Η σημερινή Καλιφόρνια και η Μεσινα της Σικελίας του 1600, μπορεί να μην έχουν πολλά κοινά στοιχεία πέρα από την ηλιοφάνεια, όμως η ιστορία των δυο ερωτευμένων ζευγαριών που βρίσκουν εμπόδια στον δρόμο τους για την ευτυχία, είναι κάτι που μοιάζει να μην εμπίπτει στους περιορισμούς του χρόνου και του τόπου.
Κάτι που γίνεται κάτι παραπάνω από σαφές στην «ιδιότροπη» αυτή μεταφορά του έργου από τον Τζός Γουίντον, του οποίου το όνομα είδατε τελευταία σε μια ταινία που δεν πήγε άσχημα εισπρακτικά, για μια ομάδα ηρώων που σώζει τον πλανήτη από έναν εκδικητικό θεό, το «Avengers».
Γυρισμένο σε 12 μόλις μέρες, με ένα καστ φίλων και συνεργατών από τις τηλεοπτικές και κινηματογραφικές του περιπέτειες, το «Much Ado About Nothing», ξετυλίγεται εξ ολοκλήρου στο σπίτι του Γουίντον στην Σάντα Μόνικα και είναι σύμφωνα με δικές του δηλώσεις ένα ερωτικό γράμμα στο κείμενο, στους ηθοποιούς στο ίδιο το σπίτι.
Μιλώντας για το τελευταίο, μοιάζει σχεδόν μοιραίο να περάσεις τα πρώτα λεπτά της ταινία χαζεύοντας το σπίτι που ζει ο Τζός Γουίντον και η οικογένειά του, καθώς και να προσπαθήσεις να συμβιβάσεις την εικόνα του σύγχρονου περιβάλλοντος και των ανθρώπων που το κατοικούν, με την γλώσσα του Σέξπιρ.
Γρήγορα όμως, κι αφού υπολογίσεις χοντρικά πόσα τετραγωνικά είναι πάνω κάτω το σπίτι και ο κήπος και αναρωτηθείς πόσα λούτρινα κουκλάκια χρειάζεται στ΄αλήθεια ένα παιδικό δωμάτιο, θα μπεις στον ρυθμό του έργου και στον τρόπο που οι ηθοποιοί και η κάμερα του Γουίντον το διασκευάζουν με διάθεση παιχνιδιάρικη, χωρίς κανένα κόμπλεξ απέναντι στον μύθο του... «σεναριογράφου» («μια ταινία βασισμενη σε θεατρικό έργο» την περιγράφει το επίσημο site της) και, στην κυριολεξία το διασκεδάζουν.
Γυρισμένο σε ασπρόμαυρο, με μια διάθεση που συχνά αγγίζει σλάπστικ στιγμές και ερμηνείες που έχουν την απλότητα μιας οτιδήποτε άλλο εκτός από θεατρικής ερμηνείας, αλλά κατορθώνουν να αποδίδουν τα συναισθήματα και την φύση των ηρώων αξιοθαύμαστα, το φιλμ λειτουργεί ανέλπιστα καλά.
Κι αντίθετα με μια λογική που θα ήθελε να σε κάνει να ξεχάσεις το που διαδραματίζεται, ή αντίθετα να σου τονίζει την meta «εξυπνάδα» της μεταφοράς του στο σήμερα, το φιλμ χρησιμοποιεί το σπίτι και την σημερινή εποχή, με τρόπο απόλυτα ευφυή, άλλες φορές υπονομεύοντας το κείμενο εκεί που παραδίδεται υπερβολικά στις συμβάσεις της θεατρικής σκηνής κι άλλες, βοηθώντας το να γίνει ακόμη πιο χαριτωμένο και διασκεδαστικό.
Εν τέλει, ναι, μπορεί το φιλμ του Γούντον να είναι όπως λέει ο ίδιος «οι καλύτερες διακοπές που έκανα ποτέ», αλλά παρά το μικρό του μέγεθος και την «οικογενειακή» του ατμόσφαιρα, παραμένει μια απόλυτα χαριτωμένη ταινία και μια ενδιαφέρουσα, γεμάτη αγάπη ματιά στον Σέξπιρ και το έργο του.
Tags: Toronto 2012
