Αγιόκαμπος, μεσημέρι Παρασκευής 5 Ιουλίου 2024.
Το Evia Film Project βρίσκεται εν εξελίξει, τρίτο στη σειρά, επιμένοντας να υπηρετεί τον αρχικό του σκοπό όταν ξεκινούσε πίσω στο 2022, σαν μια δράση επούλωσης από τα τραύματα των καταστροφικών πυρκαγιών στην περιοχή, με δράσεις που δεν εξαντλούνται στις προβολές και τα κινηματογραφικά εργαστήρια αλλά και στην ιδέα μιας πράσινης πολιτιστικής ανάπτυξης σε ένα τόπο που το έχει ανάγκη ακόμη κι αν δεν το γνωρίζει, μιας επαφής με τη Φύση και την παράδοση, μιας μείξης των δυνατότητήτων των νέων τεχνολογιών με τη διαχρονική σιγουριά της χειρωνακτικής εργασίας, ένα σωτήριο σταμάτημα του χρόνου της αστικής ταχύτητας για όσο διαρκεί, μιας γενικότερης επιστροφής στα βασικά.
Βρισκόμαστε στην Λαγουδέρα του Θανάση Σχοινά, ψαροταβέρνα με προϊόντα που βγαίνουν είτε από το μποστάνι της οικογένειας είτε από την καθημερινή ψαριά. Και σε μια από τις πιο ξεχωριστές δράσεις του Evia Film Project, η Ελένη Ψυχούλη και η Ιωάννα Σταμoύλου μοιράζονται μαζί μας όχι μόνο την μαγειρική τους, αλλά και τις γνώσεις τους πάνω στην τέχνη του μεζέ, την ιστορία του, τη σύνδεσή του με τον τόπο και το τσίπουρο, τον πολιτισμό του και τη βιωσιμότητα του, διαχρονικά και παραδειγματικά για το σήμερα και το αύριο.
Ελένη Ψυχούλη, Θανάσης Σχοινάς
Διαβάζουμε από το κείμενο που έγραψαν η Ελένη Ψυχούλη και η Ιωάννα Σταμούλου και συνοδεύει το γεύμα που θα διαρκέσει ώρα και θα ακολουθήσει το δικό του ρυθμό - λίγο σαν μια ταινία, με αρχή μέση τέλος, κορυφώσεις και παύσεις, δράματα και γέλια, την ατμόσφαιρα του μοιράσματος, μια αίσθηση κάθαρσης στο τέλος.
Λίγο πριν φτάσουμε στο τέλος του κειμένου βρίσκουμε μέσα στο κείμενο και τις λέξεις που ταιριάζουν στο φετινό Evia Film Project.
Αν κάτι, περισσότερο απ' οτιδήποτε χαρακτηρίζει το ελληνικό τραπέζι, είναι η αγάπη για τη μοιρασμένη νοστιμιά. Η απόλαυση του μεζέ, το τσιμπολόγημα που διακόπτει μια γουλιά αλκοόλ για να κρατήσουν οι κουβέντες, να δέσει η παρέα, να φωτίσουν τα χαμόγελα και το κέφι [...] Ο μεζές πάει πακέτο με τη χαλαρή διάθεση των λαών που έχουν μεγαλώσει κάτω από τον καυτό ήλιο και έχει πολλά να σου μαρτυρήσει για την ιδιοσυγκρασία τους, που αγαπά την εξωστρέφεια, το κέφι, την γιορτή, την παρέα, την αφθονία της χαράς, το χρώμα [...] Τη χαρά του την έφεραν μαζί τους οι πρόσφυγες από τις χαμένες πατρίδες της Μικράς Ασίας [...] Η ζωή είναι μεζές. Είναι πλούσια και χαρούμενη ακόμη κι όταν αποτελείται από ευτελή υλικά. [...] Σύμβολο του μεσογειακού διονυσιασμού, ο μεζές, μεταφράζει σε μικρά πιατάκια, το αρχαιοελληνικό «ζην ηδέως», το καλαμπούρι, την έξω καρδιά διάθεση της ζωής κάτω από τον ήλιο, τη χαρά της παρέας, τη μοιρασιά. [...] Απόλαυση για όλα τα βαλάντια, λαϊκή χαρά και αστική συνήθεια, χωρίς επισημότητες, το κάλεσμα της τελευταίας στιγμής για τον φίλο και τον ξένο, αυτός είναι ο ελληνικός μεζές. Μια δικαιολογία για να συναντηθούμε. αλλά και κάτι που έρχεται από πολύ παλιά για να απαντήσει καταφατικά σε όλους τους προβληματισμούς της σύγχρονης γαστρονομίας. Γιατί ο μεζές είναι βιωσιμότητα, είναι εντοπιότητα, είναι from farm to table, σέβεται τα food miles και την εποχικότητα και επικροτεί το zero food waste, ανακυκλώνει και δεν πετάει τίποτα.
Σινε Απόλλων
Προβολή στη Λίμνη
Αλέξανδρος Βούλγαρης, Σοφία Κόκκαλη στην προβολή του «Winona»
Προβολή του «Διπλός Αποικισμός» της Λιν Αλούνα στον Απόλλωνα της Αιδηψού
Στα Σαγόνια του Καρχαρία
Μοιρασιά: αυτό που είναι και η ψυχή του σινεμά
Το να βλέπουμε ταινίες όλοι μαζί. Αυτό είναι το ζητούμενο. Η μοιρασιά εικόνων, συναισθημάτων, αδρεναλίνης, γέλιου και συγκίνησης. Οπότε και οι προβολές του 3ου Evia Film Festival - σε Αιδηψώ (Απόλλωνας) και Λίμνη (Ελύμνιον), δωρεάν για τους κατοίκους -πρωτίστως- και τους επισκέπτες του φεστιβάλ, κουβαλούσαν αυτή τη βαρύτητα. Οπως κάθεσαι και μοιράζεσαι ένα μεζέ - και το φαγητό ίσως να είναι το τελευταίο που ενδιαφέρει, όσο η επικοινωνία πάνω από ένα τραπέζι, η επίγευση που αφήνει αυτό το μοίρασμα.
Καθώς η φετινή θεματική του φεστιβάλ ήταν το νερό, απολαύσαμε παρέα δίπλα στο κύμα και κάτω από τον ζεστό καλοκαιρινό ουρανό, ταινίες που συνδέονται με το υγρό στοιχείο - κυριολεκτικά και συμβολικά. Ανάμεσα σε πολλά, βυθιστήκαμε στον κόσμο του πρωτοπόρου εξερευνητή Ζακ-Ιβ Κουστό με την «Οδύσσεια» του Ζερόμ Σαλ, ανακαλύψαμε τι κρύβει ο βυθός στο «Underwonder» του Κώστα Καρύδα, τι «αναδύεται» μέσα από το υγρό στοιχειό στο «Nothing Holier than a Dolphin» της Ισαβέλλας Μαργάρα και τον «Διπλό Αποικισμό» της Λιν Αλούνα, απλώσαμε τις πετσέτες μας δίπλα στην παρέα των κοριτσιών και τραγουδήσαμε το «True Blue» στη «Winona» του Αλέξανδρου Βούλγαρη και επιβαβειώσαμε εκ νέρου ότι «το τέρας» δεν κρύβεται στο βυθό αλλά μέσα μας με τις «Μνήμες του Νερού» της Κάθριν Μπίγκελοου, τον «Επισκέπτη» του Πονγκ Τσουν-χο και το «Στα Σαγόνια του Καρχαρία» του Στίβεν Σπίλμπεργκ.
