Στον μονόλογο του θεατρικού του «Οπως σας Αρέσει», ο Γουίλιαμ Σαίξπηρ υπογραμμίζει τη σημασία του αριθμού 7 αναφέροντας ότι «Ο κόσμος είναι μια θεατρική σκηνή και όλοι, άντρες και γυναίκες, απλά ηθοποιοί. Εχουν τις εισόδους τους και τις εξόδους τους. Και ο κάθε άνθρωπος στον καιρό του παίζει πολλούς ρόλους, καθώς οι πράξεις όπου εμφανίζεται είναι οι επτά ηλικίες.»
Επενδύοντας ακόμα περισσότερο στην έννοια του 7, στον κινηματογράφο ο αριθμός έχει χρησιμοποιηθεί για να μετρήσει χρόνια, ανθρώπους, αμαρτήματα, ακόμα και εκδοχές της ίδιας ιστορίας, άλλοτε εμφανιζόμενος στον τίτλο της εκάστοτε ταινίας και άλλοτε κρύβοντας μέσα του την κομβική πληροφορία που θα άλλαζε την ροή της αφήγησης. Με αφορμή λοιπόν τα 7α του γενέθλια, το Flix ρίχνει το βλέμμα σε 7 χαρακτηριστικές φορές που ο αριθμός 7 έλαβε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο τον πρωταγωνιστικό ρόλο, χτίζοντας μαζί με την μυθολογία του και μια πολύτιμη φιλμική κληρονομιά. Σβήστε μαζί μας τα ακόλουθα 7 κινηματογραφικά κεριά.
Seven του Ντέιβιντ Φίντσερ – 1995
Θα μπορούσε να ήταν απλά ένα αιχμηρό slasher των 90ς. Θα μπορούσε εξίσου εύκολα να ήταν μια καλοπλασαρισμένη σκοτεινή «δηθενιά». Το «Seven» του Ντέιβιντ Φίντσερ, όμως, δεν πάτησε απλά πάνω στην κληρονομιά της «Σιωπής των Αμνών» για να χαθεί στη συνέχεια μέσα στα ράφια των βίντεοκλαμπ αλλά ανανέωσε την pulp αισθητική λίγο πριν την νέα χιλιετία, θεμελίωσε μια καλλιτεχνική φωνή που θα εξελισσόταν σε μία από τις πιο ιδιοσυγκρασιακές σκηνοθετικές περσόνες και απέδειξε μια και καλή ότι το σινεμά των ειδών μπορεί να ισορροπεί ανάμεσα στο αίμα και την ιδιοφυία ενός auteur. Αν το «Seven» ήταν το ίδιο ένα θανάσιμο αμάρτημα, τότε θα ήταν η ζηλοφθονία που προκάλεσε σε όλους τους σύγχρονούς του δημιουργούς.
Διαβάστε ακόμη: Εσείς ξέρετε πόσα πλάνα έχουν οι ταινίες του Ντέιβιντ Φίντσερ;
7 Φορές Γυναίκα του Βιτόριο Ντε Σίκα – 1967
Αν στο «Χθες, σήμερα, αύριο» ο Βιτόριο Ντε Σίκα έπλασε τρεις διαφορετικές εκδοχές της Σοφία Λόρεν, τότε στο «7 Φορές Γυναίκα» ο σκηνοθέτης ανέβηκε πίστα πλάθοντας εφτά διαφορετικές εκδοχές της αφοπλιστικής Σίρλεϊ ΜακΛέιν. Αφήνοντας για λίγο πίσω το νεορεαλιστικό παρελθόν και προσπαθώντας να εμφυσήσει την ιταλική φαρσική του φλέβα σε ένα αγγλόφωνο καστ, ο Ντε Σίκα ουσιαστικά αφιερώνει την σκηνή του στην ΜακΛέιν και τις παραλλαγές ιστοριών μοιχείας στις οποίες εμπλέκεται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, όσο γύρω της παρελαύνουν μερικοί από τους πιο αναγνωρίσιμους ηθοποιούς της εποχής (ανάμεσά τους ο Πίτερ Σέλερς, ο Αλαν Αρκιν και ο Μάικλ Κέιν), για να δημιουργήσει τελικά ένα κολλάζ ιστοριών που δεν αξιοποιεί στο έπακρο τις δυνατότητές του αλλά, δίκαια, δίνει στην πρωταγωνίστριά του την λάμψη και την προβολή που της αξίζει.
Επτά Χρόνια Φαγούρα του Μπίλι Γουάιλντερ – 1955
To «Επτά Χρόνια Φαγούρα» εναλλακτικά θα μπορούσε να ονομάζεται «Εμβληματική Εικόνα της Μέριλιν Μονρόε: Η Ταινία», όχι μόνο για την απρόσμενα ανθεκτική στον χρόνο σκηνή της Μέριλιν με το λευκό φόρεμα που ανεμίζει από την ταχύτητα ενός διερχόμενου τρένου αλλά και για τον τρόπο που η συγκεκριμένη εικονογραφία επηρέασε την Τέχνη, την pop κουλτούρα αλλά την ίδια την εικόνα της Γυναίκας στο σινεμά ανά τις δεκαετίες. Διασκευή του ομώνυμου θεατρικού του Τζορτζ Αξελροντ, η ταινία υπολείπεται της φήμης που την συνοδεύει ακόμα και σήμερα, όμως δύσκολα μπορεί να αμφισβητήσει κανείς την ικανότητα του Γουάιλντερ να συνδυάζει το ανάλαφρο με τον υπαρξιακό προβληματισμό, κι ας χτίζει τις κωμικές βινιέτες του πάνω στα «χαριτωμένα» τερτίπια ενός άντρα εν μέσω συζυγικού βαλτώματος.
Διαβάστε ακόμη: Οταν η Ιβ Αρνολντ άφηνε στην ιστορία την Μέριλιν Μονρό
Το Εβδομο Θύμα του Μαρκ Ρόμπσον – 1943
Σε αντίθεση με τις περισσότερες ταινίες του Βαλ Λιούτον (ο οποίος εδώ εκτελεί χρέη παραγωγού) και του περίγυρού του, το «Εβδομο Θύμα» δεν εστιάζει τόσο στον υπερφυσικό τρόμο, κι ας παρακολουθεί την πρωταγωνίστριά του να μπλέκει με μία σατανιστική σέχτα της Νέας Υόρκης που μπορεί να εμπλέκεται (ή και όχι) με την εξαφάνιση της αδερφής της. Γιατί η ιστορία δεν αφορά τελικά τον τρόπο με τον οποίο το υπερφυσικό στοιχείο εισβάλει στην καθημερινή κανονικότητα αλλά, στην ουσία, παρακολουθεί ένα σύνολο από μπερδεμένους, αποπροσανατολισμένους και ανικανοποίητους αστούς στην προσπάθειά τους να βρουν ένα σίγουρο στήριγμα. Το τέλος της ταινίας προκάλεσε τις συμβάσεις της εποχής αλλά αυτό τουλάχιστον ήταν αναμενόμενο για δημιουργία κάτω από την επιμέλεια του Λιούτον.
Τζέιμς Μποντ, Πράκτωρ 007: Η Κατάσκοπος που με Αγάπησε του Λιούις Γκίλμπερτ – 1977
Για πολλούς η καλύτερη στιγμή του Ρότζερ Μουρ στον ρόλο του Τζέιμς Μποντ και για άλλους η ταινία από την οποία και μετά η φιλμογραφία του Μποντ φλέρταρε επικίνδυνα με την αυτοπαρωδία, «Η Κατάσκοπος που με Αγάπησε» προσφέρει γνώριμες αφηγήσεις, αναμενόμενες ανατροπές, απολαυστικό χιούμορ και άφθονη, υπερβολικά μεγεθυμένη, σαγήνη, όμως έχει πλήρη επίγνωση της ταυτότητάς της κάθε στιγμή, έχει μια απόλυτα θεαματική εναρκτήρια σεκάνς, έχει έναν από τους πιο μεγαλομανείς κακούς της ιστορίας του Μποντ (και τον «Σαγόνια», το καλύτερο τσιράκι κακού Μποντ που υπήρξε ποτέ) και, το κυριότερο, εμφανίζει ίσως το πιο διάσημο γκάτζετ του Βρετανού πράκτορα, την πολυτελή Lotus που μετατρέπεται – γιατί όχι – σε υποβρύχιο. Ολα βγαλμένα από την ζωή και την καθημερινότητα ενός απλού κατάσκοπου.
Διαβάστε ακόμη: Το Flix στις αξέχαστες παραλίες του σινεμά - Τζέιμς Μποντ εναντίον Δρ. Νο (1962)
Οι Επτά Σαμουράι του Ακίρα Κουροσάβα – 1954
Με αφορμή την ιστορία ενός φτωχού χωριού που επιστρατεύει εφτά άνεργους σαμουράι για να το προστατέψουν από τις συνεχείς επιδρομές, ο Ακίρα Κουροσάβα επενδύει στη γλώσσα του σώματος, στην οικονομία της αφήγησης (και όμως, κάθε λεπτό του τετράωρου έπους μετρά) και στην εικαστική αποθέωση που του επιτρέπουν οι ασπρόμαυρες αντιθέσεις της φωτογραφίας για να δημιουργήσει τελικά μια ταινία επί της ουσίας άχρονη, η οποία ξεπερνά τοπικούς και πολιτισμικούς περιορισμούς για να αναδειχθεί ως εξαιρετικά πανανθρώπινη και μοντέρνα. Πρώτη απόδειξη; Ένα μικρό remake της ταινίας λίγα χρόνια μετά από τον Τζον Στέρτζις με τίτλο «Και οι επτά ήταν υπέροχοι», το οποίο με την σειρά του υπογράμμισε τις αφηγηματικές ομοιότητες ενός western με την μοναχική αίσθηση της τιμής στην Ανατολής. Αυτή είναι η μαγεία του σινεμά.
Διαβάστε ακόμα: Οι Επτά Σαμουράι στις 80 καλύτερες ταινίες των τελευταίων 80 χρόνων σύμφωνα με το Σωματείο Αμερικανών Σκηνοθετών.
Η Χιονάτη και οι 7 Νάνοι των Γουίλιαμ Κότρελ, Ντέιβιντ Χαντ, Γουίλφρεντ Τζάκσον, Λάρι Μόρεϊ, Περς Πιρς και Μπεν Σάρπστιν – 1937
Λέγεται ότι κατά τη διάρκεια της δημιουργίας της ταινίας, ο Γουόλτ Ντίσνεϊ επέβαλε στους σχεδιαστές και τους δημιουργούς να παρακολουθήσουν το «Νοσφεράτου» και το «Εργαστήριο του Δρ. Καλιγκάρι», γεγονός που μάλλον δικαιολογεί την γοτθική αίσθηση αλλά και τον σκοτεινό τρόμο που κυριεύει κατά στιγμές την ταινία (γεγονός απόλυτα συνεπές με την αρχική ιστορία των αδερφών Γκριμ). Και όντως, η «Χιονάτη και οι 7 Νάνοι» βρίσκεται πολύ μακριά από το αθώο παραμύθι που θα μπορούσε να είναι, όντας γεμάτη καταπιεσμένο αισθησιασμό και γκρίζες ζώνες που καμουφλάρονται επιμελώς πίσω από φαινομενικά ανέμελα χαρούμενα μουσικοχορευτικά σκετς. Μάστορας της υπαινικτικότατης και της πολυεπίπεδης εικονογραφίας, ο Ντίσνεϊ μπορεί να τελειοποίησε το δημιουργικό του όραμα στην «Φαντασία» του 1940, όμως κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει την συνεισφορά της Κακής Βασίλισσας στο χτίσιμο του μύθου και, μαζί, της Ιστορίας.
Διαβάστε ακόμη: H Disney είναι τέχνη!
