Σχεδόν ζωντανός θρύλος για τη Γαλλία, σε κάθε περίπτωση ένα κεφάλαιο από μόνο της στην ιστορία της γαλλικής κωμωδίας - στο σινεμά και το θέατρο - η Ζοσιάν Μπαλασκό συνεχίζει να ανακαλύπτει νέους σκηνοθέτες και να χτίζει χαρακτήρες, πιστή στο μοντέλο της «δημιουργού», αφού κάθε της ρόλος, ανεξάρτητα από την αφετηρία του, παραμένει κάτι που μπορεί να κάνει μόνο η ίδια.
Στο «Χάρηκα που σας Γνώρισα» του Αντονάν Περτζατκό, βασισμένο σε ένα διήγημα της Νοέλ Ρενόντ, η Μπαλασκό ενδίδει στα αρχέτυπα του μπουλβάρ, μαζί με λίγο από ποπ αρτ και μια τρέλα που τη φέρνει στο κέντρο μιας ιστορίας... μυστηρίου στο ρόλο μιας πεθεράς που δεν θέλει να δεχτεί για νύφη του γιου της μια υπάλληλο του μετρό και θα κάνει τα πάντα για να τη διώξει. Το αν κλέβει την παράσταση, είναι περιττό και να το ρωτάει κανείς.
Με την Αναΐς Ντεμουστιέ
Δεν γνώριζα τον Αντονάν Περετζατκό πριν κάνουμε την ταινία. Ομως όλοι μου έλεγαν ότι πρέπει να δουλέψω με αυτόν τον τύπο. Οταν μου έστειλε το υπέροχο αυτό σενάριο για το «Χάρηκα που σας Γνώρισα», είδα όλες τις ταινίες του και καταδιασκέδασα. Αν η ιδέα είναι έξυπνη, το σενάριο είναι καλό, ο χαρακτήρας ενδιαφέρων, τότε είμαι μέσα σε μια ταινία. Εδώ το σενάριο ήταν εκπληκτικό και ο χαρακτήρας μου ήταν σαν βγαλμένος από ένα κόμικ - μια πλούσια, ανάπηρη, απαίσια μητέρα με έναν ηλιθιο γιο, που τον υποδύεται τόσο όμορφα ο Φιλίπ Κατρίν. ήταν τόσο αστεία. Και ο Αντονάν είχε τόσο τρελές ιδέες κατά τη διάρκεια του γυρίσματος...
Αν και μοιάζουν βγαλμένοι από μια τρελή φαντασία, αυτοί οι ήρωες θα μπορούσαν να υπάρχουν. Αυτή η οικογένεια υπάρχει, ίσως όχι σε αυτήν την υπερβολή της, αλλά μπορείς ακόμη να την αναζητήσεις στα ακριβά διαμερίσματα του Παρισιού να ζει στον κόσμο της.
Είναι αλήθεια, πως η κωμωδία έχει πολύ μεγάλη δύναμη. Η κωμωδία παραμένει ο καλύτερος τρόπος για να σχολιάσεις την κοινωνία. Οχι όμως και ο πιο εύκολος. Οι Αγγλοι έχουν μεγαλύτερο ταλέντο στην κοινωνική κωμωδία απ' ότι οι Γάλλοι. Αλλά, συναντώ ακόμη κορίτσια, τώρα πια γυναίκες, που μου λένε πόσο απελευθερώθηκαν όταν είδαν το «Για Ολα Φταίει το Γκαζόν», μια εικοσαετία πίσω.
Στην Γαλλία όλοι είναι ειδικοί. Και μιλούν για τα πάντα - από την πολιτική μέχρι την πανδημία και από την κλιματική αλλαγή μέχρι τη διατροφή.** Εγώ θέλω να μιλάω μόνο για τα πράγματα που ξέρω.»
Με τον Φιλίπ Κατρίν και τον και τον Γουιλιάμ Λεμπγκίλ στο Φεστιβάλ της Ανγκουλέμ
Υπήρξαν στιγμές που φοβήθηκα να κάνω μερικά από τα ακραία πράγματα που μου ζητούσε ο Αντονάν. Του έλεγα ότι θα μου πάρουν την άδεια του ηθοποιού, αν συνεχίζω να παίζω σαν να βρισκόμαστε στην εποχή του βωβού κινηματογράφου. Αλλά αυτός επέμενε. Δεν χρειάστηκε να γυμναστώ ή κάτι τέτοιο, περισσότερο χρειάστηκε να είμαι ανοιχτή στο οτιδήποτε.
Έπρεπε να είμαι πειστική. Αυτή ήταν η οδηγία και αυτό ήταν και η επιθυμία όλων. Ακόμη και όταν ήμουν υπερβολική ή όταν οι καταστάσεις ήταν υπερβολικές, έπρεπε οι ήρωες να μοιάζουν πειστικοί μέσα στην τρέλα και την ακρότητά τους. Ηταν πολύ δύσκολο να είμαι πειστική ως μια θεότρελη γυναίκα...
Σε αυτήν την ταινία μου άρεσε η αισθητική, το περιτυλιγμά της. Από τα ντεκόρ, μέχρι τα κοστούμια, τα χρώματα. Θυμάμαι να ντύνουμε και να χτενίζουμε την ηρωίδα μου και να μας έρχονται ένα σωρό τρελές ιδέες για τα μαλλιά της - τον βαυαρικό κότσο, για την γκαρνταρόμπα της, πως θα μοιάζει σαν αυστηρή αξιωματικός από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Από τα γυρίσματα της ταινίας
Εχω ζήσει σε εποχές που οι γυναίκες που δούλευαν στο σινεμά ήταν μόνο μοντέζ και μακιγιέζ και σκριπτ. Τώρα βρίσκεις γυναίκες παντού σε όλους τους τομείς. Από σκηνοθέτες μέχρι και τεχνικούς. Και αυτό δεν μπορεί πάρα να είναι καλό.
Το αίτημα για ισότητα των γυναικών σε όλη την κοινωνία. Αυτό είναι για μένα το ζητούμενο. Δεν θεωρώ την ισότητα στο σινεμά ως το απόλυτο ζητούμενο. Σημασία έχει να πληρώνεται ίσα με τον άντρα εργάτη η γυναίκα εργάτρια, η γυναίκα που εργάζεται στο σούπερ-μάρκετ, να εξαλειφθούν οι ανισότητες κατάλοιπα από πρωτόγονες εποχές του παρελθόντος.
Στην Γαλλία όλοι είναι ειδικοί. Και μιλούν για τα πάντα - από την πολιτική μέχρι την πανδημία και από την κλιματική αλλαγή μέχρι τη διατροφή. Εγώ θέλω να μιλάω μόνο για τα πράγματα που ξέρω. Για τη δουλειά που κάνω. Για τις ιστορίες που μου αρέσει να αφηγούμαι. Δεν θέλω να μπω στο κλαμπ των «ειδικών» και να μιλήσω για την οικονομική κρίση, την ακροδεξιά στη Γαλλία, την Ευρώπη... Νιώθω ότι συνεισφέρω κάνοντας τη δουλειά μου όσο πιο καλά μπορώ. Και συνεχίζοντας να δουλεύω...
