Δεν ξέρει κανείς αν η Ολγκα Λουκοβνίκοβα, γεννημένη το 1992, θα είναι το επόμενο μεγάλο όνομα του ευρωπαϊκού σινεμά.
Αυτό που είναι όμως αδιαμφισβήτητο είναι πως αυτή τη στιγμή η 20χρονη Μολδαβή είναι η πιο συναρπαστική δημιουργός που συστήθηκε μέσα από το 71ο online Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου, μόλις με 20 λεπτά συγκλονιστικού κινηματογραφικού χρόνου, κερδίζοντας δίκαια τη Χρυσή Αρκτο Καλύτερης Μικρού Μήκους Ταινίας του Φεστιβάλ για την ταινία της «Ο Θειος μου ο Τούντορ», αλλα κυρίως δείχνοντας το δρόμο για το πώς κάνεις σινεμά τα τραύματά σου με τον πιο ευθύ, ανεπιτήδευτο, θαρραλέο τρόπο.
Διαβάστε ακόμη: Berlinale 2021: Τα βραβεία | Στο «Bad Luck Banging or Loony Porn» του Ράντου Ζούντε η Χρυσή Αρκτος
Το «Ο Θείος μου ο Τούντορ» ξεκινάει με εικόνες από την αγροτική ζωή σε ένα σπίτι κάπου στην εξοχή της Μολδαβίας. Γυναίκες που θυμούνται τα νιάτα τους, αναμνήσεις γύρω από το οικογενειακό τραπέζι, μια ατμόσφαιρα φευγαλέας νοσταλγίας για τα χρόνια που περνούν, τις ζωές που όσα κι αν πέρασαν κοιτάζουν τώρα κατάματα μια κάμερα και χαμογελούν. Αφορμή για τα παιχνίδια της μνήμης είναι η σκηνοθέτης που έχει επιστρέψει στο σπίτι των παππούδων της μετά από πολλά χρόνια. Ολοι την υποδέχονται με αγάπη και γλυκιές θύμησες. Για εκείνη, όμως, ο χρόνος έχει σταματήσει όταν ήταν ακόμη παιδί, όταν ο θείος της ο Τούντορ την έγδυνε και «έπαιζε» μαζί της. Αθώα. Ετσι πίστευε εκείνη τότε. Ετσι πιστεύει εκείνος ακόμη και σήμερα.
Αποφασισμένη να αντιπαρατεθεί μαζί του, κυρίως για να αποσπάσει την παραδοχή του και ίσως για να καταλάβει αν τα χρόνια που πέρασαν τον έκαναν να αντιληφθεί το τραύμα που της προκάλεσε, η σκηνοθέτης θα ξεναγήσει το βλέμμα μας μέσα στο σπίτι της παιδικής της ηλικίας, μέσα στις ζωές της οικογένειάς της και θα αφήσει την κάμερα ανοιχτή για να ακουστεί, εκτός από τη συνενοχή όλων, ένας δύσκολος διάλογος εκτός κάδρου ανάμεσα σε ένα θύτη και ένα θύμα. Ενας διάλογος που δεν θα καταλήξει σε καμία αλήθεια, αλλά που για τη γυναίκα που γύρισε αποφασισμένη να διεκδικήσει πίσω την παιδική της ηλικία ίσως να είναι και η μόνη αλήθεια που υπάρχει.
Χωρίς καμία επιτήδευση, με τη γνώση - το λένε και σοφία - ότι όταν ανοίγεις ξανά ένα τραύμα μπορεί να πληγωθείς περισσότερο, με θάρρος που κάνει τον θεατή να ταυτίζεται σχεδόν σαν να παρακολουθεί ένα κλειστοφοβικό θρίλερ αγωνίας στο οποίο σχεδόν απειλείται η ζωή του και με μια αφοπλιστική διάθεση να παραμείνει αυτή η επώδυνη ταινία ένα κουτί μνήμης που αναπόφευκτα κρύβει μέσα από την πιο ευτυχισμένη μέχρι τη πιο δυστυχισμένη στιγμή της ζωής σου και που δεν θα φοβάσαι να ανοίξεις στο μέλλον, η Ολγκα Λουκοβνίκοβα δείχνει πραγματικά τον πιο συνταρακτικό τρόπο που οφείλεις να μιλήσεις για την κακοποίηση σήμερα στο σινεμά: βιωματικά, με την απόσταση που προσφέρει η Τέχνη, με οδηγό τη ζωτική ανάγκη όχι για εκδίκηση ή συγχώρεση, αλλά πριν από οτιδήποτε άλλο για τη λύτρωση του να μπορέσεις να σταθείς όρθια, κατάματα στο τραύμα.
«Ηταν μια πολύ δύσκολη απόφαση το να κάνω αυτήν την ταινία και ακόμη βρίσκομαι αντιμέτωπη με τις συνέπειες της, γιατί πολλά από τα μέλη της οικογένειάς μου προσπάθησαν να με εμποδίσουν, να με πείσουν να μείνω σιωπηλή και να διατηρήσω την εικόνα της ιδανικής οικογένειας. Το βραβείο αυτό ήταν ένας τρόπος να καταλάβω πως έκανα το σωστό», δήλωσε η 20χρονη σκηνοθέτης όταν κέρδισε τη Χρυσή Αρκτο.
Το 71ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου διεξάγεται φέτος σε δύο μέρη: από την 1η μέχρι και τις 5 Μαρτίου - μόνο για δημοσιογράφους και επαγγελματίες και από τις 9 έως τις 20 του Ιουνίου για το κοινό. Διαβάστε όλα όσα πρέπει να γνωρίζετε για το Φεστιβάλ, τα βραβεία του, τις κριτικές του Flix για τις ταινίες του Διαγωνιστικού Προγράμματος, συνεντεύξεις και παραλειπόμεναεδώ.
