Και φτάνουμε σιγά-σιγά στα μέσα της χρονιάς, οπότε μια τέτοιους είδους ανασκόπηση αποσκοπεί σε διπλό στόχο. Από τη μία, μετράμε πού είμαστε: Με 400+ σειρές ετησίως, το να βγάζουμε ένα τοπ-10 στο τέλος του χρόνου μοιάζει ασήμαντο, ενώ από την άλλη ένα μικρό τσεκ κάθε λίγους μήνες με αξιοσημείωτες κυκλοφορίες μοιάζει πιο χρηστικό. Ταυτόχρονα, καλοκαίρι έρχεται, και όσοι συνάνθρωποί μας δε βλέπουν Μουντιάλ θα θέλουν κάτι να κάνουν, οπότε γιατί όχι ένα catch-up με τους πιο ενδιαφέροντες τίτλους του εξαμήνου που μπορεί να έχουν χάσει.
Διαβάστε κι αυτό: TV preview: Οι 25 must πρεμιέρες του καλοκαιριού
Οπότε όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος καθώς φτάνει ο Ιούλιος, κοιτάζουμε ποιες σειρές μας τράβηξαν περισσότερο το ενδιαφέρον αυτό το πρώτο εξάμηνο του 2018.
(Εναλλακτικά, μπορούμε να περάσουμε και το φετινό καλοκαίρι βλέποντας «Twin Peaks: The Return».)
Ξεκινάμε την ανασκόπηση του πρώτου εξαμήνου με μια ματιά στις καλύτερες νέες σειρές που είδαμε ως τώρα φέτος.
Η ΝΕΑ ΦΟΥΡΝΙΑ
«Killing Eve»
To πιο αποτελεσματικό, απολαυστικό θρίλερ της σεζόν, για μια πράκτορα της βρετανικής αντικατασκοπείας που υποκύπτει στην εμμονή στο κυνήγι μιας ψυχοπαθούς δολοφόνου. Η Φίμπι Γουόλερ-Μπριτζ αποδεικνύεται πολύπλευρο ταλέντο από εκείνα που σπανίως βλέπουμε στην τηλεόραση- ακριβώς επειδή το μέσο απαιτεί διάρκεια και ένα κάποιο μεθοδικό ξεδίπλωμα ιδεών, θεματικών και εμμονών από τους δημιουργούν στη διάρκεια πολλών ωρών και σεζόν, ακόμα και οι σημαντικότεροι των TV auteurs μοιάζουν γυμνοί βασιλιάδες μετά από λίγες σειρές. Οχι απαραίτητα απατεώνες, αλλά σίγουρα μάγοι των οποίων το τρικ έχεις κάπως αντιληφθεί. Στην ακολουθία «Crashing», «Fleabag» και «Killing Eve» η 33χρονη δημιουργός μας κάνει μόνο να αγωνιούμε κάθε φορά και περισσότερο για το επόμενό της βήμα.
Εδώ, διασκευάζοντας μια σειρά βιβλίων που προσωπικά ποτέ δε γνώριζα, στήνει ένα αστυνομικό θρίλερ πάνω στην εμμονή και την αλληλοψυχανάλυση, ιδέες που σε συντριπτικό ποσοστό αποτελούσαν δομικά υλικά καθαρά αρσενικών ιστοριών. Οι περίπλοκοι, σκοτεινοί, γκρίζοι άντρες, οι larger than life φιγούρες που αποτελούσαν δυσεπίλυτα μυστήρια (και, πραγματικά, διάλεξε ελεύθερα τους ήρωές σου, τα ζευγάρια είναι αμέτρητα). Αντ’αυτών, η Ιβ της σπουδαίας Σάντρα Ο έρχεται πρόσωπο με πρόσωπο με την Βιλανέλ της αποκαλυπτικής Τζούλι Κόμερ, μια ανερχόμενη ερμηνεύτρια-δύναμη της φύσης, που εδώ καταφέρνει να γεμίσει την οθόνη με ερωτηματικά, θυμό, απειλή και σεξουαλικότητα, δίχως ποτέ, μα απολύτως ποτέ, κάποιο στοιχείο της περσόνας της να υποσκάπτει το άλλο.
Με ένα μαγικό τρόπο, το «Killing Eve» κατόρθωσε στην 1η σεζόν του να μοιάζει ριζοσπαστικό παρόλο που σε κανένα σημείο δεν υπήρξε ανυπάκουο ως προς τους κανόνες του είδους. Αλλά ακόμα κι αν κάθε φορά η διαδρομή φαινόταν γνώριμη, το σκηνικό έμοιαζε ολοκαίνουριο, κι αυτή η ασυμβατότητα έκανε τη σειρά ακόμα πιο συναρπαστική από όσο έτσι κι αλλιώς θα ήταν. Eνα ψυχροπολεμικό, σεξουαλικό παιχνίδι διαρκούς κυνηγητού και ανατροπών, με ενέργεια στην παραμική του σεκάνς, το «Killing Eve» αποτέλεσε το 2018 το κατεξοχήν δείγμα τηλεόρασης που δεν επέτρεψε στους θεατές να αφήσουν την προσοχή τους μετέωρη ούτε για λεπτό, σε μια εποχή που όλο και περισσότερες μοιάζουν να θεωρούν προτέρημά τους το πόσο φλύαρες και επαναλαμβανόμενες γίνονται. Το αδιαφιλονίκητο, και απολύτως δικαιολογημένο, success story της χρονιάς, με τη θεαματικότητα να αυξάνεται σε κυριολεκτικά κάθε νέο επεισόδιο.
«Aggretsuko» & «Corporate»
Μοιάζει περίεργο να προτείνει κανείς double feature σειρών αν μη τι άλλο λόγω χρόνου και φλυαρίας, όμως αυτή είναι μια από τις περιπτώσεις που μοιάζει δικαιολογημένο όσο και ρεαλιστικό. Δες το σαν αποσυμπίεση από τον κόσμο της corporate κόλασης που στον ένα βαθμό ή τον άλλον αποτελεί κοινή εμπειρία της σύγχρονης κοινωνίας. Το «Aggretsuko» ακολουθεί τη Ρετσούκο, μια κόκκινη πάντα που δουλεύει στο λογιστικό τμήμα μιας εταιρείας, τρώει καθημερινά σεξισμό και ταξικό πατρονάρισμα από τους από πάνω της, και βγάζει τα σπασμένα ουρλιάζοντας death metal κάθε βράδυ στα ατομικά καραόκε της πόλης. Επιβεβαιωμένα, πρόκειται περί συγκλονιστικά αποτελεσματικού αγχολυτικού. Λίγες ώρες σε μια αίθουσα ατομικού καραόκε θα έλυναν πολλά.
Tο δε «Corporate» ακολουθεί την εργασιακή καθημερινότητα δύο μίζερων εργαζομένων στην αμοραλιστική πολυεθνική Χάμπτον Ντεβίλ, με ολόκληρα επεισόδια να αφιερώνονται, για παράδειγμα, στην ψυχοφθόρα διαδικασία ενός εταιρικού μίτινγκ ή στην ανείπωτη θλίψη της προσμονής του ΣουΚου. Τα κωμικά γκαγκς είναι εκπληκτικά ακριβώς επειδή δεν επαφίονται στην εγγενή αυτοαναφορικότητά τους- η σειρά δηλαδή δεν περιμένει πως θα γελάσεις επειδή ‘ξέρεις τι εννοεί’ αλλά επειδή και το τελευταίο της κάδρο στηρίζεται σε έναν καρτουνίστικο παραλογισμό για να βγάλει γέλιο. Στην πορεία της σεζόν η σειρά απέκτησε σημαντική αυτοπεποίθηση που αφήνει καλές υποσχέσεις για τη 2η, όταν έρθει. Μαζί δε με το «Aggretsuko», αποτελούν αγχολυτικό επιπέδου death metal.
«The End of the Fucking World»
Εφηβος πιστεύει ότι είναι ψυχοπαθής, έφηβη θέλει να ξεφύγει από την οικογενειακή της θλίψη, το σκάνε μαζί και γρήγορα γίνονται το πιο ‘θέλω να τα καταφέρουν τα τρελόπαιδα’ ζευγάρι της πρόσφατης τηλεοπτικής παραγωγής. Η Τσάρλι Κοβέλ γράφει με μεγάλη προσοχή και φροντίδα μια ιστορία παρανόμων εραστών που φλερτάρει με την κουλ μυθοπλασία του εγκλήματος χωρίς ποτέ να αποθεώνει. Οι ήρωες σκιαγραφούνται ως άνθρωποι σταδιακά στην πορεία της ιστορίας κι αποκαλύπτονται ως πολύπλευρες προσωπικότητες με τα υπόγεια θέλω τους (υπάρχει πολύς πόνος σε αυτά τα πιτσιρίκια) τόσο μπροστά στα δικά μας μάτια, όσο το ένα στα μάτια του άλλου. Η Τζέσικα Μπάρντεν ως Αλύσα είναι ειδικά αποκάλυψη και στην απέναντι πλευρά, η φοβερή Τζέμα Γουίλαν του «Game of Thrones» παίζει την απαραίτητη εκπρόσωπο του νόμου που αναπτύσσει συμπάθεια και κατανόηση για τα παιδιά.
Η αγγλική σειρά, ένα θαύμα ρυθμού και ενέργειας, αποτελείται από 8 επεισόδια που συχνά καταλήγουν ακόμα και συντομότερα των 20 λεπτών. Ευτυχώς δηλαδή το Netflix απλά το αγόρασε και μας το σύστησε και δεν ήταν η εξαρχής πλατφόρμα παραγωγής του.
«Mosaic»
Στο πλαίσιο της διαρκούς προσπάθειας του Στίβεν Σόντερμπεργκ να πειραματίζεται με τις φόρμες και τις πλατφόρμες αφήγησης, μας έφερε πέρυσι το «Mosaic» ως app παρά ακριβώς ως μίνι σειρά. Ένα application προ-σεταρισμένου περιεχομένου πάνω στην έρευνα για το φόνο μιας συγγραφέως παιδικών βιβλίων (η Σάρον Στόουν φανταστική), ακολουθεί μια συγκεκριμένη πλοκή και καταλήγει σε συγκεκριμένο φινάλε (δεν ήταν δηλαδή ποτέ «Εσύ Αποφασίζεις» με αυτή την έννοια) όμως το πώς θα φτάσεις εκεί είναι στα χέρια σου, καθώς επιλέγεις στο τέλος κάθε σεκάνς να ακολουθήσεις όποια από τις προτεινόμενες διαδρομές/χαρακτήρες επιθυμείς. Στην Ελλάδα αυτό που είδαμε όμως, όπως και εν τέλει συνέβη στην Αμερική, ήταν το στόρι επαναμονταρισμένο σε μορφή συμβατικής, γραμμικής μίνι σειράς 6 επεισοδίων.
Εχει μεγάλο ενδιαφέρον να βάλει κανείς τις δύο διαφορετικές εκδοχές τη μία δίπλα στην άλλη. Από το λίγο που κατάφερα να δω στην εκδοχή του app, ακόμα και το ίδιο το σημείο εκκίνησης των δύο φορμάτ διαφέρει τελείως. Στο app, γνωρίζουμε την συγγραφέα και προχωράμε από εκεί, το πρώτο κεφάλαιο ονομάζεται «Meet Olivia Lake». Στη μίνι σειρά, ξεκινάμε in media res με τον κεντρικό ντετέκτιβ να εξηγεί στον χαρακτήρα του Γκάρετ Χέντλουντ γιατί «ξέρουμε ότι το έκανες», μια σκηνή που στο app εμφανίζεται ύστερα από ώρες υλικού. Η ίδια Σάρον Στόουν δεν εμφανίζεται παρά αργά προς το τέλος του πρώτου επεισοδίου. Σαν μυστήριο φόνου δεν είναι κάτι αξιομνημόνευτο, όμως ο Σόντερμπεργκ ως σπουδαίος τεχνίτης που είναι αποζημιώνει πάντα το θεατή για την ώρα που αφιερώνει σε μια ιστορία. Υποθέτω πως το σημαντικότερο πράγμα που αφήνει το «Mosaic» πίσω του, είναι αυτό ως ένα ακόμα μεταβατικό πείραμα του ακούραστου δημιουργού του, ο οποίος αναμφίβολα θα συνεχίσει να δοκιμάζει πράγματα -και- προς αυτή την κατεύθυνση.
«Counterpart»
Μια από τις πιο ανεξήγητα καθηλωτικές σειρές της χρονιάς, όπου κάποιοι άνθρωποι αναρωτήθηκαν, «πώς θα ήταν άμα κάναμε ένα κατασκοπικό θρίλερ για έναν παράλληλο κόσμο… αλλά ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΣΟΒΑΡΟ;;». Ο Τζ. Κ. Σίμονς παίζει τον Χάουαρντ Σιλκ, έναν γραφειοκράτη υπάλληλο που βρίσκεται μπλεγμένος σε ένα παιχνίδι δύναμης ανάμεσα σε δύο κόσμους κι εκεί βρίσκεται η επιτυχία της σειράς. Κοιτάζει τα μυστικά, τις διπλές ταυτότητες, την εξτρακοσμική κόντρα ισχύος, ως ένα παιχνίδι σκιών κάτω από τη μύτη της γραφειοκρατίας. Οι χαρακτήρες που αναπτύσει είναι όλοι ενδιαφέροντες παρά την (ή μάλλον χάρη και στην) παράλληλη ύπαρξή τους, σε ένα συναρπαστικό παιχνίδι ταυτοτήτων και αντικρουόμενων πτυχών ενός εαυτού για κυριαρχία. Και σε επίπεδο πλοκής και σε επίπεδο ύφους, η σειρά είναι ένα τεράστιο στοίχημα, αλλά τα πάντα τους βγαίνουν. Ανυπομονώ για τη σεζόν, κυρίως σαν αφορμή για να ξαναδώ την 1η έχοντας πλέον γνώση κάθε εξέλιξης.
«On My Block»
H πιο από το πουθενά υπέροχη σειρά της σεζόν, το εφηβικό δράμα ενηλικίωσης της Λόρεν Ιούνγκεριτς («Awkward.») ακολουθεί μια παρέα παιδιών σε μια φτωχή γειτονιά του Λος Άντζελες των οποίων η φιλία και οι σχέσεις δοκιμάζονται καθώς ξεκινούν το λύκειο. Η σειρά δε χάνει ποτέ την αίσθηση ελαφρότητας ή της παιδικής ανακάλυψης (ένας από τους κεντρικούς χαρακτήρες μάλιστα κυριολεκτικά περνά τη μισή σεζόν σε ένα κυνήγι θαμμένου θησαυρού) όμως από την άλλη το συναίσθημα δεν έχει τίποτα το καρτουνίστικο με τους έφηβους ήρωες να αποκτούν συναίσθηση της κοινωνίας ή της σεξουαλικότητάς τους. Η δυναμική ανάμεσά τους αλλάζει απότομα από στιγμή σε στιγμή όπως και συμβαίνει σε αυτή την τόσο ρευστή περίοδο μεγάλων αλλαγών- ένας χαρακτήρας προσπαθεί να ξεφύγει από την προκαθορισμένη μοίρα τους ως συμμορίτης, η φοβερή κεντρική ηρωίδα προσπαθεί να κατανοήσει τις αλλαγές στον εαυτό της και στον τρόπο που την κοιτούν οι γύρω.
Το «On My Block» είναι ανάλαφρη, σοβαρότατη εφηβική δραμεντί που καταφέρνει να είναι σκληρό, ανθρώπινο και σαχλό στις ακριβώς σωστές αναλογίες και στις ακριβώς σωστές στιγμές. Έχει ανανεωθεί για 2η σεζόν, εύχομαι να γίνει το φαινόμενο που του αξίζει να γίνει.
