Το Flix συνάντησε την Εμα Τόμπσον πριν από λίγη ώρα για μία συνέντευξη για τη νέα της ταινία «Alone in Berlin», στα πλαίσια του 66ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου. Η ταινία ήδη πραγματεύεται μία πολιτική πραγματικότητα: την αντίσταση απλών ανθρώπων στον παραλογισμό και τη σκληρότητα της εξουσίας - όπως ένα ζευγάρι μεσήλικων στο Βερολίνο του Χίτλερ.
Διαβάστε επίσης: την κριτική του Flix για το «Alone in Berlin»
Ημασταν προετοιμασμένοι να μιλήσουμε για το παρελθόν του φασισμού, την επανεμφάνιση κι άνοδο της ακροδεξιάς στη σύγχρονη Ευρώπη, την πολιτική φωνή της Εμα Τόμπσον σε θέματα ακτιβισμού, ισότητας, οικολογίας. Αλλά αυτό που ζήσαμε δεν το περιμέναμε.
«Ευχαριστώ» μάς υποδέχθηκε στα ελληνικά. Στην ταραχή και το μουρμούρισμα μας «εμείς ευχαριστούμε για την ταινία και την πολιτική σας φωνή» μάς κοίταξε πολύ σοβαρά και διαπεραστικά. «Οχι, στ' αλήθεια σας ευχαριστώ. Ευχαριστώ την Ελλάδα για όσα κάνει για τους πρόσφυγες. Διαβάζω κι ενημερώνομαι καθημερινά για όσα συμβαίνουν στη Λέσβο. Είναι ένα νησί που αγαπώ κι έχω επισκεφθεί πολλές φορές. Το βρίσκω υπέροχο. Ειδικά την Εφταλού, όπου συνηθίζω να μένω. Ομως δεν έχω ξανααισθανθεί τέτοιο δέσιμο μαζί με τους υπέροχους ανθρώπους σας, όσο τώρα....»
«Η χώρα μου δεν έχει πάρει χαμπάρι τι συμβαίνει στον κόσμο. Τι προκαλέσαμε εμείς οι δυτικοί βομβαρδίζοντας το Ιράκ και προκαλώντας όλη αυτή την αναταραχή στη Μέση Ανατολή. Πιστέψαμε πραγματικά ότι δε θα γύριζε όλο αυτό εναντίον μας; Νομίζουμε ότι οι άνθρωποι της Συρίας που έχουν βιώσει τον πόλεμο δε θα χτυπούσαν τις πόρτες των συνόρων μας; Τι νομίζαμε δηλαδή; Μιλάμε για τρομοκράτες. Εμείς γεννήσαμε τους τρομοκράτες. Θα γίνεις τρομοκράτης αν βιώσεις μικρός το θάνατο των γονιών σου. Αυτό θα γίνεις...»
«Πέραν όμως κάθε πολιτικής θέσης, η δική μου είναι πάντα καθαρή, δημόσια και αμετακίνητη, θέλω να ευχαριστήσω τους Ελληνες για την ανθρωπιά τους. Είστε υπέροχοι. Σας αγαπώ. Μόλις επιστρέψετε στη χώρα σας, σάς παρακαλώ από καρδιάς να δώσετε τα ευχαριστώ μου και την αγάπη μου στους ανθρώπους της Μυτιλήνης. Πρέπει να είστε περήφανοι...»
Διαβάστε περισσότερα:
- Berlinale 2016: Ο Κόλιν Φερθ, ο Τζουντ Λο και η αξία ενός σπίντο, στη συνέντευξη Τύπου του «Genius»
- Berlinale 2016: To Flix στο Master Class της Μέριλ Στριπ
Berlinale: ο απόλυτος οδηγός
- Berlinale 2016: Μέρα 5η / Not so alone in Berlin
- Berlinale 2016: Μέρα 4η / Υπόκλιση στις μεγάλες κυρίες
- Berlinale 2016: Mέρα 3η / Αφιερωμένη στις ζωές των... άλλων
- Berlinale 2016: Μέρα 2η / Η Μέρα που οι Εξωγήινοι κατέβηκαν στη Γη
- Berlinale 2016: Μέρα 1η / Χαίρε Τζορτζ!
Περισσότερες κριτικές από την Berlinale 2016
- Berlinale 2016: To «Maggie's Plan» δεν κάνει τη Ρεμπέκα Μίλερ Γούντι Αλεν
- Berlinale 2016: Mαγικός ρεαλισμός απαράμιλλης ομορφιάς στο «Crosscurrent» του Γιανγκ Τσάο
- Berlinale 2016: «Alone in Berlin», αντιναζιστικό δράμα για όλη την οικογένεια
- Berlinale 2016: «Θάνατος στο Σαράγεβο», ζωή σε μας;
- Berlinale 2016: Ο Αντρέ Τεσινέ είναι μάλλον πολύ μεγάλος για να μας πει πώς είναι να είσαι 17 ετών
- Berlinale 2016: Οταν ο Κιγιόσι Κουροσάουα λέει «Creepy» το εννοεί
- Berlinale 2016: Αν μία ταινία πυροδοτεί συζητήσεις, αυτή είναι το «24 Βδομάδες»
- Berlinale 2016: «Fuocoammare». Στη Λαμπεντούζα οι ψαράδες μαζεύουν μόνο κορμιά
- Berlinale 2016: H Σύνθια Νίξον είναι συγκλονιστική στο «A Quiet Passion» του Tέρενς Ντέιβις
- Berlinale 2016: Η Ιζαμπέλ Ιπέρ κοιτά «Το Μέλλον» (και βλέπει πιθανό βραβείο)
- Berlinale 2016: Οταν ο Κιγιόσι Κουροσάουα λέει «Creepy» το εννοεί
- Berlinale 2016: Ο Ντενίς Κοτέ χτυπάει (και καλά) τον καπιταλισμό στο αφελώς ανώφελο «Boris sans Beatrice»
- Berlinale 2016: Οσα κρύβονται στο υπόγειο στο «Lily Lane» του Μπενς Φλίγκαόυφ
- Berlinale 2016: Στο «Midnight Special», ο Τζεφ Νίκολς υπερφωτίζει ένα γοητευτικό sci-fi b-movie
- Το «Χαίρε Καίσαρ!» των αδελφών Κοέν είναι μια σαχλαμάρα φτιαγμένη με πολλή αγάπη
