Η Μία Γκοθ μεγάλωσε ταξιδεύοντας σ' όλο τον κόσμο: από τη Βραζιλία στην Αγγλία και πίσω και στον Καναδά και στο Λος Αντζελες. Το λέει μόνη της: η μητέρα μου με βάφτισε Mia Gypsy (τσιγγάνα) γιατί ήξερε ότι θα κάνω μια νομαδική ζωή.
Διαβάστε ακόμη: «Φοβάμαι τα φίδια. Και την αμνησία.» Η Τίλντα Σουίντον κι ο Λούκα Γκουαντανίνο μιλούν στο Flix για τη δική τους «Suspiria»
Στα δεκατρία της χρόνια, η Μία Γκοθ άρχισε να δουλεύει ως μοντέλο. Το 1993, μόλις τελείωσε το σχολείο, έκανε την πρώτη της ταινία - κι όχι ό,τι κι ό,τι: ήταν η «P» στο «Nymph()maniac (Μέρος Β')» του Λαρς φον Τρίερ. Από εκεί, η καριέρα και η δύναμή της - αναμφισβήτητη μόλις τη δεις από κοντά - την οδήγησαν στον Λούκα Γκουαντανίνο και τη δική του «Suspiria» κι ακόμα παραπέρα, στο «High Life» της Κλερ Ντενί - μεταξύ των οποίων, επίσης, παντρεύτηκε και χώρισε από τον Σάια ΛαΜπεφ.
Δείτε ακόμη: Η Ντακότα Τζόνσον ξεπερνά τον εφιάλτη του «Suspiria» με μια φωτογράφιση μόδας
photo call για τη «Suspiria» στο Φεστιβάλ Βενετίας
Η «Suspiria» του Λούκα Γκουαντανίνο τοποθετείται στο «διχασμένο Βερολίνο», στην ανατολική πλευρά του, το 1977. Εκεί φτάνει η Σούζι Μπάνιον (Ντακότα Τζόνσον), φέρελπις αλλά απαίδευτη χορεύτρια από κοινότητα των Μενονιτών στην Αμερική, με σκοπό να γίνει δεκτή στην περίοπτη ομάδα χορού της Μαντάμ Μάρκος. Κι ενώ εντυπωσιάζει με τις (υπερφυσικές, θα έλεγε κανείς), ικανότητές της και η ακριβοθώρητη καθηγήτρια και χορογράφος Μαντάμ Μπλανκ (Τίλντα Σουίντον) την κάνει αμέσως δεκτή, η Σούζι αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι κάτι σάπιο (μεταφορικά ή και κυριολεκτικά;) κατοικεί στα θεμέλια της Ακαδημίας, κάτι απειλητικό που, γρήγορα, απαιτεί τα θύματά του. Στο πλάι της, μέχρι να παρασυρθεί κι η ίδια από το μυστήριο, βρίσκεται η χορεύτρια Σάρα, ανήσυχη, διερευνητική, τολμηρή, η πιο '70s ηρωίδα της ταινίας και μια αληθινή αποκάλυψη στην ερμηνεία της Μία Γκοθ.
Η νεαρή ηθοποιός, ψηλή, άχρωμη αλλά μ' έναν ενδιαφέροντα, δυνατό τρόπο, μίλησε στο Flix στο Φεστιβάλ Βενετίας, όπου η «Suspiria» έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της. Με προσοχή, χιούμορ και μια στιβαρότητα μεγαλύτερη από τα χρόνια της, μ' ένα στιλ που θα μπορούσε κανείς να χαρακτηρίσει μόνο ως υπέροχα προσγειωμένο και, μαζί, απελευθερωτικά τολμηρό. Διαβάστε παρακάτω όσα μας είπε.
Είμαι πολύ περήφανη για όσα έχω κάνει ως τώρα. Το «Nymphomaniac» ήταν η πρώτη ταινία που έκανα ποτέ, τότε θα δούλευα σε ό,τι μου πρότειναν και πώς έγινε και με διάλεξε ο Λαρς φον Τρίερ. Είχα τελειώσει το λύκειο μόλις τρεις μήνες νωρίτερα. Ήταν η καλύτερη εμπειρία της ζωής μου. Η πρώτη της ενήλικης ζωής μου και δούλεψα με ανθρώπους που με ενέπνευσαν τόσο. Δεν ήθελα μετά ποτέ να κάνω τίποτε λιγότερο.
Δεν προσποιούμαι ότι μια ταινία σαν τη «Suspiria» ή, λίγο παλιότερα, το «Nymphomaniac» δεν είναι εμπειρίες απαιτητικές, κουραστικές ακόμα, αλλά όσο μεγαλύτερη η πρόκληση, τόσο μεγαλύτερη η ανταμοιβή. Θα ήταν δυσκολότερο για μένα να πάω στη δουλειά και να μην νιώθω ότι δίνω το καλύτερό μου. Είναι κάτι που με καταπιέζει πολύ περισσότερο από μια δύσκολη σκηνή. Δεν υπάρχει άλλο συναίσθημα σαν τον ενθουσιασμό όταν καταφέρεις καλά μια δύσκολη σκηνή. Οι ηθοποιοί το λένε συνέχεια, ότι έλκονται από ρόλους που τους τρομάζουν: γιατί μόνο έτσι εξελίσσεσαι.
