Μ' ένα πρόγραμμα 38 ταινιών, με σκηνοθέτες από πρωτοεμφανιζόμενους μέχρι «βετεράνους», οι ελληνικές μικρού μήκους ταινίες της χρονιάς παρουσιάζονται με την ορμή με την οποία γεννήθηκαν, έτοιμες ν’ αποκαλύψουν το ταλέντο των δημιουργών τους. Το Flix είναι στη Δράμα (αποστολή: Μανώλης Κρανάκης, Λήδα Γαλανού), παρακολουθεί όλες τις προβολές του Εθνικού Διαγωνιστικού Προγράμματος και, μέρα με τη μέρα, αποτιμά τις ταινίες, σημειώνοντας τις ενδιαφέρουσες τοποθεσίες στον κινηματογραφικό χάρτη. Τα σχόλια και οι αποτιμήσεις μας είναι πολύ μικρά, όχι επειδή οι ταινίες είναι μικρού μήκους, μια και αυτό καθόλου δεν επηρεάζει την αξία τους, αλλά επειδή ο σκοπός αυτών των καθημερινών σχολίων είναι ν’ αποδώσουν μια αίσθηση και μια πρώτη γεύση, ελπίζοντας ότι και οι θεατές θα μπορέσουν να δουν τις ταινίες, τουλάχιστον στα «ταξίδια» του Φεστιβάλ Δράμας στην υπόλοιπη Ελλάδα.
Διαβάστε ακόμη:
- Δράμα 2014, Οι ταινίες: Ημέρα 1η
- Δράμα 2014, Οι ταινίες: Ημέρα 2η
- Δράμα 2014, Οι ταινίες: Ημέρα 3η
- Φεστιβάλ Δράμας 2014: Τελετή Εναρξης με την πολιτεία παρούσα. Ολόκληρη!
- Φεστιβάλ Δράμας 2014: Ξεκινάμε;
Τι είδαμε την Πέμπτη 18 Σεπτεμβρίου
Maasai του Χάρη Λαγκούση / Τοποθετημένο στον - εκ των πραγμάτων - φορτισμένο σκηνικό μιας αίθουσας αναμονής ενός νοσοκομείου, το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Χάρη Λαγκούση (video artist, κομίστας και συνσεναριογράφος στο «Μικρό Ψάρι» του Γιάννη Οικονομίδη) εξηγεί πολύ γρήγορα την αφορμή του παράξενου τίτλου του πριν προχωρήσει σε ένα οικογενειακό δράμα ενορχηστρωμένο πάνω στις σιωπές, την αμηχανία, την οργή, τα τραύματα και τα μυστικά που ενώνουν τους ήρωές του. Στο κέντρο του ένας εξαιρετικός Νίκος Γεωργάκης - αντίβαρο φαινομενικής ηρεμίας απέναντι στον πιο ευθύ συναισθηματικά Σύλλα Τζουμέρκα - οδηγεί με τις μεταπτώσεις του μια ταινία που εμπλέκει τον θεατή, μεταφέροντας αυτούσια και με βαθιά συγκίνηση την αγωνία όλων αυτών που δεν λέμε ακριβώς για να προστατέψουμε αυτούς που αγαπάμε. Διαβάστε και δείτε περισσότερα για το «Maasai» εδώ
Σκάλες της Αναστασίας Μπάλιου / Ταινία - άσκηση της μίας ιδέας, πρώτη της δημιουργού, εικαστική περισσότερο από αφηγηματική, οι «Σκάλες» επαναφέρουν το παλιό (μοδίτικο) αλλά ναι πάντα επίκαιρο θέμα της αυτοματοποίησης της ανθρώπινης λειτουργίας μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα, σε ένα σωστά εκτελεσμένο αλλά τελικά περιορισμένου ενδιαφέροντος αποτέλεσμα. Διαβάστε και δείτε περισσότερα για τις «Σκάλες» εδώ
Number 26 των Μελιτίνη Μπαλτατζή και Σεβαστιανού Ντζόκα / Πρωτόλειο animation με μια όχι ακριβώς πρωτότυπη ιστορία - αυτή του ανθρώπου που χάνει την προσωπικότητά του μέσα σε ένα σύστημα που απαιτεί απόλυτη ομοιομορφία. Ωραίος ρυθμός και λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά (όπως η αφίσα της ταινίας ως μέρος του σκηνικού του σπιτιού του ήρωα), αλλά όχι και αντίκτυπο ανάλογο με την αχρειάστη συμβουλή των δημιουργών πριν ακριβώς από τους τίτλους τέλους.
Τώρα πια Ξυπνάω με τον Ηλιο του Κώστα Γούναρη / Ο Κώστας Γούναρης, μετά το «Getting my Penis Back» - την πρώτη ελληνική ταινία βασισμένη σε κόμικ, μεταφέρει στο σινεμά την ιστορία του κομίστα και μουσικού Παναγιώτη Πανταζή (Pan Pan) με απόλυτη γνώση των μέσων του και της hipster ευαισθησίας που απαιτεί ο μονόλογος ενός πρόσφατα χωρισμένου άντρα που «δεν μπορεί πια να κάνει τίποτα σωστά». Με οδηγό του το - αδύνατον να τραβήξεις τα μάτια σου από πάνω του - πρόσωπο του Κώστα Βασαρδάνη και την υπέροχη μουσική του Pan Pan, o Γούναρης εικονογραφεί τον ψυχολογικό κόσμο του ηρωά του σε μια σειρά από καθημερινά stills ποτισμένα με μελαγχολία, αστική μοναξιά και πειραγμένες διασκευές της Σωτηρίας Μπέλλου, δείχνοντας το σωστό τρόπο που πρέπει να τοποθετήσεις το στρώμα σου αν θες από δω και πέρα να ξυπνάς με τον ήλιο. Διαβάστε και δείτε περισσότερα για το «Τώρα πια Ξυπνάω με τον Ηλιο» εδώ
Spectrum του Δημήτρη Γκότση / Σε μια φιλόδοξη απόπειρα της καταγραφής μιας Ελλάδας σε απόλυτη (όχι μόνο οικονομική) κρίση, ο Δημήτρης Γκότσης στήνει ένα καθημερινό αστικό δράμα που θα εξελιχθεί σε τραγωδία, μιλώντας για την επιπολαιότητα της εφηβείας, τον αγώνα επιβίωσης της μέσης τάξης, τη ξενοφοβία και όλα αυτά με φόντο μια Αθήνα που σιγοβράζει μέσα στην ενέργεια, το φόβο και την γρήγορη επιθυμία. Ικανός σκηνοθέτης, αποσπά ερμηνείες τόσο από τους νεαρούς Ερρίκο Μηλιάρη και Θάνο Μυλωνόπουλο όσο και από τον έμπειρο Ερρίκο Λίτση και οδηγεί με ρυθμό την ένταση μέχρι την τελική κορύφωση, φτάνοντας ωστόσο εκεί έχοντας κουβαλήσει στα λίγα λεπτά του «Spectrum» ίσως περισσότερα πράγματα απ' όσα μπορούσε τελικά να χειριστεί.
Βόλτα της Στέλλας Κυριακοπούλου / Μια μητέρα ξεκινάει με τη μικρή κόρη της μια βόλτα στην Αθήνα. Κανείς δεν γνωρίζει που πηγαίνουν - ίσως ούτε και οι ίδιες. Η πορεία τους είναι απλή, καθημερινή, σχεδόν βαρετή. Κι όμως ήδη από το πρώτο δευτερόλεπτο είσαι σίγουρος πως κάτι δεν πηγαίνει καλά, πως τα κομμάτια δεν ταιριάζουν ακριβώς στο παζλ και πως μητέρα και κόρη περπατάνε μαζί αλλά η διαδρομή τους είναι τελείως διαφορετική. Με απλά εκφραστικά μέσα, περισσή ευαισθησία και κοφτερή ματιά πάνω στους χαρακτήρες της, η Στέλλα Κυριακοπούλου αφηγείται μια συνηθισμένη μέρα που κρύβει μέσα της μια τραγωδία, σε μια παραβολή για την κρίση που δεν χαρίζεται σε ευκολίες και διαθέτει επιπλέον μια από τις καλύτερες γυναικείες ερμηνείες που είδαμε φέτος στο Φεστιβάλ από την σπαρακτική και βαθιά ανθρώπινη Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου. Διαβάστε και δείτε περισσότερα για τη «Βόλτα» εδώ
5 Τρόποι να Πεθάνεις της Ντάινα Παπαδάκη / Απόπειρα ξέφρενης κωμωδίας για έναν άντρα που θέλει να πεθάνει αλλά δεν μπορεί, αποτυγχάνοντας σε κάθε του προσπάθεια να αυτοκτονήσει - σαν μια παραβολή για το ψεύτικο των ανθρώπινων σχέσεων και της σύγχρονης παράνοιας εν μέσω κρίσης. Η κεντρική ιδέα (και η ανατροπή της) είναι άκρως ενδιαφέρουσα, ίσως όμως περισσότερο από την εκτέλεση που χάνεται ανάμεσα στα ημιτελή γκαγκς και την υπερπροσπάθεια του συμπαθή Μιχάλη Μαρίνου να είναι αστείος εκεί όπου το κωμικό θα έπρεπε να προκύπτει αβίαστα από τη σκηνοθεσία και το ρυθμό. Διαβάστε και δείτε περισσότερα για το «5 Τρόποι να Πεθάνεις» εδώ
To Νανούρισμα της Πεταλούδας της Τώνιας Μισιαλή / Με εξαιρετικά διαπιστευτήρια από το βραβευμένο «Dead End» του 2013, η Τώνια Μισιαλή αποδεικνύει για ακόμη μια φορά το ταλέντο της στο να σκηνοθετεί ιστορίες που βάζουν τον θεατή βαθιά μέσα στην καρδιά τους. Εδώ η αινιγματική απόφαση μιας γυναίκας να πράξει κάτι που μοιάζει να είναι καθοριστικό για τη υπόλοιπη ζωή της, μετατρέπεται μέσα από ένα οξυδερκές, ατμοσφαιρικό και ευαίσθητο βλέμμα σε μια ιστορία (ανθρώπινου) τρόμου που υποβάλλει και γοητεύει πριν αποκαλύψει στο φινάλε της μια ανατροπή που έρχεται καλοδουλεμένα (και άρτια αισθητικά) να ολοκληρώσει την προβληματική της. Διαβάστε και δείτε περισσότερα για το «Νανούρισμα της Πεταλούδας» εδώ
Το Παλαιοπωλείο της Οδού Ruth Kjaer της Ασπας Σιώκου / Χαριτωμένη εκτέλεση ενός μικρού ανεκδότου με κυρίαρχο φόντο ένα παλαιοπωλείο που έχει ουσιαστικά απορροφήσει μέσα στα παραγεμισμένα ράφια του την ίδια την ιδιοκτητριά του. Γκαγκς και χιούμορ δίνουν το ρυθμό, σε μια υπαρξιακή κωμωδία που ίσως να χρειαζόταν περισσότερη δουλειά για να λειτουργήσει στην εντέλεια ως κάτι πραγματικά «weird» και σουρεαλιστικό όσο μοιάζει να ήθελε η δημιουργός του κατά τη σύλληψή του. Διαβάστε και δείτε περισσότερα για το «Το Παλαιοπωλείο της Οδού Ruth Kjaer» εδώ
Διαβάστε ακόμη:
