Αυτό είναι οι Κάννες. Ο κανόνας καλλιτεχνικής επίτευξης, πρωτοπορίας, πρότασης νέων τάσεων σινεμά, επιβράβευσης ό,τι καλύτερο έχουν καταξιωμένοι σκηνοθέτες να παρουσιάσουν. Και ταυτόχρονα κόκκινο χαλί, λάμψη, μύθος. Παραδοχή ότι το σινεμά φλερτάρει με την ανάγκη σου για θέαμα, πάθος, ταύτιση. Σε κάνει πάλι παιδί, να θαμπώνεσαι από mainstream, μελό, trashy ήρωες. Και κανείς δεν μπορεί να παίξει στην ίδια βαρέων βαρών κατηγορία σε κάτι τέτοιο με τον Σιλβέστερ Σταλόνε. Ή, μάλλον, τον «Ρόκι».
Σε μία αξιολάτρευτη, απενοχοποιημένη και ακομπλεξάριστη κίνηση, το 72ο Διεθνές Φεστιβάλ των Καννών, κάλεσε ως τιμώμενο πρόσωπο για να παραδώσει ένα masterclass (OK, το ονόμασε "rendez-vous") και να παρουσιάσει την αποκατεστημένη κόπια του «Ράμπο», τον Σιλβέστερ Σταλόνε.
Κι αυτός εμφανίστηκε, το ίδιο ακομπλεξάριστα, με τζιν και καουμπόικες μπότες και μία γενναιόδωρη διάθεση να παραδεχθεί λάθη, ανασφάλειες, αποτυχίες. Με χιούμορ, ειλικρίνεια και πείσμα - πρωταθλητή.
Δείτε την είσοδο του Σταλόνε στην αίθουσα - και το παραλληρηματικό standing ovation του κοινού!
Το Flix βρέθηκε στην πρώτη σειρά της αίθουσας Debussy και μπορεί να το διαβεβαιώσει. Ο Ρόκι συγκινήθηκε. Βούρκωσε. Αυτό συνέβη όταν ο συντονιστής της συζήτησης, Ντιντιέ Αλούς, του έδωσε μία φωτογραφία του Ζαν Πολ Μπελμοντό υπογεγραμμένη, (καθώς ο Γάλλος μυθικός ηθοποιός ήθελε ο Σλάι να μάθει ότι είναι μεγάλος θαυμαστής του). Συγκινημένος, έβαλε τη φωτογραφία στα πόδια του, ώστε να συνυπάρχει στη συνομιλία του με το κοινό, συνεχώς δίπλα του.
Διαβάστε όλα όσα είπε ο Σιλβέστερ Σταλόνε. Πολλά θα σας εκπλήξουν.
Aν υπάρχει μία κοινή θεματική στις ταινίες μου είναι η αντίσταση, η αντοχή, το να συνεχίζεις να αγωνίζεσαι. Μην αποδέχεσαι την ήττα εύκολα. Αν νικηθείς, αν πέσεις κάτω, σήκω, ξεσκόνισε γόνατα και συνέχισε. Νομίζω ότι είναι ένα διαχρονι κό μήνυμα αυτό. Υπάρχει κάτι που το πίστευα πάντα: δεν είμαι διαφορετικός. Ολοι οι άνθρωποι είμαστε ίδιοι. Μάς ενώνει ένα κοινό νήμα: ξέρουμε τι σημαίνει αποτυχία, πόνος, ανασφάλεια, φόβος. Αν λοιπόν αυτό το επικοινωνήσεις στο κοινό, το κέρδισες. Αν το παίζεις ανώτερος, προνομιούχος, σαν να σας μιλάει η φωνή του Θεού, τότε δε θα επικοινωνήσεις ποτέ με τον θεατή. Δεν είσαι ανθρώπινος στα μάτια του. Ανθρώπινος σημαίνει να προσπαθείς να ισορροπήσεις όλες τις αδυναμίες σου κάτω από την αντοχή σου.