Για να κρατήσουν οι κουβέντες
Από τα πιο ενδιαφέροντα υλικά της επιτυχημένης επικοινωνιακής συνταγής του Evia Film Project είναι οι ευκαιρίες να συναντήσει κανείς ανθρώπους του κινηματογράφου - σκηνοθέτες, σεναριογράφους, παραγωγούς, θεσμικούς λειτουργούς του. Στα masterclasses που γίνονται στην Αγία Αννα, η επαφή του κοινού (των φοιτητών της κινηματογραφικής σχολής των Ψαχνών αλλά και όχι μόνο, επαγγελματιών, αλλά και απλών θεατών) με τους καλλιτέχνες έδωσε τροφή για σκέψη, διάλογο, ενημέρωση πάνω στην τέχνη του σινεμά.
Από την Κατερίνα Μπέη (σεναριογράφο μεγάλων επιτυχιών του κινηματογράφου όπως τα «Φόνισσα» και «Ευτυχία», αλλά και της τηλεόρασης όπως «Τα Καλύτερά μας Χρόνια») που μίλησε για τη σημασία του «να μην περιμένει κανείς την έμπνευση: όσο την κυνηγάς, τόσο πιο γρήγορα έρχεται» και τον Εμίν Αλπέρ (ένα από τους σημαντικότερους Τούρκους σκηνοθέτες της εποχής μας, με τελευταία του επιτυχία το «Μέρες Ξηρασίας» σε συμπαραγωγή με τον Γιώργο Τσούργιαννη) που τόνισε ότι «στην Τουρκία είναι απαραίτητο το πολιτικό σινεμά που θα καυτηριάζει τα κακώς κείμενα του κράτους», μέχρι τον αγαπημένο μουσικό και τραγουδοποιό Κωστή Μαραβέγια που μάς ενέπνευσε να παρατηρήσουμε την υποσυνείδητη διάσταση στη χρήση της μουσικής σε μια ταινία και πώς καθοδηγεί το συναίσθημα χωρίς να το καταλαβαίνουμε και τον Φωκίωνα Ξένο που έριξε φως στις mixed media τεχνικές και το πάντρεμα του ψηφιακού με το αναλογικό στη δημιουργία animation - όλοι μάς άνοιξαν το βλέμμα και το μυαλό για να απολαμβάνουμε το κυρίως γεύμα, τις ίδιες τις ταινίες, με φουλ γεύση.
Ο μεζές έρχεται σε μικρό πιάτο μεν, αλλά είναι ανεκτίμητος. Για αυτό και τόσο ο Παντελής Παντελόγλου (Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους και πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Ενωσης Παιδικού Κινηματογράφου) που μίλησε για τον κινηματογράφο που απευθύνεται σε παιδιά (και να μην τα υποτιμάμε), όσο κι ο 17χρονος σκηνοθέτης, σεναριογράφος, ηθοποιός, μουσικός, χορογράφος και μαθητής Λυκείου Πάμπλο Σότο Γκονζάλες που παρότρυνε τους συνομηλίκους του να πιάσουν μια κάμερα, υπογραμμίζοντας τη σημασία του πειραματισμού, έδωσαν masterclasses και δύο σημαντικά πιάτα στο μενού του φεστιβάλ.
Πάμπλο Σότο: «Πρέπει να βρούμε τον δικό μας τρόπο αφήγησης, να έχουμε ανοιχτά μάτια και αυτιά, να ακούμε μουσική και να βλέπουμε ταινίες. Ψάχνοντας, βλέποντας και ακούγοντας, σιγά σιγά δημιουργείται αυτό που ονομάζουμε έμπνευση».
Εμίν Αλπέρ: «Τα τελευταία χρόνια, το στοίχημά μας ως κινηματογραφιστές, αλλά και ως μέλη της κοινωνίας είναι να προστατεύσουμε τη Δικαιοσύνη. Στη χώρα μου είμαστε συνεχώς μάρτυρες κατάφωρων αδικιών. Εγώ με το σινεμά μου θέλω να είμαι κομμάτι αυτού του σεμνού αγώνα κατά των καταπιεστών»
Κατερίνα Μπέη: «Μην περιμένετε την έμπνευση. Οσο την κυνηγάς, τόσο πιο γρήγορα έρχεται, όσο τη σκέφτεσαι το βράδυ στον ύπνο σου και της αφιερώνεις χρόνο, τόσο κατεβαίνουν οι ιδέες. Βάλτε πρόγραμμα στον εαυτό σας. Αποφασίστε έναν αριθμό σελίδων και γράψτε τόσες κάθε μέρα. Φροντίστε την έμπνευση για να σας φροντίσει κι αυτή»
Παντελής Παντελόγλου: «Η συζήτηση για το παιδί και το σινεμά περιλαμβάνει τη συζήτηση για τη μαγεία του σινεμά. Το σινεμά είναι κατασκευή. Έχει απήχηση, επηρεάζει τις αντιλήψεις του κόσμου, ακόμη και τον παραπλανεί. Μεταβάλλει μια στατική κοινωνία σε μια πιο δυναμική.»
Κωστής Μαραβέγιας: «Ο ρόλος του συνθέτη δεν είναι η μουσική εν γένει, αλλά η κατανόηση για το πώς θα συμπληρώνει ό,τι βλέπουμε στην οθόνη. Η μουσική είναι ένας από τους ήρως της ταινίας και πρέπει να έχει χαρακτήρα και ταυτότητα, όπως ο πρωταγωνιστής… »
Φωκίωνας Ξένος: «Παρόλο που είμαι μεγάλος φαν της τεχνολογίας, ο υπολογιστής και το λογισμικό είναι απλώς ένα εργαλείο. Το θέμα είναι πώς χειρίζεσαι τα εργαλεία αυτά, να φτάνεις τη διαδικασία μέχρι εκεί που είσαι ευχαριστημένος και να μην πέφτεις στην παγίδα της αυτοματοποίησης.»
Γιολάντα Μαρκοπούλου
Χαμένες πατρίδες, ξανακερδισμένοι Παράδεισοι
Εκεί που η παράδοση μπορεί να συναντά τις νέες τεχνολογίες αλλά και ένας ανεξερεύνητος τόπος αναζητά διαρκώς ιστορίες και ταυτότητες, το VR βρήκε τη θέση του και στο Evia Film Project με καθημερινές προβολές στο Κύμα, αλλά και με ένα masterclass που υπήρξε διαφωτιστικό όχι μόνο για τους σπουδαστές της Σχολής Κινηματογράφου των Ψαχνών.
Η διαθεματική καλλιτέχνης Γιολάντα Μαρκοπούλου - που αυτή την εποχή ετοιμάζει το έργο «Pardise Lost» που παρουσίασε ως πρότζεκτ και στο πλαίσιο της Αγοράς, βασίζεται στο animation και μιλάει για το πώς μια οικογένεια χωρίζεται στη διάρκεια της Μικρασιατικής Καταστροφής - αναφέρθηκε στον χώρο της μικτής πραγματικότητας ως ένα πεδίο «ανεξερεύνητο, που έχει χώρο για πολύ πειραματισμό». Η Γιολάντα Μαρκοπούλου αναφέρθηκε και στην «μοναξιά» που επικρατεί σε τέτοια VR δημιουργήματα, σημειώνοντας ότι αυτό συμβαίνει γιατί είναι φοβερά δύσκολο να σχεδιάσεις 360° χαρακτήρες και να τους δώσεις ψυχή, με αποτέλεσμα οι περισσότεροι δημιουργοί να καταλήγουν στη δημιουργία μοναχικών κόσμων. Τόνισε τη δυσκολία της παραγωγής τέτοιων ταινιών, ειδικά στην Ελλάδα. Εθεσε, επίσης, το ζήτημα του storytelling και το πρόβλημα της εμμονής στο τεχνολογικό κομμάτι: «Πολλές φορές στο VR “τρέχουμε” στο τέλος και μας ενδιαφέρει μόνο το πώς θα φαίνεται το αποτέλεσμα από άποψη εικόνας και παρουσίασης. Δυστυχώς, τα έργα VR είναι συχνά φτωχά από άποψη ιστορίας», σχολίασε, υπογραμμίζοντας τον σωστό τρόπο με τον οποίο πρέπει να συνεργάζονται το τεχνικό και το καλλιτεχνικό κομμάτι μιας τέτοιας δημιουργίας.
Οι ομάδες όσων παρουσιάσαν τα νέα τους πρότζεκτ στην Αγορά
Ο Κύρος Παπαβασιλείου παρουσιάζει το νέο του πρότζεκτ
Αγγελική Βέργου, Ελίζ Ζαλαντό
Εξόρμηση στη Φύση για Γιόγκα
Συζήτηση για τη βιωσιμότητα στην κινηματογραφική παραγωγή
Εξωστρέφεια
Σε συνθήκες που όχι μόνο ευνοούν αλλά μάλλον επιβάλλουν την εξωστρέφεια, η Αγορά του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης με επικεφαλής την Αγγελική Βέργου, κάνει τα θαυματά της και στο πλαίσιο του Evia Film Project, δικτυώνοντας επαγγελματίες του χώρου εντός και εκτός συνόρων, με πράσινη ομάδα αλλά και out of the box λογική - με φετινό σύνθημα «Νους, Σώμα, Πνεύμα, Εξερεύνηση» - για πραγματικές δημιουργικές διεξόδους. Στην Εύβοια φέτος, στο πλάισιο της Αγοράς, παρουσίασαν τα νέα τους πρότζεκτ, μυθοπλασίας και τεκμηρίωσης, ανάμεσα σε άλλους ο Αλέξανδρος Βούλγαρης, η Γιολάντα Μαρκοπούλου, ο Κύρος Παπαβασιλείου και η Σοφία Γεωργοβασίλη. Το φετινό μενού της Αγοράς περιελάμβανε εκδρομές στο Λαογραφικό Μουσείο *του χωριού Αγιος της Αιδηψού, αλλά και *μέρα εξόρμησης στη Φύση για Γιόγκα (συν το καθημερινό happy hour), αλλά και κυρίως πιάτο μια δράση ενημέρωσης μια περιβαλλοντικά βιώσιμη κινηματογράφηση που διοργάνωσε το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, με ομιλήτριες της εκδήλωσης την Σταυρούλα Γερωνυμάκη (ΕΚΚ, Hellenic Film Commission), την Λινέα Μερζαγκόρα (Green Film) και την Δήμητρα Τέντα (Sustainability Coordinator). Μετά από τρείς ημέρες εξωστρέφειας, το εργαστήρι που διοργάνωσε η ολιστική θεραπεύτρια Ελενα Χρηστοπούλου για τους καλεσμένους της Αγοράς είχε τον τέλειο τίτλο «Γαλήνη εν μέσω καταιγίδας: Μια εσωτερική πυξίδα σε δύσκολους καιρούς», δίνοντας το στίγμα μιας απρόσκοπτης συνέχειας...
