Η Αμυγδαλιά είναι ένα δέντρο που ανθίζει λίγο πριν την άνοιξη. Είναι επίσης η λέξη που στοιχειώνει ένα παιδί, όταν πρωτοφτάνει στην Eλλάδα. Σε ένα μέρος που συχνά θυμίζει καρτ- ποστάλ, άνθρωποι, μέρη και πράγματα συναντιούνται και αποχωρίζονται όπως σε ένα όνειρο. Φωνές γυναικών πλέκονται μεταξύ τους καθώς επιχειρείται να εφευρεθεί μια νέα γλώσσα μέσα από τοπία και χειρονομίες, αναδεικνύοντας απροσδόκητες πτυχές στην έννοια της ελληνικότητας και της Ξένης. Φευγαλέες περφόρμανς, παραλίες, χωράφια, αμυγδαλιές και τσολιάδες σχηματίζουν το αλφαβητάρι μιας προσωπικής γλώσσας που διερευνά τα σύνορα γύρω μας και μέσα μας.
Η «Αμυγδαλιά», το κινηματογραφικό ντεμπούτο της Χριστίνας Φοίβη που πειραματίζεται φέρνοντας στο σύγχρονο ντοκιμαντέρ την περφόρμανς, το παιχνίδι, το πείραμα, εξερευνώντας τι σημαίνει σήμερα να θεωρείσαι «ξένο σώμα« μέσα από το βίωμα, υφές, σύμβολα και τοπία, έκανε τη διεθνή της πρεμιέρα το 2019 στο Διαγωνιστικό Τμήμα του 21ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης,, συνέχισε με προβολές και διακρίσεις στις 25ες Νύχτες Πρεμιέρας, στο Athens Museum of Queer Arts (AMOQA), στο Athens Marathon Film Festival, στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Γένοβας - FLIGHT όπου κέρδισε και το βραβείο της Καλύτερης Πρώτης Ταινίας.
Πέρυσι, και εν μέσω πανδημίας, η συνεργατική ταινία προβλήθηκε για δύο ειδικές βραδιές στο θερινό σινεμά Τριανόν. Μετά από κάθε προβολή ακολούθησε ένας διάλογος ανάμεσα στις καλεσμένες ομιλήτριες, τις συντελέστριες και τους συντελεστές της ταινίας και το κοινό.
Σήμερα 8 Μάρτη 2021 με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, αντηχούν ολοένα και περισσότερο φωνές γυναικών* και θηλυκοτήτων που διεκδικούν χώρο και παρεμβαίνουν στο δημόσιο λόγο, μιλώντας για την κουλτούρα του βιασμού, αμφισβητώντας πατριαρχικές δομές και αντροκεντρικούς χώρους και νόρμες. Σήμερα 8 Μάρτη, αποσπάσματα από τις φωνές των γυναικών* στο Τριανόν ξαναζωντανεύουν και αποτυπώνουν τη σημασία του γυναικείου βλέμματος, του χειροποίητου σινεμά, και το πως «το προσωπικό είναι πολιτικό».
Το * είναι τρόπος να υποδηλωθεί ότι εννοούμε γυναίκες / θηλυκότητες με συμπεριληπτικό τρόπο σε trans και cis θηλυκότητες, το φύλο ως φάσμα και ρευστό.
Δείτε για λίγες ημέρες την «Αμυγδαλία» online εδώ και διαβάστε παρακάτω αποσπάσματα από τις ενδιαφέρουσες ομιλίες που έγιναν με αφορμή την ταινία.
«Έλα Μαρία, να δεις μία Μαύρη που περνάει!»
της Λορέττα Μακόλεϊ (συνσεναριογράφος και μέλος του cast, μέλος της Οργάνωσης Ενωμένων Γυναικών Αφρικής)
Την «Αμυγδαλιά» την κάναμε όλοι μαζί. Και αυτά που ακούτε στην ταινία βγήκανε από την καρδιά μας. Δεν ήταν μία ταινία που είχαμε πίσω μας κάποιον να μας λέει «κάνε αυτό, κάνε το άλλο», όχι. Ό,τι νιώθαμε, το βγάλαμε έξω. Τέτοιες ταινίες είναι σημαντικές για να ακουστούν οι φωνές μας. Γιατί η επανάσταση έχει πολλούς δρόμους και υπάρχουν πολλοί τρόποι προς εκείνη: διαδηλώσεις, ταινίες, ομιλίες, κτλ. πολλά, πολλά. Όλα μέσα. Ό,τι μπορεί κανείς κάνει.
Στην «Αμυγδαλιά» ήταν μία ευκαιρία να λέμε τα όσα ζήσαμε. Όταν ήρθαμε στην Ελλάδα περνούσες στο δρόμο και πάνω από τα μπαλκόνια φωνάζαν «έλα Μαρία, έλα να δεις μία Μαύρη που περνάει!» Και τότε εγώ σκεφτόμουν «πώς θα βγω έξω τώρα;!» Γιατί δεν ήξερα τη γλώσσα, αλλά ήξερα αυτό που φώναζαν. Τώρα είμαστε τόσοι πολλοί που δεν μας δίνουν σημασία. Εύχομαι η ταινία μας να πάει μπροστά. Να μας ακούσει όλος ο κόσμος.
Το γυναικείο βλέμμα ως μεθοδολογία δημιουργικής διαδικασίας
της Αννας Τζάκου (σκηνοθέτιδα, περφόρμερ, ερευνήτρια)
Θα ήθελα να σταθώ στη σημασία της μη-γραμμικής, θραυσματικής αφήγησης της «Αμυγδαλιάς». Και θα ήθελα να σταθώ σε αυτό για δύο λόγους. Πρώτον, πρόκειται για μια αφηγηματική δομή που μας ζητάει μια ενεργητική, σχεδόν ενσώματη, σχέση με την ταινία. Δεν αγωνιά να καταδείξει τα νοήματά της, αλλά συστήνει ένα βιωματικό πλαίσιο μέσα στο οποίο μπορούμε ως θεατές να αναστοχαστούμε πάνω σε αυτά. Μέσα από το χρώμα, το σχήμα, την αρχιτεκτονική, τον συνειρμό, την παρόρμηση, το συναίσθημα κι την αναπνοή μέσα δηλαδή από στοιχεία αμιγώς σωματικά μας ζητάει να την κατανοήσουμε και να συνδεθούμε μαζί της. Δεν είναι τυχαίο που η ταινία ξεκινάει με την αγωνία του να βρεθεί μία γλώσσα. Και ενδεχομένως ο τρόπος που αφηγείται, που εξιστορείται, είναι ακριβώς αυτή η γλώσσα.
Το δεύτερο που θεωρώ εξίσου σημαντικό είναι ότι εξαιτίας αυτής της αποσπασματικής της μορφής, η ταινία καταφέρνει να αναμετρηθεί με μεγάλα αφηγήματα όπως ταυτότητα, ελληνικότητα, ετερότητα, ο Άλλος, ο ξένος κτλ. Αυτό το επιτυγχάνει μέσα από τον τρόπο - και εδώ θα χρησιμοποιήσω έναν όρο του σεναριογράφου-σκηνοθέτη Τζόι Σόλογουεϊ – του «gazed gaze» - δηλαδή μέσα από την εξερεύνηση των βλεμμάτων που έχουν επίγνωση ότι γίνονται αντικείμενο του βλέμματος των άλλων. Το Σόλογουεϊ ονομάζει τη διαδικασία του «βλέμματος που θωρείται» (gazed gaze), πρακτική του γυναικείου βλέμματος και περιγράφει: «το γυναικείο βλέμμα χρησιμοποιεί το κάδρο για να μοιραστεί, να προκαλέσει την αίσθηση ενός “είμαι”, και όχι ενός “κοιτάω προς”. Τα συναισθήματα έχουν προτεραιότητα έναντι των δράσεων. Τα σώματά μας ως φορείς συναισθημάτων έχουν προτεραιότητα».