Ο Αρνολντ κάποτε μου είπε ότι εγώ μιλάω με προφορά Μικρός είχα ένα ατύχημα που μετακίνησε το στόμα μου και με έκανε να μιλάω παράξενα. Οταν περνούσα από ακροάσεις, ο σκηνοθέτης κάποια στιγμή θα με κοίταγε και θα έλεγε “μα τι στο διάολο λες και σε ποια γλώσσα;” Κατάλαβα ότι έχω μεγάλο πρόβλημα όταν ο Αρνολντ Σβαρτζενέγκερ μου είπε “έχεις προφορά”. Τον κοιτάω “ΕΓΩ έχω προφορά;”. Ο Αρνολντ κι εγώ πρέπει να ανοίξουμε μία σχολή εκφοράς του λόγου. Αν εμείς τα καταφέραμε, όλοι μπορούν.
Το «Ρόκι», κανονικά, έπρεπε να αποτύχει Εχεις έναν άγνωστο πρωταγωνιστή, το θέμα σου είναι το μποξ, που δεν είναι πολύ δημοφιλές έτσι κι αλλιώς στο σινεμά – έχουν κάνει 300 ταινίες για την πυγμαχία και οι 298 απέτυχαν. Ομως κάτι στο θέμα του άγγιξε τον κόσμο. Ενας outsider, ένας loser που ξαναγεννιέται όταν βρίσκει τη γυναίκα του. Δεν είναι μία ταινία για το μποξ. Η πυγμαχία είναι απλά η δουλειά του. Θα μπορούσε να είναι φούρναρης, να επιδιορθώνει ποδήλατα. Το μποξ είναι μεταφορά – η ζωή είναι μια πάλη.
Το 1976 ήταν μία σκοτεινή εποχή για την Αμερική Ολοι οι σπουδαίοι σκηνοθέτες έκαναν σκοτεινές ταινίες - «Ολοι οι Ανθρωποι του Προέδρου», «Η Συνομιλία», «Ο Ταξιτζής». Εγώ ήμουν πιο αφελής και πιο αισιόδοξος κι έκανα το «Ρόκι». Ισως εκείνη την εποχή όμως ο κόσμος είχε ανάγκη για μια αισιόδοξη αλλαγή. Ημουν τυχερός.
Τι θυμάμαι από το γύρισμα του «Ρόκι» Δεν ήξερα τι στο διάβολο έκανα. Ολα έμοιαζαν με πείραμα. Η ταινία γυρίστηκε σε 25 μέρες, με μπάτζετ κάτω από ένα εκατομμύριο δολάρια. Ολοι δούλεψαν σχεδόν δωρεάν. Δεν είχαμε καμαρίνια, αλλάζαμε στο αμάξι μας. Δεν είχαμε ρούχα, τα ρούχα της ταινίας ήταν τα δικά μας ρούχα. Δεν είχα λεφτά ούτε το σκύλο να κλείσω, έπρεπε να βγω στους δρόμους να βρω έναν σκύλο. Ο οπερατέρ μας ήταν νέος στη δουλειά, οι ηχολήπτες μας δεν είχαν ξαναγυρίσει ταινία. Κανονικά η ταινία έπρεπε να αποτύχει.
Στο στούντιο δεν άρεσε το «Ρόκι» Δεν ήθελαν να το βγάλουν. Τεράστιος αγώνας για να βγει. Μας έλεγαν “καλά, μπορεί να το βγάλουμε σε κάποιο drive in”. Tσακωνόμασταν καθημερινά. Καλά, έτσι κι αλλιώς με αυτούς γιατί δεν με ήθελαν να παίξω κι όλας. Ηθελαν οποιοδήποτε άλλο – Μπαρτ Ρέινολντς, Ρόμπερτ Ρέντφορντ, Ράιαν Ο Νιλ. Θα επέλεγαν ένα καγκουρό, παρά εμένα.
Τα σκαλοπάτια του Μουσείου της Φιλαδέλφειας Είναι εξαιρετικά συγκινητικό ότι ο κόσμος, 40 χρόνια μετά, ανεβαίνει τα σκαλιά σαν τον Ρόκι και ποζάρει νικητής. Είναι κάτι που έχει ξεπεράσει την ταινία. Είναι ψυχολογικό. Οταν τον πρωτοβλέπουμε στην ταινία να προσπαθεί να τα ανέβει, αποτυγχάνει. Και στο τέλος τα καταφέρνει – φτάνει νικητής στην κορυφή. Αυτό επικοινωνεί με πάρα πολύ κόσμο. Το να πεισμώσεις και να τα καταφέρεις, να δεις τη θέα από ψηλά. Εχω δει έγκυες γυναίκες, ανθρώπους σε αναπηρικό καροτσάκι που τους κουβαλούν οι φίλοι τους. Αυτή είναι η δύναμη του σινεμά.
Ναι, αγαπώ όλους τους Ρόκι του κόσμου Οταν παρέλαβα το Οσκαρ, το είπα στο λόγο μου. Σήμερα υπάρχουν ακόμα περισσότεροι «Ρόκι», αλλά και «Ροκέτς», άντρες και γυναίκες. Η ζωή έχει γίνει ακόμα πιο δύσκολη, ακόμα πιο πολύπλοκη. Η πάλη γίνεται πολύ σύνθετη και η επιβίωση είναι μεγαλύτερη πρόκληση. Δεν είναι ατάκα για μένα ότι αγαπώ όλους όσους αγωνίζονται. Πρέπει να καταλάβετε ότι πριν το «Ρόκι» ήμουν ένας τίποτας. Δούλευα παρκαδόρος. Πεινούσα. Δεν υπάρχει τίποτα κακό με το να είσαι παρκαδόρος, το λέω απλά για να τονίσω πόσο γρήγορα η ζωή σου μπορεί να αλλάξει. Το μόνο χρειάζεσαι είναι μια καλή ιδέα.
Η αποτυχία σε κάνει εξυπνότερο Οι αποτυχίες σε μαθαίνουν, σε κάνουν έμπειρο, ξέρεις πώς να τοποθετείς, πώς να κάνεις το επόμενο βήμα. Η επιτυχία πολλές φορές σε αποκοιμίζει, σε ρίχνει σε λήθαργο. Να τιμάτε τις αποτυχίες σας, εκείνες θα σας πάνε μπροστά.
Μίσησα τον Ντoλφ Λούγκρεν Επρεπε να βρω κάποιον που θα είναι ο ρομποτικός αντίπαλος του Ρόκι. Οταν μπήκε ο Νταλφ Λούγκρεν στο δωμάτιο, τον μίσησα αμέσως. Ηταν τέλειος. Σκέφτηκα ότι αν ήταν οι Ρώσοι να είχαν κατασκευάσει σ' ένα εργαστήριο την τελειότητα, τον τέλειο πυγμάχο, αυτός ήταν. Τετράγωνοι ώμοι, δυνατοί μηροί, μπράτσα, λαιμός, κώλος – τα πάντα. Ο Ρόκι είναι μπάζο – κοντός, άναρχος, δεν μπορεί να μιλήσει.
Ρόκι 4 – παραλίγο να πεθάνω Για να γυρίσουμε τη σκηνή του τελικού αγώνα προπονηθήκαμε για 4 μήνες. Το γύρισμα πήρε 2 μέρες, αλλά είχαμε κάνει 4 μήνες προπόνηση. Στο τέλος του είπα “ΟΚ ξέρουμε τα βήματα, αλλά ας τα ξεχάσουμε. Πάμε να μπούμε κανονικά. Χτύπα.” Ηταν το μεγαλύτερο λάθος μου. Του είχα πει όμως να χτυπήσει κανονικά. Και τα γάντια που χρησιμοποιούσαν τότε έχουν πλέον καταργηθεί – είναι πολύ επικίνδυνα, πολύ μικρά. Με ισοπέδωσε. Το μόνο που θυμάμαι είναι ένα ελικόπτερο να με παίρνει από το σετ και να πηγαίνει στην εντατική. Εμεινα στο νοσοκομείο 4 μέρες. Με χτύπησε τόσο δυνατά που σταμάτησε την καρδιά μου. Οι γιατροί νόμιζαν ότι ήμουν σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Κυκλοφορούσαν κάτι καλόγριες και ιερείς και σκεφτόμουν «ω πεθαίνω μάλλον».
Mε το Ρόκι 5 κατέστρεψα την καριέρα μου Προσπάθησα να το κάνω καλό, αλλά δε βγήκε. Δεν υπήρχε χημεία, δεν υπήρχε μαγεία, πήραμε λάθος αποφάσεις – όπως η αναμέτρηση να γίνει εκτός ρινγκ. Απέτυχα παταγωδώς και κατέστρεψα την καριέρα μου. Με απέλυσαν οι ατζέντηδές μου, με απέλυσε ο μάνατζέρ μου, κανείς δεν απαντούσε στα τηλεφωνήματά μου για δουλειά. Και τότε πείσμωσα. Αν ήθελα να κάνω ένα τελευταίο πριν παραιτηθώ ήταν να αποκαταστήσω τον Ρόκι. 16 χρόνια μετά, πήγα πίσω στα στούντιο και μου είπαν “ποτέ”. Μου είπαν ότι κι εγώ έχω τελειώσει, κι ο Ρόκι είναι τελειωμένος. Τους καταλαβαίνω – ήμουν 58 χρονών, ήθελα να επιστρέψω στα ρινγκ, η προηγούμενη ταινία ήταν φόλα. Κι εγώ θα με απέρριπτα. Μέχρι που γνώρισα τον Τζον Ροκ και κατάφερε να το κάνει από το τίποτα. Ο κόσμος γελούσε όσο το ετοιμάζαμε, οι δημοσιογράφοι κορόιδευαν. Εγώ επέμενα: δεν είναι μία ταινία για το μποξ, αλλά για την απώλεια. Ο Ρόκι μπορεί να αντιμετωπίσει την απώλεια, μόνο με πόνο. Κανείς δεν το πίστευε – κανείς δεν ήθελε να το κάνει. Ηταν πολύ πιο δύσκολο να κάνω αυτό, παρά το πρώτο «Ρόκι». Και για αυτό το κρατάω σφιχτά στην καρδιά μου που το πέτυχα. Είναι το highlight της ζωής μου. Ολοι όσοι μου είπαν όχι από τα στούντιο, απολύθηκαν αμέσως μετά.
Δεν πίστεψα ποτέ ότι το Creed θα πετύχει – είχα λάθος Το πάθος του Ράιν Κούγκλερ με έπεισε. Το μόνο που απαίτησα ήταν να μην πεθάνει ο ήρωας. Γιατί ήθελε να τον πεθάνει στο τέλος. Πάντως έκανα και το δεύτερο και τέλος. Δεν θέλω να συνεχίσω.
Ο επόμενος Ρόκι θα είναι μετανάστης Εχω μια άλλη ιδέα που θέλω να πάω τον Ρόκι. Θέλω να τον κάνω να βρει έναν ξένο, έναν μετανάστη και να τον προπονήσει. Να έχει άλλο νόημα σε αυτές τις εποχές. Ενας ήρωας που θα έχει νόημα.
Ο Ράμπο στο βιβλίο ήταν ανελέητος και τον άλλαξα Στο βιβλίο ο «Ράμπο» ήταν βάρβαρος – σκότωνε τα πάντα, γυναίκες, παιδιά. Τους είπα τότε “τι κι αν δεν τον κάνουμε ακριβώς έτσι, αλλά δείξουμε περισσότερο ότι είναι ένα πληγωμένο αγρίμι;” Να μην είναι τέρας, αλλά κάποιος που όταν προσπάθησε να επιστρέψει στη μητέρα Αμερική, εκείνη τον απέρριψε; Κάτι σαν το «Ανατολικά της Εδέμ»; Αρχισα να κάνω έρευνα για τους βετεράνους που επέστρεφαν από το Βιετνάμ και τους πετούσαμε στο περιθώριο. Στο βιβλίο, ο Ράμπο είναι «Φράνκεσταϊν», τόσο τέρας που πρέπει να τον σκοτώσουν στο τέλος. Σε μια Αμερική που 25.000 Βετεράνοι αυτοκτονούσαν κάθε μήνα, αυτό δεν ήταν το μήνυμα που ήθελα να στείλω με την ταινία. Ενιωσα ευθύνη. Και τον άλλαξα για να μπορεί το κοινό να καταλάβει, να νιώσει.
Οχι, ο Ράμπο δεν ήταν Ρεπουμπλικάνος όπως είπε ο Ρίγκαν Τότε ήμουν εντελώς απολιτίκ. Δεν με ενδιέφερε ποτέ η πολιτική, ούτε καν ψήφιζα τότε. Για μένα ο Ράμπο ήταν μία ιστορία απομόνωσης και περιθωρίου. Δεν ήταν πολιτική δήλωση, δεν είμαι τόσο έξυπνος. Δεν είμαι πολιτικός, δε θέλω να γίνω. Εγώ απλά λέω ιστορίες. Και μετά ο Ρίγκαν βγήκε και είπε “είδα το Ράμπο και είναι Ρεπουμπλικάνος” (και ο Σταλόνε ρίχνει το μικρόφωνο και πιάνει δραματικά το πρόσωπό του σε απόγνωση). Για μένα ο Ράμπο είναι ένας Αμερικανός που δεν μπορεί ποτέ να επιστρέψει σπίτι. Αν αυτό είναι πολιτική δήλωση, ας είναι.
