Γεννημένη στις Σέρρες, με σπουδές στο Conservatoire του Παρισιού ξεκίνησε να δουλεύει στο σινεμά σε ταινίες όπως το «Χάππυ Νταίη» του Παντελή Βούλγαρη και το «Δι Ασήμαντον Αφορμήν» του Τάσου Ψαρρά, που αποτέλεσαν την αρχή μιας σπουδαίας καριέρας με πολλές συνεργασίες με τους παραπάνω σκηνοθέτες, αλλά και συνεργασίες με άλλους δημιουργούς όπως ο Θόδωρος Αγγελόπουλος, ο Λάκης Παπαστάθης, η Κατερίνα Ευαγγελάκου, ο Γιάννης Οικονομίδης, ο Κώστας Γαβράς και πολλοί άλλοι.
Η τελευταία της δουλειά στο σινεμά ήταν τα σκηνικά στην «Μπαλάντα της Τρύπιας Καρδιάς» του Γιάννη Οικονομίδη και τα κοστούμια στην «Ευτυχία» του Αγγελου Φραντζή για την οποία κέρδισε το Βραβείο Ιρις της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, το πιο πρόσφατο σε μια σειρά διακρίσεων που συνόδευσαν την μακροχρόνια δουλεία της τόσο στον κινηματογράφο όσο και το σινεμά.
Με τον Γιάννη Οικονομίδη στα γυρίσματα της «Μπαλάντας της Τρύπιας Καρδιάς»
Η ίδια μιλώντας για την δουλεία της σε μια συνέντευξη που είχε δώσει το 2018 έλεγε ανάμεσα σε άλλα: «Δεν ξέρω τι είναι σκηνογραφία. Χιλιάδες πράγματα, τα οποία συνθέτεις, για να κάνεις έναν καινούριο κόσμο. Νομίζω, είναι η ικανότητα να δημιουργείς την εικόνα που σου δίνει ένα κείμενο, και δεν έχει να κάνει ούτε με τη λογική, ούτε με την σκέψη, αλλά με το ένστικτο. Να συνθέτεις όλα τα επιμέρους, αρχιτεκτονική, ιστορία, ζωγραφική, για να βγαίνει κάτι καινούριο.»
Και κοιτάζοντας πίσω την πλούσια καριέρα της συνόψιζε τότε λέγοντας: «Ημουν ένας τυχερός άνθρωπος, δούλεψα με ανθρώπους σημαντικούς, τόσο στον κινηματογράφο, όσο και στο θέατρο, οι αναμνήσεις μου είναι πολύ καλές, πολύ θετικές. Είχα πάντα την δυνατότητα της επιλογής. Αυτό το θεωρώ εξαιρετικό.»
Tags: RIP
