, γιατί το ίδιο νιώθεις όταν βλέπεις καθαρές σειρές δημιουργών, από το «Gilmore Girls» ως το «Deadwood» κι από το «West Wing» ως την «Buffy». Ποτέ κανείς δεν θα κατηγορήσει ένα generic δράμα για εμμονή σε συγκεκριμένους κώδικες, ακριβώς επειδή είναι generic και αποδέχεσαι την έλλειψη χαρακτήρα. Τους ήρωες του «Grey’s Anatomy» θα μπορούσες να τους ξεχωρίσει από ένα line-up χιλιάδων χαρακτήρων της αμερικάνικης τηλεόρασης.
*Η αποδοχή της αλλαγής. Αν η πορεία της σειράς όντως έχει αυτές τις φανταστικές διακυμάνσεις που περιγράψαμε αρχικά, είναι επειδή η Ράιμς (και οι προσεκτικά διαλεγμένοι υπολοχαγοί της) είχαν πάντα μια πολύ καλή αίσθηση του πότε κάτι λειτουργεί και για πόσο. Να το πω αλλιώς, για σειρά που είναι στον αέρα δέκα χρόνια, δεν μπορείς να πεις πως έχει ξεχειλώσει κάποιο storyline ή το προσδόκιμο ουσιαστικής ύπαρξης ενός χαρακτήρα. Εκεί που 9 στις 10 σειρές τραβάνε το ‘θα το κάνουν ή δε θα το κάνουν’ των κεντρικών χαρακτήρων ώσπου να τους σιχαθούμε όλους, το «Grey’s Anatomy» αποκατέστησε τη Μέρεντιθ και τον Ντέρεκ σχετικά γρήγορα, κι έκτοτε τους γράφει ως ένα παντρεμένο ζευγάρι με τα περιστασιακά του προβλήματα που όμως είναι σαφές πως δεν στηρίζει πάνω του το δράμα της σειράς. (Είναι το πιο ενδιαφέρον πράγμα; Σαφώς και όχι. Αλλά δε νομίζω πως κανείς προσποιείται πως είναι.) Χαρακτήρες εξελίσσονται, προμοτάρονται, απολύονται, πεθαίνουν, αλλά τίποτα δε μένει εκεί τριγύρω, σε μια αφηγηματική limbo. Το σημαντικότερο είναι πως, σε συνδυασμό με την πολύ καλή αίσθηση για ανάπτυξη χαρακτήρων, η σειρά έχει καταφέρει να περάσει από 2-3 γενιές βασικού καστ βρίσκοντας σε όλες που υπάρχει ενδιαφέρον και δουλεύντας πάνω σε αυτό. Δεν έχω πει ποτέ "αχ, λείπει ένας [τάδε] από τη σειρά", γιατί το ensemble της σειράς πάντα λειτουργεί.
Το τραγικό ζευγάρι των Μαρκ-Λέξι ήταν από τα πιο αναπάντεχα της σειράς, όμως δούλεψε απόλυτα, μέχρι τελευταίου αποχαιρετισμού.
*Η φιλοδοξία. Έχει το «Grey’s Anatomy» υποπέσει σε γελοίες υπερβολές και ακρότητες που τις βλέπεις και θες να τραβήξεις τα μαλλιά σου και να τα φας; Ναι, όλη την ώρα. Όμως είναι αποτέλεσμα μιας συνεχούς ώθησης προς κάτι πιο διαφορετικό, πιο ακραίο, πιο περίεργο, πιο συγκινητικό, πιο, πιο, πιο. Συχνά τα γελοίο είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το συγκλονιστικό. Το διασημότερο storyline της σειράς είναι ο θάνατος του Ντένι, η πιο συγκινητική στιγμή, η πιο αξέχαστη εικόνα, κλπ κλπ. Α, κι επίσης η μεγαλύτερη σαχλαμάρα που έχει συμβεί ποτέ, με την Ίζι να του κόβει το καλώδιο υποστήριξης για ανέβει στη λίστα των δωρητών -και κράτησε τη δουλειά της! Τα δέχεσαι όλα αυτά. Τα καλά μαζί με τα κακά. Γιατί πάνε μαζί, και γιατί είναι το είδος της σειράς που στα άσχημα θα σε τσαντίζει, αλλά τα καλά του θα είναι καλά. Αυτός είναι κι ένας λόγος που σε κρατάει ως θεατή ακόμα και στις κακές σεζόν. Γιατί πάντα ξέρεις πως θα υπάρξουν οι αναλαμπές ευφυίας. Μετά το αεροπορικό δυστύχημα στο τέλος της 8ης, έφτασα πολύ κοντά στο να σταματήσω τη σειρά (αν και μου άρεσε πολύ σαν ιδέα ο ταυτόχρονος τραγικός αποχαιρετισμός του υπέροχου ζεύγους Λέξι-Μαρκ) όμως επέστρεψα. Οι περισσότερες σειρές που ξεπέρασαν τη δεκαετία ζωής, το έκαναν όντας τίμιες και σταθερές (και σταθερά, έστω και λίγο-λίγο, πτωτικές) σε όλη τη διάρκεια ζωής τους. Το «Grey’s Anatomy» τα κατάφερε όντας πιο άνισο κι από καρδιογράφημα. Άρα και συναρπαστικό.
Να 10 τυχαία πράγματα που θυμάμαι εντονότερα από αυτά τα 200 επεισόδια της σειράς.
Το επεισόδιο του Super Bowl
Η κρίσιμη στιγμή που το «Grey’s Anatomy» πήγε από ‘πολυσυζητημένο χιτάκι’ σε ‘γιγάντιο smash hit’ ηρθε στο επεισόδιο που ακολούθησε το Super Bowl του 2006, που σκόραρε θεαματικότητα 38 εκατομμυρίων. Με την Κριστίνα Ρίτσι και τον Κάιλ Τσάντλερ εκλεκτούς καλεσμένους, με έναν ασθενή-βόμβα να απειλεί την ασφάλεια του νοσοκομείου, με αγωνία και δράση και ρομάντζο όλα μαζί σε ένα, με την έναρξη να είναι ένα ξεδιάντροπο ντους των 3 πρωταγωνστριών (για να συντηρηθεί το ενδιαφέρον του αντρικού κοινού μετά το NFL) που όμως καταλήγει στις ίδιες τρεις να καθαρίζουν συντρίμμια η μία από την άλλη στο φινάλε, λίγο αφού ο κόουτς Τέιλορ έγινε σκόνη μπροστά στα μάτια της Μέρεντιθ. Μπλοκμπάστερ τηλεόραση.
Ο θάνατος του Ντένι
Η Σόντα έβαλε τους γιατρούς του νοσοκομείου να διοργανώσουν ένα prom επειδή είναι όλοι ανώριμοι έφηβοι φυσικά, έντυσε την Ίζι με το ωραιότερο φόρεμα, και σκότωσε τον υπέροχο Ντένι Ντουκέτ, τον μέλλοντα κύριο Στίβενς, υπό τους παραπονιάρικους ήχους των Snow Patrol. Το κατεξοχήν tear-jerker επεισόδιο μιας σειράς που θα μας συνήθιζε σε αυτά, εκτελεσμένα πάντοτε με επιτυχία. Όχι τόση βέβαια. Αυτό εδώ παραμένει αξεπέραστο.
Me, me, me
Το είπαμε και παραπάνω. Η ατάκα-έμβλημα της σειράς θα είναι πάντα η στιγμή που η Μέρεντιθ εκστόμισε αυτό το μεταξύ παρακαλετού και διαταγής, που απλά δε μπορείς να φανταστείς άλλον χαρακτήρας σε άλλη σειρά να λέει.
Το ατύχημα του τρένου
Όχι, δεν ήταν κάποια από τις μαζικές καταστροφές που πλημμυρίζουν του Σιάτλ Γκρέις με τραυματίες. Νωρίς νωρίς στη σειρά, ένα δυστύχημα τρένου είχε ως αποτέλεσμα ένας άντρας και μια γυναίκα, άγνωστοι παντελώς μεταξύ τους, να ενωθούν μοιραία από έναν στύλο που διαπέρασε και τους δύο. Εδώ έχουμε την πρώτη από τις Χοντρές Μεταφορές που η σειρά τόσο πολύ λατρεύει να κάνει μέχρι σήμερα, όπου κάθε ασθενής ουσιαστικά αποτελεί μια αναλογία για κάποια συναισθηματική κατάσταση των ηρώων μας. (Εδώ η κοπέλα του ζευγαριού αποτελούσε αναλογία για την Μέρεντιθ, που έπρεπε να θυσιαστεί/αποκολληθεί από τον Ντέρεκ.) Στις καλύτερες περιστάσεις, οι ίδιοι οι ασθενείς ήταν πιο ενδιαφέροντες, όπως εδώ, όπου η Μπόνι έπρεπε, εν γνώσει της, να θυσιάσει τη ζωή της ώστε τουλάχιστον να ζήσει ο -άγνωστός της- άντρας. Φανταστικό.
Γάμος με Post-It
Το επισημοποίησαν καμιά διετία αργότερα με έναν λιτό πολιτικό γάμο αν θυμάμαι καλά, αλλά στις καρδιές όλων (και όσο αφορά και την ίδια τη σειρά), ο Ντέρεκ και η Μέρεντιθ παντρεύτηκαν με ένα απλό Post-It σημείωμα. Το οποίο είναι φυσικά το σωστό είδος έξυπνου και quirky, και ταυτόχρονα είναι το πιο «Grey’s Anatomy» πράγμα που έχει κάνει στα 10 χρόνια ζωής του το «Grey’s Anatomy».
007
Στο ίδιο επεισόδιο (φινάλε 5ης σεζόν, ίσως το πιο εξαντλητικό -με την καλή έννοια- πράγμα που έχει κάνει ποτέ η σειρά), παραδίδεται ένα μεγαλειώδες σοκ όταν ένας αγνώστου ταυτότητας άντρας με παραποιημένο πρόσωπο ύστερα από δυστύχημα, αποκαλύπτεται πως είναι ο Τζορτζ. Ακόμα θυμάμαι την αντίδρασή μου όταν ο Τζον Ντο σχημάτισε με το δάχτυλό του το ‘007’ (παλιό παρατσούκλι του Τζορτζ) στο χέρι της Μέρεντιθ. Τινάχτηκα πάνω φωνάζοντας πράγματα όπως ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ - ΤΙ ΕΚΑΝΕ - ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ - ΟΧΙ κλπ. Για όλη τη διάρκεια της σεζόν, και με δεδομένη (και δημόσια γνωστή) την θέληση του Τ.Ρ. Νάιτ να αποχωρίσει από τη σειρά, η Ράιμς είχε αφήσει τον χαρακτήρα του στο περιθώριο. Το αποτέλεσμα ήταν, όταν ο Τζορτζ δήλωσε πως φεύγει για να καταταγεί στον στρατό νωρίς στο επεισόδιο, να το αποδεχτούμε και να μην τον αναζητήσουμε όλη την υπόλοιπη ώρα. Το σοκ ήρθε από το πουθενά, ένας ακόμα θρίαμβος της υπομονετικής ανάπτυξης που λέγαμε παραπάνω πως ανέκαθεν υιοθετούσε η Ράιμς. Στο τελευταίο πλάνο, ντυμένος στρατιώτης σε ένα όνειρο (ή πύλη προς τον άλλο κόσμο;) συναντά την Ίζι με το φόρεμα του prom. Εκείνη παίρνει το ασανσέρ, εκείνος όχι.
Ο τραυματισμένος Όουεν
Η πιο συναρπαστική και πολύπλοκη σχέση της σειράς είναι μάλλον αυτή της Κριστίνα με τον Όουεν και σε αυτό βοηθάει η πολύ ισχυρή βάση στην οποία χτίστηκε. Ακολουθώντας το δόγμα ‘δείξε, μην λες’ μέχρι τέλους, η σειρά μας παρουσίασε τα ψυχολογικά τραύματα του Όουεν από τον πόλεμο που τα έκανε απτά, βάζοντάς τον να επιχειρεί να στραγγαλίσει την Κριστίνα ως αποτέλεσμα σοκ. Δεν ήταν ένα φτηνό σεναριακό τρικ για να οδηγήσει σε κάποιον χωρισμό ή κάτι τέτοιο. Σε συνδυασμό με την κατάρρευση που ακολούθησε, αποτελεί μια από τις εντονότερες στιγμές όλης της σειρά.
Η λέξη από “ε”
Πάει πολύς καιρός από τότε που η έκτρωση ήταν θέμα ταμπού στην αμερικάνικη τηλεόραση, έχουμε σίγουρα εξελιχθεί αρκετά, και πιστεύω πως ο τρόπος που αντιμετώπισαν το θέμα σειρές σαν το «Grey’s Anatomy» έχουν βοηθήσει τη συζήτηση. Όταν η Κριστίνα αποφάσισε να ρίξει το μωρό της, δεν παρουσιάστηκε με άλλες γαρνιτούρες ή βολικές συμπτώσεις. Καθαρά και ξάστερα: Η Κριστίνα τρόμαξε στη σκέψη του να γίνει μητέρα, θεώρησε πως θα κάνει κακό στην καριέρα της, και πως η ίδια δε θα ήταν κατάλληλη για να μεγαλώσει ένα μωρό. Κι απλά πήρε την απόφαση, η οποία εξόργισε τον Όουεν (πριν η Μέρεντιιθ του εξηγήσει το σκεπτικό της φίλης της, αντλώντας προσωπικό παράδειγμα από το δικό της μεγάλωμα με μια μητέρα που δεν είχε χώρο για εκείνη στη ζωή της).
The L word
Μια που είμαστε στον τομέα ‘κοινωνική ατζέντα’, δεν πρέπει ποτέ να υποτιμηθεί το πόσο σημαντικό είναι αυτό προσφέρει το «Grey’s Anatomy» στην εκπροσώπηση των LGBT ζευγαριών στη μικρή οθόνη. Το ποσοστό γκέι ή λεσβιών πρωταγωνιστών στην αμερικάνικη τηλεόραση είναι αποκαρδιωτικά μικρό, και έχοντας την Κάλι με την Αριζόνα σε πρώτο πλάνο για τόσα χρόνια, με τη σεξουαλικότητά τους μάλιστα να έχει προ πολλού πάψει να αποτελεί το αποφασιστικό χαρακτηριστικό της σχέσης τους, είναι μεγάλο βήμα. Τίποτα δε θα είχε σημασία αν οι ίδιοι οι χαρακτήρες δεν ήταν φανταστικοί βέβαια, και οι συγκεκριμένες είναι από τα καλύτερα πράγματα της σειράς.
Όπλο!
Στο κάτω κάτω της γραφής, αυτό που μετράει είναι το κατά πόσο πρόκειται για συναρπαστική τηλεόραση. Το «Grey’s Anatomy» μάλλον δεν υπήρξε ποτέ συναρπαστικότερο από το φινάλε της 6ης σεζόν, όταν ένας διαλυμένος Μάικλ Ο’Νιλ (πάντα υπέροχος, δραματικά υποτιμημένος ηθοποιός) μπήκε στο Σιάτλ Γκρέις κουβαλώντας μια καραμπίνα και μια διάθεση εκδίκησης. Χαρακτήρες πέθαναν, άλλοι τραυματίστηκα, άλλοι φέρουν τα τραύματα ακόμα, και εμείς είδαμε τα νεύρα μας να γίνονται πριονοκορδέλες για 2 αξέχαστης έντασης ώρες, ένα αληθινό κλειστοφοβικό θρίλερ που έδειξε πως η σειρά μπορεί να είναι καλή σε πολλά πράγματα αν το θέλει.
Μια υπενθύμιση πως, 200 επεισόδια μετά, οι εκπλήξεις μάλλον δεν έχουν τελειώσει.
O 10ος κύκλος «Grey’s Anatomy» ξεκινά να προβάλλεται στην Ελλάδα την Τετάρτη, 27 Νοεμβρίου, στις 21:00 αποκλειστικά στο FOX Life.
Tags: greys anatomy