Το γυναικείο βλέμμα δεν ταυτίζεται με το φύλο. Δεν παράγεται μόνο επειδή προέρχεται από τη γυναίκα, το «γυναικείο» ή από μια θηλυκότητα. Είναι τρόπος θέασης, αντίληψης, καταγραφής και αμφισβήτησης μιας «αντικειμενικής» συγγραφής (ή εξιστόρησης) της πραγματικότητας. Είναι το βλέμμα που μαθημένο να το βλέπουν παίρνει την κάμερα, το μέσο της γραφής, και κοιτάει πίσω, επιστρέφει το βλέμμα, την οπτική που είναι στοιχείο ταυτότητάς του δηλώνοντας, όπως συνεχίζει το Σόλογουεϊ, «έτσι νιώθεται με τον τρόπο που με βλέπετε». Κατ’ αυτόν τον τρόπο δημιουργεί μια αφήγηση «κυκλική και όχι γραμμική…περιβαλλοντική και όχι ανθρωποκεντρική» καλλιεργώντας έναν τρόπο θέασης που «δεν αντικειμενοποιεί συνεχώς το σώμα του κόσμου». Η «Αμυγδαλιά» αποτελεί ένα εξαίρετο παράδειγμα ενός τέτοιου είδους αφήγησης.
Η Αννα Τζάκου και η Χριστίνα Φοίβη θα ήθελαν να ευχαριστήσουν θερμά την δημοσιογράφο Έλενα Χρηστοπούλου και την ερευνήτρια Άλκηστη Ευθυμίου για την υποστήριξή τους στην απόδοση του όρου «gazed gaze».
Χειροποίητο σινεμά και αυτοσχεδιασμός
της Αλεξάνδρας Σαλίμπα (δημιουργός ντοκιμαντέρ)
Αυτό που με αφορά στο έργο της Χριστίνας, είναι η αίσθηση του χειροποίητου και του βαθιά προσωπικού κινηματογράφου. Όταν τη γνώρισα, αισθάνθηκα ότι αρχίζει να διαστέλλεται ακόμα περισσότερο ο χώρος για πιο δημιουργικές και πιο προσωπικές δουλειές στο ελληνικό ντοκιμαντέρ.
Θα ήθελα να διευκρινίσω ότι μεταχειρίζομαι τον όρο «χειροποίητο», όχι με την επιπολαιότητα κάποιου έργου, που γίνεται βιαστικά, αλλά με τη συνείδηση ότι η Χριστίνα έχει δουλέψει όλα αυτά τα χρόνια, αφιερώνοντας αρκετό χρόνο στην έρευνα που έκανε μαζί με την Λυν Έντμοντς και την Άννα Βαφειάδου.
Όλες τις φορές που είδα την «Αμυγδαλιά», αυτό που ένιωσα είναι ότι η Χριστίνα ούτε τρέχει πίσω από γεγονότα, ούτε προσπαθεί να τα αναπαραστήσει. Αντιθέτως, δημιουργεί μικρά, προσωπικά γεγονότα. Αισθάνομαι ότι κάθε μικρή κίνησή της, όπως το χάδι στα κίτρινα λουλούδια, ή οι ανεπαίσθητες κινήσεις ενός χεριού σ’ ένα κοντινό πλάνο, έχουν μια κάποια τελετουργική αύρα, που την βοηθάει να στήσει ολοκληρωμένα αφηγηματικά σύνολα, που βασίζονται σ’ αυτά τα μικρά δραματουργικά θραύσματα. Ένα επίπεδο αυτοσχεδιασμού συναντάω και στο λόγο της ταινίας, που είναι συνειρμικός και συμπεριληπτικός. Ένας λόγος που αγκαλιάζει άλλες φωνές και γίνεται έτσι από προσωπικός, πολιτικός, ριζοσπαστικός και κοινοτικός.