Ο Ρόκι είναι πατριώτης, αλλά δεν είναι ακροδεξιός Σήμερα ακόμα και το να κρατάς τη σημαία είναι μία ακροδεξιά δήλωση. Ο Ρόκι έρχεται από μια άλλη εποχή που το να πάρεις τη σημαία αγκαλιά μετά από μια νίκη ήταν δήλωση περηφάνιας. Ο πατριωτισμός είναι μία έννοια που πρέπει να είμαστε προσεχτικοί πια. Δεν είναι αυτοσκοπός.
Γιατί κάνω σίκουελ; Γιατί μισώ να βλέπω ανθρώπους που αγαπώ να πεθαίνουν Κανονικά ο «Ράμπο» θα έπρεπε να έχει πεθάνει από τη δεύτερη ταινία κιόλας. Ο Ρόκι, σε όλα όσα γράφω τελευταία, πεθαίνει. Kαι μετά το αλλάζω. Λογικά θα έπρεπε να πεθάνει, παράλογα που μπορούμε να πάμε την ιστορία; Η αλήθεια είναι ότι είμαι ρομαντικός. Δεν πιστεύω στην αληθινή ζωή, προτιμώ το σινεμά. Και στο σινεμά μπορείς να παίξεις με την αλήθεια.
Οχι, δεν μπορούμε όλοι οι ηθοποιοί να παίξουμε τα πάντα. And it's OK Στις σχολές σου λένε να ανοίξεις τη γκάμα σου και να παίξεις πολλά και διαφορετικά πράγματα. Αυτό πολλές φορές είναι μύθος. Εγώ δεν μπορώ να παίξω το «Tootsie» κι ο Ντάστιν Χόφμαν δεν μπορεί να παίξει το «Ρόκι». Και αυτό είναι ΟΚ. Δεν προσπαθώ να βγω από τη ζώνη ασφάλειάς μου. Ξέρω τι κάνω καλά και που ανήκω.
Οταν είδα τον «Ηρακλή» με τον Στιβ Ρις είδα το μέλλον μου Μπορεί να είναι ο χειρότερος ηθοποιός του κόσμου, αλλά όταν τον είδα ανατινάχθηκε το μυαλό μου. Ημουν 12 χρονών και ξαφνικά βρήκα τι ήθελα να κάνω. Αρχισα να γυμνάζομαι, είχα στόχο.
Το σώμα μου πια καταρρέει, αλλά πρέπει να το αποδεχθώ Οταν ήμουν νέος και έχτιζα σώμα νεότερος πέρασα μία πολύ ναρκισσιστική φάση. Είναι μια φάση που καμαρώνεις τόσο πολύ που κυκλοφορείς γυμνός. Ω κοίτα με. Και μετά έρχεται ένα “Copland” και παχαίνεις για το ρόλο και θες να φοράς μόνο κελεμπίες. Υπάρχει ματαιοδοξία μεγάλη. Οταν όμως την τσαλακώνεις, καταλαβαίνεις ότι σε βοηθάει στο ρόλο. Με το τελευταίο «Ράμπο» το παράκανα – τον είδα σαν ένα αγρίμι πια. Παρατημένο. Οπότε πήρα 20 κιλά και αφέθηκα τελείως. Επρεπε με κάποιο τρόπο να δείξω ότι ξέφυγε, δεν ήταν καν ανθρωπος. Δεν τον νοιάζει πια. Και εμένα δεν με νοιάζει πια. Εχω εγχειριστεί 30 φορές. Γόνατα, μέση, λαιμό. Τρίζω. Κάθε πρωί πρέπει να λαδώσω τις κλειδώσεις για να μπορώ να σηκωθώ από το κρεβάτι. Ομως αυτές είναι οι ουλές μου από τη μάχη – τις αγαπώ. Κι αν το δείξεις ακομπλεξάριστα στο κοινό, σε αγαπάνε κι έτσι. Οταν είσαι μεγάλος action πρωταγωνιστής μην προσπαθήσεις να δείξεις ότι τίποτα δεν άλλαξε. Γεράσαμε, δεν πειράζει.
Copland – προετοιμασία μεθόδου Ο Τζέιμς Μάνγκολντ ήταν θεός – πανέξυπνος, ήθελες να τον ευχαριστήσεις. Είχα κάνει όλες τις ταινίες που πρωταγωνιστούσε το σώμα μου. Οπότε αποφάσισα να το καταστρέψω, να φάω και να μεταμορφωθώ. Και να δουλέψω με το βλέμμα μου και τη συνθήκη του ήρωα που ήταν κουφός από το ένα αυτί. Θες να αλλάξεις τη ζωή σου; Κλείσε το ένα σου αυτί. Εβαλα μόνιμα σιλικόνη για να μπορέσω να καταλάβω τον ήρωα. Υπέφερα, απομονώθηκα, ένιωσα ότι δεν ανήκω.
Οι action πρωταγωνιστές δεν είναι ηθοποιοί Υπήρχε αυτό το στίγμα, οπότε ήθελα να το αποδείξω λάθος. Με το “Copland” αναμετρήθηκα, με τον καλύτερο τρόπο που μπορούσα, με τους καλύτερους: Χάρβεϊ Καϊτέλ, Ρόμπερτ Ντε Νίρο, Ρέι Λιότα. Ηταν πρόκληση. Ολοι μας είμασταν στις μύτες των ποδιών μας. Αγαπώ πολύ αυτή την ταινία. Απέδειξα ότι δεν ήμουν μόνο ένας action hero.
Από το 1985-1995 γύρισα μεγάλες φόλες Χωρίς να θέλω να δικαιολογηθώ – έτσι ήταν η μπίζνα τότε. Επρεπε να κλείσεις ταινίες 2 χρόνια πριν αυτές πάρουν μορφή και γυριστούν. Ηταν πολύ καλές ευκαιρίες γιατί άκουγες τα ονόματα των συνεργατών, εμπιστευόσουν τον ατζέντη σου. Κι αντί να πάρεις το χρόνο σου, να συνεργαστείς με τον σκηνοθέτη σου μέχρι να πάρει μορφή, εσύ υπέγραφες αβέρτα για να μην μείνεις πίσω. Κάπως έτσι γύρισα ένα κάρο φόλες. Δεν κατηγορώ κανέναν, εγώ έχω την ευθύνη, αλλά ήταν κι ο τρόπος που δούλευε η βιομηχανία. Φυσικά και το μετανιώνω. Πρέπει να κάτσω να βλέπω όλες αυτές τις μαλακίες και να ντρέπομαι. Οι κόρες μου με ρωτάνε “γιατί γύρισες όλα αυτά τα σκατά;” Εκεί θυμώνω: “πώς νομίζετε ότι πλήρωσα για τις σπουδές σας;”
Μισιόμασταν με τον Αρνολντ στα 80ς Τώρα είμαστε φίλοι, αλλά στα 80ς μισιόμασταν θανάσιμα. Κι αυτό ήταν καλό – σε κρατά συνεχώς σε επιφυλακή για να προσπαθείς περισσότερο. Ο Αρνολντ ήταν και είναι εξαιρετικά ανταγωνιστικός. Πώς θα μπορούσε διαφορετικά – ήταν 17 χρόνια πρωταθλητής. Σιγά το πράγμα (γελάει). Τώρα είμαστε φίλοι αλλά γιατί είμαι καλύτερος από αυτόν (όχι, κάνω πλάκα – ή μήπως όχι;) Αργήσαμε 35 χρόνια να συνεργαστούμε. Γιατί δεν μπορούμε ακόμα και σήμερα να συμφωνήσουμε σε τίποτα. Θέλει το πιο μεγάλο μαχαίρι, το πιο μεγάλο όπλο. Τι μαλάκας! (γελάει) Οχι, τον αγαπώ είμαστε φίλοι.
Φυσικά και πικράθηκα που έχασα το Οσκαρ Οχι δεν νομίζω ότι η Ακαδημία θα με τιμήσει ποτέ με άλλο Οσκαρ. Το 2015 ήταν σκληρό για μένα να το χάσω. Πικράθηκα πολύ, είναι αλήθεια. Αλλά αυτό είναι ο “Ρόκι” - φτάνει κοντά, αλλά δεν νικά πάντα.
Δείτε όλο το βίντεο της συζήτησης εδώ:
