Οταν ο Αντριου Νίκολ είχε ξανασυνεργαστεί με τον Ιθαν Χοκ πριν 17 χρόνια, στο «Gattaca», το αποτέλεσμα ήταν μια πρωτότυπη ταινία επιστημονικής φαντασίας με εκπληκτική αισθητική. Τώρα που το θέμα είναι πολιτικό και, δη, αντιπολεμικό, τα πράγματα χωλαίνουν. Στο «Good Kill», ο Ιθαν Χοκ είναι ο Τόμι Ιγκαν, ευσυνείδητος και αφοσιωμένος πιλότος της αμερικανικής πολεμικής αεροπορίας. Εχει απομακρυνθεί από το πεδίο μάχης κι είναι εγκατεστημένος σε μια βάση της Νεβάδα, όπου χειρίζεται ένα από τα drones που ρίχνουν από μακριά βόμβες στο Αφγανιστάν. Ομως ο Τόμι δε χαίρεται που μπορεί κάθε μέρα να βλέπει την οικογένειά του (την πανέμορφη Τζένιουαρι Τζόουνς του «Mad Men») και να μην κινδυνεύει στην πρώτη γραμμή. Αντίθετα, λέει, του λείπει ο αέρας, το ρίσκο και ο κίνδυνος του να σκοτωθεί ανά πάσα στιγμή και γι’ αυτό το έχει ρίξει στην μποτίλια. Ταυτόχρονα, με την παραίνεση της νέας του co-pilot, της δυναμικής και τόσο σέξι Ζόι Κράβιτς, αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι οι επιλογές των διοικητών του και της CIA να ρίχνουν βόμβες σε άμαχο πληθυσμό ίσως δεν είναι και τόσο σωστές, ίσως και να είναι και εγκλήματα πολέμου.
Ο πόλεμος έχει αλλάξει, ο στρατιώτης, ειδικά ο Αμερικανός, δε νιώθει την απειλή στο κορμί του, πυροβολεί από τεράστια απόσταση ασφαλείας, γι’ αυτό και μπορεί εν ψυχρώ να εκτελεί εντολές που μοιάζει να προέρχονται από κανόνες του PlayStation και να μην αφορούν πραγματικούς ανθρώπους που, μέσα σε 10 δευτερόλεπτα από το «enter», είναι νεκροί. Η επιλογή του Νίκολ να στήσει την ιστορία του στην έρημο, δίπλα στην παιδική χαρά που είναι το Λας Βέγκας, θέτει αμέσως και πετυχημένα το πλαίσιο στο οποίο θέλει να κινηθεί και το σχόλιο που θέλει να κάνει. Κι ο Ιθαν Χοκ συμβαδίζει με τη φιλοσοφία του, επιλέγοντας να ερμηνεύσει το ρόλο του με το θυμό να σιγοβράζει μέσα του χωρίς ποτέ να εκραγεί, με μια σιωπή της απόγνωσης που εκφράζεται σε σύντομα βλέμματα, σε μικρές κινήσεις ματαιότητας. Με τον ίδιο τρόπο, η ένταση της ταινίας ανεβαίνει σταδιακά, με αργά αλλά καθηλωτικά βήματα, καθώς ο αποκαρδιωμένος ήρωας πηγαινοέρχεται ανάμεσα σε μια δουλειά που του προκαλεί ενοχές για όσα κάνει και σ’ ένα σπίτι που του προκαλεί ενοχές για όσα δεν κάνει.
Κι ενώ όλα κυλούν καλά, με ενδιαφέρουσα σκηνοθεσία και ειλικρινές σενάριο, το φιλμ μοιάζει να μην μπορεί να ξεφύγει από το αμερικανικό του πρότυπο, με ένα φινάλε που, απρόσμενα, αφήνει τον ήρωά του να πάρει πρωτοβουλία, να μετουσιώσει την ηθική του στην κονσόλα του πολέμου και να προχωρήσει σε μια πράξη αυτοδικίας που η ταινία, ιδεολογικά τουλάχιστον, επιβραβεύει. Μ’ έναν τρόπο τόσο ακραίο και απόλυτο που ό,τι είχε ως τώρα στηθεί, καταρρέει στο βωμό του αντι-ισλαμισμού. Με τρόπο που εύχεται κανείς, ο Αντριου Νίκολ να παραμείνει στο σύμπαν της επιστημονικής φαντασίας.
Δείτε εδώ μια σκηνή από το «Good Kill»:
