Οι σεξουαλικές περιπέτειες κι ο εθισμός της Τζο συνεχίζεται, καθώς η ηρωίδα βυθίζεται σε πιο σκοτεινά μονοπάτια κι ο θεατής συμπληρώνει τα κενά της ιστορίας που την οδήγησαν στο σπίτι του Σέλιγκμαν.

To άλλο μισό της ταινίας τους Λαρς φον Τρίερ, ξεκινά ακριβώς εκεί που σταμάτησε το πρώτο μέρος, για να μας βυθίζει ακόμη πιο βαθιά στην παράξενη ερωτική ζωή της Τζο, που επιμένει να αποκαλεί τον εαυτό της «νυμφομανή» ακόμη κι αν αυτή δεν είναι η πολιτικά ορθή λέξη, όπως θα μάθει σε μια συνάντηση γυναικών «εθισμένων στο σεξ».

Ομως η πολιτική ορθότητα είναι για μια ακόμη φορά, το τελευταίο που απασχολεί τον Δανό σκηνοθέτη -και το ξεκαθαρίζει με μια συνομιλία ανάμεσα στον Σέλιγκμαν και την Τζο που αφορά στο ερώτημα αν η πολιτική ορθότητα είναι η αρχή του τέλους της δημοκρατίας. Αυτό που στην πραγματικότητα τον αφορά και που γίνεται σαφές καθώς το μεγαλόπνοο φιλμ του επιτέλους ολοκληρώνεται, είναι κάτι που μοιάζει με μια πρώτη σκέψη απόλυτα απλό, αλλά που στις μέρες μας -ή σε οποιεσδήποτε μέρες- καταλήγει υπερβολικά σύνθετο και μπερδεμένο.

Το γεγονός ότι η σεξουαλικότητα, η ερωτική επιθυμία, η σαρκική ορμή αποτελούν την βασική θεματική κι αυτής της ταινίας και ότι στην μακρά ιστορία της ανθρωπότητας κάτι που όλοι κάνουμε ιδιωτικά και δεν αποτελεί κανένα φοβερό μυστικό, εξακολουθεί να προκαλεί τόση περιέργεια δημοσίως, κάνει με κάποιο τρόπο το «Nymphomaniac» απαραίτητο κι αχρείαστο μαζί.

Γιατί το φιλμ του Τρίερ δεν έχει να κάνει προφανώς με την σεξουαλική «διαστροφή» (ακόμη κι αν ο ίδιος δεν πιστεύει καν στην ιδέα, βρίσκοντας ελαφρυντικά ακόμη και για την παιδοφιλία), αλλά με τον τρόπο που η ανθρώπινη κοινωνία επενδύει την σεξουαλικότητα με τόσα ιδεολογικά, θρησκευτικά, πολιτισμικά στρώματα, που κυριολεκτικά την διαστρέφει.

Στην διάρκεια του δεύτερου μέρους του «Nymphomaniac», η διάθεση του Τρίερ να απογυμνώσει την ορμή μας από τον κοινωνικό της χιτώνα γίνεται ακόμη πιο ξεκάθαρη, καθώς το φιλμ ορμά προς την ολοκλήρωσή του με ακόμη μεγαλύτερη συγκρότηση κι αποφασιστικότητα. Κι όπως και στην πρώτη ταινία, η αφήγηση των περιπετειών της Τζο ακροβατεί ανάμεσα στην meta ανάλυση και το σαρκικό σοκ, πλάθοντας όμως ένα μείγμα που ξανά, ερεθίζει κυρίως το μυαλό.

Και σαν μια ακόμη πιο ξεκάθαρη αντίστιξη ανάμεσα στον εγκέφαλο και τα γεννητικά όργανα, μαθαίνουμε -αυτό που δεν χρειαζόταν και πολύ σκέψη για να μαντέψουμε- πως ο Σέλιγκμαν που ακούει την ιστορία της νυμφομανούς Τζο, είναι παρθένος, ή όπως προτιμά ο ίδιος ασεξουαλικός. Μπορεί η αποκάλυψη να μην αλλάζει στην ουσία τίποτα, μα χτίζει την σκηνή για το φινάλε της ταινίας, που μετά από μια τόσο θεαματική και πλούσια παλέτα «προκαταρκτικών» δείχνει ελαφρώς χλιαρό και μια ιδέα απογοητευτικό.

Ο Τρίερ προσφέρει για την κορύφωση κάτι που μοιάζει με συμπέρασμα και συμπύκνωση των όσων οι δύο ήρωές του κουβέντιαζαν τις προηγούμενες ώρες, μόνο που ακόμη κι αν είναι ενδιαφέρον και ελαφρώς ανατρεπτικό, δεν προκαλεί με τον ίδιο έντονο τρόπο την σκέψη του θεατή μιας ταινίας σαν αυτή, που καλώς ή κακώς μοιάζει εκ προοιμίου ανοιχτόμυαλος, αν δεν μπήκε στην αίθουσα για τους λάθος λόγους.

Και στις δύο περιπτώσεις, το κλείσιμο του «Nymphomaniac», μοιάζει λίγο αμήχανο και η τελευταία του σκηνή -δυστυχώς απόλυτα προβλέψιμη-, είναι κάτι που θα προτιμούσες να είχε αποφύγει ο Τρίερ. Αλλά από την άλλη σκέφτεσαι, πως ακριβώς γι αυτό, βρήκε την θέση του στο φιλμ.

Το οποίο, κοιτάζοντάς το πλέον συνολικά, δεν είναι τίποτα λιγότερο από σπουδαίο, ακόμη κι αν η σαρωτική ορμή του, πέφτει καθώς προχωρά προς την ολοκλήρωσή του και το υπόγειο χιούμορ του γίνεται πιο σκοτεινό καθώς περνά η ώρα.

Ακόμη κι έτσι όμως, δεν παύει να είναι ολοκληρωτικά συναρπαστικό, ένα φιλμ που σε παγιδεύει στον κόσμο του και σε προκαλεί σε ένα παιχνίδι γεμάτο ερεθίσματα από την αρχή ως το τέλος, σε τοποθετεί αντιμέτωπο με μια σειρά από κοινωνικές κατασκευές και προκαταλήψεις, που όλοι λίγο πολύ κουβαλάμε εντός μας.

Και μαζί είναι μια ταινία απόλυτα κινηματογραφική, ένα αμάλγαμα από είδη και στιλ που θριαμβεύει αφηγηματικά επάνω σε ένα ανομοιογενές υλικό, χτίζοντας ένα μεγαλειώδες κινηματογραφικό ψηφιδωτό που έχει ξεκάθαρα πάνω του την σφραγίδα ενός σπουδαίου μάστορα, ξεκαθαρίζοντας μια για πάντα, πως ακόμη κι όσοι έχουν πρόβλημα με τις μεθόδους ή τις εξωκινηματογραφικες πρακτικές του Τρίερ, στο πεδίο του καθαρού σινεμά, μένουν δυστυχώς άοπλοι μπροστά στην ιδιοφυΐα του.

Διαβάστε εδώ την κριτική για το πρώτο μέρος του «Nymphomaniac»

Δείτε εδώ το τρέιλερ του δεύτερου μέρους του «Nymph()maniac»

Διαβάστε όλα όσα συνέβησαν στην 64η Berlinale πριν και μετά την επίσημη πρεμιέρα του «αλογόκριτου» πρώτου μέρους του «Nymph()maniac».


.
.
.
.
.
.

.

.


Διαβάστε ακόμη: