Οσο δεν μπορούμε να πάμε σινεμά, δεν σταματάμε να βλέπουμε ταινίες (και σειρές). Και επιλέγουμε για εσάς ό,τι πιο ενδιαφέρον μπορεί να βρεθεί σε τηλεόραση, πλατφόρμες και φεστιβάλ.
Βλέπουμε στο Σπίτι: Αναζητήστε όλες τις προτάσεις του Flix για τις μέρες χωρίς αίθουσες στην ειδική ενότητα «Βλέπουμε στο Σπίτι» που ανανεώνεται συνεχώς
«Λούφα και Παραλλαγή (1984) του Νίκου Περάκη
Ο στρατιώτης Γιάννης Παπαδόπουλος μετατίθεται από τα ελληνο-βουλγαρικά σύνορα στη Διεύθυνση Κινηματογραφίας των Ενόπλων Δυνάμεων, στην Αθήνα.Σ’ αυτή την προνομιακή θέση, πολύ κοντά στο σπίτι του, τη σύζυγό του και τις δίδυμες κόρες τους, περνά ευχάριστες μέρες, σκαρώνοντας διάφορες φάρσες με τους συναδέλφους του – μια ομάδα στρατιωτών ενταγμένων στην τότε νεοϊδρυθείσα Υπηρεσία Ενημερώσεως Ενόπλων Δυνάμεων, έναν καινούριο τηλεοπτικό σταθμό, που δημιουργήθηκε για τους πολίτες, αλλά που το προσωπικό του αποτελείτο κυρίως από στρατιώτες, που είχαν προϋπηρεσία στον κινηματογράφο πριν την κατάταξή τους. Ωστόσο, αυτή η τρελή παρέα των φαντάρων καταφέρνει να βγάζει και χρήματα, γυρίζοντας… σεξοταινίες με υλικό του στρατού, ώσπου το πρωινό της 21ης Απριλίου του 1967, το στρατιωτικό πραξικόπημα ενός άλλου Παπαδόπουλου, μόνιμου συνταγματάρχη, έρχεται να τους κόψει τα φτερά…
Μία από τις πιο εμβληματικές κωμωδίες του ελληνικού σνεμά, αλλά είναι ιδιαίτερα συγκινητικό να την (ξανα)δει κανείς σήμερα: πριν λίγες μέρες έφυγε από τη ζωή ο διάσημος συγγραφέας Βασίλης Αλεξάκης, του οποίου οι περιπέτειές μαζί με τον Νίκο Περάκη στη Γεωγραφική Υπηρεσία Στρατού έγιναν η βάση για το «Λούφα και Παραλλαγή».
Προβάλλεται στο MEGA στις 23.10
«The Social Network» (2010) του Ντέιβιντ Φίντσερ
Κάποτε ήταν το ραδιόφωνο, το τηλέφωνο, το αυτοκίνητο, η τηλεόραση. Σήμερα είναι το Facebook. Όταν ο Μαρκ Ζούκερμπεργκ (Τζέσι Αιζενμπεργκ), ο Εντουάρντο Σάβεριν (Αντριου Γκάρφιλντ), ο Σον Πάρκερ (Τζάστιν Τίμπερλεϊκ) και οι αδερφοί Γουίνκελβος (Άρμι Χάμερ και Τζος Πενς) εμπνεύστηκαν ένα διαφορετικό είδος κοινωνικής δικτύωσης, δεν ήξεραν ότι έβαζαν τα θεμέλια για το πιο επαναστατικό κοινωνικό φαινόμενο του 21ου αιώνα. Και σίγουρα δε φαντάζονταν την τροπή που θα έπαιρνε η φιλία τους, μπροστά στην επιτυχία. Υποκειμενικές ματιές, αντικρουόμενες ιστορίες, μηνύσεις και δικαστικές αναμετρήσεις: η ιστορία της δημιουργίας του Facebook μέσα από τα μάτια των εμπνευστών είναι στην πραγματικότητα τρεις διαφορετικές ιστορίες που αμφισβητούν την έννοια της μίας και μοναδικής αλήθειας.
Το 2010, το «Social Network», σε σενάριο Ααρον Σόρκιν (o oποίος είχε αποσπάσει και το Οσκαρ Σεναρίου) και σκηνοθεσία Ντέιβιντ Φίντσερ, στάθηκε προφητικό: η ανθρώπινη επικοινωνία, οι κανόνες της διαφήμισης και της παγκόσμιας αγοράς, η συλλογική μας κοινωνική και πολιτική συνείδηση, άλλαξαν για πάντα.
Δέκα χρόνια μετά, παραμένει μια από τις πιο εμβληματικές ταινίες της δεκαετίας που τέλειωσε.
