Η Τζίνα Ρόουλαντς μεγάλωσε λατρεύοντας την Μπέτι Ντέιβις. Ισως γι' αυτό κατάφερε σε όλη την καριέρα της των επτά δεκαετιών να παραμείνει μια ανεξάρτητη, δυναμική γυναίκα και καλλιτέχνης, ένα καλούπι - από αυτά που δεν κυκλοφορούν πια - μιας υπέρμετρα cool σταρ του σινεμά.
Ισως γι' αυτό και η εκπαίδευση που ποτέ δεν πήρε ως ηθοποιός προήλθε από τον τρόπο με τον οποίο η Μπέτι Ντέιβις στοίχειωνε την οθόνη, «διδάσκοντας» τελικά την Ρόουλαντς να παίζει στο σινεμά, μετακινώντας ελαφρά τα σημεία του περιθωρίου μέσα στα οποία περιορίζονται συνήθως οι ταινίες.
Με τον Τζον Κασαβέτη
Bigger than life, τουλάχιστον σε τρεις περιπτώσεις - το «Μια Γυναίκα Εξομολογείται» του 1974, τη «Νύχτα Πρεμιέρας» του 1977 και το «Gloria» του 1980, και οι τρεις του Τζον Κασαβέτη - η Τζίνα Ρόουλαντς ήταν κάτι περισσότερο από πρωταγωνίστρια, αφού ακόμη και στις μικρότερες ταινίες που έκανε με το σύζυγό της, αλλά και αργότερα στις συνεργασίες της με τον Γούντι Αλεν, τον Τέρενς Ντέιβις και τον γιο της, Νικ Κασαβέτη δεν πρόδωσε ποτέ το coolness υπέρ μιας επιτηδευμένης σοβαροφάνειας.
Για την Τζίνα Ρόουλαντς ηθοποιός σήμαινε να γίνεσαι η ηρωίδα σου με κάθε κόστος. Αλλά να μην χάνεις ποτέ τον εαυτό σου. Ακριβώς δηλαδή το ίδιο modus viventi και operandi με το οποίο ο Τζον Κασαβέτης συνέχιζε να κάνει σινεμά κόντρα στις προβλέψεις. Μαζί, έφτιαξαν πολύπλοκους, συναρπαστικούς, glorious - με τον δικό τους τρόπο, γυναικείους χαρακτήρες που η Τζίνα Ρόουλαντς σημάδεψε, είτε επρόκειτο για την Μέιμπελ Λονγκέτι που λυγίζει από την επιρροή του περιβάλλοντός της αλλά στέκεται ξανά και ξανά στα πόδια της, είτε για την Μιρτλ που σπάει τη θεατρική σκηνή προκειμένου να χωρέσει μέσα της η απόγνωσή της, είτε - φυσικά - για την Γκλόρια που θα προστατέψει την ανεξαρτησίας της (και το μητρικό της ένστικτο) ακόμη και με την ίδια της τη ζωή.
Μια Γυναίκα Εξομολογείται
Νύχτα Πρεμιέρας
Γκλόρια
«Μου αρέσει το ανεξάρτητο σινεμά. Δεν συμφωνώ πάντα μαζί του, αλλά αυτό είναι τελικά και το νόημα». είχε δηλώσει η Τζίνα Ρόουλαντς που παρέμεινε ψυχή τε σώματι δοσμένη στο ανεξάρτητο αμερικάνικο σινεμά, ακόμη και όταν η «Γκλόρια» την έφερε οριακά στο mainstream. Λάτρης του ευρωπαϊκού σινεμά («στην πραγματικότητα θα ευχόμουν όλες οι ταινίες να έχουν υπότιτλους»), η Ρόουλαντς έπαιξε σε 10 ταινίες του Τζον Κασαβέτη και συνέχισε να πρωταγωνιστεί με ρόλους μικρότερης εμβέλειας και μετά το θάνατο του το 1989.
Προτάθηκε δύο φορές για Οσκαρ, μια για το «Μια Γυναίκα Εξομολογείται» και μια για το «Gloria», αλλά πήρε τελικά μόνο ένα τιμητικό Οσκαρ το 2015.
Από τους ρόλους, εκτός της φιλμογραφίας του Τζον Κασαβέτη, ξεχωρίζουν το «Μια Αλλη Γυναίκα» του Γούντι Αλεν το 1988, το πέρασμά της από το «Μια Νύχτα στον Κόσμο» του Τζιμ Τζάρμους το 1991, ο ρόλος της στο «The Neon Bible» του Τέρενς Ντέιβις το 1995 και φυσικά ο ρόλος της μεγάλης Αλι στο «The Notebook» του γιου της Νικ Κασαβέτη το 2004. Εκεί, σε μια ταινία που απέκτησε τη δική της μυθική διάσταση μέσα στα χρόνια - ως μια απενοχοποιημένα cringe εμπειρία κλασικής αμερικάνικης αφήγησης - η Τζίνα Ρόουλαντς θα υποδυόταν μια γυναίκα που πάσχει από άνοια, πρωταγωνίστρια σε ένα φινάλε που παραμένει σπαρακτικό κάθε φορά που το βλέπεις.
Με τον Γούντι Αλεν και τον Τζιν Χάκμαν στα γυρίσματα του «Μια Αλλη Γυναίκα»
Με τον γιο της, Νικ Κασαβέτη, στα γυρίσματα του «The Notebook»
Ειρωνικά, η Τζίνα Ρόουλαντς διεγνώσθη με Αλτσχάιμερ το 2019. Πέθανε σε ηλικία 94 ετών, στις 14 Αυγούστου του 2024 στο σπίτι της στην Καλιφόρνια. Το 1979 κατάφερε να παίξει την κόρη της Μπέτι Ντέιβις στο «Strangers» μια ταινία γυρίσμένη για την τηλεόραση.
Δείτε εδώ τη Τζίνα Ρόουλαντς να παραλαμβάνει το τιμητικό Οσκαρ για το σύνολο της καριέρας της το 2015:
