Το «Fleabag» είναι μία τεράστια μίνι σειρά. Εγινε μεγάλη επιτυχία, ενώ πρωταγωνιστούν losers. Είναι κωμωδία, στην οποία κλαις με λυγμούς. Μιλά για σχέσεις, ενώ κοιτάζει την μοναξιά. Εχει αντιπαθείς χαρακτήρες που αγαπάς.
Ρίχνει ένα τέτοιο νιχιλιστικό βλέμμα την ανθρώπινη φύση που σε ρίχνει και σένα στο πάτωμα, αλλά ταυτόχρονα η ειλικρίνειά του σε σηκώνει και σε παίρνει αγκαλιά. Αν αισθάνεσαι ότι περπατάς κι εσύ στη ζωή, μονίμως με μια αιματοβαμμένη μύτη, πρέπει να το δεις.
Διαβάστε τι γράφαμε το 2016: «Fleabag»: σταματήστε ό,τι κάνετε και δείτε αυτή τη σειρά!
Εμείς δεν έχουμε συνέλθει ακόμα από τον Απρίλιο που παίχτηκε το τελευταίο επεισόδιο. Είναι ελάχιστες φορές που η πέννα μίας γυναίκας σεναριογράφου (στην μικρή και στην μεγάλη οθόνη) πιάνει κατευθείαν κόκκαλο, ξεσκεπάζει το τραύμα και το κοιτά - απενοχοποιημένα, βάρβαρα, τρυφερά.
Ποιες είμαστε. Ποιοι είμαστε. Ποιοι θα θέλαμε να ήμασταν. Ποιοι προσποιούμαστε ότι είμαστε. Ποιοι δε θα γίνουμε ποτέ. Ο φόβος της μοναξιάς. Η υποκρισία. Οι οικογένειες που μάς γέννησαν, μάς έπλασαν, μάς φρόντισαν, μάς γονάτισαν, μάς εξόντωσαν. Η αγάπη. Το σεξ. Το δικαίωμα στην ευτυχία.
Διαβάστε κι αυτό: Η Φίμπι Γουόλερ-Μπριτζ αποδεικνύει ότι είναι η πιο έξυπνη πένα και στο Saturday Night Live
Αγαπήσαμε τη Fleabag από την πρώτη σεζόν, όσο εκείνη μάς ξεναγούσε τρικλίζοντας (συνήθως μεθυσμένη) στη ζωή της, την αποτυχία της, την χαμηλή της αυτοεκτίμηση. Την ακολουθούσαμε, αναγνωρίζοντας (τρομαγμένες αλλά βαθιά απελευθερωμένες) κάθε βήμα.
Και στη δεύτερη σεζόν, με μία γραφή πανέξυπνη, κοφτερή και άπιαστη σαν ελεύθερο σκίτσο, την απογείωσε.
Μπήκε πιο βαθιά, τρισδιάστατα, κοφτερά, συναισθηματικά, ανελέητα στους χαρακτήρες. Πόσο εκπληκτικές ερμηνείες όλοι - η Ολίβια Κόλμαν στον ρόλο της «cunt» μητριάς, η Σίαν Κλίφορντ ως η υποχόνδρια αδελφή, ο Μπιλ Πάτερσον ως ο τόσο λίγος πατέρας, ο Μπρετ Γκέλμαν ως ο γλειώδης γαμπρός.
Βρήκε την ιδέα της «πίστης» (ένα εύρημα η θρησκεία κι ο hot priest Αντριου Σκοτ) και μίλησε για όλα όσα -όσο περισσότερο μεγαλώνουμε- αδυνατούμε να πιστέψουμε πια.
Ολα τέλειωσαν σε μία στάση λεωφορείου, όπου η Fleabag δεν μάς ξεκαθάρισε αν πρέπει να το περιμένουμε πια. Ή, να τον κόψουμε το δρόμο με το πόδι. Μάς άφησε εκεί, μ' ένα χαμόγελο.
Μάς αποτελείωσε και... τελείωσε.
Οχι, παρόλο που το 2019 τής χάρισε δόξα, διακρίσεις και ΕΜΜYs, η Fleabag δε θα επιστρέψει.
Χθες το βράδυ, σε μία εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στο Town Hall της Νέας Υόρκης, η δημιουργός της σειράς Φίμπι Γουόλερ Μπριτζ (η οποία μετά υπέγραψε και το «Killing Eve», αλλά και το σενάριο του πολυαναμενόμενου 25ου Τζέιμς Μποντ, «No Time to Die») εξήγησε πώς εμπνεύστηκε τη «Fleabag» και γιατί, όσο δύσκολο κι αν της είναι, την αποχαιρέτησε για πάντα.
H Fleabag είναι η οργή μου. «Επρεπε να τη γεννήσω. Επρεπε να την παίξω. Με οδηγούσε η οργή. Η οργή που ένιωθα για τη ζωή. Σκέφτηκα: πώς θα ήταν να ανέβω στη σκηνή και να πω στο κοινό, όσα πραγματικά θα έλεγα στην κολλητή μου; Να ξεσπάσω τον προσωπικό μου θυμό, απλά να τον ανεβάσω και μερικές οκτάβες; Ηταν η μόνη λύση. Να πλάσω τη Fleabag, για να μην ξυπνήσω μια μέρα και είμαι η Fleabag...»
Οταν γράφεις ειλικρινά, το ξέρεις «Υπάρχει ένα συγκεκριμμένο ένστικτο που σε οδηγεί. Οταν γράφεις ειλικρινά, το ξέρεις. Νιώθεις ένα κάψιμο. Γιατί αποκαλύπτεις ένα κομμάτι σου κι αυτό είναι ισάξια απελευθερωτικό και επικίνδυνο. Η Fleabag με εκθέτει. Την έγραφα κι έκαιγα...»
Πρέπει να λες αντίο, όταν κάτι τελειώνει «Λυπάμαι αν σας πικραίνει, με διαλύει και εμένα αλλά η Fleabag δε θα ξαναγυρίσει. Οταν γυρίζαμε την τελευταία σκηνή, και πάρτε αυτό που θα σας πω όπως θέλετε, είδα όλο το ταξίδι της ηρωίδας να περνά μπροστά από τα μάτια μου και την ένιωσα να βγαίνει από το σώμα μου. Οταν γυρίζει, χαμογελά και φεύγει, έφυγε πράγματι. Και ένιωσα μία μεγάλη συγκίνηση και αγαλλίαση. Δεν ξέρω που βρίσκεται σήμερα. Κι αυτό είναι το σωστό. Και για τις δυο μας..»
Αντίο, φίλη μας.
Διαβάστε περισσότερα:
