Από νήπια καλούμαστε να χρησιμοποιούμε τις ικανότητές μας για να μαθαίνουμε πώς και πότε να αναλαμβάνουμε ρόλους που θα διαχειριζόμαστε ανάλογα με την εκάστοτε συνθήκη. Δεν συνιστούν το αποτέλεσμα μιας κατασκευής ψεύτικης οι ρόλοι αυτοί, παρά την έκφανση της εγγενούς ανάγκης μας να διαβιώσουμε ισορροπημένα σαν προσωπικότητα.
To 64o Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης διεξάγεται φέτος από τις 2 μέχρι και τις 12 Νοεμβρίου. Αναζητήστε περισσότερες πληροφορίες στο επίσημο site του Φεστιβάλ, στην επίσημη σελίδα του στο Facebook και το Instagram.
Στο επάγγελμα του ηθοποιού, η ικανότητα που διαχειρίζεται το υποκείμενο, εκτός των άλλων, είναι η προσποίηση. Eκφανση μιας φυσικής ανάγκης κι αυτή για τον ίδιο (τη λένε και ταλέντο), που όμως στους άλλους γίνεται αντιληπτή σαν ψέμα. Με άλλα λόγια, αν ο καθένας μας πουλάει κάτι σε τούτη τη ζωή, θέλει δε θέλει, ο ηθοποιός πουλάει το δικό του κάτι, θέλει σκέτα.
Έτσι και ο 30αρης Έιντεν, επίδοξος ηθοποιός στο Λονδίνο του σήμερα. Αν και ταλαντούχος, παλεύει καθημερινά να σταθεί κάπου αξιοπρεπώς. Έχει βαρεθεί να κάνει το πτώμα σε τηλεοπτικές σειρές, να κυνηγά οντισιόν για το πιο ασήμαντο κομπαρσιλίκι, να συμμετέχει σε κάστινγκς με μελαμψούς για ρολάκια τυποποιημένα, να περιφρονείται από την κάθε βοηθό παραγωγής. Τις σκηνές αυτές τις εναλλάσσει επιδέξια ο νεόκοπος σκηνοθέτης Νακάς Καλίντ, με ρευστότητα, καυστική διάθεση και την κλινικότητα που τους αξίζει, ποντάροντας και στην ταιριαστά χαμηλότονη ερμηνεία του Ναμπαάν Ριζβάν, στου οποίου το βλέμμα και τα ανεπαίσθητα τικς, στα κοντινά, καθρεφτίζονται όλες οι δοκιμασίες ανοχής του κάθε εκκολαπτόμενου ηθοποιού μέχρι το (πιθανό) πέρασμα στην αναγνώριση.
Διαβάστε ακόμη: #TIFF64: Το Flix βλέπει και γράφει για όλες τις ελληνικές ταινίες του 64ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης
Ωστόσο, από εκεί που αρχικά νόμιζες πως η ταινία έχει να κάνει μόνο με τον Έιντεν και την προς πώληση εικόνα του, με τους περιφερειακούς χαρακτήρες (όπως τον αυτάρεσκο, γλοιώδη σύμβουλο μόδας, ή την χαροκαμένη μητέρα που τον προσλαμβάνει να παραστήσει τον εκλιπόντα γιο της –η καλύτερη σεκάνς της ταινίας) απλώς να συνεισφέρουν στη στοιχειοθέτηση των συμβόλων και την διερεύνηση του θέματος, ο φακός ενίοτε στρέφεται πέρα από την οπτική του, στο πρόσωπο του συγκατοίκου του Μπο, ενός γιατρού που κατατρύχεται από παραισθήσεις λόγω υπερκόπωσης. Η αντίστιξη είναι προφανής σαν πρόθεση (η εκτόνωση για τον Μπο, που δεν έχει την ικανότητα να προσποιείται, είναι δυνατή μόνο στην ονειρική διάσταση, όπου και θα εγκλωβιστεί), αλλά η σκιαγράφηση τόσο ελλιπής, που τελικά μοιάζει ξένη και περιττή.
Κι έτσι, το άλμα που θα ήθελε να κάνει ο ίδιος ο σεναριογράφος και σκηνοθέτης από τη μελέτη του καθορισμού της κοινωνικής και φυλετικής εκπροσώπησης στον κόσμο του θεάματος σε μία θεώρηση περισσότερο υπαρξιακή μένει στον αέρα, χωρίς αυτό να ακυρώνει την αξία του εγχειρήματος.
To 64o Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης διεξάγεται φέτος από τις 2 μέχρι και τις 12 Νοεμβρίου. Αναζητήστε περισσότερες πληροφορίες στο επίσημο site του Φεστιβάλ, στην επίσημη σελίδα του στο Facebook και το Instagram.
