Μπορεί τα τελευταία χρόνια οι φωνές που έλεγαν ότι το Φεστιβάλ του Τορόντο έχει γιγαντωθεί υπερβολικά κι ότι χρειάζεται επανεφεύρεση, να ακούγονταν όλο και πιο δυνατά, όμως κανείς δεν ήλπιζε σε μια πανδημία για να διορθωθεί το -μάλλον ήσσονος σημασίας σε μια παγκόσμια κλίμακα- πρόβλημα.
Η αλήθεια είναι πως τα τελευταία χρόνια το Τορόντο έμοιαζε με μια καλοστημένη μηχανή παραγωγης φωτογραφιών αμερικάνων σταρ στο κόκκινο χαλί προς υπενθύμιση των οσκαρικών τους φιλοδοξιών, ένα φεστιβάλ που ζούσε για το «μεγαλύτερο» και το «περισσότερο» που έμοιαζε να ρίχνει το βάρος του στις μεγάλες πρεμιέρες ακόμη κι αν το πρόγραμμά του περιλάμβανε εκατοντάδες μικρότερες ταινίες που ακούγονταν ελάχιστα στον υπόλοιπο πλανήτη.
Δείτε ακόμη: «American Utopia»: To Φεστιβάλ του Τορόντο ανοίγει με τον Σπάικ Λι να κινηματογραφεί τον Ντέιβιντ Μπερν
Another Round του Τόμας Βίντεμπεργκ
Το φετινό πρόγραμμα του δείχνει εντελώς διαφορετικό με πενήντα μόνο ταινίες (μπορείτε να βρείτε το πλήρες πρόγραμμα εδώ) και προφανώς με πολύ λιγότερους καλεσμένους κάτω από την αβεβαιότητα των συνθηκών που θα επικρατουν στην αμερικανική ήπειρο στις αρχές του Σεπτέμβρη. To φεστιβάλ έχει ήδη ανακοινώσει ότι η φετινή του διοργάνωση θα είναι υβριδική, με όλες τις δράσεις για τους επαγγελματίες να λαμβάνουν χώρα online κι ελπίζει ότι οι προβολές του θα γίνουν στις αίθουσες αφού ο Καναδάς επέτρεψε το άνοιγμα των κινηματογραφων πρόσφατα με πληρότητα 50%.
_ Nomadland της Κλόε Ζάο_
Με το φεστιβάλ της Βενετίας αποφασισμένο να διεξαχθεί λίγο νωρίτερα κι ολόκληρη την κινηματογραφική κοινότητα του πλανήτη να ελπίζει ότι όλα θα πάνε καλά, το Τορόντο θα αποτελέσει ένα ακόμη ελπιδοφόρο βήμα σε μια μερική επιστροφή σε όσα ξέραμε ως «κανονικότητα» ως τώρα. Και πιθανότατα, αυτή η χρονιά δοκιμασίας και αναγκαστικών αλλαγών να αποτελέσει για το καναδέζικο φεστιβάλ μια αφορμή για να επανεξετάσει τους στόχους την μεθοδολογία του και τον λόγο ύπαρξής του.
Δείτε επίσης: Αυτό είναι το επίσημο πρόγραμμα του 77ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας
