Οταν ο φανατικός θαυμαστής της τζαζ, Μισέλ, βρίσκει ένα σπάνιο άλμπουμ σε μια υπαίθρια αγορά, το μόνο που ονειρεύεται είναι να πάει σπίτι του αμέσως να τον απολαύσει. Δυστυχώς όμως γι’ αυτόν φαίνεται ότι ολόκληρος ο κόσμος συνωμοτεί εναντίον του για να μη βρει... μία ώρα ησυχίας! Η σύζυγός του βρίσκει τη μέρα να του αποκαλύψει κάτι που θα τον ταράξει, ο εκκεντρικός γιος του, τού φορτώνει ανεπιθύμητους επισκέπτες , ο κολλητός του ζητάει τη συμβουλή του για κάτι επείγον, ο γείτονάς του κάνει συνεχώς ενοχλητικές ερωτήσεις, η καθαρίστρια θέλει να βάλει ηλεκτρική σκούπα, η μητέρα του δεν σταματά να τηλεφωνεί και το κερασάκι στην τούρτα... η ερωμένη του θέλει να αποκαλύψει τη μεγάλη της ενοχή. Αν σε αυτά προστεθούν οι επισκευές που πρέπει να γίνουν στα υδραυλικά του σπιτιού από εργάτες με τους οποίους δεν μπορεί να συνεννοηθεί και η απαίτηση των κατοίκων της πολυκατοικίας να γίνει στο διαμέρισμά του ένα πάρτι γνωριμίας, η επιθυμία του Μισέλ μετατρέπεται σε έναν αληθινό εφιάλτη. Το μόνο που τον σώζει είναι η μαεστρία του στα ψέμματα, η υπερκινητικότητά του, η πονηριά του, η αισιοδοξία του και το «καλό του άστρο».
Η καριέρα του Πατρίς Λεκόντ μοιραζόταν ανέκαθεν ανάμεσα σε εμπορικές κωμωδίες με μεγάλη απήχηση στο κοινό και σε ταινίες που έμοιαζαν με πιο προσωπικές υποθέσεις και οι οποίες συχνά κατόρθωναν να αφορούν ίσως λιγότερους ανθρώπους μα σαφώς με μεγαλύτερη ένταση, απ΄όση μπορεί να δημιουργήσει αυτή εδώ η φάρσα που έχει στόχο μόνο στο γέλιο.
Ενας στόχος που προφανώς δεν είναι ευκαταφρόνητος, μόνο που γίνεται άξιος θαυμασμού - και πετυχημένος- όταν έρχεται μέσα από μια διαδικασία που δεν βασίζεται στους πιο βασικούς μηχανισμούς του είδους. Κι δυστυχώς εδώ στο φιλμ του Λεκόντ που με τη σειρά του πατά πάνω σε ένα πετυχημένο θεατρικό, τα πάντα λειτουργούν με την εκνευριστική ακρίβεια μιας θεατρικής κωμωδίας, με εισόδους και εξόδους στην οθόνη, με την συσσώρευση αναποδιών, με καταστάσεις που φέρνουν τον ήρωα στα όριά του. Οπως και τον θεατή.
Ο Κριστιάν Κλαβιέ μπορεί να είναι ο σωστός ηθοποιός μα ο ρόλος του είναι τόσο αδιάφορος κι εκνευριστικός - η Καρόλ Μπουκέ είναι δυστυχώς απλά όμορφη και κλασάτη εδώ - και τα όσα του συμβαίνουν στην διάρκεια μιας αληθινά άσχημης μέρας μπορούν να έχουν νόημα μετά βίας στα πλαίσια μιας θεατρικής σύμβασης, μα όχι στο σινεμά.
Κι ο Λεκόντ ελάχιστα προσπαθεί να κρύψει τις συμβάσεις της καταγωγής του φιλμ του, όχι ανοίγοντας την δράση του, εκτός του διαμερίσματος των ηρώων, μα δίνοντας στους χαρακτήρες του ζωή λίγο πιο πέρα από τα κλισέ που καταλήγουν να είναι, ειδικά οι δεύτεροι ρόλοι όπως αυτός της Ισπανίδας καθαρίστριας Ρόσι ντε Πάλμα.
Απόλυτα παλιομοδίτικο, σχεδόν σαν ελληνική κωμωδία του '50, μα ούτε καν τόσο αστείο, το φιλμ του Λεκόντ υπήρξε μεγάλη επιτυχία στην πατρίδα του και πιθανότατα να βρει κι εδώ ένα κοινό που να απολαύσει το χιούμορ του. Ενα κοινό που μάλλον δεν δυσκολεύεται να γελάσει με την πιο βασική εκδοχή ενός αστείου που δυστυχώς δεν είναι τόσο πετυχημένο όσο νομίζει.
