Τρεις κολλητοί από το κολλέγιο πηγαίνουν στο μεγαλύτερο πάρτι της χρονιάς. Ο καθένας αναζητά κάτι διαφορετικό. Τον έρωτα, το σεξ ή απλώς την ανθρώπινη επαφή. Ένα υπερφυσικό φαινόμενο διακόπτει το πάρτι και η πιο αλλόκοτη νύχτα της ζωής τους αρχίζει. Καθώς οι τρεις φίλοι προσπαθούν να βρουν αυτό που ψάχνουν, το πάρτι γρήγορα καταλήγει στο απόλυτο χάος. Κανείς τους δεν ξέρει αν θα παραμείνουν φίλοι, ή έστω ζωντανοί.
Το να κανείς μια ταινία είδους κρύβει από μόνο του μια παγίδα και μια πρόκληση. Την παγίδα των συμβάσεων, των κλισέ, των κανόνων που ορίζουν το είδος κι από την άλλη την πρόκληση να υπερβείς, να ξεπεράσεις να χρησιμοποιήσεις αυτά τα εμπόδια δημιουργικά.
Το «Ενας Ακόμα» του Ντένη Ηλιάδη, διαλέγει έναν τρίτο δρόμο: προτιμά να βάλει στο μίξερ μια σειρά από είδη και να πλάσει από αυτά κάτι καινούριο, ενδεχομένως διαφορετικό. Μια εφηβική κωμωδία, ένα party movie, επιστημονική φαντασία, teen thriller, αλλόκοτο φιλμ ενηλικίωσης, να μερικοί από τους τρόπους που θα μπορούσες να χαρακτηρίσεις την ταινία.
Ολα όμως ξεκινούν από μια αληθινά ευφυή ιδέα. Τι θα έκανες αν ένα βράδυ συναντούσες τον εαυτό σου; Το «Invasion of the Body Snatchers» κρύβεται πίσω από δυνατή μουσική, άφθονη μπύρα, εκτός ελέγχου make out και αφηνιασμένα σχολιαρόπαιδα, αλλά οι υπαρξιακοί τόνοι της ιδέας που έδωσε ζωή στο φιλμ είναι πάντα εκεί.
Ο Ηλιάδης είχε ανέκαθεν την ικανότητα να κοιτάζει το συνηθισμένο με μια διαφορετική ματιά, το έκανε θριαμβευτικά στο «Hardcore» και το μετέφερε με επιτυχία στην πρώτη του αμερικάνικη ταινία το «Last House on the Left» παραδίδοντας κάτι πολύ πιο βαθύ και σοκαριστικό από ένα ακόμη θρίλερ για τα multiplex.
Οι προθέσεις του είναι προφανώς ανάλογες κι εδώ, μόνο που παρά το πλήθος των ιδεών και των έξυπνων ευρημάτων, το φιλμ δεν κατορθώνει να αφήσει τις λεπτότερες αποχρώσεις τις ιστορίας να φανούν ξεκάθαρα στην οθόνη. Ετσι το «Ενας Ακόμη» είναι διασκεδαστικό όσο το βλέπεις –με κάποιες αληθινά απολαυστικές στιγμές- όμως μοιάζει ακόμη πιο ενδιαφέρον όταν το σκέφτεσαι ή το συζητάς εκ των υστέρων.
Ιδανικά αυτή η αλλόκοτη, παραισθησιογόνα ιστορία για την ενηλικίωση, την δόμηση της ταυτότητας, την αναπόφευκτη συνάντηση με τον εαυτό μας θα ήταν ηλεκτρισμένη στα μάτια και πυρετική στο μυαλό την ίδια στιγμή, μόνο που δυστυχώς, αντίθετα από τους ήρωες και τα είδωλα τους στην οθόνη, αυτές οι δυο ιδιότητές της δεν συναντιούνται παρά μόνο σπάνια, την ίδια στιγμή.
Δείτε εδώ τη συνέντευξη του Ντένη Ηλιάδη στην κάμερα του Flix και αναζητήστε εδώ τις εφηβικές ταινίες (και όχι μόνο) που επηρέασαν το «+1».
