Τα Στρουμφάκια ενώνουν τις δυνάμεις τους με τους ανθρώπους - φίλους του για να σώσουν τη Στρουμφίτα από τα χέρια του Δρακουμέλ: εκείνος την κρατά όμηρο στο Παρίσι, προσπαθώντας να της εκμαιεύσει τη συνταγή του μαγικού φίλτρου που μπορεί να δημιουργήσει τεχνητά Στρουμφάκια!
Οτι τα κινηματογραφικά Στρουμφάκια δεν έχουν την παραμικρή σχέση με τα ατίθασα, σκανταλιάρικα, ανατρεπτικά πλασματάκια που χρωμάτισαν μπλε την παιδική μας ηλικία, το έχουμε ήδη καταλάβει από την πρώτη ταινία. Το σίκουελ εξελίσσεται στο ίδιο ύφος ρηχής κωμωδίας και ανέμπνευστων διαλόγων, μόνο που τα Στρουμφάκια βολτάρουν αυτή τη φορά στο όμορφο Παρίσι και η Στρουμφίτα ανακαλύπτει το σκοτεινό της alter ego, την πιο συναρπαστική ηρωίδα της ταινίας, την Vexy (όπως Sexy).
Το tribute στο «Breakfast at Tiffany’s» κι ένας θαυμάσιος Χανκ Αζάρια στο ρόλο του Δρακουμέλ προσφέρουν μικρές στιγμές απόλαυσης σε μια τετριμμένη πλοκή, η οποία παρά τις μεταμορφώσεις, καταδιώξεις, εκρήξεις και μαγικά φίλτρα, δεν υπερβαίνει ποτέ το χλιαρό. Ο συνδυασμός live action και animation είναι τεχνικά τέλειος, παρότι εξορισμού αχρείαστος: σ’ ένα παραμύθι με ήρωες μικρά μπλε ανθρωπάκια, οι αληθινοί άνθρωποι μοιάζουν έτσι κι αλλιώς ψεύτικοι.
Τα κεντρικά θέματα της ταινίας, που αφορούν στο νόημα της οικογένειας και στο τι κάνει δυο ανθρώπους να συνδέονται, πέρα από το αίμα (ή το ξόρκι, σ’ αυτήν την περίπτωση), είναι προφανή και επιδερμικά, σε σχέση ειδικά με άλλες παιδικές ταινίες που αγγίζουν αντίστοιχα θέματα, σαν το «Finding Nemo» και το «Up».
Τα παιδιά που έχουν γυρίσει από τις διακοπές και, περιμένοντας ν’ ανοίξουν τα σχολεία, θα ταξιδέψουν για δυο ώρες (μεγάλη διάρκεια τα 105 λεπτά) παρέα με τα Στρουμφάκια στο Παρίσι δε θα φέρουν καμιά αντίρρηση. Δυστυχώς όμως δε θα κερδίσουν και τίποτε απολύτως, ούτε ως εικόνες, ούτε ως νοήματα.
