Την ιστορία την ξέρουμε από το κλασικό παραμύθι: ο αυταρχικός ιμπρεσάριος Μπόρις Λερμοντόφ των Μπαλέτων Λερμοντόφ, απαιτεί από το θίασό του απόλυτη αυταπάρνηση και αυτοθυσία για την τέχνη τους, όπως και τυφλή πίστη στο πρόσωπό του. Κάτω από αυτήν την αυστηρή καθοδήγηση, η νεαρή αριστοκρατικής καταγωγής μπαλαρίνα Βίκυ Πέιτζ βρίσκεται με την πρώτη της μόλις πρωταγωνιστική εμφάνιση να γνωρίζει τεράστια επιτυχία. Χορεύει τον κεντρικό ρόλο στη παράσταση -μεταφορά του παραμυθιού του Χανς Κρίστιαν Αντερσεν "Τα Κόκκινα Παπούτσια" με την οποία τα Μπαλέτα Λερμοντόφ κάνουν μια εξαιρετικά επιτυχημένη πρεμιέρα στο Μόντε Κάρλο. Η δόξα μετατρέπεται σε μεθυστική εμμονή, η αυτοθυσία σε αυτοκαταστροφή και τίποτα δεν μπορεί να πείσει τη Βίκυ να βγάλει τα κόκκινα παπούτσια της και να σταματήσει να χορεύει. Ούτε ο έρωτας του νεαρου Τζούλιαν, του συνθέτη της μουσικής του έργου....
Αλλοι γνωρίζουν την ταινία των Μάικλ Πάουελ και Eμερικ Πρεσμπέργκερ, αυτό το επικό αριστούργημα που απογείωσε τη δόξα και το genre του τεχνικολόρ μελοδράματος. Οι ακόμα πιο σινεφίλ άλλωστε ξέρουν ότι αποτελεί την πιο αγαπημένη ταινία του Μάρτιν Σκορσέζε (ο ίδιος είχε παρουσιάσει την ψηφιακά ανακαινισμένη κόπια της στις Κάννες πριν από λίγα χρόνια).
Πόσο πιο ταιριαστή ιδέα να διαφημιστεί έμμεσα η νέα ταινία ενός απόλυτου auteur μέσα από μία τέτοια φωτογράφηση/κινηματογραφική αναφορά και αυτόφωτο έργο τέχνης ταυτόχρονα. Γιατί όταν ο Τιμ Μπάρτον επιθυμεί να συνοδέψει την μούσα και πρωταγωνίστριά του στο πολυαναμενόμενο «Big Eyes», Εϊμι Ανταμς, απαιτεί concept και την καλύτερη εν ζωή φωτογράφο. Κάπως έτσι επιστρατεύεται η Ανι Λίμποβιτς και οι σελίδες της Χριστουγεννιάτικης Vogue φιλοξενούν ένα μικρό αριστούργημα.
Ο Μπάρτον ποζάρει στο ρόλο του δημιουργού των παπουτσιών (της τέχνης, της εμμονής, του μαριονοπαίκτη, του ιμπρεσάριου;) ενώ η Εϊμι Ανταμς τον συνοδεύει ως η κοκκινομάλλα πρωταγωνίστριά του με το αλαβάστρινο πρόσωπο και τα αθώα μεγάλα μάτια. Το θέμα μοιάζει ως κλείσιμο ματιού στο ίδιο το «Big Eyes», το οποίο αναφέρεται στους πίνακες της Μάργκαρετ Κιν που την έκαναν διάσημη στις δεκαετίες του ‘50 και του ‘60: γυναίκες και παιδιά με μεγάλα λυπημένα μάτια (κάτι που μετέπειτα επηρέασε και τα χαρακτηριστικά εικαστικά του Μπάρτον, στο σινεμά και έξω απ’ αυτό). Η ιστορία θέλει τους πίνακες αυτούς να είναι αποτέλεσμα της κακομεταχείρισης της ζωγράφου από τον άντρα της Γουόλτερ, επίσης καλλιτέχνη, ο οποίος την κλείδωνε στη σοφίτα για να της επιβάλει να ζωγραφίσει και να πουλάει τα έργα της ως δικά του.
Δείτε ένα δείγμα από τη φωτογράφηση:
Διαβάστε περισσότερα:
Tags: big eyes
