Η Σάρα αρχίζει να πιστεύει πως ο γιος της Μάιλς κυριεύεται από υπερφυσικές ή ακόμα και σατανικές δυνάμεις. Ανησυχώντας για την ασφάλεια της οικογένειάς της, η Σάρα καλείται να διαλέξει ανάμεσα στο μητρικό ένστικτο που την προτρέπει να προστατεύσει τον Μάιλς και την απεγνωσμένη ανάγκη της να ανακαλύψει τι έχει φέρει στην επιφάνεια αυτή τη σκοτεινή του πλευρά. Η Σάρα θα αναζητήσει τις απαντήσεις στο παρελθόν, σε μια άγρια διαδρομή όπου η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην αντίληψη και την πραγματικότητα θα γίνει τρομακτικά θολή.
Μια από τις συνηθισμένες σεναριακές τροπές που υιοθετούν τα θρίλερ, για να αποδείξουν ίσως ότι μπορούν να γίνουν περισσότερο τρομαχτικά, είναι και αυτή των μικρών ανατριχιαστικών παιδιών με τα οποία θα προτιμούσες να μην μείνεις κλεισμένος σε κάποιο δωμάτιο. Είναι ένα τρικ το οποίο κάποιες φορές καταφέρνει να λειτουργήσει θετικά και να προσφέρει το απαραίτητο σασπένς και τρόμο στον θεατή. Τις περισσότερες φορές όμως κάτι τέτοιο απλά πέφτει στο κενό και μάλιστα κάνοντας ένα ακόμα πιο δυνατό κρότο.
Μια τέτοια ακριβώς περίπτωση είναι και αυτή του «The Prodigy» από τον σκηνοθέτη Νίκολας ΜακΚάρθι, ο οποίος παίρνει το εγχειρίδιο των ταινιών τρόμου και προσπαθεί να τσεκάρει όσο το δυνατόν περισσότερα κουτάκια μπορεί προκειμένου να κάνει μια κλασικών αρχών ταινία θρίλερ. Και όχι αυτό δεν θα ήταν κακό αν τουλάχιστον κατάφερνε να χτίσει μια υποβλητική ατμόσφαιρα, ή έστω να είχε ένα σενάριο το οποίο θα έβγαζε κάποιο νόημα. Αντ’ αυτού ο ΜακΚάρθι παίρνει την κλασσκή πλέον ιστορία για ένα σατανικό μικρό αγοράκι και την γεμίζει με περισσότερα κλισέ από όσα ακόμα και η ίδια ταινία μπορεί να χειριστεί.
Ο ΜακΚάρθι φοβάται να πάρει ρίσκα, ενώ μέχρι το φινάλε, όπου τίποτα δεν λειτουργεί όπως θα έπρεπε, η ταινία γεμίζει με εύκολα πετάγματα που δεν πετυχαίνουν τον σκοπό τους. Αλλά αυτό που κάνει το φιλμ ακόμα πιο εξωφρενικά παράλογο είναι το σενάριο του Τζεφ Μπούλερ (ο οποίος έγραψε και το σενάριο του επερχόμενου «Pet Sematary» - ευχόμαστε με καλύτερα αποτελέσματα). Ξεχειλίζοντας σε βαθμό παρωδίας από σκόρπιες ιδέες και ανούσιες υποπλοκές που ποτέ δεν μοιάζουν να έχουν κάποια συνοχή, δείχνει ανήμπορος να βάλει στη σειρά τόσο τις σκέψεις του όσο και την ίδια την, ανύπαρκτη, κεντρική ιστορία της ταινίας.
Η Τέιλορ Σίλινγκ του «Orange is the New Black», μοιάζει να έχει συνεχώς πάνω από το κεφάλι της ένα τεράστιο ερωτηματικό, τόσο για το «τι κάνω ακριβώς εδώ;» όσο και γιατί ο χαρακτήρας της, όπως και το κοινό εξάλλου, δείχνει ανήμπορη να δραπετεύσει από την άνευρη σκηνοθεσία. Ο «χαρισματικός» σατανικός μικρός Τζάκσον Ρόμπερτ Σκοτ, το όνομα του οποίου μπορεί να μην σας λέει τίποτα αλλά ήταν ο μικρός Τζόρτζι στο «Αυτό» του Αντι Μουσιέτι, μοιάζει σαν να του είπαν «παίξε ακριβώς το ίδιο όπως έπαιξες και στο "Αυτό" και είμαστε εντάξει.»
Ο «Χαρισματικός» είναι από αυτές τις ταινίες που δεν έχουν να προσφέρουν κάτι παραπάνω σε αυτό το πολύπαθο είδος των ταινιών θρίλερ/τρόμου και θα δοκιμάσουν, μέχρι το τέλος, την αν(τ)οχή σου. Προσοχή, οχι για τους σωστούς λόγους.
