Ο Αντρέ Τεσινέ, ο ένας από τους πιο σεβαστούς Γάλλους σκηνοθέτες που ξεκίνησε με αιχμή και νεανικότητα με ταινίες σαν τα «Αγρια Βλαστάρια» και την «Αγαπημένη μου Εποχή», έχει εξελιχθεί σ' έναν τόσο προβλέψιμο, σοβαροφανή δημιουργό, που καταφέρνει να κάνει μελιστάλαχτη και βαρετή ακόμα και μια ταινία για το πιο καίριο, αντιφατικό θέμα.
Το «Αντίο στη Νύχτα», με αλληγορικό τίτλο δανεισμένο από το κοράνι (οι πιστοί Μουσουλμάνοι θα πουν αντίο στη νύχτα και θα υποδεχτούν το φως), εγκλωβίζει το θρησκευτικό φανατισμό μέσα στο φράκτη ενός αγροκτήματος στη γαλλική ύπαιθρο. Η Μιριέλ έχει μεγάλη χαρά γιατί θα φιλοξενήσει για λίγες μέρες τον εγγονό της, τον Αλεξ, πριν εκείνος μεταναστεύσει στον Καναδά με την κοπέλα του, τη Λιλά. Η Μιριέλ κι ο Αλεξ είναι πολύ συνδεδεμένοι, καθώς εκείνη μεγάλωσε το αγόρι, όταν ο πατέρας του τον εγκατέλειψε κι η μητέρα του πέθανε. Μόνο που η Μιριέλ, αυτή τη φορά, διαπιστώνει ότι κάτι δεν πάει καλά με τον Αλεξ. Ο νέος, αντί να ιππεύει και να ξεκουράζεται κάτω από τις κερασιές, προσεύχεται τακτικά πάνω στο χαλάκι προσευχής του και ξεστομίζει απρόσμενα συντηρητικές απόψεις. Μήπως πρόκειται, αντί για τον Καναδά, να πάει στη Συρία να γίνει μέλος του ISIS; Κι αν ναι, πώς θα πρέπει να το χειριστεί αυτό η γιαγιά Μιριέλ;
Ο Τεσινέ φροντίζει στην ταινία του να συμπεριλάβει όλα τα «σωστά» στοιχεία για τη σύνθεση της ιστορίας. Η Μιριέλ είναι δυναμική και ξύπνια. Ο συνεργάτης της στη φάρμα είναι Μουσουλμάνος, αλλά από τους «καλούς». Τυχαία, είχε περάσει παλιά από εκεί ζητώντας δουλειά ένας νέος που είχε στρατευτεί στο ISIS αλλά επέστρεψε στη Γαλλία μετανιωμένος και βρίσκεται υπό περιορισμό (αλλά είναι πρόθυμος να βοηθήσει τη Μιριέλ στη σωτηρία του εγγονού της). Η κοπέλα του Αλεξ, η Λιλά, είναι Μουσουλμάνα επίσης, φανατική και υπαίτια για τον προσηλυτισμό του.
Δυο βήματα από το αγρόκτημα βρίσκεται ο τόπος συνάντησης των τζιχαντιστών στην προετοιμασία τους για το μεγάλο ταξίδι. Κι όλα αυτά, στην καρδιά της φύσης, στην πιο γόνιμη εποχή της (τα κεφάλαια της ταινίας ονομάζονται «Η 1η, 2η, 3η και ούτω καθ' εξής, μέρα της άνοιξης») όπου τα άτια καλπάζουν ελεύθερα και τα δέντρα δίνουν καρπό, ζουμερά κεράσια, μια υπενθύμιση της ουσιαστικής, έξω από θρησκευτικούς περιορισμούς ζωής. Και όπου τελείται έκλειψη ηλίου, ένα συμβολικό πέρασμα από το φως στο σκοτάδι, από τη μέρα στη νύχτα. Κι οι ειδήσεις μεταδίδουν αδιαλείπτως την άνοδο (τότε, το 2015), της ακροδεξιάς Ζαν-Μαρί Λε Πεν, για όποιον δυσκολεύεται να κάνει μόνος του τη σύνδεση.
Με λίγα λόγια, ο Τεσινέ σχολιάζει το πιο φλέγον σημερινό ζήτημα στη Γαλλία, στην Ευρώπη και στον κόσμο, τον πρόθυμο προσηλυτισμό δυτικών από το εμπόλεμο Κράτος του Ισλάμ, επιστρατεύοντας ο ίδιος όλες τις ευκολίες και τα κλισέ που έχει στο σεναριακό και σκηνοθετικό μανίκι του. Με τον στόμφο και την απλοϊκότητα ενός ανθρώπου που δεν ανήκει στην εποχή του. Και με τη γνώριμη αισθητική λυρικότητά του, την εγγύτητά του με τη φύση, το φως, το σώμα και την πάντα υπέροχη, παρά τις απανωτές (ακόμα και στο διάστημα του γυρίσματος, μάλλον), πλαστικές της, Κατρίν Ντενέβ, στοιχεία, αυτά, βγαλμένη από μια άλλη ταινία, από το κινηματογραφικό σύμπαν του Τεσινέ που προσπαθεί αμήχανα να συνταχθεί με την εποχή του.
