Hταν παράδοση για πάνω από 35 χρόνια: το Αθήναιον δεν φορούσε τις έτοιμες αφίσες των εταιριών για τις ταινίες που έπαιζε, αλλά τις μαρκίζες του φιλοτεχνούσε με χειροποίητα έργα ο Βασίλης Δημητρίου.
«Εκείνους που αγαπώ, τους ζωγραφίζω καλά. Αυτούς που δεν αγαπώ, δεν τους ζωγραφίζω καλά» έλεγε ο ίδιος. «Εχω ζωγραφίσει τον Κλιντ Ιστγουντ 50 φορές. Αν κλείσω τώρα τα μάτια μου, μπορώ να ζωγραφίσω τον Κλιντ Ιστγουντ.»
Διαβάστε κι αυτό: Οι New York Times γράφουν για τον Βασίλη Δημητρίου, τον άνθρωπο που ζωγραφίζει τη μαρκίζα του Αθήναιον
Ο αυτοδίδακτος ζωγράφος (ξεκίνησε από μικρό παιδί στο σχολείο να ζωγραφίζει, κάτι που οι δάσκαλοί του στήριξαν, αλλά ο πατέρας του τον αποθάρρυνε «για να μην πεθάνει στην ψάθα») ξεκίνησε την κινηματογραφική του ειδκότητα στα πόστερ 14 χρονών ακόμα, για τον κινηματογράφο Αττικόν στην Κυψέλη. Ως βοηθός του ζωγράφου Κώστα Γρηγοριάδη. Μετέπειτα, δούλεψε δίπλα στον επιγραφοποιό Βικέντιο Μπέκνερ.
Τη χρυσή δεκαετία του 60, όταν ο ελληνικός κινηματογράφος ζούσε ένδοξες μέρες, μαζί με τους δύο βοηθούς του και τη γυναίκα του (που πάντα βρισκόταν στο πλευρό του) μπορεί και να στόλιζε με τα έργα του 12 κινηματογράφους την ίδια εβδομάδα.
Οι νεότεροι όμως τον γνωρίσαμε στο «Αθήναιον» που οι χειροποίητες αφίσες του ήταν το χάζι στα φανάρια Κηφισίας και Αλεξάνδρας και κρατούσαν πεισματικά ζωντανή μία η τέχνη που ήταν στα πρόθυρα της εξαφάνισης. Τα τελευταία χρόνια είχε σταματήσει, χτυπημένος από τη νόσο του Πάρκινσον.
Στον Ελληνα ζωγράφο είχαν κάνει αφιέρωμα οι New York Times σημειώνοντας: «Οταν οι βουβές ταινίες ξεκίνησαν τη δεκαετία του 1920, τα στούντιο του Χόλιγουντ χρησιμοποίησαν γραφίστες για να μεταδώσουν την αίγλη και τον ενθουσιασμό των νέων κυκλοφοριών και χειροποίητες πινακίδες έρχονταν για να κοσμούν θέατρα σε όλο τον κόσμο. Η άνοδος του αυτοκινήτου βοήθησε στην τόνωση μιας ακμάζουσας βιομηχανίας βαμμένων πινακίδων αυτοκινητόδρομων σε όλη την Αμερική, την Ευρώπη, την Αφρική και την Ασία. Αλλά σε μια εποχή μαζικής παραγωγής εκτυπώσεων, η πρακτική ήταν εκτός λειτουργίας. Μόνο ένας μικρός αριθμός ανθρώπων όπως ο Δημητρίου διατηρεί την παράδοση...»
Είχε τύχει παρόμοιας αναγνώρισης και στο Παρίσι που σε αντίστοιχο αφιέρωμά τους είχαν γράψει οι γαλλικές εφημερίδες: «Ο Δημητρίου επιζήσας της γερμανικής Κατοχής, παραμένει αποφασισμένος να παλέψει ολομόναχος ενάντια στην digital εκτύπωση, για όσο αντέξει. Κι αυτό διότι για εκείνον, είναι τέχνη ότι βγαίνει από την καρδιά. Για περισσότερα από 65 χρόνια, ο μικροσκοπικός με τον μπερέ καλλιτέχνης έχει σχεδιάσει όλα τα μεγάλα ονόματα».
«Ηρθαν τηλεοπτικά συνεργεία από το εξωτερικό να μου πάρουν συνέντευξη. ''Στην Ευρώπη είστε μόνο εσείς, δεν υπάρχει άλλος'', μου είπαν...»
«Μέχρι πότε θα το κάνω; Ξεκίνησα το 1950. Σύνταξη δεν έχω. Ε, άμα πεθάνω θα σταματήσω...»
Διαβάστε αναλυτικά: Οι New York Times γράφουν για τον Βασίλη Δημητρίου, τον άνθρωπο που ζωγραφίζει τη μαρκίζα του Αθήναιον
