Η Μιριέλ και ο Μουνίρ είναι ερωτευμένοι. Από μικρός, ο νεαρός άνδρας από το Μαρόκο ζει με τον εύπορο γιατρό Πινζέ που του προσφέρει μια άνετη ζωή. Oταν ο Μουνίρ και η Μιριέλ αποφασίζουν να παντρευτούν και να κάνουν παιδιά, η εξάρτηση του ζευγαριού από τον γιατρό γίνεται ολοένα και μεγαλύτερη. Oταν είναι ήδη αργά, η Μιριέλ αρχίζει να καταλαβαίνει ότι ζει σε ένα ανθυγιεινό συναισθηματικά περιβάλλον που ύπουλα οδηγεί την οικογένεια προς μια τραγική κατάληξη.
Λίγη ώρα μέσα στο σύμπαν του φιλμ του Γιοακίμ Λαφός και είσαι πλέον παγιδευμένος για πάντα.
Ο,τι παρακολουθείς είναι φαινομενικά μια απλώς λίγο παράξενη ιστορία ενός νεαρού ζευγαριού που ερωτεύται, αποφασίζει να παντρευτεί και ξεκινάει τη νέα του ζωή υπό το άγρυπνο βλέμμα ενός προστάτη που τους χρηματοδοτεί, ζει μαζί τους και ελέγχει την καθημερινότητά τους.
Φαινομενικά, όμως, αφού ζώντας μαζί τους – με τον μοναδικό τρόπο που πετυχαίνει ο Λαφός στήνοντας την κάμερά του συνεχώς πίσω από ανοιχτές πόρτες χωρίς ποτέ να τους πλησιάζει τόσο ώστε να γίνει αδιάκριτος – αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι πως αυτή η «διαστροφική» συγκατοίκηση δεν μπορεί παρά να οδηγήσει αργά ή γρήγορα σε κάτι τραγικό.
Μοιάζει πραγματικά με επίτευγμα να σκηνοθετείς μια ιστορία στην οποία δεν συμβαίνει ποτέ κάτι συγκεκριμένο, αλλά νιώθεις συνεχώς σαν να βρίσκεσαι στο παρά πέντε μιας έκρηξης που θα ελευθερώσει τον όγκο των συναισθημάτων που συσσωρεύονται καθώς ο κλοιός στενεύει γύρω από την ηρωίδα της ταινίας, καθώς η τρέλα δίνει τη θέση της στη λογική και ο ψυχολογικός τρόμος μπαίνει βαθιά μέσα σου σαν να παρακολουθείς ένα θρίλερ.
Οπως μοιάζει με επίτευγμα και το να σκηνοθετείς μια ιστορία που ακόμη κι γνωρίζεις το τέλος της, αυτό από κάποια στιγμή και μετά παύει να σε ενδιαφέρει, αφού μένεις καθηλωμένος στον τρόπο με τον οποίο ο Λαφός θα θέσει τα ερωτήματα και θα προσπαθήσει να δώσει τις απαντήσεις που θα κορυφωθούν με το σπαρακτικό φινάλε.
Το πραγματικό επίτευγμα, όμως, του Λαφός (ενός σκηνοθέτη ανατόμου των οικογενειακών σχέσεων – αναζητήστε το « Nue Propriété» του 2006 και το « Élève Libre» του 2008) είναι ο ανεπαίσθητος τρόπος με τον οποίο χτίζει τις σχέσεις των ηρώων του μέσα από μικρές σκηνές εκπληκτικής διαύγειας, το φλερτ του με το μελόδραμα που σταματάει ακριβώς εκεί που η ιστορία του συναντά την πιο σκληρή πραγματικότητα, το σχόλιο του πάνω στους ξένους που ονειρεύονται μια καλύτερη ζωή, στις ταξικές διαφορές που διέπουν τις ανθρώπινες σχέσεις εξάρτησης και τελικά στη φεμινιστική του ματιά που δεν βασίζεται σε καμία διάθεση ακτιβισμού ή επιθυμία δικαίωσης της ηρωίδας του, αλλά από μια σαφή θέση κατά μιας ανδροκρατούμενης κοινωνίας και έναν πηγαίο ανθρωπισμό για το πόσο λάθος μπορείς να πάρεις τη ζωή σου αφήνοντάς την στα χέρια των άλλων.
Με το πρωταγωνιστικό του τρίο να κυριαρχεί σε κάθε σκηνή, ο Λαφός ενώνει ξανά τον Ταχάρ Ραχίμ και τον Νιλς Αρεστρουπ του «Προφήτη» (με τον δεύτερο σε μια ερμηνεία στην κόψη του ξυραφιού ανάμεσα στη διαστροφή και το φαλλοκρατισμό) και τους βάζει απέναντι σε μια συγκλονιστική Εμιλί Ντεκέν, εδώ σε ένα ρόλο που ξεπερνάει ακόμη και εκείνη την πρώτη αποκαλύπτική επαφή μαζί της στη «Ροζέτα» των αδερφών Νταρντέν.
Η ερμηνεία της Ντεκέν είναι ακριβώς αυτό που θα όριζε κάποιος ως μοντέρνο παίξιμο. Απόλυτα νατουραλιστική, γήινη και με απόλυτο σεβασμό απέναντι σε μια ακατανόητη ηρωίδα που η ίδια σε κάνει να την κατανοήσεις χωρίς την ελάχιστη προσπάθεια, η Ντεκέν μεταφέρει τη ψυχή του φιλμ του Λαφός, δίνοντας ουσία στην τελετουργική του σκηνοθεσία από τη λογική μέχρι τον απόλυτο παραλογισμό.
Σε μια σπάνια σκηνή, από αυτές που σε στοιχειώνουν για πάντα και που θα άξιξε να ανθολογηθούν στο μέλλον, ο Λαφός την παρακολουθεί να καταρρέει υπό τους ήχους του «Femmes, Je Vous Aime» του Ζουλιέν Κλερκ, σε μια κορύφωση σχεδόν λυτρωτική και καθαρτική, ακριβώς στο σημείο που μια αληθινή ιστορία συναντά την αρχαία τραγωδία, αφού πριν έχει μετουσιωθεί σε ένα σπουδαίο κομμάτι σύγχρονου σινεμά.
Διαβάστε ακόμη:
