O Πατρίς Λεκόντ είναι ο ένας από τους αγαπημένους μας Ευρωπαίους σκηνοθέτες, αν όχι από τη δεκαετία του '70 που ξεκίνησε να κάνει ταινίες, οπωσδήποτε από το 1990 που μάς σύστησε τον «Εραστή της Κομμώτριας», μέχρι και σήμερα, σε πείσμα του ότι η καριέρα του ανεβοκατεβαίνει σα φουρτουνιασμένη θάλασσα. Μετά τα κινούμενα σχέδια της «Μπουτίκ για Αυτόχειρες», μετά τον αδιέξοδο έρωτα εποχής στο «Μια Υπόσχεση», ο παραγωγικότατος Πατρίς Λεκόντ επιστρέφει στις αίθουσες με μια καθαρόαιμη κωμωδία, με πρωταγωνιστή τον Κριστιάν Κλαβιέ του «Θεέ μου, Τι σου Κάναμε;». Ο ήρωάς του, ο Μισέλ Λεπρού, είναι ένας οικογενειάρχης οδοντίατρος που, μέσα σε μια μέρα όπου όλοι του οι συγγενείς, γνωστοί, ερωμένες, γείτονες, κολλητοί φίλοι τού ζητούν κι από κάτι, εκείνος ψάχνει για μια ώρα ησυχίας για ν' απολαύσει ένα σπάνιο δίσκο τζαζ που βρήκε σ' ένα παλαιοπωλείο. Η ταινία λέγεται «Μην Ενοχλείτε, Παρακαλώ», βασίζεται στο ομότιτλο θεατρικό έργο του Φλόριαν Ζέλερ και βγαίνει στις αίθουσες την Πέμπτη, 4 Ιουνίου από τη Rosebud 21. Συναντήσαμε τον Πατρίς Λεκόντ από κοντά και θέλοντας να μην τον αφήσουμε σε ησυχία, τον βάλαμε να μας μιλήσει για όσα εκείνος θεωρεί σημαντικά, στη ζωή και στην ταινία του.
Μια καλή ιδέα Ηθελα να πάω να δω αυτήν την παράσταση, το «Une Heure de tranquillité» του Φλόριαν Ζέλερ, στο Παρίσι, γιατί έπαιζε ο Λουκινί και γιατί μου είχαν πει ότι ήταν πάρα πολύ αστεία. Αλλά δεν είχα προλάβει. Και κάποιοι παραγωγοί με τους οποίους είχα συνεργαστεί στο παρελθόν μου λένε, πρέπει να πας οπωσδήποτε, πιστεύουμε ότι εκεί πέρα υπάρχει μια ταινία για σένα. Οπότε πήγα και την είδα μ’ ένα παράξενο συναίσθημα: και ως θεατής, αλλά και ως ένας σκηνοθέτης που αναρωτιόταν, τώρα εγώ αυτό μπορώ να το κάνω ταινία; Την επόμενη μέρα το είδα ξεκάθαρα, ότι το έργο είχε τη δυνατότητα να γίνει μια θαυμάσια ταινία, επειδή ασχολείται μ’ ένα θέμα που εμένα με αφορά, που αφορά όλους μας, ότι στη ζωή μας δεν καταφέρνουμε ποτέ πια να ξαποστάσουμε, να ονειρευτούμε λίγο, να συμφιλιωθούμε με τον χρόνο, όλα πηγαίνουν πολύ γρήγορα. Κι επιπλέον ήταν για μένα η ιδανική ευκαιρία να επιστρέψω σ’ εκείνο που αγαπώ πιο πολύ, που είναι η αγνή κωμωδία.
Ο Εγωιστής Ηρωας Εχω προσθέσει στην ταινία στοιχεία «επικαιρότητας» που δεν υπήρχαν στο θεατρικό έργο, όπως τους μετανάστες από τις Φιλιππίνες, ή τη «γιορτή της πολυκατοικίας». Αυτά είναι σημεία των δικών μας καιρών, αλλά ταυτόχρονα είναι στοιχεία που βοηθούν να αποτυπωθεί καλύτερα η προσωπικότητα του κεντρικού ήρωα, που είναι στην ουσία ένας μεγάλος εγωιστής, παρότι κι εξαιρετικά συμπαθής. Ο εγωισμός είναι μια αφόρητη μοντέρνα ασθένεια σ’ όλες τις χώρες του κόσμου. Η έλλειψη του σεβασμού προς του άλλους, κάτι το φρικτό και γίνεται ολοένα και χειρότερο. Μ’ εκνευρίζει πολύ.
