Η Χίος της παιδικής ηλικίας του Δήμου Αβδελιώδη δεν υπάρχει πια. Σχεδον δεν υπήρχε και το 1987, την εποχή, δηλαδή, που γύριζε την πρώτη του ταινία, ένα από τα πιο τρυφερά φιλμ ενηλικίωσης του ελληνικού σινεμά και μαζί ένα ερωτικό γράμμα σε ένα τόπο φτιαγμένο από εκείνο το είδος της νοσταλγίας που δεν εξαντλείται σε εικόνες που έχουν χαθεί, αλλά που αποτελείται από την ενεργοποίηση σχεδόν όλων των αισθήσεων που ανακαλούν την οσμή, τη γεύση, την αφή και την ακοή της παιδικής ηλικίας.
Διαβάστε ακόμη: Αφιέρωμα - 31 αξέχαστες καλοκαιρινές σκηνές του σινεμά
Σε ένα καλοκαίρι που διαδραματίζεται μακριά από τα παράλια, σε μια Χίο που αφήνει τα χέρια της να κολλάνε από τη μαστίχα που τρέχει σαν δάκρυ από τα «πληγωμένα» μαστιχόδεντρα και ένα δάσος που για ένα παιδί μοιάζει με μια ζούγκλα στην οποία μπορεί να κρυφτεί και να εγκλωβιστεί με το ίδιο ρίσκο να μείνει για πάντα παγιδευμένο μέσα στην ευλογημένη οργή της ίδιας της φύσης, το «Δέντρο που Πληγώναμε» είναι μια πράξη (κινηματογραφικής) ελευθερίας.
Δεν είναι μόνο η απελευθέρωση ενός πουλιού που έχει παγιδευτεί στα κλαδιά των δέντρων σε μια από τις σκηνές που δύσκολα ξεχνάς όταν την έχεις δει όταν είσαι παιδί, αλλά μια συνολική αίσθηση ελευθερίας που πηγάζει ταυτόχρονα από την παιδική ανεμελιά και το φυσικό τοπίο - δύο δυνάμεις που ενώνουν την ισχύ τους μαζί με την κινηματογραφική αδεία του Αβδελιώδη σε ένα μικρό έπος για το τι σημαίνει να γίνεσαι πιο δυνατός από τις ίδιες τις «πληγές» σου.
Διαβάστε ακόμη: Αφιέρωμα - Ταινίες για ένα αξέχαστο καλοκαίρι
Δώδεκα χρόνια μετά, το 1999, όταν πια η Χίος του «Δέντρου που Πληγώναμε» έμοιαζε με ένα μακρινό παρελθόν, ο Δήμος Αβδελίωδης θα επέστρεφε στην ίδια εποχή, στην αρχή της δεκαετίας του '60 με το «Η Εαρινή Σύναξις των Αγροφυλάκων» για να θυμίσει στους ενήλικες πλέον ήρωες του «Δέντρου» πως ό,τι χάνεται δεν είναι απαραίτητο ότι ξεχνιέται.
Ακόμη και σήμερα, σε μια Χίο που δεν θυμίζει σε τίποτα τη ναίφ μεγαλοπρέπεια με την οποία αντιμετωπίζουν τα παιδιά της ταινίας το νησί στο οποία μεγάλωσαν, τα μαστιχόδεντρα ευτυχώς πληγώνονται ακόμη, δακρύζοντας σιωπηλά όχι μόνο για όσα πέρασαν, αλλά με την ίδια ανεπιτήδευτη φυσική ομορφιά τους και για όσα θα έρθουν.
**«Το Δέντρο που Πληγώναμε» του Δήμου Αβδελίωδη (1986) / Σενάριο: Δήμος Αβδελιώδης / Μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου / Πρωταγωνιστούν: Δήμος ΑβδελιώδηςΓιάννης ΑβδελιώδηςΝίκος ΜιοτέρηςΜαρίνα ΔεληβοριάΤάκης Αγόρης
Διαβάστε ακόμη:
