Ο Αργύρης Ξάφης έρχεται στο φεστιβάλ πάνω από 20 χρόνια. Τον συναντάμε στις αίθουσες, στο λιμάνι, στα πάρτυ. Μπορεί η πιο έντονη καλλιτεχνική του παρουσία να είναι στο θέατρο, αλλά είναι γνωστό στους κύκλους μας πόσο πολύ ο ίδιος αγαπά και το σινεμά (κι ως πρωταγωνιστής κι ως σινεφίλ θεατής). Επιλέγει τολμηρούς ρόλους σε ταινίες καταξιωμένων σκηνοθετών αλλά και πρωτοεμφανιζόμενων πιτσιρικάδων. Αρκεί, κάτι να δει στο σενάριο που θα του ξυπνήσει την τρέλα.
Φέτος, ήρθε στο 60ό Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης ως πρωταγωνιστής στο «Θαύμα της Θάλασσας των Σαργασσών» του Σύλλα Τζουμέρκα.
Το Flix τον απομόνωσε για λίγο από το πάρτι της ταινίας, αμέσως μετά την επίσημη πρεμιέρα της, για να τον ρωτήσουμε αν πιστεύει σε κινηματογραφικά θαύματα.
Γιατί αγαπάς την ταινία;
Την αγαπάω γιατί ο Σύλλας είναι ο μοναδικός κινηματογραφικός σκηνοθέτης στην, μέχρι στιγμής, καριέρα μου που με ενεργοποίησε σωματικά. Στις ταινίες οι περισσότεροι δημιουργοί ζητούν κάτι από το μυαλό σου, ή την ψυχή σου. Ο Σύλλας με καύλωσε. Μου γέννησε μία δύναμη μέσα μου και ταυτόχρονα με κράτησε σε μια ένταση, μία θέρμη που απαιτούσε να κουβαλάει ο ρόλος μου σε όλη την ταινία. Κι αυτό ήταν σωματικό θέμα.
Πώς θα χαρακτήριζες τον κεντρικό σου ήρωα με μία λέξη;
Βάτραχο.
Τι θα ήθελες να νιώσει ο θεατής φεύγοντας από την ταινία;
Θα ήθελα ο θεατής να φύγει από την αίθουσα με την ανάγκη να αλλάξει κάτι από αυτή τη σκατοδεδομένη ηθική που νομίζουμε ότι μάς καθορίζει στις μικρές κοινωνίες. Ενάντια σε αυτά τα "πρέπει" που δεν ξέρουμε από που έχουν γεννηθεί και γιατί υπάρχουν ακόμα. Θέλω να φύγει από την αίθουσα αποφασισμένος για μία πράξη απελευθέρωσης.
Διαβάστε κι αυτό: 60ό Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης: Το Flix βλέπει και γράφει για όλες τις ελληνικές ταινίες
Τι κρατάς και τι πετάς από τη διαδικασία δημιουργίας της ταινίας;
Πέρα από τα γυρίσματα, αυτά καθεαυτά, δε θα ξεχάσω την προετοιμασία που μάς έκανε ο Σύλλας. Οπως για παράδειγμα, πώς στη μέση της διαδρομής προς Μεσολόγγι, με κατεβάζει από το βανάκι και μου λέει να γδυθώ και να πέσω σ' έναν τεράστιο βάλτο με νεροβούβαλους. Ο κάθε νεροβούβαλος ήταν 8 φορές εγώ σε όγκο και με τεράστια κέρατα. Με κοιτούσαν απειλητικά, τύπου «τι θες εσύ εδώ;» κι εγώ είχα κολλήσει στη λάσπη του βυθού (γιατί δεν μπορείς να περπατήσεις σε αυτό το κολλώδες πράγμα - το πόδι σου σφηνώνει). Ξαφνικά αρχίσουν να με ζώνουν στα πλευρά μου και νερόφιδα που με γαργαλάνε παντού. Ο Σύλλας φώναζε «προχώρα προχώρα» και τα νεροβούβαλα με κοιτούσαν απειλητικά ότι ένα ακόμα βήμα και πέθανα. Και τότε ακούγεται ένας πυροβολισμός. Ο ιδιοκτήτης του κοπαδιού των νεροβούβαλων είδε στις 6 το πρωί έναν τρελό να βγάζει ρούχα να πέφτει στο βάλτο και να πλησιάζει τα ζωντανά του. Πίστεψε ότι κάποιος ανώμαλος πήγαινε να κάνει κάτι ανώμαλο στα ζώα του.
Αυτά δε θα τα ξεχάσω. Θα τα κουβαλάω για πάντα μαζί μου. Αυτό που, δε θα ήθελα να πετάξω ακριβώς, αλλά να γυρίσω πίσω και να το διορθώσω, να το τρέξω πιο γρήγορα, είναι οι πρώτες απόπειρες στησίματος των ερωτικών σκηνών που είχαν μία ιδιαίτερη αμηχανία που θα ήθελα να ξεπεράσω. ΄
Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης σημαίνει...
Είναι μία μικρή ελπίδα. Που ακόμα δεν έχει σβήσει για μένα.
Μια ευχή για τα 60 χρόνια του Φεστιβάλ
Να το αγκαλιάσει ακόμα περισσότερο ο τόπος, να βγει έξω και πέρα από τις αίθουσες, να πάρει η πόλη το ρυθμό, το beat του φεστιβάλ. Αυτή η μικρή ελπίδα να είναι και των ανθρώπων της πόλης, να καταλάβουν ότι είναι δικό τους το φεστιβάλ κι όχι μόνο της δικής μας μικρής πιάτσας κινηματογραφόφιλων και φιλότεχνων. Το φεστιβάλ είναι της Θεσσαλονίκης. Είναι η Θεσσαλονίκη.
