Οι ταινίες δεν ανήκουν σε κανέναν. Εκτός από την ευτυχή, αν και σπάνια, περίπτωση που ανήκουν στον δημιουργό τους, «ανήκουν» μόνο στους θεατές τους. Και από αυτούς μόνο σε αυτούς που θα τις αγαπήσουν. Σίγουρα όχι σε όσους θέλουν να τις εκμεταλλευτούν για ταπεινούς σκοπούς - πολιτικούς ή όχι, η λέξη άλλωστε έχει αρχίσει να διαβρώνεται σε μια Αμερική (και ένα Χόλιγουντ) σαν αυτή του Ντόναλντ Τραμπ και μια Ευρώπη που αναδιατυπώνει αρχές χωρίς να ξέρει ακριβώς τι να κάνει την κρίσιμη στιγμή που αυτές θα εξαφανιστούν ερήμην όλων.
Ο λόγος για το «Wicked», που διαφεύγει στους περισσότερους εντός συνόρων, ακατανόητο γιατί η Ελλάδα σνομπάρει τόσο τα μιούζικαλ όταν μεγάλωσε με ταινίες που διέκοπταν την όποια δράση για… πολύ χειρότερα τραγούδια.
O λόγος για το «Wicked», ένα από τα πιο popular μιούζικαλ όλων των εποχών που έγινε και το πιο popular κινηματογραφικό μιούζικαλ - δικαίως. Οχι γιατί είναι το καλύτερο κινηματογραφικό μιούζικαλ που είδαμε ποτέ, αλλά γιατί σε μια εποχή που δοκιμάζει και δοκιμάζεται χωρίς λόγο, πειράζοντας είδη μόνο για την απόλαυση του «διαφορετικού», το «Wicked» είναι το κλασικό χολιγουντιανό teen μιούζικαλ που ενώνει τη γενιά του tiκ tok με αυτή των απονενοημένων 2000s φτάνοντας - νομοτελειακά - μέχρι το «Μάγο του Οζ» στην απαρχή του σινεμά. Σε μια απονενοημένη συνέχεια που λες και σαρώνει το entertainment, το κόβει σε δυο μέρη και το εκτοξεύει ως δια μαγείας σε μορφή αστερόσκονης πάνω από την πεζή πραγματικότητα μας.
Ο λόγος για το «Wicked» που έγινε, ευτυχώς για λίγο, σημαία των Ρεπουμπλικάνων, επειδή λέει ήταν το σωστό, παραδοσιακό, χολιγουντιανό προϊόν - και μετά κάποιος κατάλαβε (έντρομος) πως είναι η ταινία που από τις 10 που είναι υποψήφιες για Όσκαρ είναι το ultimate φιλμ για τη διαφορετικότητα - όχι μόνο θεματικά, αφού στην πραγματικότητα είναι η ιστορία μιας κοπέλας που είναι… πράσινη (!), αλλά σε ένα θρίαμβο της συμπερίληψης και επαναστατικό ήδη από τη σύλληψή του, ενώνει δύο αδιανόητα queer icons των 2020s σε μια «εξωπραγματική» επίδειξη ταλέντου, σιγουριάς για το τι σημαίνει «diversity» εντός των τειχών και μια instant classic κινηματογραφική απόδειξη πως δεν υπάρχει τίποτα κακό με την vintage αγάπη για την ασφάλεια που νιώθεις σε όλα τα (και περιττά και συνθετικά και αλαζονικά παστέλ) 160 λεπτά του.
Win win για όλους, το «Wicked», αν κέρδιζε το Οσκαρ Καλύτερης Ταινίας, θα προέκρινε και μια καλά χωνεμένη πολιτική θέση για τη συμπερίληψη, τη διαφορετικότητα, τη θέση της γυναίκας, τους αυτοαποκαλούμενους προφήτες και το «αμερικάνικο όνειρο», γραμμένη ήδη από τις αρχές του 2000 και όχι με την ευκαιρία και επιτήδευση της επικαιρότητας - στη μορφή ενός απόλυτα fun, απενοχοποιημένου, pop corn movie.»
H ανάγκη της Ακαδημίας να επιδεικνύει (για καλά και για κακό) διαφορετικότητα την οδήγησε τα τελευταία χρόνια σε ακραίες (σιγά, θα έλεγε κανείς…) επιλογές που χαιρετιστήκαν με το εφήμερο του ενθουσιασμού της στιγμής. Για κάθε ένα «Moonlight», όμως, θα υπάρχει πάντα ένα «Πράσινο Βιβλίο» και κανείς δεν είναι σίγουρος πως χρόνια μετά θα μπορεί κανείς να θυμηθεί γιατί το Οσκαρ πήγε στο «Τα Πάντα Ολα» και το «Coda» ή αν τελικά τα «Παράσιτα» ήταν η ταινία που θα μνημονεύεται πάντα ως η πιο πετυχημένη γέφυρα ανάμεσα στην Ασία και το Χόλιγουντ.
Η περίπτωση του «Emilia Perez» έμοιαζε, τουλάχιστον μέχρι το σκάνδαλο που έφερε και το hype στην σωστή του διάσταση, ιδανική για μια χρονιά - μιούζικαλ που η Ακαδημία ήθελε να είναι διαφορετική από αυτή του Broadway - αναρωτιέται κανείς τι θα κάνει όταν το φιλμ του Οντιάρ θα γίνει μιούζικαλ στο Broadway και χρόνια μετά ξανά διασκευή σε χολιγουντιανή εκδοχή. Και κάπου εκεί εμφανίστηκε το «Wicked» πιο πράσινο και από το πρόσωπο της Σίνθια Ερίβο, με μια καμπάνια προώθησης από τις πιο απολαυστικές που ζήσαμε ever σε οσκαρική περίοδο - με την Αριάνα Γκράντε να απομυθοποιεί μυθοποιώντας όλη την ιστορία του αμερικάνικου μιούζικαλ και την Σίνθια Ερίβο να αλλάζει τους κανόνες στο τι σημαίνει είμαι μαύρη, ανοιχτά queer και τόσο απενοχοποιημένη που ορίζει ξανά όλους τους κανόνες του diversity από την αρχή.
Ναι, το θέαμα φάνηκε σε πολλούς τεχνητό - γιατί κάπως μάθαμε να αντιμετωπίζουμε τα χολιγουντιανά προϊόντα με την καχυποψία του merchandise, υποτιμώντας την πολιτική σημασία του να φαίνεται κάτι… τεχνητό. Άλλοι δεν κατάλαβαν ποτέ τι είναι το «Wicked» και γιατί πρέπει να το δουν. Και κάπως έτσι χάσαμε τουλάχιστον τρεις classic στιγμές της ιστορίας του σινεμά: το - με λιώνεις ηδυπαθώς και κοριτσίστικα σχεδόν στο όριο του Ζακ Ντεμί - «Popular» της Αριάνα Γκράντε, το χορό ακριβώς πριν τη μέση της ταινίας με μια από τις πιο weird παλλόμενες από ενδυνάμωση χορογραφίες που έχουμε δει τελευταία και το «Defying Gravity» έτσι όπως ποτέ δεν θα τραγουδηθεί ποτέ από κάνενάν άνθρωπο στο φινάλε μιας ταινίας που σε κάνει να φεύγεις από το σινεμά και κάπως να νιώθεις πιο δυνατός, πιο ψηλά από εκεί που όλοι θέλουν να σε κατεβάσουν, περήφανος που είσαι διαφορετικός και δεν χαρίστηκες ποτέ σε κανέναν για να μην πιστέψεις στον εαυτό σου.
Σε μια χρονιά που η Αμερική χρειάζεται να ξαναθυμίσει τα θεμέλια της ύπαρξης της, το Οσκαρ Καλύτερης Ταινίας θα είχε νόημα να πάει σε μια αμερικάνικη ταινία. Ειδικά όταν το έτερο μιούζικαλ που θεωρητικά θα απειλούσε στην κατηγορία είναι μεν γαλλικό, μιλάει όμως μεξικανικά και επίσης η ευρωπαϊκή του ταυτότητα είναι made by Netflix. Win win για όλους, το «Wicked» θα ικανοποιούσε τους συντηρητικούς που δεν κατάλαβαν τίποτα απ’ ότι είδαν, τους προοδευτικούς λόγω της queer αναγωγής του και κυρίως θα έφερνε τα Οσκαρ λίγο ή και αρκετά πιο κοντά στο core των νέων θεατών που θα αναγνώριζαν στα βραβεία της Ακαδημίας κάτι από τη δική τους γενιά. Ταυτόχρονα θα προέκρινε και μια καλά χωνεμένη πολιτική θέση για τη συμπερίληψη, τη διαφορετικότητα, τη θέση της γυναίκας, τους αυτοαποκαλούμενους προφήτες και το «αμερικάνικο όνειρο» (όλα δηλαδή τα θέματα που ανοίγουν οι 10 υποψήφιες ταινίες για το μεγαλύτερο Οσκαρ), γραμμένη όμως ήδη από τις αρχές του 2000 και όχι με την ευκαιρία και επιτήδευση της επικαιρότητας - στη μορφή ενός απόλυτα fun, απενοχοποιημένου, pop corn movie.
Μεγαλώνοντας, μάθαμε (ευτυχώς) να μην συνδέουμε το Οσκαρ Καλύτερης Ταινίας με την καλύτερη ταινία της χρονιάς. Αλλά αν τα Οσκαρ έχουν κάποιο νόημα, δεν θα πείραζε κανέναν να αποκτούσαν για μια πολύτιμη, πράσινη φορά το magic touch ενός ποπ φαινομένου που ανήκει σε όλους - ακόμη και αυτούς που δεν το ξέρουν ακόμη και δεν θα το μάθουν ποτέ. Κι ας έχουν ακόμη μια ευκαιρία «For Good» σε λιγότερο από 9 μηνές.
Το «Wicked» του Τζον Μ. Τσου είναι υποψήφιο για δέκα βραβεία Οσκαρ (Καλύτερη Ταινία, Α' Γυναικείος Ρόλος, Β' Γυναικείος Ρόλος, Μουσική, Μοντάζ, Κοστούμια, Σκηνικά, Ηχος, Κομμώσεις και Μακιγιάζ, Οπτικά Εφέ)
Προβλέψεις, προγνωστικά, εκπλήξεις και ανατροπές - όλος ο δρόμος προς τα Οσκαρ στο ειδικό τμήμα του Flix The Road to the Oscars που ανανεώνεται συνεχώς και θα μας οδηγήσει στην 97η Απονομή των Βραβείων Οσκαρ στις 2 Μαρτίου από το Dolby Theatre στο Χόλιγουντ.