Η ομάδα του Flix στο 75ο Φεστιβάλ Βενετίας είναι Λήδα Γαλανού, Πόλυ Λυκούργου, Γιώργος Κρασσακόπουλος, Μανώλης Κρανάκης, Θοδωρής Δημητρόπουλος, Δημήτρης Δημητρακόπουλος και Τάσος Χατζηευφραιμίδης.
Στο «Roma», του Αλφόνσο Κουαρόν, μια ταινία που όπως έχει πει ο ίδιος το 90% των εικόνων της προέρχεται από τις αναμνήσεις του, φυσικά οι ήρωές του πάνε σινεμά. Μια από τις πιο καθοριστικές σκηνές του φιλμ διαδραματίζεται μπροστά σε μια οθόνη που προβάλλει την «Ασύλληπτη Απόδραση» με τον Λουί ντε Φινές και μια από τις πιο χαριτωμένες μπροστά σε μια άλλη που προβάλλει το «Marooned» του Τζιμ Στάρτζες, γυρισμένο το 1969. Τα παιδιά βλέπουν έναν αστροναύτη να αιωρείται μόνος στο διάστημα κι ένας άλλος να προσπαθεί να τον σώσει και να τον γυρίσει πίσω στο σκάφος. Αν αναρωτιόσασταν για την έμπνευση πίσω από το «Gravity», η απάντηση είναι εδώ. Γ.Κ.
Οσο απίστευτο κι αν φαίνεται να βλέπεις το 2018 σε παγκόσμια πρεμιέρα τη «νέα ταινία» του Oρσον Γουελς, το The Other Side Of The Wind αποδείχθηκε τελικά μια μεγάλη απογοήτευση, θέτοντας μάλιστα ερωτήματα για το νόημα που έχει η κυκλοφορία μιας ταινίας που καλώς ή κακώς δεν ολοκληρώθηκε ποτέ από τον δημιουργό της. Τα ψήγματα του μεγαλείου του οράματος του Γουέλς δεν σώζουν αυτόν τον καταιγισμό ασύνδετων κι ακατάληπτων σκηνών και πλάνων που προσπαθούν ετεροχρονισμένα και με το ζόρι να βγάλουν ροή, συνοχή και νόημα. T.X.
Η απάντηση του Γιώργου Λάνθιμου για το πώς κοιτά τη γυναίκα στο σινεμά. «Η ταινία βασίζεται σε 3 γυναίκες – κάτι σπάνιο στο ανδροκεντρικό σινεμά. Τρεις γυναίκες που είναι ολοκληρωμένοι άνθρωποι, ενώ συνήθως η αντρική κινηματογραφική ματιά καταγράφει τις γυναίκες ως συζύγους, γκόμενες, αντικείμενα του πόθου. Εμείς πλάσαμε πολυδιάστατες, υπέροχες, εφιαλτικές γυναίκες. Σύνθετες, όπως κάθε άνθρωπος». Π.Λ.
Μπορεί το φιλμ του Iσραηλινού Γιαρόν Σάνι που προβάλλεται στο Orizzonti να ονομάζεται «Stripped», αλλά τα «επίμαχα σημεία» στα γυμνά σώματα των πρωταγωνιστών του, αλλά και κάποια πορνογραφικά κλιπ στον υπολογιστή ενός από τους ήρωες, ακόμη και κάποια πρόσωπα είναι θολά στην οθόνη. Την αρχικη έκπληξη για αυτή την επιλογή ακολουθεί η απορία και τελικα η βεβαιότητα πως πέρα από οποιαδήποτε «ιδεολογική» εξήγηση μπορεί να προσφέρει ο σκηνοθέτης για την επιλογή του, το «εύρημα» δεν είναι τελικά τίποτα άλλο από τεχνασμα, ή μια αφορμή για συζήτηση σε μια ταινία που δεν προσφέρει πολλές άλλες αφορμές για κάτι τέτοιο. Γ.Κ.
Ενας χαμογελαστός Αλφόνσο Κουαρόν από το κόκκινο χαλί του «Roma». Δ.Δ.
Στη Βενετία, όπου όλα είναι τόσο πάρα πολύ ακριβά ώστε τα θεότρελα νησάκια ν' αξιοποιήσουν τον τουρισμό - της Mostra και όλο τον υπόλοιπο - οι Ιταλοί ξέρουν: οι καφέδες και τα ποτά είναι πάμφθηνα, απολαμβάνεις το κοκτέιλ σου με 2,80 ευρώ. Ωστε να είσαι αρκετά χαρούμενος και να μην γκρινιάζεις που όλα είναι τόσο πάρα πολύ ακριβά. Λ.Γ.
Στη συνέντευξη τύπου του «The Favourite»:
- Ολίβια Κόλμαν: Τα sexual politics είναι κάτι το διαχρονικό. Νομίζουμε πως εμείς εφηύραμε το σεξ αλλά συνέβαινε πάντα. Κι επίσης ήταν πολύ φαν να κάνω σεξ με την Έμμα Στόουν.
- Εμα Στόουν: Ήταν πολύ φαν να κάνω σεξ μαζί σου κι εγώ.
Οχι, όχι, αυτό που είναι φαν είναι το φετινό οσκαρικό παιχνίδι που θα παίξουν αυτές οι δύο για την ταινία του Λάνθιμου. Ανυπομονώ. Θ.Δ.
Και όμως, υπάρχουν πολλά περισσότερα στοιχεία μέσα στο «Tumbbad» από όσα αφήνει να αποκαλυφθούν η αφήγηση τρόμου της ταινίας. Υποψίες φολκλόρ και τοπικών δοξασιών, κλεφτές ματιές σε μια κοινωνική πραγματικότητα που αλλοιώνεται (ή μήπως όχι) όσο η πολιτική κατάσταση στην Ινδία εξελίσσεται από κεφάλαιο σε κεφάλαιο, στοιχεία παραδοσιακού δυτικού τρόμου που μεταφέρονται με άκρως ενδιαφέρον τρόπο σε μια νέα πραγματικότητα και μια λογική παραβολής, που ξεκινά από την αρχή μεθοδικά και μετρημένα για να καταλήξει στο ηθικό της δίδαγμα και να κλείσει με διδακτικό αλλά όχι εκνευριστικό τρόπο την ταινία.Υπέροχη κινηματογράφηση επίσης, καταφέρνει να αποτυπώνει χρώματα, σκιές, υποψίες και άδειους χώρους με ικανό και αβίαστο τρόπο. Μια πολύ ευχάριστη έκπληξη από την Εβδομάδα Κριτικής του φετινού φεστιβάλ. Δ.Δ.
H Ολίβια Κόλμαν. Τελεία. Από την (οσκαρική) ερμηνεία της ως Βασίλισσα Αννα στο «The Favourite» (μία αφοπλιστική γκάμα εκφραστικών μέσων - παιδικότητα, ζήλια, γυναικεία ανασφάλεια, αφέλεια, κακία) και το πανέξυπνο φλέγμα της όταν απάντησε στις (λίγες) ερωτήσεις που της απευθύνθηκαν στο γραφείο Τύπου, μέχρι τη λιτή, στιλάτη, ντιζαϊνάτη μαύρη, ολόσωμη με ουρά φόρμα της στο κόκκινο χαλί. Την αγαπάμε. Π.Λ.
Θέλει τόλμη και μια γερή δόση θράσους για να ονομάσεις το έργο σου «Το Αριστούργημά μου», το My Masterpiece του Γκαστόν Ντουπράτ, ωστόσο, κάθε άλλο παρά αριστούργημα ήταν. Δύο χρόνια μετά το αναπάντεχο crowd pleaser «Ο Eπιφανής Πολίτης», ο Αργεντίνος σκηνοθέτης προσπάθησε να επαναλάβει τη συνταγή του φτασμένου κυνικού καλλιτέχνη που ανακαλύπτει εκ νέου το νόημα της ζωής και της τέχνης του, αλλά αυτή τη φορά το αποτέλεσμα θύμιζε ξαναζεσταμένο φαγητό, πασπαλισμένο με χιλιοειπωμένα κλισε για το ταλέντο, τη δημιουργία και το τίμημα της μεγαλοφυίας. T.X.
Οι Ιταλοί έχουν στήσει εδώ και χρόνια ολόκληρη επιχείρηση με τα αυτόγραφα των διασημοτήτων που καταφτάνουν στο Λίντο, αλλά η υπομονή του άγνωστου φεστιβαλιστή που περίμενε χρόνια ολόκληρα την άφιξη του Γιώργου Λάνθιμου για να βάλει της υπογραφή του δίπλα σ’ εκείνη της Αριάν Λαμπέντ στην αφίσα των Άλπεων έχει κάτι το ρομαντικό και το συγκινητικό μαζί. T.X.
Οι μαθητές στην τάξη γράφουν διαγώνισμα. Ο δάσκαλος κοιτάζει τις ράχες τους, τα μαλλιά τους που λούζονται στο φως που μπαίνει απ' έξω. Ανοίγει το μεγάλο παράθυρο, ανεβαίνει στο περβάζι και πέφτει. Κάθετη λήψη, ακίνητη, στο πτώμα του στο πλακόστρωτο καθώς παιδιά και μεγάλοι τρέχουν να δουν τι συνέβη. Δεν είναι μόνο ότι η εναρκτήρια σκηνή του «L'heure de la sortie» του Σεμπαστιάν Μαρνιέ (τμήμα Sconfini), του θρίλερ με τα δαιμόνια παιδάκια που, τρομοκρατημένα ότι έρχεται το τέλος του κόσμου, είναι αποφασισμένα να το φέρουν μια ώρα αρχύτερα, σου κόβει την ανάσα και ανεβάζει τα στάνταρντ για τη συνέχεια. Είναι κι ότι πια, για πάντα, αυτό το κάδρο θα φέρνει στο νου το «Miss Violence» του Αλέξανδρου Αβρανά. Λ.Γ.
Λιγότερος, πιο χαλαρός έλεγχος. Ναι, υπάρχουν καραμπινιέροι στους δρόμους, ναι τα στενά γύρω από το φεστιβάλ φρουρούνται, ναι τα σεκιούριτι στην είσοδο θα τσεκάρουν ποιος είσαι και που πας. Σε σύγκριση όμως με το Φεστιβάλ Καννών όμως, για παράδειγμα, νιώθεις πιο άνθρωπος. Μπορείς να πάρεις ένα νερό στην αίθουσα, δεν αδειάζουν όλο το περιεχόμενο της τσάντας σου σε κάθε είσοδο, περπατάς χαλαρός από κτίριο σε κτίριο. Οι άνθρωποι χαμογελούν. Απουσιάζει η τσίτα της τρομοκρατικής απειλής που σε κάνει να νομίζεις ότι είσαι σε εμπόλεμη κατάσταση. Π.Λ.
Η Εμα Στόουν αποχωρεί από την συνέντευξη τύπου του «The Favourite» υπό το αυστηρό βλέμμα του Γιώργου Λάνθιμου, τις αυστηρές οδηγίες των διοργανωτών και τις ικετευτικές φωνές των θαυμαστών της για ένα αυτόγραφο. Δ.Δ.
Tο σήμα του Netflix (που στο «Roma» ήταν ασπρόμαυρο) δεν έχει πια καμία σχέση με αυτό που ξέρετε από την μικρή σας οθόνη. Κομψό και λιτό, είναι απλά μια σειρά από λεπτες πολυχρωμες γραμμες που ενώνονται σχηματίζοντας το Ν του Νetflix. Τόσο όμορφο που πια κανείς δεν τολμά να το γιουχάρει. Γ.Κ.
Γιατί Ζιλιέτ Μπινός; Στο «Non-Fiction» Ολιβιέ Ασαγιάς, η Μπινός ερμηνεύει τη σύζυγο του πρωταγωνιστή, μία 45χρονη Παριζιάνα τηλεοπτική ηθοποιό, κυκλοφορώντας συνεχώς άβαφη και αχτένιστη - υποθέτουμε προσπάθεια για να εξανθρωπίσει τη ναρκισσιστική προβολή των ηθοποιών στην καθημερινότητά τους. Ο τρόπος που το κάνει όμως είναι τόσο μπλαζέ, τόσο φορσέ κι «εγώ-θα-σου-δείξω-πώς-είναι-οι-αληθινές-γυναίκες» που καταλήγει εξαιρετικά ενοχλητικός και πολύ πιο... ναρκισσιστικός από την εναλλακτική. Π.Λ.
Θα έλεγε κανείς ότι είμαστε τυχεροί που στο ίδιο πρωινό είδαμε, back to back, το «Roma» του Αλφόνσο Κουαρόν και το «The Favourite» του Γιώργου Λάνθιμου. Αλλά πόσο άβολος προγραμματισμός και πόσο, τελικά, οι ταινίες υποτιμούνται, μ' έναν τρόπο, στα Φεστιβάλ: βλέπεις πρώτα το μινιμαλιστικό, συναισθηματικό, ανθρωποκεντρικό «Roma», το «The Favourite» σου φαίνεται ένα φτιασιδωμένο πολιτισμικό σοκ. Βλέπεις πρώτα τη θυελλώδη εγκεφαλική και εικαστική άσκηση του «The Favourite», το «Roma» σου φαίνεται μειονεκτικά επίπεδο. Τέλεια τα Φεστιβάλ, αλλά κι οι ταινίες χρειάζονται το χρόνο και τη διάθεσή τους, τουλάχιστον για να καταλάβεις με την ησυχία σου ότι βλέπεις κάτι σπουδαίο. Λ.Γ.
H Lady Gaga. Κάπου εδώ το Φεστιβάλ σταματάει, γιατί δεν υπάρχει κανείς που να μην ασχολείται με την πρωταγωνίστρια του «Α Star is Born» που αναμένεται να δημιουργήσει από κυκλοφοριακή συμφόρηση μέχρι ουρλιαχτά εν μέσω προβολής. Ετσι έφτασε στη Βενετία - θα φύγει ως η απόλυτη βασίλισσά του! Μ.Κ.
