Και δεν ήταν μόνο η ταινία. Η αυλαία του ιστορικού θεάτρου Απόλλων, που στεγάζει κάθε χρόνο το animasyros, άνοιξε φέτος με μία έμμεση, αλλά σαφή δήλωση. Με ένα βίντεο της ET3, και της εκπομπής «Διάλογος», αφιερωμένο στο περσινό φεστιβάλ. Η τελευταία κάρτα του βίντεο προκάλεσε το αρχικό μούδιασμα και μετά το χειροκρότημα της αίθουσας. «Ελληνική Ραδιοφωνία Τηλεόρασης»: 1938 - 2013.
Στη συνέχεια ο Πρόεδρος του animasyros και οικοδεσπότης της βραδιάς, Βασίλης Καραμητσάνης, ανέβασε στη σκηνή μερικούς από τους τοπικούς παράγοντες και θεσμικούς υποστηρικτές του φεστιβάλ. Ηταν όλοι νέοι, σεμνοί και εύστοχοι. Τόσο ο Γιάννης Πιταούλης, Αντιπρόεδρος Οργανισμού Πολιτισμού & Αθλητισμού Σύρου, όσο και ο Αντιπεριφερειάρχης Κυκλάδων, Γιώργος Πουσσαίος, κράτησαν το χαιρετισμό τους σύντομο και μεστό, καλωσορίζοντας τον κόσμο στην Ερμούπολη και σ' ένα φεστιβάλ που κάθε χρόνο γίνεται με όρεξη και μεράκι. Ο Γιάννης Αναστασάκης μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Οργανισμού Λιμένος Ηρακλείου (που από φέτος και για δύο χρόνια υποστηρίζει το animasyros) εξήγησε γιατί επέλεξαν ότι ένα φεστιβάλ κινουμένου σχεδίου είναι ιδανική παραβολή της αναδόμησης της χώρας: «Γιατί στην Ελλάδα πραγματοποιούνται υπέροχες ιδέες από τοπικούς φορείς, τμηματικά, σπασμωδικά. Καιρός είναι να δημιουργήσουμε μία αλυσίδα που μας συνδέει όλους με ένα σχέδιο και να το βάλουμε σε ...κίνηση!»
Η Φιλαρμονική του Δήμου Ερμούπολης, με μαέστρο την Alice Labarche, παρουσίασε μία επιλογή από 8 κομμάτια που άφηναν τις δικές τους νότες πολιτικής αφήγησης για τη σύγχρονη Ελλάδα. Από τον μικρότερο μαθητή που ανέβηκε χθες στη σκηνή, μέχρι τα μεγαλύτερα μέλη της ορχήστρας, αλλά και την προσωπικότητα της ίδιας της μαέστρου, η αφοσίωση σ' ένα κομμάτι πολιτισμού που κρατιέται πεισμωμένα ζωντανό ήταν το μεγαλύτερο πολιτικό σχόλιο απ' όλα. Μοναδικό μείον: η διάρκεια. Θα μπορούσαμε να ευχαριστηθούμε μία τόσο υπέροχη παρένθεση στο φεστιβάλ, αν δεν είχαν σημειωθεί καθυστερήσεις που έσπρωξαν όλο το πρόγραμμα αρκετά αργά μέσα στην τελετή και με την πρεμιέρα της ταινίας να εκκρεμεί.
Με μία ώρα καθυστέρηση περίπου ξεκίνησε το «Από τη Γη στη Σελήνη», με τον Αγγελο Σπάρταλη να παρουσιάζει πολύ περιεκτικά την ταινία του και να ευχαριστεί το animasyros και τον κόσμο της Σύρου: «Είναι τιμή μου να παρουσιάζω την ταινία σ' έναν τόσο υπέροχο τόπο. Καταλαβαίνει κανείς τον πολιτισμό του νησιού - φαίνεται ότι εδώ και χρόνια ρέουν ποταμοί ιδεών και χρήματος...»
O Aγγελος Σπάρταλης παρουσιάζει την ταινία του
Από τη Γη στη Σελήνη
Η πρώτη ελληνική μεγάλου μήκους animation ταινία, βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Ιουλίου Βερν ("De la Terre à la Lune", 1865) ήταν μία ευχάριστη έκπληξη. Ο εντυπωσιακός χειρισμός του collage animation, η τεχνική και η προσοχή στην λεπτομέρεια (η ταινία δουλευόταν για 5 χρόνια) παρουσίαζαν ένα άρτιο αποτέλεσμα, όπου η φόρμα υπηρετούσε το θέμα.
Η διαχρονική ουσία του λόγου του Ιούλιου Βερν (για τις πολεμοχαρείς πολιτικές ηγεσίες που βάζουν τους λαούς σε περιπέτειες για να ικανοποιήσουν τα δικά τους μεγαλεπίβολα και δόλια σχέδια) είχε μεταφερθεί στη σύγχρονη εποχή με εύστοχες παρεμβάσεις από τον Σπάρταλη: τόσο οι ιστορικοί αναχρονισμοί, οι αναφορές στην pop κουλτούρα, οι επιλογές των πολιτικών προσώπων (Ελλήνων και ξέχνων) στην μιμητική παρωδία των φωνών, τα τραγούδια (με τις ερμηνείες του Διονύση Σαββόπουλου και του Ψαραντώνη) όσο και οι ίδιες οι λεπτομέρειες που συνέθεταν πρόσωπα και πράγματα στο κολλάζ, συμπύκνωναν το σύνθετο πολιτικό σχόλιο του Σπάρταλη.
Στιβ Τζομπς;
Το βλέμμα του θεατή πρέπει να είναι σε επαγρύπνηση για να συλλάβει αυτές τις λεπτομέρειες. Οτι, παραδείγματος χάρη, ο Πρόεδρος της Αμερικής που δίνει το ΟΚ για την επιχείρηση, βρίσκεται μεν στο Οβάλ Γραφείο του, αλλά η εξουσία που αντιπροσωπεύει δεν έχει πραγματική και μία μοναδική φιγούρα: μπορεί να έχει την μορφή του Ιούλιου Καίσαρα, να μιλάει σαν... τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και να χαϊδεύει μία γάτα ως πραγματικός Dr. Evil. Ή ότι τόσο ο τυπογράφος, όσο κι ο ασυρματιστής που διαδίδουν τις ειδήσεις/προπαγάνδα των πολιτικών σχηματίζουν με παραμορφωμένο κολλάζ το πρόσωπο του Στιβ Τζομπς. Ή ότι ο αρχιστράτηγος της επιχείρησης κουβαλά την μαφιόζικη φιγούρα του Νονού και του διάδοχού του: μισός Μάρλον Μπράντο, μισός Αλ Πατσίνο. Ή ότι στο στρατηγείο που αποφασίζεται η αποστολή στη Σελήνη και ανησυχούν για την επιτυχία της είναι κρεμασμένο κάπου στο βάθος ένα κάδρο με φωτογραφία του... Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Αυτό το χιούμορ είναι ίσως και το πιο καταλυτικό στοιχείο της ταινίας, αυτό που την απογειώνει όταν χρησιμοποιείται.
Δυστυχώς όμως, η υπέρμετρη φιλοδοξία του Σπάρταλη, αυτή η πυκνότητα των ιδεών και η ανάγκη να τα χωρέσει κανείς όλα στην αφήγηση, το μήνυμα και την εικόνα του καταλήγει να είναι και το μείον της ταινίας. Κάπου χάνει την ισορροπία μεταξύ του ευφάνταστα σύνθετου και του υπερβολικά μπουκωμένου. Νιώθεις ότι το αποτέλεσμα βαραίνει, τραβάει σε μήκος, ξεχειλώνει, οπότε και αδυνατίζει. Βομβαρδισμός πληροφορίας οδηγεί δυστυχώς σε μηδέν πληροφορία. Καταλαβαίνουμε ότι και η ίδια η πρώτη ύλη απαιτεί πολλαπλές αναγνώσεις για να εισχωρήσει κανείς κάτω από την επιδερμίδα του λόγου. Αυτό όμως είναι λογοτεχνία. Στο σινεμά, μία πιο ψύχραιμη ματιά στο μοντάζ, ένα ξεκαθάρισμα των απαραίτητων στοιχείων από τα περιττά, μία πιο σύντομη εκδοχή θα είχε μεγαλύτερη δύναμη. Για όλα τα υπόλοιπα, όπως είπε και ο δημιουργός στο τέλος της ταινίας, «...παροτρύνετε τα κοπέλια σας να ξαναδιαβάσουν Ιούλιο Βερν. Είναι όλα εκεί!»
Περισσότερη animasyros:
Tags: animasyros 6.0, animasyros
