Ο Τζιάνι Αμέλιο δεν υπήρξε ποτέ ένα σπουδαίος σκηνοθέτης και αν η καλύτερη στιγμή του ήταν φυσικά το «Lamerica» του 1994 αυτό συνέβη επειδή η μανιέρα του να αφηγείται μικρές συγκινητικές ανθρώπινες ιστορίες μέσα σε ένα μεγαλύτερο κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο υπήρξε διάφανη, μακριά από κλισέ και στερεότυπα σε μια εποχή που το θέμα της μετανάστευσης ήταν κυρίαρχο στην Ιταλία αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Στο «L'Intrepido» (σημαίνει «ο ατρόμητος»), η μεγάλη εικόνα είναι φυσικά η Ιταλία της οικονομικής κρίσης και των υψηλών ποσοστών ανεργίας και η προσωπική ιστορία είναι αυτή ενός εργάτη ο οποίος μέσω μιας νεωτεριστικής μαφίας εύρεσης εργασίας βρίσκει μεροκάματα καλύπτοντας τις βάρδιες διαφόρων υπαλλήλων σε κάθε πιθανή δουλειά μπορείτε να φανταστείτε - από delivery boy μέχρι ανθρακωρύχος και από μοδίστρα μέχρι πωλητής παπουτσιών.
Χωρισμένο σε μικρά επεισόδια, το «L'Intrepido» είναι η καθημερινότητα αυτού του ανθρώπου, οι μέρες και οι νύχτες του εργασιακού του περιβάλλοντος, η σχέση του με τον γιο του, την πρώην γυναίκα του και μια νέα κοπέλα που θα γνωρίσει σε μια από τις βάρδιες που θα αναλάβει σε μια αλληλουχία δήθεν γλυκόπικρων κωμικών στιγμών που μπορούν να σε οδηγήσουν στην... αυτοκτονία από το πόσο προβλέψιμες, κλισέ και crowd pleasers είναι.
Μοιάζει πολύ δύσκολο να φανταστείς ένα σενάριο που είναι πραγματικά πηγμένο από συμβουλές για καλύτερη ζωή, από φιλοσοφίες περί ελπίδας στο τέλος του τούνελ της κρίσης και γενικά μια διάχυτη αίσθηση πως «ο μόνος τρόπος να γλιτώσεις την εξαθλίωση είναι να είσαι καλός άνθρωπος», αλλά βλέποντας την ταινία του Αμέλιο είσαι σίγουρος πως εδώ υπήρχε το υλικό για μια πραγματικά «λαϊκή» κωμωδία για την Ευρώπη της κρίσης.
Γραμμένο υποτίθεται αποκλειστικά για έναν από τους σημαντικότερους Ιταλούς ηθοποιούς, τον Αντόνιο Αλμπανέζε, το σενάριο του Αμέλιο δεν αφήνει τον σπαρακτικό πραγματικά πρωταγωνιστή του να αναπνεύσει σε έναν ρόλο που θυμίζει από Τσάπλιν μέχρι Mr.Bean και από Μπάστερ Κίτον μέχρι Νάνι Μορέτι καθως κάθε του σκηνή είναι ακόμη ένα βήμα προς την αφέλεια και την καλοσύνη, ικανό να σπάσει τα ιταλικά ταμεία αλλά πριν από αυτό και τα νεύρα του θεατή.
Αν αντί μιας ακατάσχετης (σκηνοθετικής και σεναριακής) φλυαρίας, ο Αμέλιο εμπιστευόταν το μελαγχολικό βλέμμα του Αλμπανέζε και αν αντί μιας κλισέ ιδέας για το πως δείχνεις την κρίση σε έναν κόσμο που δεν αντέχει άλλο να μιζεριάζει από αυτήν, ο Αμέλιο είχε προτιμήσει την οδό της μαύρης κωμωδίας, το «L'Intrepido» θα μπορούσε να ήταν η ταινία που αξίζει στην Ευρώπη της κρίσης και όχι μια ακόμη αφελής απεικόνιση της για τη μάζα.
