Ο Καναδός σκηνοθέτης του «Incendies», του «Prisoners» και του «Enemy», ξαναβρέθηκε στις Κάννες μόνο το 2008 όπου βραβεύτηκε για τη μικρού μήκους ταινίας του, «Next Floor». Φέτος επιστρέφει, στο Διαγωνιστικό Τμήμα, με το «Sicario» και μοιάζει ενθουσιασμένος, στη συνέντευξη Τύπου που ακολούθησε την πρώτη προβολή της ταινίας: «Ποτέ δεν παίρνω τα πράγματα ως δεδομένα, δεν περίμενα απαραίτητα να ξανάρθω στις Κάννες στη ζωή μου και το θεωρώ μεγάλο δώρο που μας κάλεσαν, ειδικά γι’ αυτήν την ταινία, γιατί την αισθάνομαι πολύ κοντά μου, την έκανα χωρίς συμβιβασμούς, με απόλυτη ελευθερία και χαίρομαι να τη βλέπω ν' αναγνωρίζεται!» Το «Sicario» παρακολουθεί μια πράκτορα του FBI που συνεργάζεται μυστικά με τη CIA για τη σύλληψη του αφεντικού ενός μεξικανικού καρτέλ, αλλά η αποστολή θα ωθήσει τις ηθικές αξίες της πέρα από τις αντοχές της.
Ο Βιλνέβ, μαζί με τους πρωταγωνιστές του, Εμιλι Μπλαντ, Τζος Μπρόλιν και Μπενίσιο Ντελ Τόρο, αλλά και τον φωτογράφο-Θεό Ρότζερ Ντίκινς, έμοιαζαν στη συνέντευξη Τύπου με μια αληθινά δεμένη ομάδα, γελώντας συχνά μεταξύ τους, εξωστρεφείς κι ευχαριστημένοι με την ταινία που έκαναν. Διαβάστε παρακάτω τα highlights της κουβέντας.
Ο Ντενί Βιλνέβ για την απόφασή του να κάνει το «Sicario» Ζούμε σ' έναν καιρό όπου οι γκρίζες ζώνες είναι πιο θολές παρά ποτέ κι αυτή η ταινία θέτει δυνατές ερωτήσεις χωρίς να δίνει απαντήσεις. Το πρότζεκτ έφτασε σε μένα αμέσως μετά το «Prisoners». Είμαι πολύ αργός σεναριογράφος, ενώ η όρεξή μου για το σινεμά είναι τεράστια αυτήν την περίοδο. Διαβάζω πολλά σενάρια, αλλά μ' αυτό πραγματικά τραυματίστηκα, ένιωσα καταραμένος, ερωτεύτηκα. Μου το έστειλε ο ατζέντης μου και μου είπε, είναι ακριβώς αυτό που αναζητάς, γιατί μ' ενδιέφερε το θέμα των συνόρων Αμερικής - Μεξικού. Ολοι σ’ αυτό το δωμάτιο ξέρουμε πόση βία υπάρχει εκεί και ως Βορειοαμερικανός μοιράζομαι την ευθύνη για όσα συμβαίνουν. Αυτή η βία σκεπάζεται από μια συνωμοσία σιωπής που της δίνει ακόμα χειρότερη μορφή, οπότε νιώθω ευθύνη ως σκηνοθέτης να αγκαλιάσω την πραγματικότητα και να τη δείξω. Απλώς για μένα το «Sicario» δεν είναι μια ταινία για το Μεξικό, αλλά για την Αμερική.
Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για το «Sicario»
Ο Ρότζερ Ντίκινς για τις αισθητικές αναφορές του Είδαμε αρκετές ταινίες δράσης, μόνο για να αποφασίσουμε τι δεν θέλαμε να κάνουμε. Στο μυαλό μου είχα τον Πιερ Μελβίλ, ήταν ανέκαθεν ο ήρωάς μου, ξέρω ότι το «Sicario» διαφέρει από τις γκανγκστερικές ταινίες του, αλλά το σινεμά του είχε το ύφος θέλαμε. Κουβεντιάσαμε πολύ με τον Ντενί και τους υπόλοιπους συνεργάτες, φτιάξαμε λεπτομερή storyboards, αποφασίσαμε να γυρίσουμε τις περισσότερες σκηνές με μια κάμερα μόνο κι από εκεί και πέρα ξεκινήσαμε κι αντιδρούσαμε σε ό,τι βρίσκαμε μπροστά μας. Ο μόνος μου φόβος ήταν να μη γίνει η ταινία goth, γιατί αν πάρεις ένα τέτοιο σενάριο και το αντιμετωπίσεις κατά μέτωπο, χωρίς να το σχολιάζεις ή να το ενισχύεις, αυτό λειτουργεί με τον καλύτερο τρόπο. Μ’ αρέσει ν’ απολοποιώ τα πράγματα, να τ' αφήνω να κρατούν την ειλικρινή τους μορφή.
Η Εμιλι Μπλαντ για τις γυναίκες, ηρωίδες και μη Νομίζω ότι στις μέρες μας προκύπτουν νέα κύματα φυλετικής ανισότητας, άρα, σε αντίδραση, και νέες περιπτώσεις ανθρώπων που καταλαβαίνουν ότι οι γυναίκες δεν είναι μόνο συναρπαστικές στην όψη κι εμπορικές. Τις ηρωίδες που έχω ενσαρκώσει αρκετές φορές σε ταινίες δράσης, δεν τις βλέπω ως ιδιαίτερα σκληρές - υπάρχουν πολλές δυνατές γυναίκες εκεί έξω, δεν γίνεσαι δυνατή επειδή στη δουλειά σου κρατάς όπλο. Η ηρωίδα μου στο «Sicario» μου φάνηκε αρκετά ευάλωττη, αντιμέτωπη με τα ηθικά διλήμματά της και το γεγονός ότι προσπαθεί να επιβιώσει σ' ένα αντρικό επάγγελμα δεν είναι κάτι που την κάνει αρρενωπή. Μίλησα με γυναίκες πράκτορες του FBI, είναι συνηθισμένα κορίτσια, τελειώνουν τη δουλειά τους και γυρίζουν σπίτια τους να δουν το «Downton Abbey».
Απόψε όλοι γόβες Ο Ντενί Βιλνέβ παίρνει το λόγο κι αναφέρεται στν απαγόρευση εισόδου σε επίσημη προβολή του Φεστιβάλ σε γυναίκες που δε φορούσαν ψηλοτάκουνα παπούτσια (διαβάστε περισσότερα): Υπάρχει ακόμα, σήμερα, μεγάλη πίεση προς όσους έχουν το θάρρος να εξισώνουν τα φύλα και, ακόμα και που το λέω αυτό το θεωρώ τρελό! Τέλος πάντων, σε αντίδραση, ο Μπενίσιο, ο Τζος κι εγώ θ'ανέβουμε τα κόκκινα σκαλιά το βράδυ, στην επίσημη προβολή της ταινίας μας, με τακούνια! (Οχι, δεν πιστεύουμε ότι θα το κάνουν...)
H Εμιλι Μπλαντ για το Καναδέζικο σινεμά Δούλεψα τελευταία και με τον Ντενί και με τον Ζαν-Μαρκ Βαλέ στο «The Young Victoria». Παρότι ο καθένας τους έχει μια διαφορετική ευαισθησία κι οι δυο έχουν ελεύθερο πνεύμα, είναι πολύ συνεργατικοί, βρίσκουν την ομορφιά στο σκοτάδι. Αλλά φυσικά ο Ντενί είναι τόσο καλύτερος και πιο όμορφος. Και το ίδιο λέω και στον Ζαν-Μαρκ.
Ο Μπενίσιο Ντελ Τόρο για την ομάδα της ταινίας Γνωριστήκαμε με τον Ντενί και μάς μετέφερε τον ενθουσιασμό του με μεγάλη καθαρότητα, μια δική του, προσωπική έρευνα για την αλήθεια κι αυτό ήταν ικανό κίνητρο. Δούλεψε μαζί μας, άκουσε τις σκέψεις μας και μετέτρεψε σε μια εξαιρετικά ευχάριστη δουλειά το να προσπαθήσουμε να τον εντυπωσιάσουμε. Σε όλο το γύρισμα, μ' έναν πολύ γόνιμο τρόπο, προσπαθούσαμε να εντυπωσιάσουμε τον Ντενί, τους διπλανούς μας ηθοποιούς, τον Ρότζερ Ντίκινς. Να τα δώσουμε και να τα πάρουμε όλα, να γίνουμε επιθετικοί ή αμυντικοί παίκτες, ανάλογα με το τι ζητούσε η σκηνή.
Διαβάστε ακόμη: Κάννες 2015 / To μεγαλείο του Απιτσατπόνγκ Βιρασετάκουν στο «Cemetery of Splendour»
Ο Τζος Μπρόλιν για το πώς ο Βιλνέβ κέρδισε την εμπιστοσύνη του Ημουν πολύ τυχερός. Ηταν μια περίοδος που δούλευα ασταμάτητα, ήμουν τελείως χαμένος στη δουλειά, μου πρότειναν το «Sicario» και, σα βλάκας, είπα όχι. Αμέσως ήρθαν ο Ρότζερ Ντίκινς κι η Εμιλι και μου λένε πες αμέσως ναι, θα είναι σούπερ η ταινία. Κι ευτυχώς. Είχα δει το «Incendies» και το είχα λατρέψει, αλλά όταν διαβάζεις ένα σενάριο δεν είσαι σίγουρος για το πώς θα βει τη ταινία. Οταν καθήσαμε και είδαμε το «Sicario» πρώτη φορά, μεταξύ μας σε μια μικρή αίθουσα, ένιωσα τόσο περήφανος. Κι ο Ντενί είναι ένας υπέροχος συνεργάτης - το λέω επειδή η ταινία βγήκε καλή, αλλιώς δε θα το έλεγα! Ο μαλάκας, ξέρει ακριβώς τι θέλει να κάνει, δεν υπάρχει περίπτωση να μην ξέρεις ακριβώς τι θέλεις να κάνεις και να σου βγει αυτή η ταινία. Οπότε αυτήν την αφέλεια του Ντενί δεν την πιστεύω πια, όταν μας έλεγε «δεν ξέρω, δεν είμαι σίγουρος τι να κάνουμε σ' αυτήν τη σκηνή, εσείς τι λέτε…» και καθόμασταν και σκεφτόματαν και συζητούσαμε. Είναι απλώς ο τρόπος του να μας κινητοποιήσει. Είναι μια ενστικτώδης διαπαιδαγώγηση.
