Η ταινία
Ενας άντρας στα σαράντα, που υποφέρει από αµνησία, διασταυρώνεται µε τη γυναίκα που υπήρξε ο παιδικός του έρωτας. Παρόλο που δεν θυµάται τίποτα από το παρελθόν τους, κυριεύεται από ένα συναίσθηµα που ξεπερνά τα όρια της µνήµης.
Ο σκηνοθέτης
Ο Ανδρέας Κοντόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1978 και εργάζεται ως ηθοποιός, σκηνοθέτης και συγγραφέας για περισσότερες από δύο δεκαετίες.
Εξι ερωτήσεις για το «Κρύο;»:
Πώς επιλέξατε το θέμα της ταινίας σας, ποια ήταν η αρχική ιδέα, ποια η ανάγκη να αφηγηθείτε αυτή την ιστορία;
Δεν ξεκινώ ποτέ να γράφω γνωρίζοντας το θέµα. Το τι πραγµατεύεται στην ουσία η ταινία το αντιλαµβάνοµαι στην πορεία, όσο εργάζοµαι πάνω σε αυτήν. Το σενάριο του «Κρύο;» ξεκίνησε από µία ρηχή, ίσως και ανόητη ιδέα: φαντάστηκα ότι θα είχε πλάκα ένας άνθρωπος που πάσχει από αµνησία, ελλείψει δικής του ταυτότητας, να προσπαθεί να ανασυσταθεί «γραπώνοντας» την ταυτότητα του κινηµατογραφικού του είδωλου — στην περίπτωσή µας, του Κρις Κριστόφερσον. Τελικά, η ταινία εξελίχθηκε και, θέλω να πιστεύω, µεταµορφώθηκε σε κάτι άλλο, πιο σύνθετο και πιο βαθύ, που αφορά το ράγισµα του ατόµου µέσα στη δίνη του χρόνου.
Τι σας δυσκόλεψε στην πραγματοποίηση της ταινίας, τι σας έφερε μεγάλη χαρά, ή τι σας εξέπληξε - θετικά ή αρνητικά;
Μια µόνιµη δυσκολία στην εκτέλεση της παραγωγής είναι ο διαθέσιµος χρόνος. Πρόκειται για χρόνο που αγοράζεται — κάτι που, όµως, στην περίπτωση µιας ανεξάρτητης παραγωγής όπως η δική µας, δεν ήταν εφικτό. Ολοι όσοι εργαστήκαµε στην ταινία χρειάστηκε να υπερβούµε εαυτούς για να την ολοκληρώσουµε. Παρ’ όλα αυτά, το πάθος και η αυταπάρνηση που επέδειξαν όλοι οι συντελεστές ήταν για µένα µια βαθιά συγκινητική εµπειρία — κάτι που δεν εξαγοράζεται.
Η ελληνική κινηματογραφική κοινότητα βρίσκεται σε αναβρασμό την τελευταία περίοδο. Πόσο αφορά αυτό τους/τις σκηνοθέτες της δικής σας γενιάς και ποια βήματα θα θεωρούσατε ως βελτίωση;
Οσο είµαστε παρόντες και θέλουµε να κάνουµε ταινίες, οφείλουµε να διεκδικούµε τα στοιχειώδη — ειδικά σε ένα κράτος όπως η Ελλάδα, όπου το στοιχειώδες, σε ό,τι αφορά τον πολιτισµό συνολικά, δεν θεωρείται διαχρονικά αυτονόητη υποχρέωση
Είναι οι πλατφόρμες και το streaming μια ευκαιρία για τη διανομή και προβολή της μικρού μήκους ταινίας; Ποιες άλλες λύσεις θα βλέπατε προκειμένου η μικρού μήκους ταινία να φτάσει σε περισσότερο κόσμο;
Η προσβασιµότητα που προσφέρεται σήµερα µέσω του streaming και των διαφόρων πλατφορµών είναι σίγουρα ένα θετικό γεγονός. Ωστόσο, τίθεται και ένα ζήτηµα όσον αφορά την ποιότητα της θέασης. Αν δεχτούµε ότι ο κινηµατογράφος είναι τέχνη και όχι απλώς ένα ακόµα προϊόν για να σκοτώνουµε τον χρόνο µας, τότε αµφιβάλλω κατά πόσο η σχέση του κοινού µε το έργο τέχνης µπορεί να βελτιωθεί ουσιαστικά, όταν οι ταινίες προβάλλονται πρόχειρα, σε οθόνες κινητών ή τάµπλετ.
Τι σημαίνει το Φεστιβάλ Δράμας για εσάς, αλλά και για το σημερινό κινηματογραφικό τοπίο; Τι προσδοκίες έχετε από τη νέα καλλιτεχνική διεύθυνση;
Το Φεστιβάλ Δράµας είναι αναµφισβήτητα ένας σηµαντικός θεσµός - µία πραγµατική όαση για τη µικρού µήκους ταινία. Από το 2001, όταν συµµετείχα µε την πρώτη µου ταινία, µέχρι σήµερα, έχουν γίνει άλµατα προόδου. Κατά την άποψή µου, ένα πάγιο ζητούµενο για την καλλιτεχνική διεύθυνση — µιλώντας µε όρους καλλιτεχνικούς — είναι η ενθάρρυνση των δηµιουργών να ρισκάρουν, να φτιάχνουν εµπνευσµένες ταινίες που δεν ενδίδουν στη «συνταγή επιτυχίας», αποφεύγοντας έτσι την ανιαρή τυποποίηση, θεµατικά και αισθητικά.
Τι κάνει μία ταινία μικρού μήκους... μεγάλη;
Συνειδητά ή µη, στον πυρήνα κάθε ταινίας — µικρής ή µεγάλης διάρκειας — βρίσκεται, κατά τη γνώµη µου, η έννοια του χρόνου. Ο κινηµατογράφος είναι η τέχνη όπου η αντανάκλαση της εσωτερικής ζωής συνδιαλέγεται τόσο άµεσα και κάθετα µε την εξωτερική, αποτυπώνοντας την ανθρώπινη εµπειρία σε έναν χωροχρόνο παράλληλο — έναν χωροχρόνο που δεν «πεθαίνει» ποτέ. Με απλά λόγια, υπάρχουν ταινίες που ξεχνιούνται µέσα στην επόµενη ώρα και άλλες που παραµένουν διαχρονικές. Το µόνο που αλλάζει από τη µικρού στη µεγάλου µήκους ταινία είναι το πλαίσιο — που φυσικά και δεν είναι διόλου αµελητέο.
Δείτε εδώ το τρέιλερ του «Κρύο;»:
Δείτε εδώ τη προηγούμενη ταινία μικρού μήκους του Ανδρέα Κοντόπουλου, «Ακίνητο Κυπαρίσσι»
Κρύο; Παραγωγή: Robot House Productions - Metapost- Laika Productions | Σενάριο-Σκηνοθεσία-Μοντάζ: Αντρέας Κοντόπουλος | Διεύθυνση φωτογραφίας: Θωµάς Τσιφτελής | Μουσική: Κορνήλιος Σελαµσής | Ήχος: Ξενοφώντας Κοντόπουλος | Σχεδιασµός ήχου: Ηλίας Φλάµµος | Τελική µίξη: Κώστας Βαρυµποπιώτης | Colorist: Άγγελος Μάτζιος | Σκηνικά: Αλέξανδρος Τζάννης | Κοστούµια: Λουκία Χατζέλου | Μακιγιάζ: Εύη Ζαφειροπούλου, Νίκη Οβάκογλου | Παίζουν: Ανδρέας Κωνσταντίνου, Σοφία Κόκκαλη, Χάρης Φραγκούλης, Χάρης Τζωρτζάκης, Μαρία Αρζόγλου, Παναγιώτης Ρενιέρης, Κατερίνα Γκιβάλου | Φιλική συµµετοχή: Έκτορας Λιάτσος, Πέτρος Σεβαστίκογλου
Φεστιβάλ Δράμας 2025 | Γνωρίστε εδώ όλους τους δημιουργούς και τις ταινίες του Εθνικού Διαγωνιστικού Προγράμματος αλλά και τις ελληνικές ταινίες στα διεθνή προγράμματα του Φεστιβάλ.