Ο Κριστιάν Κλαβιέ κι ένα all star cast Με τον Κριστιάν Κλαβιέ ονειρευόμασταν καιρό να κάνουμε μια ταινία μαζί, μια αληθινή κωμωδία απ’ αυτές που αγαπάμε. Εννοείται ότι πρώτα πρότεινα το ρόλο στον Φαμπρίς Λουκινί που τον υποδυόταν στο θέατρο, αλλά δεν ήθελε να τον παίξει ξανά, τον είχε χορτάσει. Οι παραγωγοί μου στενοχωρήθηκαν λίγο, αλλά του εξήγησα ότι αυτό ήταν εκπληκτική τύχη: πήρα τον Κριστιάν κι αμέσως δέχτηκε. Και νομίζω ότι έγινε καλύτερη ταινία χάρη σ’ αυτόν. Εχει μια ενέργεια γεμάτη χαρά που βρίσκω υπέροχη. Ωστόσο δεν ήθελα η ταινία να είναι ένα «σόου» του Κριστιάν Κλαβιέ, περικυκλωμένου από αγνώστους. Ηθελα να είναι μια ταινία με καλούς ηθοποιούς σε όλους τους ρόλους. Ρώτησα την Καρόλ Μπουκέ, χάρηκε πολύ. Σκέφτηκα τη Ρόσι Ντε Πάλμα, οι παραγωγοί μου είπαν ότι δε θα δεχτεί ποτέ, εκείνη μου είπε, Πατρίς, μου κάνετε ένα υπέροχο δώρο, σας λατρεύω. Αν δε ζητήσεις, δε θα μάθεις αν μπορείς ν’ αποκτήσεις κάτι. Το χειρότερο είναι κάποιος να σου πει, όχι, ευχαριστώ.
Η κωμωδία Μ’ αρέσουν οι κωμωδίες που δεν απομακρύνονται από τη ζωή. Γελάω λιγότερο με κωμωδίες που μπορεί να είναι πάρα πολύ αστείες, αλλά δε μιλούν για μένα, για μας. Καλά, εννοείται ότι θεωρώ τους Monty Python ιδιοφυίες, αλλά μιλάω γενικά. Το παράλογο με μελαγχολεί. Το ίδιο και η φαντασία, το όνειρο. Εγώ χρειάζομαι το ρεαλισμό και η κωμωδία είναι το ιδανικό μέσο για να σατιρίσεις και να αυτοσαρκαστείς. Για παράδειγμα, ποιος διάολο εφηύρε τις «γιορτή της πολυκατοικίας», που συμπεριλαμβάνουμε και στην ταινία. Εγώ γνωρίζω τους γείτονές μου, αλλά τους βλέπω όσο κι όποτε θέλω. Γιατί να πρέπει να περάσω δυο ώρες μαζί τους, τρώγοντας τσιπς και πίνοντας σαμπάνια στην καλύτερη περίπτωση; Το βρίσκω απίστευτα χαζό κι έχει γίνει τεράστια μόδα στο Παρίσι, με τη λογική του «να έρθουμε πιο κοντά». Γιατί να έρθουμε πιο κοντά, σώνει και καλά;
Μια ώρα ησυχίας Δουλεύω πολύ, αυτό είναι αλήθεια, αλλά προσποιούμαι ότι είμαι υπερκινητικός – στην πραγματικότητα απλώς περνάω τέλεια μ’ ένα υπέροχο επάγγελμα. Αλλά υπάρχουν και μεγάλα διαστήματα που δεν κάνω τίποτα, κάθομαι, ονειρεύομαι, πάω βόλτες με το ποδήλατο. Δεν είμαι μπαταρία διαρκείας. Μόλις τώρα, μια δημοσιογράφος που συνάντησα, μου είπε ότι πριν δέκα μέρες διάβασε στο ίντερνετ ότι πέθανα. Της λέω αλήθεια, από τι πέθανα; Μου λέει, δεν ξέρω, αλλά πώς σας κάνει να αισθάνεστε αυτό; Ε, δεν αισθάνομαι κάπως, αφού δεν ήξερα ότι πέθανα, αλλά στην πραγματικότητα δεν ανησυχώ, νιώθω πολύ καλά, νομίζω ότι έχω αρκετό μέλλον μπροστά μου.
Δείτε ακόμη: Μια κινηματογραφική οικογένεια - Το Flix μιλάει με τη Rosebud.21