Η Χριστίνα δε διακατέχεται από την τελειομανία ενός κλασικού κινηματογραφιστή, αλλά μοιάζει – ακόμα και μέσα στην ταινία - να αναζητά ανεπιτήδευτα ένα δικό της τρόπο, να κοιτάζει και να αφηγείται. Νομίζω ότι σ’ αυτό έπαιξε ρόλο το ότι προέρχεται από τις εικαστικές τέχνες και αυτό το βρίσκω υπέροχο. Μου αρέσει να βλέπω ανθρώπους που δεν έχουν σπουδάσει σινεμά να κάνουν σινεμά. Και νομίζω ότι όλο αυτό που προσπάθησε ν’ αναπτύξει, αποτυπώνεται στον υβριδικό χαρακτήρα, που έχει η ταινία και θυμίζει κάτι από τη «σινέ-γραφή» (cinécriture) της Ανιές Βαρντά, δηλαδή: «Έναν κινηματογράφο προσωπικό. Κάτι που δημιουργείται από το συναίσθημα, τόσο το οπτικό όσο και το ηχητικό, από τις αισθήσεις που παίρνει ένα σχήμα, κάτι που έχει να κάνει με το σινεμά και μόνο με το σινεμά».
Ο τρόπος που δουλεύει η Χριστίνα μοιάζει με εργόχειρο. Το εργόχειρο γίνεται με βασικά εργαλεία. Το εργόχειρο γίνεται σε χώρους οικείους, ολοκληρώνεται πάρα πολύ αργά και έχει το δικό του χρόνο, ένα χρόνο που παραγωγικά ενδέχεται να χαρακτηριστεί αντιπαραγωγικός. Το εργόχειρο, γίνεται επίσης συχνά και με τη συντροφιά άλλων γυναικών. Και κάπως έτσι αισθάνομαι ότι λειτουργεί η κινηματογράφηση της Χριστίνας, ελαστικοποιώντας και απελευθερώνοντας εν τέλει το κινηματογραφικό μέσο στο επίπεδο της παραγωγής, της φόρμας, της σύνθεσης και του περιεχομένου.
Τι μας λένε οι φωνές (της Αμυγδαλιάς);
της Νουρ Σέικ (συνσεναριογράφος και μέλος του cast της ταινίας, μέλους του Δικτύου Ανθρώπων που Ακούνε Φωνές)
Είμαι μέλος του Δικτύου Ανθρώπων που Ακούνε Φωνές από το 2016, τότε που ξεκίνησα και εγώ να ακούω φωνές. Ως συντελέστρια της ταινίας και ως άνθρωπος που ακούω φωνές, ενθουσιάστηκα όταν πρότεινε η Χριστίνα να συζητήσουμε την «Αμυγδαλιά» από την σκοπιά της φωνής και των φωνών. Θα ήθελα λοιπόν να μιλήσω για κάποια βιώματα μου που μου θύμισε η «Αμυγδαλιά» βλέποντάς την πλέον και ως θεατής.
Όταν ακούει κανείς φωνές, υπάρχουν φωνές φιλικές και φωνές εχθρικές. Μία φωνή εχθρική ακούμε στην «Αμυγδαλιά» μέσα από εκείνη που φωνάζει: «Έλα, έλα Μαριγώ, Κατερίνα! Ελάτε να δείτε μία Μαύρη που περνάει!».
Θυμάμαι μία φορά που περπατούσα στην Πατησίων και μπήκα σε ένα μαγαζί να πάρω ξηρούς καρπούς. Και εκεί ήταν ένας κύριος, ο ιδιοκτήτης, που δεν ήταν ο φιλικότερος στη γη. Ήταν ρατσιστής, και με έδιωξε από το μαγαζί. Η πραγματικότητα η δική μου εκείνη τη στιγμή διέφερε από την αντικειμενική, γιατί ήμουν σε κρίση. Όταν είσαι σε κρίση δεν βιώνεις την ίδια πραγματικότητα με τον ευρύτερο περίγυρο. Εκείνη τη στιγμή, με τον κύριο αυτόν, δεν είδα ότι μπορεί να είναι ρατσιστής ή ένας φασίστας. Είδα έναν άνθρωπο που δεν ήταν φιλικός προς εμένα. Η κρίση δεν με άφηνε να δω ότι ήταν ρατσιστής, επειδή δεν μπορούσα να σηκώσω μία τέτοια αλήθεια, και θα πληγωνόμουν ακόμη περισσότερο. Οι κρίσεις αυτές μας προστατεύουν όταν δεν μπορούμε να αντιληφθούμε ή να δεχτούμε κάτι. Ύστερα από καιρό, μου είπαν δύο-τρία άτομα ότι ίσως αυτό που μου είχε συμβεί σε εκείνη και παρόμοιες στιγμές ήταν στην πραγματικότητα ρατσιστικές επιθέσεις που εγώ δεν ήθελα να τις δω, να τις αντιληφθώ.