«Skam Austin»
Η νορβηγική σειρά-φαινόμενο «Skam» την οποία έχουμε αναφέρει πολλές φορές είναι μάλλον το πρώτο αληθινά επιδραστικό δείγμα τηλεόρασης γεννημένης για το ίντερνετ, κάτι που φαίνεται εξάλλου κι από το πόσες διασκευές έχουν ήδη γεννηθεί παγκοσμίως, πριν καλά-καλά κλείσει ένας χρόνος από το φινάλε του ορίτζιναλ. Υπάρχει ήδη Γαλλικό, Ιταλικό και Γερμανικό πριν κάνει πρεμιέρα το Αμερικάνικο με τίτλο «Skam Austin» και πλατφόρμα το ίδιο το Facebook, στοιχείο που από μόνο του μαρτυρά τη δύναμη του brand. Δεν είναι τυχαίο πως σχεδόν όλες οι διασκευές παγκοσμίως (ετοιμάζονται ήδη τρεις ακόμα) κρατούν το αρχικό όνομα «Skam» («Ντροπή»), κάτι που αναμφίβολα συνδέεται με τη δυναμική της μετάδοσης πληροφορίας στο ίντερνετ πριν Οι Θεσμοί προλάβουν να διασκευάσουν το οτιδήποτε σε επίπεδο τοπικών δεδομένων. Είναι ο ίδιος λόγος, ας πούμε, που οι τίτλοι αμερικάνικων σειρών σταμάτησαν να μεταφράζονται στα ελληνικά όταν όλοι απέκτησαν για πρώτη φορά DSL. Ακόμα και τώρα που επιτέλους οι πλατφόρμες καταφέρνουν να ανταπεξέρχονται στη ζήτηση, η διάδοση του hype επιτάσει πως η σειρά θα λέγεται «Game of Thrones» ή «Casa del Papel» ή «How to Get Away with Murder». Ή, ναι, «Skam». (Εξαίρεση η Γερμανία όπου τίτλος είναι το εξαιρετικά εύηχο «Druck».)
Το «Skam Austin» δεν έρχεται απλά από τη μαζικότερη παγκόσμια πλατφόρμα αυτή τη στιγμή, αλλά γράφεται κι από την ορίτζιναλ δημιουργό, Τζούλι Άντεμ, εξ ου και το ξεχωρίζουμε εδώ. Η Άντεμ έχει την εξυπνάδα και το ταλέντο να μην κάνει ασφυκτικά ακριβές ριμέικ όπως τα περισσότερα υπόλοιπα «Skam» (ή το «Druck», υποθέτω), αλλά περισσότερο μια μεταφύτευση χαρακτήρων και δυναμικών σε αμερικάνικο περιβάλλον. Το αποτέλεσμα παραμένει φυσικά μια αρκετά πιστή διασκευή: μια καλή σειρά σε ένα σπουδαίο φορμάτ. Θα έχει ενδιαφέρον πώς θα κινηθεί στην πορεία, με τα νέα δεδομένα που φέρνουν οι νέοι ερμηνευτές. Θα έχει όμως ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον να δούμε οτιδήποτε νέο κάνει κάποια στιγμή η Αντεμ. Ως τότε, Druck.
«Happy!»
Ο Μπράιαν Τέιλορ (των Νέβελνταιν/Τέιλορ, το δίδυμο πίσω από το αξεπέραστο «Crank: High Voltage») σκηνοθετεί διασκευή καμμένου κόμικ των Γκραντ Μόρισον και Ντάρικ Ρόμπερτσον για ατιμασμένο αστυνομικό που δε θέλει πια να ζει ο άνθρωπος, μέχρι που ένας μπλε μονόκερως τον κατευθύνει για να βρει κοριτσάκι που έχει πέσει θέμα απαγωγής. Μόνο ο Τέιλορ θα μπορούσε να αποδώσει οπτικά την καρτουνίστικη ακρότητα αυτής της ιδέας με ένα τρόπο απολύτως σοβαρό αλλά μηδενικά σοβαροφανή. Ο Κρις Μελόνι στον κεντρικό ρόλο δίνει μια από τις ερμηνείες της χρονιάς. Δε θα έπρεπε να λειτουργεί ως θέαμα όμως κρύβει έναν υπόγειο συναισθηματισμό που μας κρατά δεμένους καθόλη τη διάρκεια της αφήγησης-τρενάκι λούνα παρκ. Πανευτυχής που έχει ανανεωθεί για 2η σεζόν. Τόσο περίεργες σειρές τις έχει ανάγκη η τηλεόραση.
«Queer Eye»
Αλλο ένα προϋπάρχον concept που το Netflix επαναλανσάρισε με μεγάλη επιτυχία. 5 γκέι άντρες με διαφορετικό τομέα ειδίκευσης ο καθένας (από μαγειρική και grooming μέχρι «κουλτούρα») αναλαμβάνουν ένα διαφορετικό άνθρωπο-πρότζεκτ προς βελτίωση σε κάθε επεισόδιο. Η διάρκεια είναι τερατώδης για ένα τέτοιο concept επειδή Netflix, όμως έχουμε σε κάθε περίπτωση να κάνουμε με έναν εκπληκτικά αποτελεσματικό συνδυασμό φορμάτ, καστ και εκτέλεσης. Κάθε ένα από τους Πέντε έχει τη δική του ξεχωριστή περσόνα, το στιλ και τα quirks του, δημιουργώντας διαρκώς τηλεοπτικές Στιγμές, ακόμα και εσωτερικά in-jokes. (Το αγαπημένο μου: Ο ένας του τριμάρει το μούσι, ο άλλος του μαθαίνει να φτιάχνει σάντουιτς, ο άλλος πώς να φορά σακάκι πάνω από το μπλουζάκι, κι ο άλλος ΤΟΥ ΦΤΙΑΧΝΕΙ ΕΝΑ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΚΑΙΝΟΥΡΙΟ ΣΠΙΤΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ.) Η βασική επιτυχία της σειράς εντοπίζεται στο πώς κάθε επεισόδιο αφηγείται με χιούμορ και συναίσθημα μια ολόκληρη ιστορία προσωπικής εξιλέωσης, με ανθρώπους που οι ίδιο έχουν τραβήξει τους εαυτούς στο περιθώριο, να προσπαθούν να αποκτήσουν ξανά ένα έλεγχος της εικόνας και της κατεύθυνσής του. Είναι αληθινά συγκινητικό.
«Altered Carbon»
Τρομερά περίπλοκη και άνιση αλλά και ταυτόχρονα απίστευτα συναρπαστική φιλόδοξη περίπτωση σειράς που δε μπορώ παρά να προτείνω σε κόσμο ακόμα και με την παραδοχή πως κατά τόπους μοιάζει όντως με εργασία για το σπίτι. 300 χρόνια στο μέλλον η συνείδηση κι οι αναμνήσεις μπορούν να αποθηκεύονται και να μεταφέρονται σε άλλα σώματα, κι ένας στρατιώτης (μέλος της αντίστασης που ηττήθηκε στον πόλεμο, δύο και βάλε αιώνες πριν το Τώρα της σειράς) ξυπνά σε νέο σώμα με την επιλογή είτε να περάσει την υπόλοιπη ζωή του στη φυλακή, είτε να γλιτώσει την ποινή αν δεχθεί να αναλάβει την υπόθεση ενός επιχειρηματία που θέλει να μάθει ποιος τον δολοφόνησε. Η σειρά από τη Λέτα Καλογρίδη είναι ένα θαύμα σε επίπεδο παραγωγής, με σκηνικά, φωτογραφία και εφέ να πλάθουν έναν μελλοντικό κόσμο που δε σταματά δευτερόλεπτο να μοιάζει με όνειρο. Δεν είναι όλα τα επεισόδια εξίσου ενδιαφέροντα, κι ο Τζόελ Κίναμαν ούτε σαν αστείο δεν μπορεί να σηκώσει στους ώμους του το ερμηνευτικό βάρος ενός τέτοιου πολυεπίπεδου ρόλου, όμως ο τρόπος με τον οποίο η σειρά διαπραγματεύεται τη συνείδηση σε συνάρτηση με μια ταξική ακτινογραφία ενός κόσμου πολλαπλής εκμετάλλευσης, δε γίνεται να μας αφήσει αδιάφορους.
Εύχομαι το Netflix (που το ίδιο έκοψε τα πόδια της σειράς του χάρη σε ένα βλακώδες marketing stunt τη βραδιά του Super Bowl που προμόταρε το σάπιο «Cloverfield Paradox» κανιβαλίζοντας έτσι το sci-fi κοινό και τη social συζήτηση, το ίδιο ΣΚ που έκανε πρεμιέρα το «Carbon») να πιστέψει στο ενδεχόμενο μεγάλωμα της σειράς και να της δώσει άλλη μια ευκαιρία- έστω κι αν αυτή δε μοιάζει πολύ φτηνή.
«Tokyo Vampire Hotel»
Δεν ακούστηκε καθόλου όταν εμφανίστηκε επειδή το Amazon Prime Video είναι μια πλατφόρμα που στην πραγματικότητα δεν υπάρχει, αλλά είναι όμως αλήθεια και γεγονός, ο θρύλος Σίον Σόνο σκηνοθέτησε μια σειρά 9 επεισοδίων για τον μελλοντικό πόλεμο δύο βαμπιρικών οικογενειών στο μελλοντικό Τόκιο. Το 2021, τα βαμπίρ παγιδεύουν ανθρώπους σε ένα ξενοδοχείο μια μέρα πριν την Αποκάλυψη, την ώρα που μάχονται για τον έλεγχο μιας κοπέλας που κρατά το κλειδί την κυριαρχίας. Ο Σόνο σκηνοθετεί με το γνωστό του στυλ, που παραδίδει εκρήξεις στυλ και ποιητικής βίας μέσα κι από την τελευταία πιο απρόσμενα πεζή στιγμή. Η εναρκτήρια σεκάνς, με ένα μακελειό αίματος σε ένα εστιατόριο είναι ήδη η καλύτερη σκηνή δράσης της σεζόν, και η σειρά προχωρά από εκείνο το σημείο με εκπλήξεις σε δομή και ανάπτυξη- κάθε επεισόδιο έχει όση διάρκεια του χρειαστεί για να αφηγηθεί το εκάστοτε κεφάλαιο, είτε εστιάζει σε μια τεράστια σκηνή δράσης είτε σε μια κρυφή ιστορία προέλευσης.
Η σειρά έκανε πρεμιέρα στο ιαπωνικό Amazon τον περσινό Ιούνιο, μια 2μισάωρη εκδοχή της σειράς έκανε ένα μικρό φεστιβαλικό γύρο, όμως το συνολικό έργο κυκλοφόρησε στην Ελλάδα (όπως και στην υπόλοιπη Δύση) την περασμένη άνοιξη.
«Sharp Objects»
Θα μπορούσαμε να μιλάμε για ώρες για το πόσο το «Sharp Objects», η νέα σειρά της Μάρτι Νόξον («UnREAL», «Buffy») και του Ζαν Μαρκ Βαλέ («Big Little Lies»), μιλά για τη ξεχασμένη, βαθιά υποκριτική Αμερική. Η αλήθεια όμως είναι πολύ πιο δίπλα μας, πολύ πιο οικεία και πολύ πιο... αιχμηρή.
Αναλυτική κριτική από την Πόλυ Λυκούργου.
«The Terror»
Βασισμένη σε πραγματική ιστορία, τοποθετημένη στην Αρκτική το 1850, η νέα σειρά παραγωγής Ρίντλεϊ Σκοτ είναι ένα δυσβάσταχτο, κατάμαυρο αριστούργημα.
Αναλυτική κριτική από την Λήδα Γαλανού.
Διαβάστε κι αυτό: H network τηλεόραση παραδέχεται την ήττα της ή όλες οι νέες σειρές της σεζόν 2018-2019
