«Ηθελα πάντοτε να βιώσω τα πάντα και όταν πέσω να το κάνω με κέφι. Μέχρι στιγμής, ξέρω πως είμαι πια μεγάλος, αλλά νιώθω νέος. Και υπάρχει ένα πράγμα που κανείς δεν μπορεί να μου αρνηθεί. Κανείς δεν διασκέδασε όλο αυτό πιο πολύ από μένα.»
Από το 1978 μέχρι και το 1982, ο Μπαρτ Ρέινολντς ήταν ο πιο ακριβοπληρωμένος σταρ του Χόλιγουντ, ένα φαινόμενο που η βιομηχανία είχε να δει από την εποχή του Μπινγκ Κρόσμπι τη δεκαετία του '40 και θα αργούσε να ξαναδεί σε τόση μεγάλη έκταση.
Για άλλους, αυτή η επίδοση μπορεί να σήμαινε μόνο πολλές καταθέσεις σε τραπεζικούς λογαριασμούς και εξώφυλλα σε δημοφιλή περιοδικά. Για τον ίδιο όμως τον Μπαρτ Ρέινολντς σήμαινε την καριέρα που ήθελε πάντα να ακολουθήσει, αυτή που μετάνιωσε πολλές φορές μέσα στα χρόνια που ακολούθησαν, αλλά που έθεσε τις βάσεις για να μπορέσει κάποια στιγμή, το 2015, να πει πως: «Εχω κάνει περισσότερες από 100 ταινίες. Είμαι περήφανος για περίπου πέντε από αυτές.»
Gunsmoke (1962)
Mία από αυτές τις περίπου πέντε ταινίες θα είναι για πάντα το θρυλικό «Deliverance» του Τζον Μπούρμαν. H βίαιη και σοκαριστική για την εποχή ιστορία μιας ομάδας ανδρών που πηγαίνουν μια εκδρομή με κανό για να βρεθούν αντιμέτωποι με την απόλυτη αγριότητα, «κλείδωσε» το 1972 τον ηθοποιό Μπαρτ Ρέινολντς, ο οποίος είχε ξεκινήσει με φόρα από την τηλεόραση με το «Gunsmoke» (1955), το «Riverboat» (1959) και το «Hawk» (1966) και με σειρά κινηματογραφικών γουέστερν («Navajo Joe» του 1966, «100 Rifles» του 1969, «Sam Whiskey» του 1969) που έχτισαν και το μάτσο προφίλ που θα τον ακολουθούσε για όλα τα ενεργά του χρόνια.
«Αν έπρεπε να βάλω μόνο μία από τις ταινίες μου στη χρονοκάψουλα, θα ήταν το "Deliverance". Δεν ξέρω αν είναι ο καλύτερος ρόλος μου αλλά είναι η καλύτερη ταινία που έχω κάνει. Απέδειξε ότι μπορώ να παίξω, όχι μόνο στο κοινό, αλλά και σε μένα.»
Σκηνή από το «Deliverance»
Στα γυρίσματα του «Deliverance»
Τρεις μήνες πριν ανοίξει η ταινία, ο Ρέινολντς, συμβολο του σεξ ακριβώς στην αρχή των αχόρταγων 70s θα φωτογραφιζόταν γυμνός για το Cosmopolitan το 1972 - σε μία από τις πιο διάσημες πόζες όλων των εποχών - στέλνοντας τις πωλήσεις του περιοδικού στο 1.5 εκατομμύρια αντίτυπα, αλλά, κατά τον ίδιο, αποπροσανατολίζοντας το κοινό για την πραγματική αξία της ταινίας του Τζον Μπούρμαν.
«Θεωρείται μια από τις σπουδαιότερες προωθητικές ενέργειες όλων των εποχών, αλλά ήταν ένα από τα μεγαλύτερα λάθη που έκανα ποτέ. Είμαι πεπεισμένος ότι κόστισε στην ταινία την αναγνώριση που δικαιούταν.»
Επτά χρόνια μετά θα γινόταν και ο πρώτος άντρας που θα πόζαρε στο εξώφυλλο του Playboy, γιορτάζοντας έτσι την επίσημη ανακηρυξή του σε σύμβολο του σεξ για γυναίκες αλλά και άντρες, αλλά και τη συνεισφορά του στη δικαίωση των ανδρών με μουστάκι και δασύτριχο στήθος. Ναι, ο Μπαρτ Ρέινολντς ήταν για ένα φεγγάρι ο «πιο σέξι άνδρας στον κόσμο», αλλά το κυριότερο, ήταν ο σέξι άντρας που μπορούσες να εμπιστευτείς για τη διασκέδασή σου, την ταινία του Σαββατοκύριακού σου και την οικιακή σου φαντασίωση.
Την ίδια ώρα που όλοι οι συνομίληκοί του έκαναν τη «μέθοδο» τρόπο ζωής και εκτός της μεγάλης οθόνης, ο Μπαρτ Ρέινολντς γέμιζε τη λευκή σελίδα της κινηματογραφικής ιστορίας με την πρώτη σοβαρή περίπτωση celebrity που ήξερε τι ακριβώς να κάνει με τη δημοσιότητά του και τελικά πως να καεί από αυτήν.
Με την Σάλι Φιλντ, ζευγάρι από το 1977 μέχρι και το 1982
Στο σπίτι του στο Παλμ Μπιτς το 1978
Με την Ντόλι Πάρτον
Σίγουρος για το γεγονός πως αν είναι να παίξεις το παιχνίδι της δημοσιότητας, πρέπει να το κάνεις καλά, ο Μπαρτ Ρέινολντς έπαιξε σε ρομαντικές κομεντί που τον κράτησαν στην επικαιρότητα των ταμπλόιντς, δίπλα στην Τζιλ Κλέιμπεργκ και την Κάντις Μπέργκεν («Starting Over», 1979), στην Ντόλι Πάρτον («The Best Little Whorehouse in Texas», 1982), στην Γκόλντι Χον («Best Friends», 1982) και την Τζούλι Αντριους («The Man Who Loved Women», 1983).
