Ενας εξορκισμός εκτροχιάζεται καταλήγοντας στον θάνατο μίας νεαρής κοπέλας. Οι μήνες περνάνε και η Μέγκαν Ριντ, που εργάζεται στη νυχτερινή βάρδια ενός νεκροτομείου, παραλαμβάνει μία παραμορφωμένη σορό. Κλειδωμένη και ολομόναχη στους υπόγειους διάδρομους του νεκροτομείου, η Μέγκαν αρχίζει να έχει τρομαχτικά οράματα και υποψιάζεται ότι η σορός μπορεί να είναι στοιχειωμένη από μία δαιμονική και σκοτεινή δύναμη.
Ενα από τα πιο παρωχημένα σενάρια σε ταινίες τρόμου είναι κι αυτό των δαιμονισμένων ανθρώπων και του εξορκισμού. Ακόμα και όταν κάποιοι προσπαθούν να δώσουν μια νέα πνοή σε αυτό το καταπονημένο είδος, ελάχιστες είναι εκείνες οι φορές που κάνουν την πραγματική ανατριχιαστική διαφορά.
Η «Δαιμονισμένη Χάνα Γκρέις» δεν είναι σίγουρα μια από αυτές.
Το μόνο, ίσως, τρομαχτικό πράγμα που συμβαίνει στην ταινία του Ολλανδού Ντάιντερικ Βαν Ρούιζεν (εδώ στην πρώτη του χολιγουντιανή παραγωγή), είναι το σκηνικό του. Οι σκοτεινοί πέτρινοι διάδρομοι του υπόγειου νεκροτομείου δείχνουν απειλητικοί και αρκετά κλειστοφοβικοί. Το τρικ που χρησιμοποιεί με τα φώτα που λειτουργούν με αισθητήρες είναι μια ωραία πινελιά, αλλά κι αυτό το χρησιμοποιεί τόσο πολύ που γρήγορα χάνει την πρωτοτυπία του.
Κατά τα άλλα, η ταινία δεν προσφέρει ποτέ πραγματικές ανατριχίλες, πέρα από τα κλασικά πετάγματα. Ο δαίμονας των (κακών) κλισέ αναφορών φαίνεται πως έχει κυριεύσει κι αυτή εδώ την ταινία. Το τέρας/δαίμονας/ζόμπι/ό,τι-να-ναι της Χάνα Γκρέις που στοιχειώνει το νεκροτομείο, το μόνο που καταφέρνει είναι να προκαλεί ρίγος σε όλο σου το σώμα ακούγοντας τα κόκκαλά της να σπάνε καθώς κινείται, γιατί ούτε τρομαχτική είναι, ακόμα κι όταν περπατάει σαν αράχνη πάνω στα ταβάνια και στους διαδρόμους του νοσοκομείου, ούτε προσφέρει μια κάποια πραγματική απειλή. Το σενάριο δεν βγάζει καν κάποιο νόημα μέχρι το τέλος για να της δώσει, έστω, ένα κάποιο λόγο ύπαρξης.
Και όχι, ούτε όταν ακόμα προσπαθεί να της δώσει ένα άλλο επίπεδο, αυτό μιας αλληγορίας πάνω στην κατάθλιψη και την εξάρτηση, το μόνο που καταφέρνει είναι να την γελοιοποιεί ακόμη περισσότερο. Και αυτό γιατί η ηρωίδα, πρώην αστυνομικός, είναι τόσο χάρτινη και μονοδιάστατη που το μόνο που την κάνει «ενδιαφέρουσα» είναι οι τύψεις από τα λάθη της. Στη Χάνα Γκρέις βλέπει τους δαίμονες του παρελθόντος της να παίρνουν σάρκα και οστά και όταν η ταινία φτάνει σε μια, ακόμα πιο βαρετή, τελική αναμέτρηση εσύ το μόνο που σκέφτεσαι είναι γιατί πρέπει να υπομένεις όλο αυτό.
Είναι φανερό πως το είδος ταινιών τρόμου, όπως και η Χάνα Γκρέις, ζητούν απεγνωσμένα τον δικό τους εξορκισμό. Κάτι που, ωστόσο, φαίνεται όχι μόνο ότι θα αργήσει να έρθει, αλλά ίσως να μην γίνει και ποτέ.