Προβάλλεται στο Novacinema 2HD στις 19:55
«Δύσκολες Ωρες στο Ελ Ροαγιάλ» (Bad Times at the El Royale, 2018) του Ντρου Γκόνταρντ
Επτά άγνωστοι, ο καθένας με ένα κρυμμένο μυστικό, συναντιούνται στο Ελ Ροαγιάλ της Λίμνης Τάχο, ένα ερειπωμένο ξενοδοχείο με σκοτεινό παρελθόν. Κατά τη διάρκεια μιας μοιραίας νύχτας, όλοι θα έχουν μια τελευταία ευκαιρία για λύτρωση… πριν όλα πάνε κατά διαόλου. Ρίχνοντας στο μίξερ της πλοκής του τα πάντα από την πολιτική κατάσταση της αμερικής στην δεκαετία του 60, τον πόλεμο του Βιετνάμ, τις φυλετικές εντάσεις, την αυγή των hippies και των cult, την θρησκεία και τις προσωπικές αμαρτίες, ντύνοντας τις εικόνες με ένα θριαμβευτικό soundtrack παιγμένο από ένα παλιό τζουκ-μποξ, ή από την σαρωτική φωνή της φανταστικής Σίνθια Ερίβο, το φιλμ έχει τόσα επίπεδα όσα και το ίδιο το motel Ελ Ροαγιάλ που κρύβει κι αυτό όπως και οι επισκέπτες του τα δικά του μυστικά.
Μία υποτιμημένη ταινία, μία από τις καλύτερες του 2018 και με ένα καταπληκτικό καστ: από τον Τζεφ Μπρίτζες μέχρι τον Τζον Χαμ. Διαβάστε την κριτική του Flix για το «Bad Times at the El Royale».
Προβάλλεται στο Cosmote Cinema 1 στις 22.35
«Κλέφτες Καταστημάτων» (Shoplifters, 2018) του Χιροκάζου Κόρε-Εντα
Για πολλούς από εμάς: πολύ καλύτερα από τα «Παράσιτα». Ή, τέλος πάντων, λέει πολύ παρόμοια πράγματα με έναν πανανθρώπινο τρόπο, χωρίς εύκολα, εντυπωσιακά ευρήματα. Με μία ψιθυριστή, μικρή ταινία με τεράστια καρδιά, ο Ιάπωνας ουμανιστής σκηνοθέτης παρουσίαζει μία άλλη όψη των κλεμμένων στιγμών στη ζωή και στο σινεμά. Χρυσός Φοίνικας στο Φεστιβάλ Καννών, επίσημη υποβολή της Ιαπωνίας για τα Οσκαρ.
Θυμηθείτε την συνέντευξη του Χιροκάζου Κορε-Εντα στο Flix Γιατί το σινεμά είναι μία μεγάλη εναλλακτική οικογένεια;
Ενα παγερό χειμωνιάτικο βράδυ ο Οσάμου με τον μικρό του γιο Σότα μπαίνουν στο τοπικό σούπερ μάρκετ για να ακολουθήσουν τη συνηθισμένη τους ρουτίνα. Να κλέψουν τις προμήθειες της μέρας - ήρεμα, αποφασιστικά, χορογραφημένα. Στο δρόμο για το σπίτι όμως (μία παράγκα σε φτωχική συνοικία του Τόκιο) περνούν από τις εργατικές κατοικίες, όπου στο μπαλκόνι συναντούν το ίδιο θέαμα όπως κάθε βράδυ: ένα τετράχρονο κοριτσάκι που οι γονείς του το αφήνουν μόνο του έξω στο κρύο. Ο χαμογελαστός Οσάμου παίρνει το παιδί μαζί του, προς έκπληξη της γυναίκας, της γιαγιάς και της νύφης του: αντέχουν να ταΐσουν άλλο ένα στόμα; Οταν όμως βλέπουν τα σημάδια κακοποίησης στο σώμα του κοριτσιού, δεν υπάρχει δεύτερη σκέψη. Η μικρή Ριν (της καίνε τα παλιά της ρούχα, την κουρεύουν, της δίνουν νέο όνομα και νέα ευκαιρία στη ζωή) γίνεται μέλος της οικογένειάς τους. Μίας οικογένειας τυχοδιωκτών, όπου κανείς δεν είναι αθώος. Ολοι εξαπατούν, κλέβουν, κερδίζουν πονηρά κι άνομα τα προς το ζην για να συμπληρώσουν το πενιχρό ημερομίσθιο του εργάτη πατέρα και της μαγείρισσας μάνας. Κανείς όμως δε θεωρεί ό,τι κάνουν «κλοπή». Ούτε στην περίπτωση του μικρού κοριτσιού. Ολα είναι θέμα επιβίωσης. Διαβάστε την αναλυτική κριτική του Flix για το «Κλέφτες Καταστημάτων».
Διαθέσιμο στην πλατφόρμα του Cinobo και στο αφιέρωμα στο σύγχρονο ασιατικό σινεμά.
«Οur Little Sister» (2015) του Χιροκάζου Κόρε-Εντα
Αν αγαπήσετε του «Κλέφτες Καταστημάτων», δείτε κι αυτό. Το να αγαπάς τον άνθρωπο, παρόλο που τον κοιτάς κατάματα αποτυπώνοντας όλες τις αδυναμίες, τις ανασφάλειες και τις ατέλειες του, είναι μία ποιότητα ξεχωριστή. Κι ο Χιροκάζου Κόρε-Εντα, σε κάθε του ταινία τελικά, κινηματογραφεί με μία συγκινητική φυσική ευγένεια κι έναν βαθύ ανθρωπισμό, επιδεικνύοντας μεγάλο σινεμά και, για ακόμα μία φορά, την μεγάλη του καρδιά.
Οι αδελφές Κόντα (η μεγάλη και συνετή Σάκι, η επιπόλαιη Γιοσίνο και η εκκεντρική Τσίκα) ζουν ακόμα στο πατρικό, παλιό σπίτι της γιαγιάς τους στην ιστορική παραθαλάσσια πόλη της Καμακούρα - μία ώρα με το τρένο από το Τόκιο. Οταν φθάνουν τα νέα ότι ο πατέρας τους πέθανε, τα παιδικά τραύματα ανασύρονται: ο πατέρας τους είχε παρατήσει την μητέρα τους για μία άλλη γυναίκα, όταν εκείνες ήταν πολύ μικρές, και η οικογένεια τότε διαλύθηκε. Η μητέρα τους έφυγε και η ίδια για να ξεχάσει και να ξεχαστεί, αφήνοντας τις κόρες της στη γιαγιά, ο πατέρας έκανε άλλη μια κόρη με την νέα του οικογένεια - την μικρή τους αδελφή, Σούζου. Η Σάκι, αναγνωρίζοντας ότι το 13χρονο κορίτσι είναι αίμα τους κι έχει μείνει κι αυτό μόνο στη ζωή, καλεί την Σούζου να έρθει να μείνει μαζί τους στην Καμακούρα. Κι έτσι ξεκινά η πορεία τεσσάρων κοριτσιών που τους ενώνει κάτι παραπάνω από το κοινό τους DNA: η υπόσχεση που δίνει η κάθε μία στον εαυτό της για επούλωση, κόψιμο του ομφάλιου λώρου, προσωπική ευτυχία. Διαβάστε την αναλυτική κριτική του Flix για το «Οur Little Sister».
Διαθέσιμο στην πλατφόρμα της Vodafone TV
«Pretend It's A City» του Μάρτιν Σκορσέζε
Η Φραν Λίμποουιτς ξέρει τι της αρέσει - και τι δεν της αρέσει. Και δεν θα περιμένει από εσάς πρόσκληση για να σας το πει. Εδώ και δεκαετίες, η κριτικός και δοκιμιογράφος εκφράζει τις απόψεις της, ενίοτε γκρινιάρικα, πάντα τολμηρά. Νεοϋορκέζα ως το κόκκαλο, η Λίμποουιτς ανήγαγε την ειλικρίνεια σε μορφή τέχνης, μεταμφιέζοντας τις πραγματιστικές παρατηρήσεις της για την πόλη και τους κατοίκους της σ' έναν αιχμηρό σχολιασμό διαρκείας, από τον οποίο δεν γλιτώνει κανείς. Δίνοντας στις σκέψεις της Λίμποουιτς τη μορφή του αναίσχυντα διασκεδαστικού οδηγού που θα ήθελε κάθε Νοεϋορκέζος, το «Pretend It's a City» δίνει βήμα στην κλασική αστική φωνή για να μιλήσει για θέματα που εκτείνονται από τους τουρίστες, τα λεφτά, τον υπόγειο και τις τέχνες, ως την όχι-τόσο-απλή δράση του να περπατήσεις στην Times Square (υπάρχει ο σωστός τρόπος να το κάνεις). Στη διαδρομή, το παρελθόν της ίδιας της Λίμποουιτς έρχεται στο προσκήνιο: μια ζωή που διακρίνεται από συνεχή περιέργεια και αναζωογονητική ανεξαρτησία.
Ο Μάρτιν Σκορσέζε δεν συστήνει τη Φραν Λίμποβιτς στο κοινό - περισσότερο περιγραφικό για εκείνη ήταν το πρώτο ντοκιμαντέρ του, «Public Speaking», που σκηνοθέτησε για το HBΟ το 2010. Αντίθετα, την αφήνει να μονολογεί και, αποτυπώνοντας το λόγο και τις εκφράσεις της, την αποθεώνει ως κοινωνικό παρατηρητή, αυτό, άλωστε και που την έκανε διάσημη. Φίλοι εδώ και δεκαετίες, ο Σκορσέζε και η Λίμποβιτς κάθονται σ' ένα εστιατόριο και συζητούν για τα πάντα. Διαβάστε την κριτική του Flix για τη σειρά «Pretend It's A City».
Διαθέσιμη στην πλατφόρμα του Netflix
Βλέπουμε στο Σπίτι: Αναζητήστε όλες τις προτάσεις του Flix για τις μέρες χωρίς αίθουσες στην ειδική ενότητα «Βλέπουμε στο Σπίτι» που ανανεώνεται συνεχώς