Μαζί με τις ρατσιστικές επιθέσεις και συμπεριφορές, η Αμυγδαλιά με κάνει και σκέφτομαι για το ανήκειν, την θέλησή μας να νιώθουμε ότι ανήκουμε κάπου. Όταν έχω επεισόδιο, επίσης, δεν νιώθω ότι ανήκω κάπου. Αντιθέτως. Νιώθω ότι είμαι ξένη, ξένο σώμα, σε ξένη γη, σε ξένη πραγματικότητα.
της Μαρίνας Λυκοβουνιώτη, μέλους του Δικτύου Ανθρώπων που Ακούν Φωνές
Η ταινία Αμυγδαλιά μπορώ να πω ότι με γύρισε πίσω στο δικό μου προσωπικό αίσθημα της ξένης, και της απόμακρης παρατηρήτριας της εξέλιξης της ιστορίας της ζωής μου. Τότε που πίστευα ότι είμαι άρρωστη ή ότι έχω κάτι στραβό ή παράξενο. Είμαι η Μαρίνα. Ακούω φωνές από το 2008. Είναι κάτι που δεν έχει τελειώσει και κάτι που όλο αλλάζει. Άλλες φορές τα πράγματα είναι δύσκολα, αλλά άλλες όμορφα. Μπορεί κάποιος να έχει μέσα τη φωνή του πατέρα του, την φωνή του αδερφού του. Η φωνή που ακούω εγώ έχει και ήχο, ηχοποιείται δηλαδή και γίνεται διάλογος με την φωνή αυτή, του πατέρα μου, ή του αδερφού μου, ή του κάποιου γνωστού μου.
Είμαι μέλος στο Δίκτυο Ανθρώπων που Ακούν Φωνές από το 2010 και μέρος της ομάδας αυτοβοήθειας. Οι φωνές έχουν να κάνουν με τις εμπειρίες και τα βιώματα, τα πιστεύω - πολιτικά ή θρησκευτικά - τους φόβους μου και γενικά με το κοινωνικό πλαίσιο, στο οποίο ζω. Μπορεί όντως να μην ήμασταν εκεί όταν δημιουργήθηκαν τα σύνορα, αλλά σίγουρα υπάρχουν για να μας χωρίζουν. Η βιομηχανία του πολέμου είναι εκεί για να δημιουργεί και να ανοίγει άλλο ένα σχήμα κοινωνικών ανισοτήτων. Το ένα καλό που κάνει η τέχνη, όπως έχει κάνει η Χριστίνα και οι συντελεστές και συντελέστριες της ταινίας, ήταν να μας ενώσουν με την τέχνη τους.
Στην ταινία Αμυγδαλιά με άγγιξε πολύ το θέμα του ξένου και του απόμακρου παρατηρητή που όλα τα βλέπει, αλλά δεν μπορεί να μιλήσει. Επίσης, η Αμυγδαλιά με ταξίδεψε στην έννοια του «παράξενου», κάτι που αντιμετωπίζω με τις φωνές που ακούω και μου τέθηκε για άλλη μια φορά το ερώτημα αν είμαι η Μαρίνα με τις φωνές μου ή η Μαρίνα σκέτο…Τι είναι πιο ξένο προς τα εμένα και τι πιο οικείο; Μάλλον θα τείνω προς το ενδιάμεσο… Με ή και χωρίς…
Οι αγώνες μας σήμερα
της Εστερ (μέλος της Οργάνωσης Ενωμένων Γυναικών Αφρικής)
Ιδρύσαμε την Οργάνωση Ενωμένων Γυναικών Αφρικής το 2005 στην Αθήνα για να στηρίξουμε ανθρώπους που δεν έχουν φωνή στην κοινωνία, Αφρικανικές γυναίκες χωρίς χαρτιά. Εδώ στην Ελλάδα ως μετανάστριες αντιμετωπίζουμε πολλά προβλήματα με τα χαρτιά μας. Ξεκινήσαμε την οργάνωση για να αντιμετωπίσουμε τις διακρίσεις και τους αποκλεισμούς που αντιμετωπίζουμε εμείς και τα παιδιά μας, η δεύτερη γενιά, να στηρίξουμε τις Μαύρες γυναίκες και τους άνδρες, όλους τους μετανάστες και τις μετανάστριες και τα παιδιά τους, με στόχο να ακουστούν οι φωνές μας και να αγωνιστούμε μαζί για τα δικαιώματά μας.
Η πρώτη μας καμπάνια «Όχι στο ρατσισμό από την κούνια» είχε στόχο να αναγνωρίσει η κοινωνία και η κυβέρνηση ότι αυτά τα παιδιά που γεννήθηκαν στην Ελλάδα είναι πολίτες της Ελλάδας. Εκείνη την εποχή - από 2005 και ύστερα - η κυβέρνηση ζητούσε από τους γονείς των παιδιών που γεννιούνται στην Ελλάδα να επιστρέψουν στην Αφρική για να λάβουν χαρτιά, παρ’όλο που τα παιδιά γεννήθηκαν στην Ελλάδα! Δεν έχω ακούσει ποτέ να συμβαίνει αυτό σε άλλη χώρα. Λόγω της διαδήλωσης και των δράσεων που κάναμε τότε, η ελληνική κυβέρνηση πλέον αναγνωρίζει αυτά τα παιδιά. Τα περισσότερα παιδιά – αν και όχι όλα ακόμη - έχουν άδεια παραμονής. Αλλά τώρα έχουμε ένα άλλο πρόβλημα.
Όσοι και όσες από εμάς ζούμε εδώ και χρόνια στην Ελλάδα, δουλεύουμε εδώ 30-40 χρόνια, πληρώνουμε τους φόρους μας στην Ελλάδα, αλλά δεν έχουμε ακόμη ελληνικό διαβατήριο. Όταν υποβάλλουμε τις προϋποθέσεις για την άδεια διαμονής μας, πληρώνουμε πολλά χρήματα, τον φόρο και ισχύουν τα χαρτιά μας μόνο για δύο χρόνια. Μερικές φορές λαμβάνουμε και έγγραφα που έχουν ήδη λήξει!
Παράλληλα, δημιουργήθηκε πριν κάποια χρόνια ένας νόμος που μας προβλημάτισε ιδιαίτερα. Πολλοί και πολλές από εμάς επί μακρόν διαμένοντες – όπως και εγώ – κάποια στιγμή είχαμε αποκτήσει αορίστου χρόνου άδεια παραμονής. Ύστερα όμως μας ζήτησαν να την επιστρέψουμε την άδεια αορίστου χρόνου και μας έδωσαν 10ετή άδεια διαμονής. Έπρεπε λοιπόν να επιστρέψουμε εκείνη την αόριστη διαμονή, χωρίς την ελπίδα να λάβουμε το ελληνικό διαβατήριο.
Σήμερα όμως το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε είναι ότι, ενώ πολλοί και πολλές από εμάς έχουμε υποβάλλει την αίτηση για το ελληνικό διαβατήριο πριν 5-6 χρόνια – καταθέσαμε τα χαρτιά μας και έχουμε πληρώσει τα παράβολα - ακόμη περιμένουμε απάντηση! Πραγματικά δεν ξέρουμε τι θα συμβεί.
Δεν μπορούμε να κάνουμε τέσσερα βήματα μπροστά και μετά να πάμε επτά βήματα προς τα πίσω. Παίζουν με τις ζωές μας. Δεν είναι σωστό. Συμβάλλουμε στην ελληνική κοινωνία. Δουλεύουμε εδώ. Πληρώνουμε φόρους εδώ. Είναι πολύ δύσκολο για εμάς τώρα. Χρειαζόμαστε βοήθεια και στήριξη στους αγώνες μας για τα δικαιώματά μας. Να αγωνιστούμε μαζί.