Επαιξε σε μεγάλες επιτυχίες, όπως το «The Longest Yard», 1974), το «Smokey and the Bandit» του 1977, το «Semi-Tough» του 1977 και το «The Cannonball Run» του 1981 και κάπου εκεί στα μισά των 80s είδε την καριέρα του να παίρνει την κατιούσα, μέχρι στο προσκήνιο να βρεθεί το «Showgirls» του 1996 και οι «Ξέφρενες Νύχτες» του 1997.
Ταυτόχρονα έμεινε διάσημος και για τους ρόλους που δεν έπαιξε, σε μια λίστα που υποδηλώνει ευθαρσώς τι θα μπορούσε να ήταν η καριέρα του Μπαρτ Ρέινολντς αν... Αν είχε δεχθεί να παίξει το ρόλο του Χαν Σόλο στον «Πόλεμο των Αστρων», του Τζον ΜακΛέιν στο «Πολύ Σκληρός για να Πεθάνει», του Τζακ Νίκολσον στις «Σχέσεις Στοργής», τον ρόλο επίσης του Τζακ Νίκολσον στο «Στη Φωλιά του Κούκου», του Μπάτμαν στην τηλεοπτική σειρά των 60s ή του Ρίτσαρντ Γκιρ στο «Pretty Woman».
Οπως είχε δηλώσει στον Λάρι Κινγκ για τους ρόλους που απέρριψε: «Δεν υπάρχουν βραβεία για όσους είναι ηλίθιοι».
The Longest Yard
The Cannonball Run
Boogie Nights
«Δεν κυνήγησα νέα πράγματα ή ριψοκίνδυνους ρόλους γιατί δεν με ενδιέφερε να προκαλέσω τον εαυτό μου σαν ηθοποιό. Με ενδιέφερε να περνάω καλά. Το αποτέλεσμα ήταν να χάσω πολλές ευκαιρίες να δείξω ότι μπορώ να παίξω σοβαρούς ρόλους. Από τη στιγμή που τελικά ξύπνησα και προσπάθησα να το κάνω, κανείς δεν μου έδωσε την ευκαιρία», αποκαλύπτει στην αυτοβιογραφία του «But Enough About Me» το 2015.
Αυτός ο κάποιος θα ήταν ο Πολ Τόμας Αντερσον που εν έτει 1997 έδωσε στον Μπαρτ Ρέινολντς το ρόλο στις «Ξέφρενες Νύχτες» για τον οποιο θα κέρδιζε μια υποψηφιότητα για Οσκαρ και που θα τον ανάγκαζε να έρθει αντιμέτωπος με όλα όσα είχε προσπαθήσει να αποφύγει για τουλάχιστον ολόκληρη τη δεκαετία του 80 και βάλε.
Η σχέση του με τον Πολ Τόμας Αντερσον ήταν εκρηκτική. Ο Μπαρτ Ρέινολντς μίσησε τόσο πολύ το «Boogie Nights», που απέλυσε τον ατζέντη του μετά την πρώτη ιδιωτική προβολή της ταινίας. Οταν οι πρώτες κριτικές για την ταινία αποθέωναν - ανάμεσα σε άλλα - και τον ίδιο και την ερμηνεία του, ο Ρέινολντς πείστηκε να βοηθήσει στην προώθησή της, αλλά μετά από μια εβδομάδα συνεντεύξεων και σύμφωνα με τον ίδιο, επειδή ο Πολ Τόμας Αντερσον δεν τον άφηνε να μιλήσει και να μπει στο προσκήνιο, ο Μπαρτ Ρέινολντς απείλησε ότι θα χτυπήσει το σκηνοθέτη του και δεν ξαναδιαφήμισε την ταινία.
Στο Walk of Fame το 1978
Η υποψηφιότητα για τη Χρυσή Σφαίρα και το Οσκαρ μπορεί να ήρθαν ακριβώς τη στιγμή που τα χρειαζόταν για να συμπληρώσει ένα βιογραφικό που είχε ανάγκη από μια κάποια αναγνώριση, αλλά ο Μπαρτ Ρέινολντς δεν μπορούσε πια να παίξει ούτε το παιχνίδι της διασημότητας, αλλά ούτε και αυτό μιας καριέρας από την αρχή. Θα αρνιόταν να συμμετάσχει στην επόμενη ταινία του Πολ Τόμας Αντερσον, το «Μανόλια» του 1999 και ενώ θα συνέχιζε να παίζει μέχρι και την τελευταία στιγμή, δεν κατάφερε ποτέ να έρθει ξανά στο προσκήνιο.
«Θα συνεχίσω να δουλεύω μέχρι να με πυροβολήσουν, με ξεκάνουν και με θάψουν. Ελπίζω κάποιος να το κινηματογραφήσει.»
O Μπαρτ Ρέινολντς πέθανε σε ηλικία 82 ετών στις 6 Σεπτεμβρίου του 2018. Το 2014 οργάνωσε μια τεράστια δημοπροσία για να πληρώσει τα χρέη του που προέκυψαν από τις επίμονα αποτυχημένες του προσπάθειες να αναμειχθεί επαγγελματικά με το χώρο του ποδοσφαίρου και της εστίασης. Λίγη ώρα μετά το θάνατό του, επιβεβαιώθηκε πως δεν πρόλαβε ποτέ να γυρίσει τις σκηνές του στο «Once Upon a Time in Hollywood» του Κουέντιν Ταραντίνο.
