Η έλλειψη αρχείων στην Ελλάδα γίνεται τραγικά πιο εμφανής σε περιπτώσεις όπως για παράδειγμα στην καταγραφή της ιστορίας του ομοφυλοφιλικού κινήματος στα χρόνια της δικτατορίας και αμέσως μετά. Μια «αγάπη που δεν λέει τ’ όνομα της» είναι λογικό να μένει στο σκοτάδι της αρχειοθέτησης. Ανθρωποι που κυνηγήθηκαν από την οικογένεια τους, από το νόμο, από την ίδια την κοινωνία είναι λογικό να μην προσμετρούνται σε οποιαδήποτε επίσημη απόπειρα διάσωσης της Ιστορίας (τους).
Μια μεγάλη επανάσταση που υπήρξε καθοριστική για τα ανθρώπινα δικαιώματα αλλά και για όλα όσα σήμερα γιορτάζονται ως νίκες της LGBTQ+ κοινότητας εντός συνόρων είναι λογικό να αποσιωπάται στην ίδια χώρα που συνεχίζει να απολαμβάνει την «ασφάλεια» των ριζωμένων προκαταλήψεων, τον λόγο μίσους της εκκλησίας και των πολιτικών, την ατολμία στη νομοθέτηση ίσων δικαιωμάτων για όλους.
Το ντοκιμαντέρ του Σήφη Βαρδάκη έρχεται λοιπόν με το βάρος της πρώτης ταινίας στην ελληνική φιλμογραφία που αρχειοθετεί την ιστορία του ΑΚΟΕ (Απελευθερωτικό Κίνημα Ομοφυλοφίλων Ελλάδος), τοποθετώντας τον παραπάνω «λογικό» παραλογισμό στις σωστές του βάσεις. Κυρίως επειδή αντιλαμβάνεται σοφά το βάρος της «πρώτης φοράς» όχι ως πρώτη ύλη για μια βαρυσήμαντη ιστορική δήλωση, αλλά ως μια τεράστια ευκαιρία για να μοιραστεί μαζί με τη γενιά που το έζησε, την επόμενη και αυτές που θα ακολουθήσουν μια άγνωστη συναρπαστική στιγμή από αυτές που αλλάζουν τον κόσμο.
Το «ΑΚΟΕ/ΑΜΦΙ: Η Ιστορία Μιας Επανάστασης (Να κοιμάμαι στο στήθος του…)» ξεκινάει με την συνάντηση όσων στη συνέχεια θα έφτιαχναν το ΑΚΟΕ στα τέλης της δεκαετίας του 70 και φτάνει μέχρι το κλείσιμο του περιοδικού ΑΜΦΙ το 1990, τους δύο πυλώνες, δηλαδή που έκαναν ορατή την ομοφυλοφιλία (αλλά και την υπόλοιπη queer κοινότητα των λεσβιών, των τραβεστί τότε κ.ά) στην Ελλάδα, ορθώνοντας για πρώτη φορά ανάστημα απέναντι σε ρατσιστικά νομοθετήματα, καταχρηστικές αστυνομικές πρακτικές και μια βαθιά συντηρητική και υποκριτική κοινωνία, στρώνοντας με τόλμη, ορμή και οργή το δρόμο για ότι μετέπειτα θα έπαιρνε τη μορφή των σύγχρονων διεκδικήσεων της κοινότητας.
Η βιωματική αφήγηση του Βαρδάκη χωρίζεται σε τέσσερις άξονες.
Ο πρώτος είναι το voice over που κάνει (και αυτοπροσώπως στην οθόνη) ο Ιώκο Ιωάννης Κωτίδης, συμπληρώνοντας με ποιητική δύναμη την Ιστορία όπως θα έπρεπε να είναι γραμμένη από καιρό.
Ο δεύτερος είναι η εικονογράφηση του Στηβ Στιβακτή, που αναπληρώνει την έλλειψη υλικού από την εποχή, αναβιώνοντας με χρώμα, κίνηση και «σύμβολα» που ανακαλούν από μόνα τους ιστορίες, τα γεγονότα.
Ο τρίτος είναι το κύριο σώμα, τα talking heads, οι γνωστοί - άγνωστοι που υπήρξαν η καρδιά του κινήματος και που τώρα θυμούνται. Τα μεγάλα κεφάλαια, όπως ο σοφός Λουκάς Θεοδωρακόπουλος, η βαθιά συγκινητική Μπέτυ Βακαλίδου, ο μια έμπνευση από μόνος του Γρηγόρης Βαλλιανάτος. Ισόποσα σε συγκινησιακή δύναμη και ο Γιάννης Ξανθούλης, ο Μάρκελλος Νύκτας, ο Αγγελος Παπαδημητρίου, το «φάντασμα» του Ανδρέα Βελισσαρόπουλου, και άλλοι, άνθρωποι - άντρες, γυναίκες και ανάμεσά τους οι σπουδαίες τρανς ακτιβίστριες αυτής της χώρας που ανεβαίνουν ξανά στη σκηνή του Λουζιτάνια για την μεγάλη έναρξη του ΛΟΑΤΚΙ κινήματος στην Ελλάδα και κατεβαίνουν τα σκαλιά της Ζαλόγγου 6Α για να βρεθούν στα γραφεία του ΑΚΟΕ. Οι διαδρομές τους αυτές είναι γεμάτη νοσταλγία, συγκίνηση, αλλά και πολιτικό λόγο, ένα μείγμα από τα «πρώτα βήματα» μιας ολόκληρης χώρας προς τα αυτονόητα.
Ο τέταρτος και σημαντικότερος άξονας του ντοκιμαντέρ είναι κι αυτός που ορίζει όλους τους παραπάνω και είναι εκεί που ο Βαρδάκης κερδίζει το δύσκολο στοίχημα αυτής της «πρώτης φοράς». Το ντοκιμαντέρ του είναι συγκεκριμένο, θέλει να αφηγηθεί γραμμικά, στρωτά, απομονώνοντας όλα τα σημαντικά χρονικά σημεία που καθόρισαν τη γέννηση και την εξέλιξη του ΑΚΟΕ (και του ΑΜΦΙ). Ανοίγεται και σε όλο το φάσμα της εποχής, προσπαθώντας να τοποθετήσει όσο πιο οργανικά την αφήγηση του μέσα σε ένα κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο, αγγίζει χωρίς να αναλύει παράπλευρα κομμάτια που συνθέτουν το όλο (με σημαντικότερη την εμφάνιση του AIDS) αλλά δεν ξεφεύγει από την επιθυμία του να είναι αυτό το ντοκιμαντέρ ταυτόχρονα η εξιστόρηση μιας άγνωστης, συναρπαστικής ιστορίας αλλά και ένα αρχείο για μια άγνωστη επανάσταση που τώρα πια μπορεί να πει το όνομα της.
Το «ΑΚΟΕ/ΑΜΦΙ: Η Ιστορία Μιας Επανάστασης (*Να κοιμάμαι στο στήθος του…)» προβάλλεται στο Vodafone TV από τις 2 Ιουνίου.
