Το έργο του πολυβραβευμένου Σέρβου σκηνοθέτη, ενός από τους πιο αναγνωρίσιμους δημιουργούς του κινηματογράφου της πρώην Γιουγκοσλαβίας, που μετρά ταινίες όπως το «Επίγειες Mέρες που Γοργά Κυλούν» (1979), η «Πυριτιδαποθήκη» (1998), η «Ειδική θεραπεία» (1980), το «Oνειρο Xειμωνιάτικης Nύχτας» (2004) υπήρξε ανέκαθεν ανοιχτό στο ευρύ κοινό, αλλά και πλούσιο να ανασκάψεις σε ένα βαθύτερο επίπεδο.
Στα γυρίσματα του «Τwilight Time» το 1982
Στα γυρίσματα της τελευταίας του ταινίας, «Despite the Fog» το 2018
Ουμανιστικό και ανάλαφρο, αλλά μαζί σκοτεινό και παράδοξο το σινεμά του υπήρξε ζωντανό και γεμάτο ενέργεια όπως κι ο ίδιος.
Καλεσμένος του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 2009 ο Πασκάλιεβιτς είπε ανάμεσα σε άλλα: _«Το θέμα για μένα όλα αυτά τα χρόνια δεν ήταν πώς να βρω μια ιστορία, αφού ποτέ δεν αντιμετώπισα πρόβλημα καλλιτεχνικής στειρότητας. Είχα πάντα τρεις – τέσσερις ιστορίες για να διηγηθώ στον κόσμο, αληθινές ιστορίες με πραγματικούς χαρακτήρες. Το θέμα μου ήταν πάντα να τις υλοποιήσω χωρίς να έχω χρήματα. Θέλω, λοιπόν, να ενθαρρύνω τους νέους ανθρώπους να ασχοληθούν με την κινηματογραφία με κάθε τρόπο. Το ίδιο λέω και στον γιο μου όταν γκρινιάζει ότι δεν έχει το ένα ή το άλλο πράγμα. Του λέω ‘’πάρε την κάμερά σου, βγες εκεί έξω και γύρισε την ταινία σου αν έχεις θέμα’’».
Δείτε εδώ ολόκληρο το «Επίγειες Mέρες που Γοργά Κυλούν» του Γκόραν Πασκάλιεβιτς από το 1979:
Δείτε εδώ ολόκληρο το «Οι Αισιόδοξοι» του Γκόραν Πασκάλιεβιτς από το 2006:
Tags: RIP