Βιωσιμότητα
Αν το πιο δύσκολο κομμάτι στις βιώσιμες πρακτικές ενός φεστιβάλ ή μιας κινηματογραφικής παραγωγής είναι η γνώση, η εκπαίδευση, η συλλογή δεδομένων και η χάραξη πορείας και στόχων, όπως ανέφεραν χαρακτηριστικά η επικεφαλής της Αγοράς Αγγελική Βέργου και η Γενική Διευθύντρια του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης Ελίζ Ζαλαντό, στη συζήτηση που έγινε για τη βιωσιμότητα στο πλάισιο του Evia Film Project, η εξόρμηση στην φύση της Ευβοίας, πληγωμένης από τις πυρκαγιές, έδειξε σίγουρα το δρόμο.. Με οδηγό τον επικεφαλής Συντονιστή Δράσεων για τις Δασικές Πυρκαγιές του WWF Ελλάς, Ηλία Τζηρίτη, η οργανωμένη εξόρμηση προς το Ξηρό Ορος και τους καταρράκτες του Δρυμόνα υπήρξε αποκαλυπτική: η Φύση με τις δικές της πρακτικές αναγέννησης εκεί όπου η πυρκαγιά έχει αφήσει μόνο καταστροφή, μια ανάσα που κόβεται ταυτόχρονα από τη μία από τη θλίψη που προκαλεί η ανθρώπινη πίεση πάνω στον πλανήτη Γη και από την άλλη η απέραντη, ανεξάντλητη ομορφιά του. Μια ευκαιρία για επιστροφή σε εποχές που η ανθρώπινη δραστηριότητα υπήρξε αυτάρκης, βιώσιμη, χωρίς να πετάει τίποτα, ανακυκλώνοντας πρώτες ύλες, αλλά και - μιλώντας για τη συνάντηση ανθρώπων σε ένα φεστιβάλ με πράσινη συνείδηση - ανακυκλώνοντας και διαθέσεις!
Λένα Κιτσοπούλου, Δώρος Δημοσθένους
Λένα Κιτσοπούλου
Δώρος Δημοσθένους
Λένα Κιτσοπούλου, Δώρος Δημοσθένους
«Ζην Ηδέως»: η έξω καρδιά διάθεση της ζωής…
Τα βράδια, το φεστιβάλ μάς έκλεινε ραντεβού για πάρτυ. Κι εκεί αναλάμβαναν και πάλι άνθρωποι του κινηματογραφικού χώρου για να φτιάξουν ατμόσφαιρα «λαϊκής χαράς και αστικής συνήθειας, χωρίς επισημότητες…»
Την τρίτη μέρα του φεστιβάλ, ο Αλέξανδρος «The Boy» Βούλγαρης (που παρουσίασε τη «Winona» του, μαζί με την Σοφία Κόκκαλη, στον «Απόλλωνα» θερινό κινηματογράφο της Αιδηψού) έκατσε πίσω από τα deck στο Κύμα και ανέμιξε με τον δικό του σήμα-κατατεθέν τρόπο ατμοσφαιρική ambience με χορευτικά beat, ανοίγοντας μας την όρεξη για εξωστρέφεια, κέφι, παρέα, γιορτή.
Παραδοσιακά τα καλύτερα πάρτι της Αγοράς - εδώ στο επίσημο κλεισιμό της στη Βιβιλοθήκη, με θέα όλη την Αιδηψό και με τον κριτικό κινηματογράφου Ρόμπυ Εκσιέλ να αναλαμβάνει τη μουσική, δηλαδή χορός μέχρι τελικής πτώσης από «Ζάρι» μέχρι Νατάσα Ατλας.
Μεγάλο δώρο, τόσο για εμάς τους επισκέπτες του φεστιβάλ, όσο και για την τοπική κοινωνία (η είσοδος στον «Απόλλωνα» ήταν δωρεάν) η συναυλία της λήξης του φεστιβάλ. Οταν η σεναριογράφος, σκηνοθέτης και ηθοποιός Λένα Κιτσοπούλου κι ο Δώρος Δημοσθένους και η ορχήστρα τους χάρισαν ένα γεμάτο δίωρο με κλασικά λαϊκά και ελαφρολαϊκά που μάς έκαναν να σηκωθούμε από τις καρέκλες μας, αλλά ξεσήκωσαν και τους περαστικούς της παραλιακής περαντζάδας σε τραγούδι και χορό.
Το Evia Film Project θα είναι πάντα μια καλή «δικαιολογία για να συναντηθούμε».
Αναζητήστε περισσότερες πληροφορίες για το 3o Evia Film Project στο επίσημο site.του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, στο λογαριασμό του στο Facebook και στο λογαριασμό του στο Instagram.