Τα παραπάνω κείμενα είναι αποσπάσματα των ομιλιών που εκφωνήθηκαν μετά τις προβολές της ταινίας «Αμυγδαλιά» στο θερινό σινεμά Τριανόν στις 11 Ιουλίου 2020 και στις 18 Σεπτεμβρίου 2020
Η Οργάνωση Ενωμένων Γυναικών Αφρικής (ΟΕΓΑ) ιδρύθηκε το 2005 στην Αθήνα από και για μετανάστριες ακτιβίστριες της Αφρικής. Το έργο τους ξεκίνησε με την καμπάνια “Όχι στο ρατσισμό από την κούνια” η οποία είχε στόχο να κατοχυρωθούν τα δικαιώματα της δεύτερης γενιάς, και να δημιουργήσουν γέφυρες μεταξύ των μεταναστευτικών κοινοτήτων και της υπόλοιπης τοπικής κοινωνίας στην Ελλάδα. Η καμπάνια είχε ως αποτέλεσμα να συζητηθεί για πρώτη φορά την Βουλή το ζήτημα της ιθαγένειας για την δεύτερη γενιά. H ΟΕΓΑ διοργανώνει προγράμματα ενδυνάμωσης μεταναστριών και προσφυγισσών, δράσεις που αφορούν τους πολιτισμούς της Αφρικής και την πρόληψη της έμφυλης βίας. Έχει υλοποιήσει προγράμματα όπως το “Βγες από τον κύκλο σου” καθώς και Εργαστήρια Μαύρου Φεμινισμού με ομάδες ανάγνωσης, κύκλους ενδυνάμωσης γυναικών*, grant writing workshops και την δημιουργία ραδιοφωνικών εκπομπών. Το 2019 η ΟΕΓΑ ξεκίνησε μία νέα ομάδα εργασίας με γυναίκες από όλο κόσμο που οργανώνουν μαζί κοινές δράσεις. Μπορείτε να ενημερώνεστε για τις δράσεις της Οργάνωσης από την επίσημη σελίδα της στο Facebook.
Το Δίκτυο Ανθρώπων που Ακούνε Φωνές ξεκίνησε το 2010 στην Αθήνα ως κομμάτι του Hearing Voices Network. Το Hearing Voices Network είναι ένα παγκόσμιο κίνημα που δημιουργήθηκε από και για ανθρώπους που ακούνε φωνές ή έχουν παρόμοιες ασυνήθιστες εμπειρίες, καθώς και φίλους, συγγενείς και εργαζόμενους που θέλουν να εκφράζουν έμπρακτα τις έντονες ενστάσεις τους για τον τρόπο που λειτουργεί το σύστημα ψυχικής υγείας.Η προσέγγιση του Δικτύου είναι διαφορετική από την παραδοσιακή ψυχιατρική, καθώς δεν αντιμετωπίζει αυτές τις εμπειρίες ως «ψευδαισθήσεις» και συμπτώματα ενός «ελαττωματικού εγκεφάλου», αλλά ως βιώματα με νοήματα που συνδέονται στενά με την προσωπική ιστορία κάθε ατόμου. Ενώ η «λύση» που συχνότερα προτείνει η ψυχιατρική είναι η καταστολή, με πολλές καταστροφικές προεκτάσεις όπως ο στιγματισμός, η κοινωνική απομόνωση και η αποδυνάμωση, το Hearing Voices Network τίθεται ενάντια σε μοντέλα χειραγώγησης και προσπαθεί να προσφέρει επιλογές χειραφέτησης που επικεντρώνουν στην αυτοβοήθεια και αξιοποιούν την πολύτιμη γνώση των ανθρώπων που έχουν γίνει ειδικοί βάσει των εμπειριών τους και θέλουν να μοιραστούν ιδέες με άλλους. Στην Αθήνα το Δίκτυο λειτουργεί ομάδα αυτοβοήθειας και έχει πρόσφατα αποκτήσει νέο χώρο στον Άγιο Ιωάννη όπου γίνονται εκδηλώσεις, εργαστήρια και συναντήσεις. Μπορείτε να ενημερώνεστε για το Δίκτυο και τις δράσεις του από την επίσημη σελίδα του στο Facebook.
