«Η ταινία δεν είναι ένα εκπαιδευτικό εργαλείο για το πως λειτουργούν οι χρηματοπιστωτικές θεωρίες, αλλά ένα εργαλείο για την κατανόηση πως οι χρηματοπιστωτικές θεωρίες δεν είναι οι μόνες θεωρίες που πρέπει να εμπιστευόμαστε. Προσπάθησα να συγκεντρωθώ στις διαφορετικές οπτικές γωνίες του τραπεζικού κόσμου, μέσα από ένα προσωπικό, ψυχολογικό πρίσμα. Ηθελα να καταγράψω την χειραγώγηση του κόσμου και τον τρόπο με τον οποίοι κάποιοι απαιτούν από εμάς να ενεργούμε. Δεν νομίζω ότι πρέπει να φοβόμαστε το σύστημα. Πρέπει απλά να βρούμε τις απαντήσεις. Αλλά για να γίνει αυτό πρέπει να θέσουμε τις ερωτήσεις. Νομίζω πως αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της εποχής μας: δεν θέτουμε αυτές τις ερωτήσεις...»
Γυρισμένο μέσα στα άδεια γραφεία μιας εγκαταλελειμμένης τράπεζας στη Φρανκφούρτη και με μοναδικό πρωταγωνιστή τον Ράινερ Φος, έναν πρώην τραπεζίτη που δέχτηκε να μιλήσει για τις μέρες που ο ίδιος και πολλοί συναδελφοί του ήταν οι «κυρίαρχοι του σύμπαντος», το ντοκιμαντέρ του Μαρκ Μπάουντερ είναι κάτι παραπάνω από μια απλή συνέντευξη/εξομολόγηση ή μια προσπάθεια να γίνει κατανοητή η λειτουργία ενός συστήματος που για τους περισσότερους μοιάζει με... επιστημονική φαντασία.
Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για το «Master of the Universe».
«Ηταν πάντα σαφές για μένα ότι θα μπορούσα να πω μια ιστορία για τον οικονομικό κόσμο από μέσα μόνο, με τη χρήση υπαρκτών ανθρώπων του κλάδου. Υπήρξαν μερικές σημαντικές ταινίες μυθοπλασίας, όπως το "Margin Call", αλλά παρά την προσπάθειά τους να είναι αυθεντικές, η τελική αίσθηση είναι ότι αυτός ο παράξενος κόσμος απεικονίζεται με έναν κάπως υπερβολικό τρόπο. Αυτό, φυσικά, οφείλεται επίσης στο γεγονός ότι μέχρι στιγμής κανένας άνθρωπος του κλάδου δεν ήταν πρόθυμος να μιλήσει ανοιχτά. Γι' αυτό είμαι πολύ ευτυχής που βρήκα τον Ράινερ Φος, τον πρώτο ανώτερο τραπεζίτη επενδύσεων που ήταν πρόθυμος να συμπορευτεί σε αυτό το ταξίδι μαζί μου. Και έχοντας ένα πρωταγωνιστή σαν εκείνον, το ντοκιμαντέρ είναι απλά το καλύτερο όχημα για αυτήν την ιστορία. Οι ακρογωνιαίοι λίθοι της συνεργασίας με τον Ράινερ Φος ήταν κάτι σχετικά απλό: όχι ονόματα τραπεζών ή υπαλλήλων με τους οποίους είχε συνεργαστεί. Κατά τη διάρκεια των συνεντεύξεων είχε το δικαίωμα να μην απαντήσει κάποια ερώτηση, κάτι που φαίνεται ξεκάθαρα στην ταινία. Εκτός από αυτό, δεν είχα κανέναν περιορισμό. Μερικές φορές συζητούσαμε μερικά από τα κύρια θέματα εκ των προτέρων, αλλά πολλά πράγματα στην πραγματικότητα προέκυψαν κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων. Για παράδειγμα, όταν ανακαλύψαμε την εγκαταλελειμμένη αίθουσα συναλλαγών και ξαφνικά άρχισε να μιλάει για το πώς είναι να αισθάνεται σαν τον άρχοντα του σύμπαντος.»
Μέσα από ανατριχιαστικές λεπτομέρειες για τον τρόπο με τον οποίο οι τράπεζες (και οι άνθρωποι τους) κατοικούν σε ένα σύμπαν μίλια μακριά από την πραγματική ζωή, αλλά και μια διαπεραστική ματιά στον ψυχισμό ενός ανθρώπου που πάνω στην ιστορία του καθρεφτίζεται ακέραια η όποια κρίση σαρώνει αυτή τη στιγμή τον πλανήτη, το «Master of the Universe» βραβεύθηκε στην Εβδομάδα Κριτικής του Φεστιβάλ του Λοκάρνο, ψηφίστηκε ως καλύτερο ντοκιμαντέρ από την Ενωση Γερμανών Κριτικών Κινηματογράφου και είναι υποψήφιο για το Βραβείο Καλύτερου Ντοκιμαντέρ από την Ευρωπαϊκή Ακαδημία Κινηματογράφου.
Δίκαια, όχι μόνο για τον τρόπο με τον οποίο ο Μπάουντερ εισβάλλει στα άδυτα μιας απαγορευμένης χώρας (αυτής των τραπεζών), αλλά κυρίως για την ολοκλήρωση μιας ταινίας που λειτουργεί ως μια μαρτυρία για τις ρίζες μιας κρίσης που θα μπορούσε να συνεχίζεται απρόσκοπτα ακόμη και όταν όλα έχουν πια καταρρεύσει και ταυτόχρονα ως ένα ντοκουμέντο για το «όνειρο» μιας καλύτερης ζωής που για άλλους βρίσκεται καλά κρυμμένο πίσω από μια βασανιστική καθημερινότητα και για άλλους στα απροσπέλαστα κλιμάκια ενός παιχνιδιού που παίζεται ερήμην της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Θέτοντας τις ερωτήσεις που θα μπορούσαν να αλλάξουν όχι μόνο την αντίληψή μας για την «κρίση», αλλά και για την καίρια αντιμετώπισή της.
«Υπάρχει επίσης ένας πολύ προσωπικός λόγος που έκανα αυτή την ταινία: κατά τη διάρκεια της κρίσης της Lehman Brothers έγινα πατέρας. Μετά από αυτό, όλο και περισσότερα πακέτα διάσωσης αποφασίζονταν σε όλο και μικρότερα χρονικά διαστήματα. Και αντί για εκατομμύρια μιλάμε τώρα για δισεκατομμύρια. Συνειδητοποίησα ότι η γενιά του γιου μου θα είναι εκείνη που θα πρέπει να ασχοληθεί περισσότερο με τις συνέπειες της σημερινής κρίσης. Το πραγματικό κόστος της κρίσης θα μπορεί να υπολογιστεί μόνο σε δέκα ή είκοσι χρόνια. Παρά τις επαναλαμβανόμενες κρίσεις το σύστημα δεν τίθεται υπό αμφισβήτηση. Οι κρίσεις χρησιμοποιούνται ως λόγοι για μια ακόμα πιο αυστηρή πολιτική λιτότητας. Και αυτό δεν θα επηρεάσει τους πραγματικούς ενόχους, αλλά μάλλον την επόμενη γενιά, στην οποία αφήνουμε αυτή την προίκα. Ως πατέρας, ξαφνικά όλα αυτά απέκτησαν για μένα πολύ μεγαλύτερη σημασία.»
Διαβάστε περισσότερα για το «Master of the Universe» στο επίσημο site του Cinedoc.
