Το «Μπάντι, ο Ροκ Σταρ», ως μια από τις ακριβότερες κινέζικες παραγωγές animation, είναι ένα από αυτά τα franchises κινούμενων σχεδίων που, ενώ έχουν τις καλύτερες προθέσεις, φαίνεται πως, ακόμα και μετά από δυο ταινίες (μία το 2017 και μία το 2022), δεν έχει καταφέρει να βρει και να κερδίσει το κοινό της. Ομως δεν τα παρατάει τόσο εύκολα και έτσι εδώ, στην τρίτη της προσπάθεια, μοιάζει σαν ένα remix κάποιων greatest hits των δυο προηγούμενων ταινιών, αλλά ταυτόχρονα δείχνει πως ο ρυθμός που την κρατούσε ζωντανή φαίνεται πως έχει αρχίσει να χάνεται μέσα σε μια παραφωνία των ιδεών του.
Μετά την παγκόσμια περιοδεία του, ο Μπάντι παίρνει λίγο χρόνο και επιστρέφει στο χωριό του. Όταν μαθαίνει ότι η μπάντα κοριτσιών, K-9, δεν ξέρει ποιος είναι ο Άνγκους Σκάτεργουντ, αποφασίζει να λάβει μέρος στο μουσικό διαγωνιστικό σόου, Battle the Beat, για να εμπνεύσει μια νέα γενιά ροκ σταρ. Αλλά ο Μπάντι διαχειρίζεται περισσότερα από όσα μπορεί όταν ασχολείται με το τηλεοπτικό σόου, καθώς παραμελεί τους στόχους του και μετατρέπεται εν μια νυκτί σε τηλεπερσόνα.
Η τρίτη ταινία του «Μπάντι» συνεχίζει να προσπαθεί, άδοξα και άδικα, να κερδίσει ταυτόχρονα το ενδιαφέρον του αμερικάνικου και ασιατικού κοινού, κάτι που εξ’ αρχής μοιάζει ακατόρθωτο. Θέλει να αφήσει πίσω του την ρετσινιά του... indie συγκροτήματος και προσπαθεί να αναμετρηθεί με άλλα μεγάλα ονόματα κάτι που αυτομάτως το αποδυναμώνει.
Και εδώ το σενάριο, το οποίο γεμίζει από τα αχόρταγα ελεγχόμενο από τα κοινωνικά δίκτυα κόσμο των ανηλίκων μέχρι και να σατιρίσει τα αδηφάγα talent shows που έχουν κατακλύσει τους δέκτες μας τα τελευταία χρόνια, πασπαλίζοντάς τα με την σημασία της συνεργασίας και της ενσυναίσθησης, δεν μπορεί να κρατήσει το βάρος και μέχρι το τέλος η πλοκή, η οποία για άλλη μια φορά μιλάει για τις θυσίες που κάνει κάποιος για την εφήμερη δόξα και τις συνέπειες της, καταρρέει σε κάτι το τελείως υποτυπώδες και προβλέψιμο. Ευτυχώς όμως δεν λείπουν τόσες αναφορές στην ροκ μουσική και οι κάποιες έξυπνες ατάκες της που ίσως κερδίσουν το ενδιαφέρον του πιο ενήλικου κοινού του.
Από την άλλη το animation, αν και χαριτωμένο, συνεχίζει να μην είναι κάτι αξιομνημόνευτο, αλλά τουλάχιστον οι χαρακτήρες του παραμένουν αξιαγάπητοι κάτι που θα σε διασκεδάσει, όπως μια ροκ μπαλάντα που θα πετύχεις στο ραδιόφωνο – θα την σιγοτραγουδήσεις, αλλά δεν πρόκειται να σου κολλήσει στο μυαλό μόλις τελειώσει.
