Το «Grâce à Dieu» είναι μια ταινία που ολοκληρώνει την αφηγησή της πριν η αληθινή ιστορία που αφηγείται στην οθόνη φτάσει στην πραγματικότητα στο τέλος της. Βγαλμένο από τα πρωτοσέλιδα του γαλλικού τύπου, το φιλμ ακολουθεί τις διαφορετικές διαδρομές μιας ομάδας ανδρών που έχουν κακοποιηθεί σεξουαλικα στην δεκαετία του ‘80 και του ‘90 από έναν ιερέα στην Λιόν και την σιωπηρή συνενοχή του αρχιεπισκόπου Φιλίπ Μπαρμπαρίν ο οποίος αν και γνώριζε τα γεγονότα δεν έκανε σχεδόν τίποτα για να τα εμποδίσει.
Η ταινία του Οζόν τελειώνει με μια καρτέλα που μας ανακοινώνει ότι η ετυμηγορία στην δίκη του αρχιεπισκόπου Μπαρμπαρίν θα δοθεί στην δημοσιότητα στις 7 Μαρτίου του 2019, όμως ακόμη κι αν αυτό ίσως μοιάζει να αφήνει την αίσθηση μιας ταινίας που δεν έχει βρει το ολοκληρωτικό της τέλος η πραγματικότητα που ξετυλίγεται στην οθόνη είναι εντελώς διαφορετική.
Ο Οζόν ο οποίος αρχικά προόριζε την συγκεκριμένη ιστορία για ένα ντοκιμαντέρ πριν της δώσει την μορφή μιας ταινίας μυθοπλασίας που όμως πατά γερά στην αλήθεια, έχει σαν οδηγό του τα θύματα, τους επιζώντες αυτής της συστηματικής κακοποίησης και την δική τους διαδρομής να λογαριαστούν με τους δαίμονες και τα τραύματα ενός πολύ επώδυνου παρελθόντος.
Ακολουθώντας τουλάχιστον τέσσερις διαφορετικούς ήρωες και προσαρμόζοντας το ύφος του στην ψυχολογία και το ταμπεραμέντο του καθενός, το «Grâce à Dieu» ξεκινά σχεδόν σαν ένα επιστολικό μυθιστόρημα με τον Μελβίλ Πουπό να υποδύεται έναν πιστο καθολικό που αποφασίζει να απευθυνθεί στην εκκλησία όταν ανακαλύπτει ότι ο ιερέας που τον κακοποιήσε μικρό εξακολουθεί να λειτουργεί.
Η δική του επιμονή θα είναι η σπίθα που θα ξεκινήσει μια αστυνομική έρευνα και θα αφυπνίσει κι άλλα πρώην θύματα σε μια προσπάθεια να σπάσουν το φράγμα της σιωπής της επίσημης εκκλησίας αλλά και να βρουν μια δικαίωση όχι μόνο μέσω της δικαιοσύνης, αλλά κυρίως μέσα από την δική τους ψυχολογική διαδρομή προς μια συμφιλίωση με το σκοτάδι που κουβαλάνε.
Ο Οζόν καταγράφει τα γεγονότα μα κυρίως αυτή τη διαδρομή δίχως κανέναν περιττό μελοδραματισμό, με σεβασμό στο θέμα του, προσοχή στις λεπτομέρειες και ακρίβεια στην ξεκάθαρα πολιτική αιχμή της αληθινή ιστορίας που φυσικά έχει πολύ μεγαλύτερη ηχώ από αυτήν μιας μεμονωμένης περίπτωσης ενός προβληματικού ιερέα.
Στα 137 λεπτά του φιλμ που κυλάνε δίχως τίποτα να μοιάζει περιττό ή βαρετό, ο Οζόν κατορθώνει να χωρέσει σχεδόν όλες τις αποχρώσεις μια αληθινά πολύπλοκης ιστορίας και δεν είναι παρά ελάχιστες οι στιγμές που κάτι μοιάζει έστω και λίγο προφανές ή εύκολο. Αντιθέτως έχει πολλές άλλες που κατορθώνουν να είναι βαθιά διαπεραστικές, σχεδόν ανατριχιαστικές, στον τρόπο που η καθολική εκκλησία χειρίζεται υποθέσεις σαν αυτές αλλά και στο πως ακόμη και οι πιστοί, ή οι ίδιοι οι κοντίνοι άνθρωποι των θυμάτων προτιμούν συχνά να κοιτάζουν από την άλλη πλευρά.
Γεμάτη κατανόηση για τα θύματα κι οργή για ένα σύστημα που επιτρέπει σε ανθρώπους σαν τον παιδόφιλο ιερέα να δρα ανενόχλητος, ηθελημένα χαμηλότονη στην φόρμα, αλλά ηχηρή στον αντίκτυπό της, το «Grâce à Dieu» είναι μια μετρημένη, μα δυνατή κι απαραίτητη ταινία που πηγαίνει πέρα από την αληθινή ιστορία για να βρει όσα οι εφημερίδες και τα τηλεοπτικά ρεπορτάζ δεν μπορούν να (ανα)καλύψουν, ή να χειριστούν.
