Ο τρόμος είναι μια δύσκολη υπόθεση. Δεν είναι εύκολο για μια ταινία, η οποία στηρίζεται πάνω στις κλασικές τροπές του είδους, να μπορέσει να προσφέρει κάτι το πραγματικά αυθεντικό και ταυτόχρονα ένα είδος ανατριχιαστικού τρόμου. Σπάνια όμως έρχεται μια ταινία που ανατρέπει κάποιες νόρμες του είδους και, χωρίς να τις επαναπροσδιορίζει ούτε να εφευρίσκει κάτι καινούργιο, παραδίδει κάτι το πραγματικά φρέσκο και διαβολεμένα τρομαχτικό.
Το «Στενές Επαφές με τον Διάβολο» μοιάζει εξ αρχής να χτυπά πάνω σε γνώριμα μονοπάτια – εκείνα του mockumentary σε συνδυασμό με το found footage, με στοιχεία δαιμονισμού και σατανισμού – τα οποία το μόνο που έχουν ως σκοπό είναι προσφέρουν ένα είδος ασφάλειας στο ανυποψίαστο κοινό του. Αλλά, όπως και το κοινό της εκπομπή του Τζακ Ντελρόι, δεν είναι προετοιμασμένο για το τι πρόκειται να ακολουθήσει.
31 Οκτωβρίου 1977. Ο τηλεοπτικός αντίπαλος του Τζόνι Κάρσον, Τζακ Ντελρόι, φιλοξενεί το talk show «Night Owls» που εδώ και καιρό είναι ένας έμπιστος σύντροφος όσων ξενυχτούν σε όλη τη χώρα. Ενα χρόνο μετά τον τραγικό θάνατο της συζύγου του Τζακ, τα ποσοστά τηλεθέασης έχουν πέσει κατακόρυφα. Απελπισμένος και αποφασισμένος να ανατρέψει την τύχη του, ο Τζακ σχεδιάζει μία ξεχωριστή εκπομπή για το Halloween, χωρίς να γνωρίζει ότι πρόκειται να εξαπολύσει το κακό στα σαλόνια της Αμερικής.
«Αμερική στη δεκαετία του 1970: Μια εποχή δυσπιστίας». Με αυτά τα λόγια ξεκινά η ταινία των αδερφών Kόλιν και Κάμερον Κερνς, οι οποίοι υπογράφουν το σενάριο και τη σκηνοθεσία της, προσπαθώντας μέσα από ένα ντοκιμαντέρ/πρόλογο να σε προϊδεάσουν για όσα πρόκειται να επακολουθήσουν. Αν και για αρχή πέφτει αρκετή πληροφορία για να σε βάλει στο κλίμα που επικρατούσε στην εποχή εκείνη, με εικόνες από την παραίτηση του Ρίτσαρντ Νίξον, μέχρι και πραγματικούς κατά συρροή δολοφόνους, όπως τον Τσαρλς Μάνσον, αλλά και τον παράλογο πανικό του σατανισμού που κυριαρχούσε τότε, οι Κερνς έχουν ήδη αρχίσει να σε υποβάλουν σε ένα παιχνίδι όπου η πραγματικότητα μπλέκεται με τη φαντασία και η παραψυχολογία με τον σκεπτικισμό.
Λειτουργώντας σε ένα meta επίπεδο, γεμάτο αναφορές, και μέσα από ένα αρκετά φειδωλό σενάριο, το οποίο παίζει με όλες εκείνες τις τροπές του found footage, γνωρίζοντας από την αρχή σχεδόν την κατάληξή του, οι Κερνς ξέρουν πώς να δημιουργήσουν ένταση, με διασκεδαστικούς και δημιουργικούς τρόπους, ακόμα και μέσα από τις πιο απλές καταστάσεις. Δεν αφήνουν ποτέ κάτι να πάει χαμένο, ακόμα και όταν εσύ ο ίδιος πιστεύεις πως αυτό είναι κάτι το ανούσιο, χτίζοντας τον τρόμο με έναν τέτοιο τρόπο που καταφέρνει να διαπεράσει το δέρμα σου σε στιγμές που δεν το περιμένεις.
Σε αυτό βοηθάει η όλη αναπαράσταση της εποχής, από το στήσιμο της τηλεοπτικής εκπομπής μέχρι τα φίλτρα και τα πρακτικά εφέ που, κυρίως, χρησιμοποιούν αλλά και το κλειστό κάδρο 4:3 το οποίο βοηθάει όχι μόνο στην αυθεντικότητα του προγράμματος αλλά και στο να θολώσουν τη λεπτή γραμμή μεταξύ πραγματικότητας και ταινίας, δημιουργώντας έτσι μια κλειστοφοβική και ενίοτε αποπνικτική ατμόσφαιρα γεμάτη από μιάσματα, καπνούς και παραισθησιογόνα (προσέξτε πράγματα να εμφανίζονται στην άκρη του ματιού σας ή μικρές και ανεπαίσθητες αλλαγές στο σετ της εκπομπής).
Ομως για τους Κερνς ο Διάβολος μπορεί να πάρει πολλές μορφές. Και εδώ αποτελεί μια σάτιρα για τη βιομηχανία του Χόλιγουντ, του τότε και κυρίως του σήμερα, για ένα αδηφάγο και σατανικό σύστημα διασκέδασης, το θέλγητρο της φήμης και όλα εκείνα τα οποία είναι διατεθειμένοι να κάνουν κάποιοι για να την κερδίσουν. Ολο αυτό διαδραματίζεται στα παρασκήνια της εκπομπής μέσω ενός backstage ασπρόμαυρου ντοκιμαντέρ το οποίο προβάλλεται μεταξύ των διαφημιστικών διαλειμμάτων. Αν και είναι ένας πανέξυπνος τρόπος για να δημιουργήσει και να εξελίξει τις σχέσεις μεταξύ των χαρακτήρων, μας κάνει και να γνωρίσουμε καλύτερα τον χαρακτήρα του Ντελρόι. Εδώ, ένας υπέροχος πραγματικά Ντέιβιντ Νταστμάλκιαν, του οποίου οι γοητευτικές ιδιαιτερότητες καθρεφτίζονται κάτω από την ασυνήθιστη περσόνα του Ντελρόι, η οποία αναβλύζει την ασυγκράτητη ματαιοδοξία του, όταν το facade του αγαπημένου παιδιού της late night tv της Αμερικής αρχίζει σιγά σιγά να καταρρέει, με το υπόλοιπο καστ να συμπληρώνει τέλεια την παράνοια που επικρατεί με τις ερμηνείες τους.
Υπάρχουν όμως και κάποια πράγματα που αν τα αφήσει κάποιος μπορούν να τον πετάξουν τελείως έξω από το κλίμα της, όπως το ποιος γύριζε τις σκηνές στα παρασκήνια με όλους να μιλάνε τόσο ελεύθερα μπροστά στις κάμερες ή την γεμάτες πληροφορίες εισαγωγή, αλλά ποτέ δεν σταματάς να διασκεδάζεις μέχρι το τέλος.
Αν όπως είχε πει κάποτε ο διάσημος Γάλλος ποιητής Σαρλ Μποντλέρ «το μεγαλύτερο κόλπο του Διαβόλου είναι να πείσει τον κόσμο πως δεν υπάρχει», τότε η ταινία των Κερν «Στενές Επαφές με τον Διάβολο» είναι εδώ για να μας δείξει πως το μεγαλύτερο επίτευγμα των media είναι να μας πείσει για το ακριβώς αντίθετο. Και αυτό είναι ίσως το πιο τρομαχτικό πράγμα στον κόσμο. Καληνύχτα, λοιπόν, και καλή τύχη.
