Ημέρες των Κίτρινων Γιλέκων στο Παρίσι. Δυο νεαροί φεύγουν από την πορεία διαμαρτυρίας, συγκρούονται, ίσως, με την αστυνομία, στο χαμό τίποτα δεν είναι ξεκάθαρο, ο ένας, ο Γκιγιόμ, βρίσκεται πεσμένος στο δρόμο με αίμα στο μέτωπο και εγκεφαλική κάκωση. Ενα επεισόδιο που θα περάσει στα ψιλά; Οχι, τουλάχιστον όχι στην ταινία του Ντομινίκ Μολ, μια και η Στεφανί, αστυνομικός κι εκείνη αλλά εδώ και λίγο καιρό στον έλεγχο εσωτερικών υποθέσεων, είναι αποφασισμένη να διαλευκάνει την υπόθεση 137.
Γνωρίσαμε τον Ντομινίκ Μολ πριν μια εικοσαετία, με το «Λέμινγκ» και το «Χάρι ο Καλύτερος Φίλος του Ανθρώπου». Τον συναντήσαμε πριν μόλις δυο χρόνια με τη «Νύχτα της 12ης». Ενας σεναριογράφος και συγγραφέας που αντιμετωπίζει τη ζωή και το σινεμά σαν/ως θρίλερ, κάνει το ίδιο και στη νέα ταινία του, μαζί μ' έναν αγώνα Δαβίδ εναντίον Γολιάθ.
Η ηρωίδα του, η Στεφανί, και το ύφος της ταινίας, ταυτίζονται. Είναι δυναμικές, με ρυθμό στακάτο, δεν σταματούν στα δύσκολα, αλλά και ποτέ δεν δραματοποιούν την κατάσταση. Το συναίσθημα υπάρχει μόνο υπόγεια, η επιφάνεια είναι σβέλτη και καθαρή. Η Στεφανί είναι γύρω στα 50, έχει ένα διαζύγιο στο παρελθόν της, με συνάδελφο φυσικά, είναι γυναίκα σ' έναν κόσμο ανδρικό, έχει απέναντί της την οικογένεια του θύματος που θεωρεί ότι δεν κινείται αρκετά γρήγορα, αλλά και ολόκληρο το σώμα της αστυνομίας που οργίζεται με τη σκέψη ότι μπορεί μια γυναίκα, από ένα γραφείο, να την εκθέσει.
Και φυσικά θα την εκθέσει. Οχι με μεγαλόσχημες δηλώσεις και πάθος, αλλά με ψυχραιμία και έρευνα. Και θα εκτεθεί. Γιατί, όπως όλα τα καλά σενάρια, αυτό του Ντομινίκ Μολ δεν έχει απολυτωσύνη, δεν κραυγάζει για απόδοση ευθυνών. Χρησιμοποιεί το μοντάζ για να παίξει με τους θεατές, αλλά ποτέ να τους χειριστεί. Γίνεται μόνο λίγο διδακτικός, αλλά η αυτοσυγκράτησή του είναι θαυμαστή. Το ίδιο και η Λεά Ντρικέρ που χτίζει μια ηρωίδα εθιστική, επενδύοντας στο βλέμμα της, αυτό που στην αρχή λάμπει και, σιγά-σιγά, κουράζεται.
Ενα mainstream κοινωνικό θρίλερ είναι η ταινία, αλλά από την άλλη πλευρά και μια τομή ακριβείας στην αστυνομική βία και στον δαίδαλο της γραφειοκρατείας και της άρχουσας ηθικής που στέκονται, τόσο συχνά, εμπόδια στη δικαιοσύνη. Μια ταινία που θα μπορούσε να μιλά για την Ελλάδα, και που η παγκόσμια διάστασή του το κάνει τόσο πιο δυνατό.