Αν είστε από τους ανθρώπους που καθυστερούν τις δουλειές τους, τις αναβάλουν για την επόμενη μέρα, αργούν στα ραντεβού τους ή κάθονται στο κομπιούτερ να δουλέψουν και, δύο ώρες μετά, ανακαλύπτουν ότι χαζεύουν στο youtube βίντεο με κουτάβια, τότε το να βρεθείτε μπροστά στον Τομ Κρουζ όταν εξιστορεί το πώς δουλεύει μέσα στην κινηματογραφική βιομηχανία, θα είναι μία ενοχική εμπειρία. Γιατί δεν πρόκειται για άνθρωπο, αλλά για ρομπότ.
Και δεν έχει σημασία αν σου αρέσει ως ηθοποιός ή όχι, αν σου αρέσουν οι ταινίες του ή όχι, η εργατικότητά του και η πειθαρχία του κερδίζουν τον σεβασμό σου.
Υποπτευόμασταν τον συγκεντρωτισμό του, τον ατσάλινο επαγγελματισμό του, καταλαβαίναμε μέσα από τόσα και τόσα βίντεο από γυρίσματα ότι δεν αφήνει τίποτα στην τύχη, αλλά τίποτα δεν μάς προετοίμαζε για όσα ακούσαμε πριν από λίγο στην αίθουσα Debussy των Καννών, όπου ο Κρουζ έδωσε ένα masterclass για το τι σημαίνει να είσαι ο πιο εμπορικός ηθοποιός στο Χόλιγουντ, αλλά να τολμάς συνεργασίες με τον Στάνλεϊ Κιούμπρικ, τον Μάρτιν Σκορσέζε και τον Πολ Τόμας Αντερσον. Πολύ πιο τρομακτικό από το να κρέμεσαι από έναν γκρεμό ή τον ψηλότερο ουρανοξύστη, ή ένα αεροπλάνο που απογειώνεται.
Λιγες ώρες πριν την επίσημη παγκόσμια πρεμιέρα του «Top Gun: Maverick» στο Palais des Festivals, ο Κρουζ κάθισε απέναντί μας και απάντησε σε όλα, όσα έχουν να κάνουν με την απόφασή του να γίνει ηθοποιός όταν ήταν πολύ μικρός, το πώς ακόμα διατηρεί την δημιουργική του περιέργεια και την ενδιάμεση σκληρή δουλειά 35 χρόνων.
Από τεσσάρων χρονών ονειρευόμουν να γίνω ηθοποιός.»
«Μεγάλωσα με τις ταινίες του Τσάρλι Τσάπλιν, του Μπάστερ Κίτον. Θα γινόμουν κι εγώ ηθοποιός. Ή ηθοποιός, ή πιλότος. Ανέβαινα στο πιο ψηλό κλαδί των δέντρων για να νιώθω ότι με κουνάει ο άνεμος. Εγραφα ιστορίες, με πλοκή και χαρακτήρες. Στην εφηβεία έκανα ό,τι δουλειά μπορείς να φανταστείς για να πληρώνω το εισιτήριο και να πηγαίνω σινεμά. Δεν σπούδασα ποτέ σε σχολή. Αλλά έβλεπα ταινίες. Ηξερα σινεμά. Ημουν έτοιμος για την πρώτη ευκαιρία. Το "Taps" ήταν η δεύτερη οντισιόν που πήγα στα 18 μου και πήρα το ρόλο. Πρώτη μέρα στο γύρισμα είπα στον εαυτό μου "αυτή είναι η αρχή"...»
Ποτέ δεν τρόμαξα να πω "αυτό δεν το ξέρω". Ομως, όταν συνειδητοποιώ ότι δεν ξέρω κάτι, κάθομαι και το μελετάω....»
«Από παιδί έβαζα στόχους. Εβαζα στόχους και δούλευα σκληρά και τους πετύχαινα. Δε θα γινόμουν απλώς ηθοποιός. Θα γινόμουν ηθοποιός που θα έπαιζε αυτές τις ταινίες και θα έκανε αυτές τις επιλογές. Για αυτό από την πρώτη ταινία καθόμουν δίπλα στους σκηνοθέτες, τους διευθυντές φωτογραφίας, μελετούσα τη δουλειά τους. Ηθελα να ξέρω γιατί χρησιμοποιούν αυτό τον φακό, τι τόνο επιχειρούν στην ταινία, πώς στέκεται ο ηθοποιός μέσα στο πλάνο. Παρατηρούσα τους πάντες και ρούφαγε όσα μου έλεγαν. Ο Στάνλεϊ (Κιούμπρικ) με έπαιρνε από το πρωί στο σετ που έστηνε το πλάνο. Με έβαζε να παρακολουθώ το μόνιτορ. Ετσι καταλάβαινα την ατμόσφαιρα που προσπαθούσε να δημιουργήσει. Οπότε μπορούσα κι εγώ να παίξω καλύτερα το ρόλο μου. Ημουν πολύ τυχερός γιατί έτυχε να συνεργαστώ με πολύ σπουδαίους δημιουργούς, οι οποίοι ταυτόχρονα ήταν και πολύ γενναιόδωροι και μοιραζόντουσαν τη γνώση τους. »
Πάνω από όλα είμαι κι εγώ θεατής. Οπότε σέβομαι τους θεατές.
O Kρουζ στον κήπο του Palais des Festivals
«Με ενδιαφέρει να επικοινωνώ με το κοινό, σε όλο τον κόσμο. Να καταλαβαίνω τι είδους ταινίες θέλουν να βλέπουν. Σηκώνω γιακάδες, βάζω το καπέλο και τα γυαλιά μου και μπαίνω στις αίθουσες μαζί με τον κόσμο. Κάθομαι στις πίσω σειρές, βλέπω τα τρέιλερ. Κι όχι μόνο στην Αμερική. Με ενδιαφέρει το κοινό σε όλο τον κόσμο. Γελάμε με τα ίδια πράγματα; Συγκινούμαστε με τα ίδια πράγματα; Οι ταινίες μου επικοινωνούν; Παλιά, όταν γυρίζαμε τον κόσμο με τις νέες μας ταινίες ήμασταν κλεισμένοι σε δωμάτια ξενοδοχείων με παραγωγούς και δημοσιογράφους. Σε κάποια στιγμή της καριέρας μου επέβαλα ότι θα κάνουμε πρεμιέρες. Κόκκινο χαλί. Να έρχεται κόσμος. Να πλησιάζω το κοινό, να βλέπω τι DVD μου δίνουν να υπογράψω κι από εκεί να καταλαβαίνω ποιες ταινίες αρέσουν σε κάθε γωνιά του πλανήτη.»
Γιατί γυρίζω ο ίδιος τις επικίνδυνες σκηνές; Γιατί αυτή είναι η δουλειά μου. Ρωτήσατε ποτέ τον Τζιν Κέλι γιατί χορεύει;»
Ποζάροντας για τους φωτογράφους στο photocall
«Μην με ρωτάτε συνεχώς γιατί γυρίζω ο ίδιος τις επικίνδυνες σκηνές μου. Ρωτήσατε ποτέ τον Τζιν Κέλι γιατί χορεύει; Αυτή είναι η δουλειά μου και θέλω να την κάνω ο ίδιος. Ναι, ήμουν πάντα αυτό το αγόρι που ήθελε να πετάξει. Εκανα τα σεντόνια μου αερόστατο και πήδαγα από τη σκεπή και γκρεμιζόμουν με τα μούτρα στις λάσπες. Σήμερα κάνω μια δουλειά που μου επιτρέπει να είμαι ξανά αυτό το 4χρονο αγόρι και να παίξω με τα παιχνίδια που μου δίνει το επάγγελμά μου.
Δεν θα γυρίζω ποτέ ταινία για πλατφόρμα. Σινεμά, σημαίνει αίθουσα»
«Κοιτάξτε γύρω σας. Είμαστε σήμερα εδώ, ξανά σε μία αίθουσα και συζητάμε για σινεμά. Μιλάμε άλλες γνώσες, είμαστε από άλλες χώρες, αλλά αγαπάμε πολύ το σινεμά. Kαι σινεμά σημαίνει αίθουσα. Σινεμά σημαίνει μεγάλη οθόνη, μοίρασμα συναισθημάτων. Δεν γυρίζω ταινίες για πλατφόρμες. Οχι, εγώ. Αντιστάθηκα με όση δύναμη είχα. Πήγαινα στους αιθουσάρχες και τους καθησύχαζα: Μην ανησυχείτε, θα ανατραπεί η κατάσταση, σας υπόσχομαι ότι το Top Gun θα βγει στην αίθουσα. Το «Mission Impossible» θα βγει στην αίθουσα. Μαζί θα τα καταφέρουμε. Μαζί θα αντισταθούμε....»
Δείτε εδώ όλο το masterclass του Τομ Κρουζ:
