Παρόλη την προϋπηρεσία του σε παράλληλα τμήματα (τα «Cosmos» και «Polytechnic» ειχαν προβληθεί στο Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών, το «Un 32 août sur terre» στο Ενα Κάποιο Βλέμμα, και η μικρού του μήκους «Next Floor» είχε κερδίσει το μεγάλο βραβείο στην κατηγορία της), ο Καναδός σκηνοθέτης Ντενί Βιλνέβ επιλέχθηκε για πρώτη φορά στο Επίσημο Διαγωνιστικό Τμήμα του 68ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Καννών με το «Sicario» - ένα αστυνομικό (αν)ηθικό δράμα για τον βρώμικο πόλεμο εναντίον των μεξικανικών καρτέλ που έχουν ισοπεδώσει κάθε έννοια της νόμιμης τάξης κι από τις δύο πλευρές των συνόρων. Συγκινημένοι από το «Μέσα από τις Φλόγες», γοητευμένοι από το παράδοξο σύμπαν του «Ανθρώπου Αντίγραφο» και εντυπωσιασμένοι από την μεστότητα των χαρακτήρων του «Prisoners» (του αμερικανικού ντεμπούτου του Βιλνεβ) περιμέναμε πολλά. Δυστυχώς όμως, ο «Εκτελεστής» του Βιλνέβ φαίνεται πώς κουβαλούσε άσφαιρα.
Η Εμιλι Μπλαντ ερμηνεύει την Κέιτ Μέισι, μία ιδεαλιστική πράκτορα του FBI, εκπαιδευμένη για αποστολές διάσωσης ομήρων. Μόνο που μία έφοδος σε σπίτι στο Φοίνιξ της Αριζόνα δεν την οδηγεί σε όμηρους μετανάστες, αλλά σ' έναν ομαδικό τάφο. Ενα χώρο ομαδικών βασανισμών και εκτελέσεων/αντίποινων του Σονόρα Καρτέλ - του πιο ισχυρού δικτύου εμπορίας ναρκωτικών που διοικεί ένα «φάντασμα», ο Φάουστο Αλαρκόν. Στο Μεξικό, ο Αλκαρόν ισχυροποιεί αδίστακτα την εξουσία του αποκεφαλίζοντας τα πτώματα των θυμάτων του και κρεμώντας τα από γέφυρες, στέλνοντας ένα ηχηρό μήνυμα στους εχθρούς του. Στην Αμερική, η πράκτορας Μέισι βρήκε 42 πτώματα χτισμένα ανάμεσα στους τοίχους του σπιτιού. Μαζί με τα θύματα, η Μέισι έχασε και ανθρώπους της ομάδας της, όταν πήγαν να ανοίξουν μία παγιδευμένη με εκρηκτικά μπουκαπόρτα.
Οι ανακρίσεις για το συμβάν την έφεραν μπροστά στον Ματ Γκρέιβερ, έναν μυστηριώδη «σύμβουλο» του Υπουργείου Δικαιοσύνης (τον ερμηνεύει ο Τζος Μπρόλιν), ο οποίος της προτείνει να έρθει εθελοντικά στην ομάδα του. Οσο η αμερικανική πλευρά «σκουπίζει» τα αίματα από τους τοίχους αυτού του πολέμου, ο Γκρέιβερ της προσφέρει μία θέση, δίπλα του, στα χαρακώματα. Η Μέισι δέχεται και σύντομα βρίσκεται υπό τη συνεχή επίβλεψη του Αλεχάντρο (Μπενίσιο Ντελ Τόρο), ενός Κολομβιανού πρώην Εισαγγελέα, ο οποίος μετά από την εκτέλεση της οικογένειάς του από τον Αλαρκόν, έχει πάρει το νόμο στα χέρια του. Κυριολεκτικά.
Από τη στιγμή που η ομάδα προσγειώνεται στην διαβόητα κι ανατριχιαστικά βίαιη μεξικανική πόλη Χουάρεζ, με αποστολή να ξετρυπώσει και να εκτελέσει τον Αλαρκόν, η Μέισι συνειδητοποιεί ότι δεν έχει ιδέα που έχει μπλέξει. Κανένας νόμος δεν ακολουθείται, καμία διαδικασία, κανένα πρωτόκολλο. Η βία απαντιέται με βία, τα βασανιστήρια με βασανιστήρια, αστυνομικοί και δολοφόνοι είναι ισοδύναμα εγκληματίες.
Ο Βιλνέβ σκηνοθετεί με ρυθμό, εθιστική ατμόσφαιρα και σασπένς τις σεκάνς του. Ο βεταράνος Διευθυντής Φωτογραφίας Ρότζερ Ντίκινς αποτυπώνει την επικινδυνότητα και την ερημιά των τοπίων με ισάξια δεξιοτεχνία. Το καστ αποτελείται από ικανούς πρωταγωνιστές για να αποδώσουν την πολυπλοκότητα (αντι)ηρώων με βρώμικα χέρια.
Γιατί τότε ο «Εκτελεστής» («Sicario» ονομάζονται οι εκτελεστές στο Μεξικό) αυτοπυροβολείται; Οχι γιατί είναι σκοτεινή, ανελέητα βίαιη ή γιατί το σενάριο του Τέιλορ Σέρινταν (πρωταγωνιστή του τηλεοπτικού «Sons of Anarchy») είναι πολυσύνθετο και μπερδεμένο. Είμαστε υπέρ της πολυπλοκότητας τέτοιων σεναρίων, καθώς ένα καλοστημένο μωσαϊκό χαρακτήρων, εμπλεγμένων στα γρανάζια των καρτέλ, είναι από μόνο του μία μέθοδος για να δείξεις κινηματογραφικά το μέγεθος της διαφθοράς και του ανίκητου, βαθιά ριζωμένου παρακράτους των ναρκωτικών.
Η πολυσύνθετη και απαιτητική παρακολούθηση μίας κινηματογραφικής αφήγησης είναι ένα πράγμα. Το κατακερματισμένο χάος όμως, κάτι εντελώς διαφορετικό. Οσο το «Traffic» του Στίβεν Σόντεμπεργκ, δεκαπέντε χρόνια πριν, έπλεκε τον κολλώδη ιστό του με τρόπο που στο τέλος έκανε ένα πλήρη, σφιχτό κύκλο κι έδινε βάθος και νόημα στους χαρακτήρες, το «Sicario» μοιάζει να περιφέρεται από συμβάν σε συμβάν σπασμωδικά, με τον αυτάρεσκο ναρκισσισμό και την αυτοπεποίθηση ότι όσο λιγότερο ενώνει τις κλειδώσεις τις πλοκής, τόσο πιο «ειλικρινές» μοιάζει.
Αντιθέτως όμως, η ασυναρτησία (που δεν έχει καμία σχέση με το εύρημα του «Enemy») οδηγεί στο να μην πιστέψεις στιγμή τους χαρακτήρες (ο μεγάλος θρίαμβος της ψυχολογικής διατριβής του «Prisoners») και ειδικά αυτόν της Εμιλι Μπλαντ που έκρυβε την πλάνα υπόσχεση μία δυναμικής ηρωίδας, για να αποδειχθεί το κλισέ φερέφωνο ενός ανδρικού μάτσο κόσμου. Μεγάλη απογοήτευση και ο Μπενίσιο Ντελ Τόρο σ' ένα ρόλο που θα μπορούσε να είναι η μεγάλη του επιστροφή σε κάτι ουσιώδες, σκοτεινό και πολύπλοκο, αλλά καταλήγει ένας σχηματικός και προβλέψιμος χολιγουντιανός βιτζιλάντε.
