Δεν θα το χάναμε με τίποτα. Ακόμα κι αν έπρεπε να μείνουμε ένα δίωρο μέσα στη βροχή. Η ευκαιρία να ακούσεις την Μέριλ Στριπ να συζητά για το σινεμά, τους ρόλους, την τεχνική της (έχει;), τους σκηνοθέτες που συνεργάστηκε, τις προτεραιότητες στην 50+ καριέρα της δεν είναι κάτι που συναντάς κάθε μέρα.
Θα σας προσγειώσουμε όμως. Δεν ήταν σπουδαία κουβέντα. Ο Γάλλος δημοσιογράφος Nτιντιέ Αλούς, ένας από τους διασημότερους του χώρου στη Γαλλία, ανέλαβε να συντονίσει και αυτό το «Rendez-Vous» (όπως είχε κάνει και σε αυτό του Τομ Κρουζ, αλλά και παλιότερα στου Σιλβέστερ Σταλόνε) αλλά αυτή τη φορά οι ερωτήσεις του ήταν βαρετές, η χημεία του με την τετραπέρατη Μέριλ Στριπ ανύπαρκτη, και η ευκαιρία μίας υπέροχης κουβέντας έμεινε σε ένα πρώτο επίπεδο.
Αν θέλετε να διαβάσετε ένα πραγματικά εκπληκτικό masterclass της Μέριλ Στριπ, θυμηθείτε: Το Flix παίρνει μαθήματα από την Μέριλ Στριπ στην Berlinale του 2016
Ο Αλούς έμοιαζε τόσο star-struck που είχε χαθεί στην μετάφραση. Η προσπάθειά του να της αποδείξει ότι την θαυμάζει έσκαγε στο κοινό ως αμήχανη κολακία, το χιούμορ του ήταν παιδαριώδες, οι στιγμές από την καριέρα της που είχε επιλέξει -μέσα σε τόσα και τόσα- φάνταζαν τυχαίες.
Και η Μέριλ Στριπ δεν είναι Σιλβέστερ Σταλόνε (ο οποίος ήταν ευγνώμων ακόμα και για την ευκαιρία να μιλήσει στο φεστιβάλ των Καννών), ούτε Τομ Κρουζ (γεννημένος crowd pleaser). Η Στριπ είναι τόσο ευφυής που αν δεν της εμπνεύσεις μία κουβέντα με ουσία και νόημα, βαριέται. Και το δείχνει. Και του το έδειχνε, παρόλη την φυσική της ευγένεια και τον επαγγελματισμό της.
Τη στιγμή της απονομής στις Κάννες το 89 δεν τη θυμάμαι. Ημουν τρομοκρατημένη. Γιατί; Γιατί οι Κάννες είναι οι Κάννες. Κι όλο το φεστιβάλ ήταν κάτι πολύ μεγάλο για μένα, πολύ λαμπερό και εκκωφαντικό. Κι εγώ δεν είμαι rock star. Ζω μία πολύ απλή ζωή όταν δεν δουλεύω. Ειδικά, 35 χρόνια πριν.
Οχι ότι δεν ειπώθηκαν και μερικά ωραία, σπάνια, σοβαρά, αστεία trivia για τη ζωή και το ΄έργο της. Αλλά, να φανταστείτε, το masterclass τελείωσε μισή ώρα νωρίτερα - κάτι που δεν συμβαίνει στις Κάννες. Ποτέ.
Σας επιλέγουμε λοιπόν τα σημαντικότερα της παρουσίασης:
Πώς αισθάνθηκε χθες το βράδυ, στην απονομή του τιμητικού Χρυσού Φοίνικα; Ενιωσα πολλά πράγματα. Ομως πάνω από όλα, ένα κύμα συναισθημάτων να έρχεται κατά πάνω μου από το κοινό του Palais des Festivals. Και ήταν μεγαλύτερο από ό,τι περίμενα. Το κοινό ήταν που με έκανε να βουρκώσω. Ο κόσμος ήταν συγκινημένος και με παρέσυρε. Ξέρετε, ζω μία πολύ ήσυχη ζωή και κανείς δεν με σέβεται σπίτι (γέλια), οπότε ήταν υπέροχο για μένα αυτό το τσουνάμι συγκίνησης και θαυμασμού που εξέλαβα χθες βράδυ.
Tι θυμάται από την πρώτη φορά που ήρθε στις Κάννες (κι έφυγε με το Α Βραβείο) το 1989 με το «Κραυγή στο Σκοτάδι» Θυμάμαι την τρέλα στην Κρουαζέτ. Τα φλας. Τον κόσμο. Μου είχαν πει από πριν ότι θα μου έχουν 9 (!) σωματοφύλακες. Είχα γελάσει - «σας παρακαλώ, δεν θα χρειαστώ πάνω από έναν». Τελικά χρειαζόμουν καμιά 12αριά. Γιατί το φεστιβάλ δεν ήταν οργανωμένο, όπως τώρα. Δεν υπήρχαν κάγκελα, ο κόσμος ερχόταν και σε άγγιζε, σε τράβαγε, σε έσπρωχνε. Οι φωτογράφοι και οι δημοσιογράφοι ερχόντουσαν με φόρα κατά πάνω σου, σταματούσαν έναν πόντο από το πρόσωπό σου. Επέστρεφα στο ξενοδοχείο πανικόβλητη. Ούτε τη στιγμή της απονομής θυμάμαι. Ημουν τρομοκρατημένη. Γιατί; Γιατί οι Κάννες είναι οι Κάννες. Κι όλο το φεστιβάλ ήταν κάτι πολύ μεγάλο για μένα, πολύ εκκωφαντικά λαμπερό και πριβέ και VIP. Σας το είπα, εγώ δεν είμαι rock star. Ζω μία πολύ απλή ζωή όταν δεν δουλεύω. Ειδικά, 35 χρόνια πριν.
Παρακολουθεί γαλλικό σινεμά; Ντρέπομαι να ομολογήσω ότι όχι όσο παλιότερα, ή όσο θα ήθελα. Ξέρετε, κάθε χρόνο κι ως μέλος της Ακαδημίας οφείλω να δω όλα όσα πρέπει να δω. Τις σπουδαίες ταινίες της χρονιάς που βγαίνουν Νοέμβριο - Ιανουάριο. Επίσης, είμαι γριά πια και έχω μαζέψει ένα βιογραφικό μεγάλο - έχω συνεργαστεί με όλους. Ξέρω ότι θα βλέπω όλο το Χόλιγουντ στις τελετές απονομής κι αλίμονό μου αν δεν έχω δει την ταινία κάποιου. Θα φανώ αγενής. Οπότε δεν προλαβαίνω να επεκταθώ όσο θα ήθελα στο ευρωπαϊκό σινεμά. Για να μην προσθέσω ότι έχω 4 παιδιά και 5 εγγόνια. Είναι στριμωγμένη η ζωή μου, ο χρόνος μου είναι πολύ λίγος.
Γιατί δεν είχαμε περισσότερες γυναικείες ιστορίες στο σινεμά; Εχω μια θεωρία. Οι γυναίκες στο κοινό μπορούν να ταυτιστούν με κεντρικό ήρωα μιας ταινίας κι ας είναι άντρας. Οι άντρες αδυνατούν να ταυτιστούν με μια γυναίκα. Την πρώτη και μοναδική φορά που κάποιος άντρας με πλησίασε και μου είπε «ένιωσα τι αισθάνεσαι» ήταν στο «Ο Διάβολος Φοράει Prada». Τυχαίο; Δυστυχώς, κανείς άντρας δεν βλέπει τον «Ελαφοκυνηγό» και νιώθει το κορίτσι. Εγώ όμως μπορώ να δω τον Ελαφοκυνηγό και να νιώσω τον Ντε Νίρο...»
Πώς αισθάνεται που έχει παίξει σε πολύ μεγάλες ταινίες Εννοείτε εμπορικά; Ποτέ δεν επέλεγα ταινίες που θα γινόντουσαν blockbusters. Τα κριτήριά μου ήταν πολύ διαφορετικά, το μέγεθος, η επιτυχία μίας ταινίας δεν ήταν μέσα σε αυτά. Οταν συνέβαινε φυσικά ήταν καλοδεχούμενο, αλλά ποτέ δεν πίστευα ότι οι ταινίες μου θα γίνουν μεγάλες. Δύο είναι οι εξαιρέσεις κι αυτό γιατί είχα φτάσει πια 60 χρονών και ήθελα να διασκεδάσω με ρόλους: στο «Μάμα Μία!» και το «Ο Διάβολος Φοράει Prada».
Πώς βρέθηκε να γράφει η ίδια τη σκηνή της στο «Κράμερ Εναντίον Κράμερ» [Η Στριπ ξαφνιάζεται με την ερώτηση, στρέφει το κεφάλι της προς το κοινό και κάνει πλάκα]. Αν είστε κάτω των.... 70 χρόνων, επιτρέψτε μου πρώτα να σας πω ποια είναι αυτή η ταινία. Είναι η ιστορία ενός άσχημου διαζυγίου, βασίζεται σε βιβλίο, και είχε γραφτεί to 1977 από τον Εϊβερι Κόρμαν. Ηταν η εποχή που πολλές γυναίκες έφευγαν από δυστυχισμένους γάμους, αναζητούσαν αυτόνομες ζωές, έβγαιναν στην αγορά κι έκαναν καριέρες. Οι άντρες είχαν θυμώσει. Το βιβλίο είχε γραφτεί ως revenger story για όλους αυτούς τους παρατημένους συζύγους. Τον Κόρμαν δεν τον ενδιέφερε γιατί έφυγε αυτή η γυναίκα από το σπίτι της. Κανέναν δεν ενδιέφερε.Τους ενδιέφερε μόνο ο δύστυχος πατέρας. Ομως όταν μπήκα στην ταινία, έθεσα αυτή την ερώτηση: αυτή η γυναίκα δεν πρέπει να μάς πει την ιστορία της; Τότε πετάχτηκε ο Ντάστιν (Χόφμαν) και είπε «ξέρω ξέρω, θα τη γράψω εγώ». Πήγε στο καμαρίνι του και έγραψε τη σκηνή του δικαστηρίου. Τη διάβασα. Πήγα στο δικό μου κι έγραψα τη δική μου εκδοχή. Και κέρδισα. Ναι ήταν μία ταινία για την εποχή της. Αποτύπωνε όλο το αρνητικό αντίκτυπο απέναντι στον φεμινισμό των 70ς. Κάτι που επαναλαμβάνεται και σήμερα, στ' αλήθεια.
Ο καλός σκηνοθέτης είναι αυτός που έχει αυτοπεποίθηση. Ξέρει τι θέλει και τον εμπιστεύεσαι. Ο υπέροχος σκηνοθέτης είναι αυτός που το κάνει να μοιάζει και διασκεδαστικό. Ο αριστουργηματικός σκηνοθέτης είναι αυτός που ξέρει τι θέλει, στο κάνει διασκεδαστικό και ταυτόχρονα νιώθεις το κατεπείγον - την καλλιτεχνική του ανάγκη να πει αυτή την ιστορία.»
Πώς αισθάνθηκε που ήταν η γυναίκα που κέρδισε το Οσκαρ, ανάμεσα στα αγόρια του «Ελαφοκυνηγού» Αισθάνθηκα ότι είμαι η μόνη γυναίκα σε μία ταινία με άντρες. Ηταν τα χρόνια που υπήρχε μόνο μία γυναίκα στις ταινίες, φαίνεται δεν χωρούσαμε πουθενά (κοιτάει με νόημα το κοινό, έχει κάνει statement για το σινεμά, η πλατεία ξεσηκώνεται σε ζεστό χειροκρότημα). Είχα αγαπήσει αυτή την ταινία γιατί μου ήταν πολύ οικεία, όχι για τα μεγάλα της νοήματα, αλλά για το πόσο οικεία ήταν η ιστορία των μικρών πόλεων. Είμαι από μια μικρή πόλη του Νιου Τζέρσεϊ. Από αυτές που ο πόλεμος του Βιετνάμ εξαφάνισε σε μια νύχτα όλα τα νέα αγόρια. Το αγόρι μου είχε πάει στο Βιετνάμ, ήταν γιατρό. Εκείνος επέστρεψε. Πολλοί όμως όχι. Μάς είχε επηρεάσει όλους - μία τεράστια επιρροή στον μικρόκοσμο της κωμόπολης και της οικογένειας. Και πάλι, τι σύμπτωση, ο Μάικλ Τσιμίνο μου επέτρεψε να γράψω μέρος του διαλόγου μου. Δεν συμβαίνει αυτό πια. Αλλά στις πρώτες ταινίες μου μοιάζει να συνέβαινε συχνά (γελάει).
Ποιος είναι ο ορισμός του καλού σκηνοθέτη; Ο καλός σκηνοθέτης είναι αυτός που έχει αυτοπεποίθηση. Ξέρει τι θέλει και τον εμπιστεύεσαι. Ο υπέροχος σκηνοθέτης είναι αυτός που το κάνει να μοιάζει και διασκεδαστικό. Ο αριστουργηματικός σκηνοθέτης είναι αυτός που ξέρει τι θέλει, στο κάνει διασκεδαστικό και ταυτόχρονα νιώθεις το κατεπείγον - την καλλιτεχνική του ανάγκη να πει αυτή την ιστορία.
Οχι δεν υπάρχει μέθοδος για να σε βοηθήσει να γυρίσεις μία δύσκολη σκηνή. Πέφτεις και κολυμπάς σε άγνωστα νερά, μέσα στη στιγμή. Εκεί που χρειάζεσαι μέθοδο είναι στις απλές σκηνές. Οταν πρέπει για 50η φορά να βγεις από ένα αυτοκίνητο και να πεις «γεια, τι κάνεις» αλλά για κάποιο λόγο δεν το πετυχαίνεις όπως θέλει ο σκηνοθέτης. Χρειάζεσαι μέθοδο. Για να μην τον σκοτώσεις.»
Μάικ Νίκολς: Αν πρέπει να θυμηθώ ένα πράγμα από τον αγαπημένο μου ήταν το γέλιο του. Καθόταν στην καρέκλα πίσω από την κάμερα, κι αν πετύχαινες τη σκηνή σου, γελούσε μέχρι δακρύων. Με ένα βουβό γέλιο που τράνταζε το κορμί του, ενώ έβλεπες τα δάκρυα να κυλάνε στα μάγουλά του. Ηταν κάτι το πολύ γενναιόδωρο. Ισως και στρατηγικό. Γιατί ήθελες να τον κάνεις να γελάσει, οπότε έδινες τον καλύτερο εαυτό σου.
Στίβεν Σπίλμπεργκ: Α, ο Στίβεν είναι απλώς ευφυής. Μία ιδιοφυΐα του κινηματογραφικού κόσμου. Ο Στίβεν ξεκινάει μία ταινία και έχει ήδη στο μυαλό του όλη την μελωδία, όλο το έπος. Ο Μάικ, πχ, ενδιαφέρεται πρώτα από όλα για τους ηθοποιούς. Για τον Στίβεν είμαστε μέλη της ορχήστρας.
Κλιντ Ιστγουντ: Τον λατρεύω. Ηταν μία φανταστική εμπειρία που δούλεψα μαζί του. Πρώτον γιατί τον ενδιαφέρει να παίζει και το γκολφ του, οπότε θέλει να τελειώνουμε, δεν μάς κουράζει. Γυρίζει τις ταινίες μέσα σε 5 εβδομάδες. Δεν κάναμε πολλές πρόβες, δεν κάναμε πολλές λήψεις. Μάλιστα, πολλές φορές πηγαίναμε τη σκηνή πρόβα και όταν τελειώναμε μάς έλεγε, «πολύ ωραία, πάμε παρακάτω» Κρατούσε τη λήψη της πρόβας. Το συνεργείο του βέβαια πάθαινε πολλαπλά εγκεφαλικά. Τον λατρεύω. Και για έναν ακόμα λόγο: δεν σήκωνε ποτέ τη φωνή του. Μας μιλούσε γλυκά και ήσυχα. Μία φορά μόνο θύμωσε, όταν κάποιος μιλούσε έξω και χάλασε τη σκηνή της κουζίνας. Εκεί ο Κλιντ άνοιξε το στόμα του και έβγαλε έναν ήχο που μάς πάγωσε το αίμα.
Νόρα Εφρον: Μου λείπει. Ηταν τόσο καταπληκτική. Πανέξυπνη, αστεία, υπέροχη. Ξέρετε ότι στο «Heartburn» ερμηνεύω την ίδια. Είναι η ιστορία της. Θα έπρεπε να το έχω άγχος, αλλά δεν ένιωσα ότι με κοιτούσε αυστηρά, να με κρίνει. Αντιθέτως, διάβασα το σενάριο, την κατάλαβα και με το που φώναξε κάποιος «action», η ηρωίδα ήμουν εγώ. Σε όλες τις ταινίες, για όλους τους ρόλους, πιστεύω ότι η ηρωίδα είμαι εγώ. Δεν μένω «εκτός», ώστε να αναρωτιέμαι και να ανησυχώ. Μπαίνω μέσα στο ρόλο. Είμαι εγώ. Νιώθω εγώ. Δεν σκέφτομαι πια.
Στην τελευταία τάξη του Ωδείου, η καθηγήτρια μας μάς είπε να τραγουδήσουμε κάτι που θα μάς κάνει να κλάψουμε. Ολοι πήραμε την άσκηση στην πλάκα. Κανείς δεν πίστεψε ότι θα τα καταφέρει να συγκινηθεί. Κι όμως η δασκάλα μας είχε δίκιο. Ολοι κλάψαμε. Η μουσική κόβει δρόμο κατευθείαν στην καρδιά. Εγώ τραγούδησα το «Lonely at the Top» του Ράντι Νιούμαν. Χμμ, ειρωνικό τώρα που το σκέφτομαι... »
Η δύσκολη σκηνή στην «Εκλογή της Σόφι» Οταν διάβασα το σενάριο κι έφτασα στη σκηνή της αρπαγής του παιδιού, αρνιόμουν να τη διαβάσω. Δεν ξέρω γιατί, δεν άντεχα. Δεν κάναμε καμία πρόβα. Γυρίσαμε τη σκηνή σε δύο μόνο takes. Κράτησαν τη δεύτερη. Οχι δεν υπάρχει μέθοδος για να σε βοηθήσει να γυρίσεις μία τέτοια σκηνή. Είναι αβάσταχτη. Εκεί πέφτεις και κολυμπάς σε άγνωστα νερά, μέσα στη στιγμή. Εκεί που χρειάζεσαι μέθοδο είναι στις απλές σκηνές. Οταν πρέπει για 50η φορά να βγεις από ένα αυτοκίνητο και να πεις «γεια, τι κάνεις» αλλά για κάποιο λόγο δεν το πετυχαίνεις όπως θέλει ο σκηνοθέτης. Χρειάζεσαι μέθοδο. Για να μην τον σκοτώσεις.
Γιατί είναι μάστερ στις προφορές; Γιατί αν έπαιζα όλους τους ρόλους μου με τη δική μου θα ήμουν ερασιτέχνης. Αν έπαιζα γυναίκες από το κεντρικό Νιου Τζέρσεϊ όλη μου τη ζωή, δε θα βρισκόμουν μαζί σας. Πρέπει να σπουδάζω τους διαφορετικούς διαλόγους, να ανοίγω την παλέτα μου σε διαφορετικές αποχρώσεις. Πρέπει και θέλω να παίζω διαφορετικές υπέροχες γυναίκες. Είχα από τα πρώτα χρόνια έναν καθηγητή γλωσσολογίας ο οποίος ήταν τα πρώτα χρόνια μαζί μου στο σετ. Φορούσε ακουστικά στα γυρίσματα και ακόμα αν ήμουν στην άκρη της σκηνής, τον έβλεπα. Οταν κάτι δεν του άρεσε, το καταλάβαινα. Εκανα συνεχώς προπόνηση .Θυμάμαι τα παιδιά μου να με ρωτούν «μαμά μιλούσες με Ινδό τηλεφωνητή; Η προφορά σου ήταν Ινδής».
Η σκηνή του λουσίματος στο «Πέρα από την Αφρική» Ηταν γραμμένη στο σενάριο. Στην πρώτη λήψη ο Ρόμπερτ (Ρέντφορντ) ήταν απλώς διαδικαστικός. Χάλια. Μετά πήρε οδηγίες και άρχισε να το κάνει καλύτερα. Μετά την 5η ή 6η λήψη είχα λιώσει. Αισθανόμουν ότι αυτό το μασάζ ήταν καλύτερο κι από σεξ. Και ήταν. Αν το σκεφτείτε η σκηνή είχε κάτι εντελώς ερωτικό, περισσότερο οικείο. Ολοι μάς βάζουν να πηδιόμαστε, αλλά αυτή η σκηνή του λουσίματος ήταν η σπουδαιότερη ερωτική σκηνή που έχω γυρίσει σε ταινία.
Υπάρχουν ρόλοι για τις γυναίκες πια που είναι υπέροχοι! Και πολλές ηθοποιοί είναι και παραγωγοί - η Ριζ, η Νικόλ, η Νάταλι. Ολες έχουν την εταιρία παραγωγής τους. Τις θαυμάζω τόσο πολύ! Εγώ ποτέ δεν ήθελα να μου τηλεφωνούν για δουλειά μετά τις 7 το απόγευμα. Δεν γίνεσαι παραγωγός έτσι...»
Εχουν προχωρήσει τα πράγματα με τις γυναίκες στο σινεμά; Φυσικά! Οι μεγαλύτερες σταρ του κόσμου είναι γυναίκες πια. Με την εξαίρεση του Τομ Κρουζ. Ηταν πολύ διαφορετικά όταν ξεκινούσα. Οι συμφωνίες γινόντουσαν ανάμεσα σε άντρες. Ηθελαν αντρικό κοινό, αντρες σταρ. Οι γυναίκες ήμασταν συμπληρωματικές. Νομίζω ότι πλέον ακόμα κι οι μεγαλοπαραγωγοί καταλαβαίνουν ότι οι ταινίες είναι αντικατοπτρισμός του κόσμου μας. Και ο κόσμος θέλει πλέον να βλέπει αληθινές ιστορίες. Με αληθινούς ανθρώπους. Αληθινές γυναίκες. Οπότε πρέπει να τους δώσει το λόγο. Συμβαίνει κάτι παράξενο ανάμεσα στα δύο φύλα και μιλάω τώρα από την πλευρά των θεατών. Οι γυναίκες στο κοινό μπορούν να ταυτιστούν με κεντρικό ήρωα μιας ταινίας κι ας είναι άντρας. Οι άντρες δεν μπορούν να ταυτιστούν με γυναίκα ηρωίδα. Την πρώτη φορά που κάποιος άντρας με πλησίασε και μου είπε «ένιωσα τι αισθάνεσαι» ήταν στο «Ο Διάβολος Φοράει Prada». Κανείς άντρας δεν βλέπει τον «Ελαφοκυνηγό» και νιώθει το κορίτσι. Εγώ όμως μπορώ να δω τον Ελαφοκυνηγό και να νιώσω τον Ντε Νίρο. Υπάρχουν ρόλοι για τις γυναίκες πια που είναι υπέροχοι! Και πολλές ηθοποιοί είναι και παραγωγοί - η Ριζ, η Νικόλ, η Νάταλι. Ολες έχουν την εταιρία παραγωγής τους. Τις θαυμάζω τόσο πολύ! Εγώ ποτέ δεν ήθελα να μου τηλεφωνούν για δουλειά μετά τις 7 το απόγευμα. Δεν γίνεσαι παραγωγός έτσι...
#metoo Πωπω έχουν ήδη περάσει 6-7 χρόνια από τότε που έσκασε η βόμβα. Μοιάζει με αρχαία ιστορία, αλλά άλλαξε τα πράγματα. Οχι μόνο για το Χόλιγουντ. Αλλά και για τις γυναίκες γενικώς - σερβιτόρες, καθαρίστριες, υπαλλήλους. Φυσικά και θα συνεχίσουν να συμβαίνουν πολύ άσχημα πράγματα. Απλώς τώρα οι άντρες φοβούνται. Το έχουν στο μυαλό τους. Και οι γυναίκες μπορούν να καταλάβουν ότι κάτι δεν είναι «νορμάλ». Να βάζουν τις φωνές όταν υπάρχει παρενόχληση ή κακοποίηση.
Τραγουδάει σε πολλές ταινίες της, γιατί; Αγαπώ το τραγούδι. Μικρή ήμουν στο Ωδείο. Αλλά δεν μου άρεσε η κλασική μουσική, δεν ήθελα να τραγουδάω όπερα. Αγαπούσα το ροκ, την Τζόνι Μίτσελ. Στην τελευταία τάξη η καθηγήτρια μας μάς είπε να τραγουδήσουμε κάτι που θα μάς κάνει να κλάψουμε. Ολοι πήραμε την άσκηση στην πλάκα. Κανείς δεν πίστεψε ότι θα τα καταφέρει να συγκινήσει ή να συγκινηθεί. Κι όμως η δασκάλα μας είχε δίκιο. Ολοι κλάψαμε. Η μουσική κόβει δρόμο κατευθείαν στην καρδιά. Εγώ τραγούδησα το «Lonely at the Top» του Ράντι Νιούμαν. Ειρωνικό τώρα που το σκέφτομαι...
Γιατί ποτέ δε φοβόταν να παίζει μεγαλύτερες γυναίκες Οταν ήμουν μικρούλα, η γιαγιά μου μού είχε πει: «Στο μυαλό μου, είμαι σαν και σένα. Στο μυαλό μου, είμαι κι εγώ μικρή - κάνω ρόδες. Και τότε είχα σκεφτεί μα είναι δυνατόν; Τώρα καταλαβαίνω. Κάθε φορά που μου έβαζαν προσθετικό μακιγιάζ γήρανσης, πάντα θυμόμουν τη γιαγιά μου. Κάθε φορά έπαιζα και παίζω τις μεγαλύτερες γυναίκες ως κάποιον που εν δυνάμει κάνει ρόδες.
Ευχαριστούμε την Aegean Airlines για τη βοήθεια πραγματοποίησης του ταξιδιού στο 77ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών.
