Αφανής πρωταγωνιστής του ελληνικού σινεμά, ο Γιώργος Τασιούλας έφτιαχνε τα ομορφότερα storyboards που είδαμε ποτέ και η κινηματογραφική του γνώση ήταν ένας ανεξάντλητος θησαυρός από αναφορές, εμμονές, σωστές γωνίες λήψεις και παράξενα πλάσματα που σαν τον ίδιο έμπαιναν και έβγαιναν από τις ελληνικές ταινίες για να τις στοιχειώσουν.
Οι φίλοι του γνώριζαν πως ο Γιώργος μισούσε τα βιογραφικά. Δεν έφτιαξε ποτέ του ένα. Ετσι, προσπάθησαν να γράψουν κάτι...
Μαζί μιλούν για τον ίδιο, άνθρωποι που συνεργάστηκαν μαζί του και υπήρξαν τυχεροί που τον γνώρισαν.
Ο Γιώργος Τασιούλας (ή Τass ή αντιπρόεδρος της «σαουντρακικής κοινότητας») γεννήθηκε το 1970 στη Θεσσαλονίκη αλλά μεγάλωσε στο Μόναχο της Γερμανίας. Αν και έγινε δεκτός στη σχολή καλών τεχνών τόσο του Μονάχου όσο και της Αθήνας αποφάσισε να μην παρακολουθήσει καμία από τις δύο σχολές. Η πρώτη επαγγελματική επαφή του με τον κινηματογράφο ήταν στα γυρίσματα της ταινίας του Νίκου Νικολαΐδη «Θα σε Δω στην Κόλαση Αγάπη μου» (1999) όπου βρέθηκε να δουλεύει ως Β’ Βοηθός Σκηνοθέτη. Η στενή συνεργασία του με τον σπουδαίο Ελληνα δημιουργό συνεχίστηκε και στην επόμενη ταινία του «Ο Χαμένος τα Παίρνει Ολα» (2002) καθώς σχεδίασε τα storyboards αλλά και δούλεψε στη σκηνογραφική ομάδα δίπλα στη Μαρί Λουίζ Βαρθολομαίου.
Για περισσότερες από δυο δεκαετίες σχεδίαζε ασταμάτητα storyboards, αφίσες, τίτλους, concept design και artwork για ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους, ελληνικές και ξένες τηλεοπτικές σειρές και διαφημιστικά. Αναφέρουμε ενδεικτικά κάποιους τίτλους: «Zero Years», «Σκηνοθετώντας την Κόλαση», «Τετάρτη 04:45», «Νορβηγία», «Interruption», «Μαριονέτες», «Largo», «Dream Toy», «Cosmic Candy», «Ο Γιος της Σοφίας», «Digger». Ανάμεσα στις τελευταίες δουλείες του ήταν τα storyboard για τις τηλεοπτικές σειρές «42οC», «Καρτ ποστάλ», καθώς και για το επερχόμενο «Dodo» του Πάνου Χ. Κούτρα.
Ο Γιώργος Τασιούλας έφυγε το προηγούμενο Σάββατο, ξημερώματα, σε ηλικία 51 ετών.
Διεθνής Αφίσα του «Τετάρτη 04.45» του Αλέξη Αλεξίου
Storyboards από το «Τετάρτη 04.45» του Αλέξη Αλεξίου
Storyboards από το «Τετάρτη 04.45» του Αλέξη Αλεξίου
Ο Γιώργος ήταν ένας μοναδικός φίλος και συνεργάτης. Και ένας ιδιοφυής καλλιτέχνης. Αγαπούσε με πάθος το σινεμά και γνώριζε σε βάθος όσο λίγοι τη τεχνική και τη τέχνη του κινηματογραφικού μέσου. Για όλους εμάς που είχαμε την τύχη να τον γνωρίσουμε, να δουλέψουμε μαζί του και να είμαστε φίλοι του, «τσαλάκωνε» και άλλαζε την οπτική μας για μια σειρά από πράγματα - για τον τρόπο δουλειάς, τον τρόπο που βλέπουμε και συζητάμε τις ταινίες, που ακούμε μουσική και σάουντρακ, που σκεπτόμαστε, τσακωνόμαστε, μεγαλώνουμε και ζούμε.
Οπως θα λέγε: «χέηλ Τζον Φλυν!»
Αλέξης Αλεξίου
Δείτε ακόμη: «Τετάρτη 04:45». Η ταινία του Αλέξη Αλεξίου με χαρτί και με μολύβι
Αφίσα της «Νορβηγίας» του Γιάννη Βεσλεμέ
Storybard από την επερχόμενη ταινία του Γιάννη Βεσλεμέ «Αγαπούσε τα Λουλούδια Περισσότερο»
Concept art από την επερχόμενη ταινία του Γιάννη Βεσλεμέ «Αγαπούσε τα Λουλούδια Περισσότερο»
Concept art από την επερχόμενη ταινία του Γιάννη Βεσλεμέ «Αγαπούσε τα Λουλούδια Περισσότερο»
Concept art από την επερχόμενη ταινία του Γιάννη Βεσλεμέ «Αγαπούσε τα Λουλούδια Περισσότερο»
Ολα τα φιλμ του κόσμου χωράνε στο κεφάλι του Γιώργου Τασιούλα, μαζί με τις μουσικές τους φυσικά. Μια είναι η σωστή θέση της κάμερας, εκεί που την τοποθετεί αυτός. Σε κάθε σχέδιο για ταινία που γυρίστηκε, για κάθε πλάνο που δε θα γυριστεί ποτέ. Ο Γιώργος ξέρει για αυτό είναι φίλος καλός. Μας τα’ ψαλε τώρα, μας κράζει απ’ το πρωί. «Μη πιάνετε ρε στο στόμα τον Γούιλιαμ Φρίντκιν, τον Τζέρι τον Γκόλντσμιθ και όλους τους άλλους τιτάνς ξεχάστε τους παιδιά!»
Γιάννης Βεσλεμές
Storyboards από το «Largo» του Στέργιου Πάσχου
Storyboards από το «Largo» του Στέργιου Πάσχου
Στις αρχές του 2012 περάσαμε συνολικά σαράντα οχτώ βράδια μοντάροντας, πίνοντας και συζητώντας στα διαλλείματα που κάναμε – συνήθως περπατώντας σ’ ένα έρημο Μοναστηράκι για να ξεμουδιάσουμε. Μπορώ να γράψω πολλά για όσα τρομερά ειπώθηκαν τότε από το στόμα του, αλλά για λόγους οικονομίας θα παραθέσω μόνο την κατάληξη μιας μεγάλης συζήτησης που είχαμε για τον Paul Thomas Anderson. Η διαφωνία είχε στηθεί πάνω στον θαυμασμό μου για τον P.T.A. και στην θέση του Τασιούλα που ήταν χοντρικά: «ναι, μεν αλλά». Ξημέρωνε ενώ εγώ τον πίεζα να μου εξηγήσει αυτό το «αλλά» μέχρι που ξεσπάει και μου λέει: «Κοίτα! Τρομερός σκηνοθέτης είναι αλλά σε καμία ταινία του δεν έχει ούτε ένα ecstatic truth!» Τον κοίταξα σαν βλάκας κι αυτός ξεφύσηξε αποφασίζοντας να μου λύσει την απορία.
- Θυμάσαι την στιγμή που ο μικρός στο «Κάποτε στην Αμερική» τρώει το γλυκό και γι’ αυτό δεν πηδάει την πιτσιρίκα;
- Ξεχνιέται;
- Ωραία, αυτή είναι μια σκηνή που έχει μέσα της ecstatic truth. Αν μου βρεις μια τέτοια σκηνή σε όλη τη φιλμογραφία του P.T.A. θα σου δώσω εκατό ευρώ.
Εμεινα να σκέφτομαι ενώ ο Τασιούλας έσκυψε πάνω απ’ το πληκτρολόγιο μουρμουρίζοντας κάτι τρομερά προβοκατόρικο (ως συνήθως) και χαμογελώντας σαρδόνια. Και σήμερα κλείνω τα μάτια και τον σκέφτομαι και τον βλέπω να λέει πονηρά: «Τι έγινε κιοφτεδάκο; Ακόμα να τη βρεις τη σκηνή ή μήπως μεγαλοπιάστηκες και σνομπάρεις το κατοσταρικάκι μου;»
Στέργιος Πάσχος
Σχέδια για την ταινία μικρού μήκους «5' Μόνο» του Χρήστου Χουλιάρα που δεν έγινε ποτέ
Kαλοκαίρι του 1991, Πειραιάς πολύ ζέστη και υγρασία και εγώ με τον Γιώργο (ήταν και η τότε κοπέλα του στο σπίτι) να παίζουμε μπουγέλο/κρυφτό με νεροπίστολα μέσα στο σπίτι σε στυλ John Woo και μουσική υπόκρουση Goldsmith ……σε κάποια φάση καθώς τον έχω χάσει για αρκετή ώρα τον βρίσκω στο δωμάτιο της κοπέλας του , σηκώνω το νεροπίστολο να του ρίξω αλλά προλαβαίνει και αρπάζει την κοπέλα του για ασπίδα, εγώ παγώνω στιγμιαία και ο Γιώργος δεν χάνει την ευκαιρία με πετυχαίνει στο δοξαπατρί (εύστοχος όπως πάντα) μέχρι να συνέλθω πάει να ξεφύγει αλλά γλιστράει στα νερά και πέφτει παρασύροντας και εμένα που προσπαθήσα να τον κυνηγήσω , δεν θυμάμαι να έχω γελάσει πιο πολύ στην ζωή μου, καθόμασταν εκεί στο πάτωμα , μέσα στα νερά με τα νεροπίστολα στα χέρια σαν μικρά παιδιά και γελούσαμε με την καρδιά μας , γελούσαμε με όλα ακόμα και με αυτά που δεν ήταν αστεία, ο Goldsmith συνέχιζε να μας δίνει την κατάλληλη μουσική και εμείς γελούσαμε, με όλα αυτά που είχαμε ζήσει, που θα ζούσαμε και που θα ζήσουμε……
Χρήστος Χουλιάρας (ή Manson ή C.o.s. της «σαουντρακικής κοινότητας»)
Storyboards από το «Dodo» του Πάνου Χ. Κούτρα
Η συνεργασία με τον Γιώργο ήταν αποκαλυπτική και αποφασιστική για την πορεία της ταινίας μου. Δεν σχεδίαζε απλά εξαιρετικά αλλά δημιουργούσε σύμπαντα, εικόνες που οι περισσότεροι από μας τους σκηνοθέτες μπορεί να έχουμε στο μυαλό μας (μπορεί και όχι) αλλά μας είναι αδύνατον να τα μεταφέρουμε παρά μόνο με λόγια γιατί απλά δεν έχουμε ταλέντο στα χέρια.
Αυτό που οι Γάλλοι λένε «την εξυπνάδα του χεριού».
Ο Γιώργος ήταν πολύ περισσότερο από ένας στορυμπορντίστας. Ηταν ένας οραματιστής, ένα ιδιοφυής καλλιτέχνης που ακόμα δεν είχαμε δει όλο του το εύρος. Η θέση του είναι δυσαναπλήρωτη στον ελληνικό κινηματαγράφο. Θα μας λείψει πολύ.
Πάνος Χ. Κούτρας