Πού θέλω να φτάσω; Η Τίλντα Σουίντον είναι ο μονόκερως. Είναι ειλικρινής στη δουλειά της, δεν έχω δει μια ψεύτικη στιγμή, πιστεύω κάθε ηρωίδα της, έχει αλάνθαστο γούστο, σπουδαίες επιλογές, πάντα ενδιαφέρουσες και λίγο απρόβλεπτες.
Διαβάστε ακόμη: Αυτά είναι τα τραγούδια του Τομ Γιορκ των Radiohead από το «Suspiria»
Η «δική της» αφίσα για το «Nymp()maniac»
Εχω μέσα μου βραζιλιάνικα συστατικά: για παράδειγμα πολλή καϊπιρίνια. Κι έχω μέσα μου βρετανικά συστατικά: για παράδειγμα ότι απολογούμαι συνέχεια. Δεν νιώθω ότι ανήκω κάπου, μεγάλωσα ταξιδεύοντας από τη μια πλευρά του κόσμου στην άλλη, από τη Βραζιλία, στον Καναδά, στην Αγγλία, πουθενά δεν με θεωρούσαν ντόπια. Σίγουρα νιώθω Ευρωπαία, περισσότερο απ’ ό,τι άλλο, έχω ευρωπαϊκή ευαισθησία νομίζω, αγαπώ το ευρωπαϊκό σινεμά, κάποιοι από τους αγαπημένους μου σκηνοθέτες είναι από εδώ.
Οι χορεύτριες εξασκούνται όπως οι πρωταθλητές: 6-7 μέρες την εβδομάδα, για 10 ώρες τη μέρα, ως επί το πλείστον αντιμετωπίζουν με τον χορό τον πόνο τους, πάντα πονά κάποιο μέρος του σώματός τους και το κάνουν να μοιάζει τόσο αβίαστο και όμορφο. Εχω μεγάλο θαυμασμό γι’ αυτό που κάνουν. Όταν συναντήθηκα με τον Λούκα με ρώτησε αν χορεύω. Θα έλεγα οτιδήποτε για να πάρω το ρόλο και του λέω, ναι, βέβαια, αλλά δεν είχα κάνει μπαλέτο ποτέ μου. Τρεις μέρες αργότερα πήρα το αεροπλάνο για να πάω στο γύρισμα. Κι έπρεπε να χορεύω σαν επαγγελματίας! Ναι, έμαθα τι σημαίνει εντατική εξάσκηση.
Δείτε ακόμη: To χρώμα της επίσημης πρεμιέρας του «Suspiria» ήταν το... profondo rosso
Με τον Ρόμπερτ Πάτινσον, «High Life» της Κλερ Ντενί
Γιατί να μην θέλεις να δουλέψεις με τους καλύτερους σκηνοθέτες, με τους πιο ιδιαίτερους ήρωες, τις πιο δυνατές γυναίκες; Πώς μπορεί να θέλεις κάτι διαφορετικό; Θεωρώ ότι μεγάλωσα σ’ ένα σύνθετο περιβάλλον κι ότι είμαι εξαιρετικά ανθεκτική. Η Κλερ Ντενί ήταν η πρώτη γυναίκα σκηνοθέτης με την οποία δούλεψα κι η εμπειρία ήταν απλώς συγκλονιστική. Καταλαβαίνει τόσο βαθιά τις γυναίκες και δεν τις εξωραΐζει, δημιουργεί μια ασύλληπτα δυνατή ηρωίδα. Οπότε ναι, θεωρώ ότι είναι καλό που γίνεται η συζήτηση για τις γυναίκες γιατί σε κάποιες περιπτώσεις μοιάζει ξεπερασμένη, αλλά εγώ ακόμα διαβάζω πολλά σενάρια όπου οι ηρωίδες είναι μονοδιάστατες, επίπεδες, αλλά υπάρχει πρόοδος.
Οταν είσαι γυμνή σε μια ταινία, κρύβεσαι πίσω ακριβώς από αυτό, από τη γύμνια σου. Οταν δέχεσαι να φανείς ευάλωτη σε μια ταινία, ξεγυμνώνεσαι στ’ αλήθεια, αυτό είναι από τα δυσκολότερα πράγματα που μπορείς να κάνεις. Γιατί εκεί δεν δείχνεις μια αντικειμενική αλήθεια: δείχνεις την αλήθεια με την οποία εσύ μπόρεσες να συνδεθείς, τη δική σου πραγματικότητα.
Αυτή τη στιγμή μ’ ενδιαφέρει μόνο να είμαι ηθοποιός και μόνο να γίνω όσο καλύτερη μπορώ σ’ αυτό που κάνω. Καταλαβαίνω τους μεγαλύτερης ηλικίας ηθοποιούς, που έχουν κάνει τόσους και τόσους ρόλους, που ενδιαφέρονται να δοκιμάσουν κάτι άλλο, να γράψουν, να σκηνοθετήσουν. Δεν βρίσκομαι εκεί. Δεν θέλω να κάνω πολλά πράγματα ταυτόχρονα. Θέλω να γίνω μια πολύ καλή ηθοποιός.
